Nie porwała mnie. Nie jest zła. Ale bym nie polecił.
No i nie dokończyłem...

Nie porwała mnie. Nie jest zła. Ale bym nie polecił.
No i nie dokończyłem...

Wspaniała opowieść zarówno o dawno istniejących cywilizacjach, jak i o często awanturniczym życiu ludzi, którzy przyczynili się do odkrycia wielu ich tajemnic. To książka lekka, bardziej podróżniczo-filozoficzna niż naukowa, w wielu miejscach już mocno przestarzała (np. Egipt i Sumer okazały się być cywilizacjami wcale nie opartymi na niewolnictwie),ale jej ogólna wymowa jest ponadczasowa. Nadal pobudza wyobraźnię i pozwala zrozumieć, a nawet poczuć to samo, co najwięksi archeolodzy w dziejach. A dla znawców tematyki daje okazję do rwania włosów z głowy na myśl o tym, jak prostackimi metodami pracowali nasi poprzednicy.

Wspaniała opowieść zarówno o dawno istniejących cywilizacjach, jak i o często awanturniczym życiu ludzi, którzy przyczynili się do odkrycia wielu ich tajemnic. To książka lekka, bardziej podróżniczo-filozoficzna niż naukowa, w wielu miejscach już mocno przestarzała (np. Egipt i Sumer okazały się być cywilizacjami wcale nie opartymi na niewolnictwie),ale jej ogólna wymowa...

To jest oczywiście książka na miarę swoich czasów (pierwsze wydanie w latach 50.) ale zestarzała się źle - rasizm, rasizm, rasizm i kolonializm!

Poza tym, ta książka uświadomiła mi jak źle pierwsi archeolodzy traktowali lokalnych ludzi, których wynajmowali do pracy i że nie mieli żanych skrupułów co do wywożenia skarbów historii danego kraju na długi koniec świata.

Bardzo ciekawie się to wszystko czytało tuż po "Babel" Rebeki Huang, która porusza tematy bardzo aktualne w kontekście tej książki.

To jest oczywiście książka na miarę swoich czasów (pierwsze wydanie w latach 50.) ale zestarzała się źle - rasizm, rasizm, rasizm i kolonializm!

Poza tym, ta książka uświadomiła mi jak źle pierwsi archeolodzy traktowali lokalnych ludzi, których wynajmowali do pracy i że nie mieli żanych skrupułów co do wywożenia skarbów historii danego kraju na długi koniec świata....

W książce zapoznamy się z historią badań archeologicznych, które, na dobrą sprawę, rozpoczęły się dopiero w XIX w. Autor w przystępny sposób przedstawia przygody pierwszych archeologów, którzy zapoczątkowali badania starożytnej Grecji, Egiptu, Mezopotamii i Ameryki Środkowej. Wyzywani od wariatów, wierzących w legendy Homera, narażeni na ataki prymitywnych autochtonów, w końcu odkrywali skarby starożytności, które unieśmiertelniły ich nazwiska w świecie nauki.

W książce zapoznamy się z historią badań archeologicznych, które, na dobrą sprawę, rozpoczęły się dopiero w XIX w. Autor w przystępny sposób przedstawia przygody pierwszych archeologów, którzy zapoczątkowali badania starożytnej Grecji, Egiptu, Mezopotamii i Ameryki Środkowej. Wyzywani od wariatów, wierzących w legendy Homera, narażeni na ataki prymitywnych autochtonów, w...

Ciekawie i przystępnie napisana. Minusem są nieaktualne wyniki badań wynikające s roku wydania.

Ciekawie i przystępnie napisana. Minusem są nieaktualne wyniki badań wynikające s roku wydania.

Początki archeologii przedstawione w fascynujących historiach pierwszych poszukiwaczy skarbów, rabusiów i awanturników, ale także żmudnych badaniach naukowców trwających czasem latami. Oraz łutowi szczęścia, który często decydował o odkryciach na miarę stulecia. Polecam wszystkim zainteresowanym tematyką :)

Początki archeologii przedstawione w fascynujących historiach pierwszych poszukiwaczy skarbów, rabusiów i awanturników, ale także żmudnych badaniach naukowców trwających czasem latami. Oraz łutowi szczęścia, który często decydował o odkryciach na miarę stulecia. Polecam wszystkim zainteresowanym tematyką :)

Fascynująca, wartościowa, szkoda że tak późno na nią trafiłem. Powinna być obowiązkową pozycją przynajmniej w liceum. No i mogła by być dwa razy dłuższa :-)

Fascynująca, wartościowa, szkoda że tak późno na nią trafiłem. Powinna być obowiązkową pozycją przynajmniej w liceum. No i mogła by być dwa razy dłuższa :-)

Ukończyłem właśnie po raz trzeci lekturę „od deski do deski”, nie licząc nawet wszystkich okazji czytania wielu jej fragmentów, jednej z najważniejszych książek, które poznałem. Książki, która jeśli wpadnie w ręce nastolatka, to ów nastolatek chce natychmiast studiować archeologię, a przynajmniej poważnie to rozważa. Jeśli natomiast pierwsze zetknięcie z nią następuje już w dorosłym życiu, to często pojawia się myśl „dlaczego na to nie wpadłem”.

Opublikowanie dzieła Cerama zapoczątkowało serię wydawniczą PIW, którą czytelnicy nazwali „serią ceramowską” (czy ktoś w ogóle wie, że oficjalna nazwa serii to „Rodowody Cywilizacji”?),w której ukazało się dotąd ponad 200 pozycji, krótko mówiąc – o ponadprzeciętnej wartości merytorycznej, często doniosłych i klasycznych.

Ale fenomen tej książki nie polega jedynie na tym, że była pierwsza, stała się znana czy zapoczątkowała ważną serię. Ceram nazwał ją, w podtytule, „powieścią o archeologii”, i doprawdy trudno ująć to lepiej. Można odnieść wrażenie, że autor – pisząc dzieło popularnonaukowe – skorzystał z rad Stephena Kinga, choć ten w momencie pierwszego wydania „Bogów” miał niespełna dwa lata. Pozwolił opowieści się toczyć, gdyż opowieść jest zawsze na pierwszym miejscu. I może warto w tym miejscu wspomnieć, że zdaniem Kinga „opowieści (…) są reliktami, częścią nieodkrytego, przedwiecznego świata. Zadaniem pisarza jest użycie takich narzędzi ze swojego literackiego warsztatu, aby wydobyć je stamtąd w możliwie najbardziej nienaruszonej formie. Czasami skamieliny, które odkryjesz, będą drobne niczym muszelka. Czasami będą ogromne, niczym Tyrannosaurus rex z gigantycznymi żebrami i szczerzącymi się kłami”.

Ceram pisząc swą „powieść o archeologii”, wzorował się, jak sam twierdzi, na „Łowcach mikrobów” (kolejna pozycja do umieszczenia na liście lektur!). Pozwolił przede wszystkim przemówić odkrywcom, na tyle, na ile ich wspomnienia lub inne relacje były dostępne. Uzupełniał je faktami w nienarzucający się sposób, przez co mamy często wrażenie, że osnową książki jest narracja pierwszoosobowa – wrażenie mylne, lecz dominujące. W trakcie lektury wielokrotnie dotkniemy realnej namacalnej historii, jak chociażby w trakcie – jak ujął to Ceram – „operowej sceny”, kiedy to Napoleon Bonaparte stuka tabakierką w zamkniętą bramę Grenoble (wydarzenie całkiem istotne dla historii archeologii). Albo gdy poznajemy bezimiennego włoskiego mnicha, który skonstruował specjalne ramki i w swej celi nawijał na nie, milimetr po milimetrze, papirusy z odnalezionej biblioteki, które inaczej rozpadały się pod wpływem dotyku; a zaznaczyć należy – by oddać mnichowi w pełni zasłużony hołd – że nie były to teksty Ojców Kościoła.

Mogłoby się wydawać, że książkę napisaną w roku 1949, biorąc pod uwagę wszystkie późniejsze odkrycia, trudno we współczesnych czasach nadal uznawać za aktualną. Ale zamysł Cerama spowodował, że tak nie jest – opowieści tych, którzy byli pierwsi nie zmieniły się, nadal możemy dziś czytać je z równą fascynacją.

I właśnie dlatego „Bogowie, groby i uczeni” to w swojej dziedzinie prawdziwa książka nad książkami.

Wasz Marchołt

Ukończyłem właśnie po raz trzeci lekturę „od deski do deski”, nie licząc nawet wszystkich okazji czytania wielu jej fragmentów, jednej z najważniejszych książek, które poznałem. Książki, która jeśli wpadnie w ręce nastolatka, to ów nastolatek chce natychmiast studiować archeologię, a przynajmniej poważnie to rozważa. Jeśli natomiast pierwsze zetknięcie z nią następuje już w...

Klasyka wśród publikacji o początkach badań archeologicznych. Książka, która wpłynęła na wybory życiowe wielu młodych miłośniczek oraz miłośników historii i archeologii. :)

Klasyka wśród publikacji o początkach badań archeologicznych. Książka, która wpłynęła na wybory życiowe wielu młodych miłośniczek oraz miłośników historii i archeologii. :)

Dość wiekowe popularne dzieło o wielkich odkryciach. Czyta się płynnie (znów plus dla tłumacza) i ... z przyjemnością. Mnie laika wciągnęło bardzo szybko. Opisane wszystkie najważniejsze znaleziska sprzed lat, kiedy rządził przypadek, kiedy prawidłowe rozumowanie a kiedy systematyczność w przeszukiwaniu/przekopywaniu gruntu.
Książka starej daty, europocentryczna, co nie jest jej wadą a pozwala zrozumieć motywy działania odkrywców.

Dość wiekowe popularne dzieło o wielkich odkryciach. Czyta się płynnie (znów plus dla tłumacza) i ... z przyjemnością. Mnie laika wciągnęło bardzo szybko. Opisane wszystkie najważniejsze znaleziska sprzed lat, kiedy rządził przypadek, kiedy prawidłowe rozumowanie a kiedy systematyczność w przeszukiwaniu/przekopywaniu gruntu.
Książka starej daty, europocentryczna, co nie...