Książka dla wielbicieli historii bizancjum i starożytnego rzymu i histori jako takiej, wsparta niewątpliwie sekretną historią Prokopiusza w zakresie faktów i domysłów(czytałem również)
Losy jednego z najlepszych wodzów Bizancjum, Belizariusza na tle wojen z persami na wschodzie wandalami w północnej afryce i gotami w italii oraz innymi ludami, sporo ciekawych rzeczy o najemnikach rzymskich(massageci tatarzy bułgarzy).Bizantyjczycy jeńców perskich przenosili do Itali przeciwko Gotom a gockich na wschód przeciwko Persom, skąd w Turcji jasne włosy i niebieskie oczy.
Dla historyka bardzo ciekawa i oparta w dużej mierze na faktach, szczegółowe opisy bitew oblężeń, kampanii, przygotowań intryg dworskich, stosunków społecznych w wschodnim imperium, życie w ówczesnym Konstantynopolu, sporo historii kościoła na zachodzie i wschodzie ,spory o naturę Chrystusa. Sporo ciekawych rzeczy.
Książka dla lubiących historię reszta może się z nią męczyć.

Książka dla wielbicieli historii bizancjum i starożytnego rzymu i histori jako takiej, wsparta niewątpliwie sekretną historią Prokopiusza w zakresie faktów i domysłów(czytałem również)
Losy jednego z najlepszych wodzów Bizancjum, Belizariusza na tle wojen z persami na wschodzie wandalami w północnej afryce i gotami w italii oraz innymi ludami, sporo ciekawych rzeczy o...

Koniec końców mnie wciągnęło, ale zaczynało się nudnie. Opisy kampanii i bitew nieco rozwlekłe.

Koniec końców mnie wciągnęło, ale zaczynało się nudnie. Opisy kampanii i bitew nieco rozwlekłe.

Ciekawe spojrzenie na epokę po rozpadzie Rzymu i wzrostu znaczenia Cesarstwa Bizantyjskiego. Opisane oczami niewolnika żony Belizariusza, mnóstwo ciekawych aspektów życia dworu cesarza Justyniana, wszechobecnych pałacowych intryg. Jest też oczywiście wątek militarny i wojen toczonych przez Belizariusza, którego uznaje się powszechnie jako wybitnego stratega.

Ciekawe spojrzenie na epokę po rozpadzie Rzymu i wzrostu znaczenia Cesarstwa Bizantyjskiego. Opisane oczami niewolnika żony Belizariusza, mnóstwo ciekawych aspektów życia dworu cesarza Justyniana, wszechobecnych pałacowych intryg. Jest też oczywiście wątek militarny i wojen toczonych przez Belizariusza, którego uznaje się powszechnie jako wybitnego stratega.

Bardzo fajnie napisana powieść o sławnym wodzu

Bardzo fajnie napisana powieść o sławnym wodzu

Szeroko opisany świat Bizancjum w tym problemy społeczne, religijne i polityczne, ciekawe sceny batalistyczne. To na duży plus. Na minus, dość mało w tej książce samego Belizariusza i najsłabiej opisana najbardziej interesująca część jego życiorysu czyli rzymska inwazja na Italię.

Szeroko opisany świat Bizancjum w tym problemy społeczne, religijne i polityczne, ciekawe sceny batalistyczne. To na duży plus. Na minus, dość mało w tej książce samego Belizariusza i najsłabiej opisana najbardziej interesująca część jego życiorysu czyli rzymska inwazja na Italię.

Powieść historyczna Roberta Gravesa z czasów panowania bizantyjskiego cesarza Justyniana. Aczkolwiek bohaterem jest jeden z cesarskich wodzów – tytułowy Belizariusz, to jednak narratorem jest Eugeniusz, pochodzący z wysp brytyjskich eunuch, sługa żony wodza, przyjaciółki cesarzowej Teodory.
Jak zwykle możemy podziwiać u Gravesa bardzo dobry warsztat historyczny. Autor zaznajamia nas nie tylko z dworem w Konstantynopolu, ale także ze sporami stronnictw na hipodromie, życiem bizantyjskich warstw wyższych oraz zwyczajami i sposobem życia mieszkańców. Na kartach powieści mamy też okazję obserwować budowę Hagia Sophia. Zapoznajemy się także oczywiście z parą władców - aż dziwne że pomijaną dotąd przez scenarzystów w Hollywood. Dowiadujemy się także o sporach religijnych wewnątrz chrześcijaństwa – w tym przypadku z monofizytami, szczególnie silnymi w Aleksandrii, stolicy kluczowej prowincji z punktu widzenia aprowizacji cesarstwa.
Można także dowiedzieć się wiele o armii Justyniana, a w szczególności o kawalerii, jej wyposażeniu i sposobie walki. No i przede wszystkim o walkach, od powstania Nika, poprzez pokonanie Wandalów i zdobycie Italii.
Ale Bizancjum to nie tylko wojny, ale przede wszystkim intrygi, które tez niestety miały wpływ na losy tytułowego bohatera.
Niezwykle ciekawa powieść historyczna. Napisana w tradycyjnym stylu, z naciskiem na opisywanie dworów i warstw uprzywilejowanych, ale w swojej klasie bez zarzutu.

Powieść historyczna Roberta Gravesa z czasów panowania bizantyjskiego cesarza Justyniana. Aczkolwiek bohaterem jest jeden z cesarskich wodzów – tytułowy Belizariusz, to jednak narratorem jest Eugeniusz, pochodzący z wysp brytyjskich eunuch, sługa żony wodza, przyjaciółki cesarzowej Teodory.
Jak zwykle możemy podziwiać u Gravesa bardzo dobry warsztat historyczny. Autor...

Mimo że zazwyczaj unikam narracji pierwszoosobowej, w wykonaniu Gravesa jest mistrzowska. "Belizariusz" to powieść często niedoceniana na tle powieści o Klaudiuszu, moim zdaniem niesłusznie. Graves jak zwykle świetnie oddaje realia życia bohaterów, przedstawia ich realnie i potrafi wzbudzić emocje. "Belizariusz" to jedna z najlepszych powieści historycznych, jakie czytałam.

Mimo że zazwyczaj unikam narracji pierwszoosobowej, w wykonaniu Gravesa jest mistrzowska. "Belizariusz" to powieść często niedoceniana na tle powieści o Klaudiuszu, moim zdaniem niesłusznie. Graves jak zwykle świetnie oddaje realia życia bohaterów, przedstawia ich realnie i potrafi wzbudzić emocje. "Belizariusz" to jedna z najlepszych powieści historycznych, jakie...

Smutniejsze i słabsze od dylogii o Klaudiuszu :P , jednak literacko świetna opowieść o jednym z największych dowódców w historii

Smutniejsze i słabsze od dylogii o Klaudiuszu :P , jednak literacko świetna opowieść o jednym z największych dowódców w historii

Ciekawa i wciągająca powieść opisująca odległe czasy Cesarstwa Bizantyjskiego. Intrygi dworskie, knucie, waśnie religijne, wojny, potyczki, bunty. Tygiel historyczny w błyskotliwy sposób opisany przez mistrza powieści antycznej. Jednak zdecydowanie "Ja Klaudiusz" i "Klaudiusz i Messalina" o niebo lepsze.

Ciekawa i wciągająca powieść opisująca odległe czasy Cesarstwa Bizantyjskiego. Intrygi dworskie, knucie, waśnie religijne, wojny, potyczki, bunty. Tygiel historyczny w błyskotliwy sposób opisany przez mistrza powieści antycznej. Jednak zdecydowanie "Ja Klaudiusz" i "Klaudiusz i Messalina" o niebo lepsze.

Wikipedia:
„Belizariusz (ang. Count Belisarius) – powieść angielskiego pisarza Roberta Gravesa, wydana w 1938 roku. Książka przedstawia losy Belizariusza, bizantyńskiego wodza z VI wieku. Powieść napisana jest w formie biografii przez nadwornego eunucha Eugenisza, który jest sługą żony generała, Antoniny. Przedstawia on całe życie wodza, skupiając się na podbojach w północnej Afryce i Włoszech, a także na jego relacjach z Justynianem Wielkim i jego żoną, Teodorą.”
Zaznaczmy filuternie od razu, że Antonina, Teodora i ich koleżanki, to protoplastki współczesnych tancerek na rurze, ha, ha.
Dostępne na: https://docer.pl/doc/ecxs8v
Ubóstwiam Gravesa od dzieciństwa, bo „Ja, Klaudiusz”, bo „Klaudiusz i Messalina”, bo „Mity greckie”, bo „Mity hebrajskie”, ale przede wszystkim „Wyprawa po Złote Runo” czyli „Herkules z mojej załogi”. A teraz trafia się jakiś Belizariusz, Justynian i Teodora, o których właściwie nic nie wiem. Terra incognita, terra intacta.
Z przedmowy:
„…Belizariusz urodził się w ostatnim roku nieszczęsnego piątego stulecia (stulecia króla Artura),kiedy to Anglosasi najechali południową Brytanię, Wizygoci Hiszpanię, Wandalowie Afrykę, Frankowie Galię, Ostrogoci Italię. Umarł w roku 565, pięć lat przed urodzeniem proroka Mahometa..”.
No to, żeby się łatwiej czytało, poznałem, co na temat bohaterów podaje Wikipedia i zanotowałem:
„Belizariusz (505 -565) – wódz bizantyjskim w czasie panowania Justyniana I Wielkiego.. Żoną Belizariusza była Antonina, faworyta cesarzowej Teodory, posiadająca duży wpływ na męża, co nie przeszkadzało jej w utrzymywaniu intymnych stosunków z jednym z domowników imieniem Teodozjusz. Jedynym dzieckiem z tego małżeństwa była córka, która w 543 roku została zaręczona z wnukiem cesarzowej Teodory.
Justynian I Wielki (483 -565)- cesarz bizantyjski (527 – 565),święty Kościoła prawosławnego, wprowadził cezaropapizm; za jego czasów Cesarstwo Bizantyjskie osiągnęło największą świetność.
Teodora (500 – 548) - żona Justyniana, bardzo bogaty życiorys (aktorka, rozwiązłe życie),z którego wybieram interesującą wzmiankę:
‘..Jednym z głównych celów Teodory była ochrona prześladowanych wcześniej monofizytów(zamieszkujących głównie Egipt i wschodnie tereny cesarstwa) i zrównania ich wyznania z wyznaniem chalcedońskim dominującym w Konstantynopolu i Rzymie…”
Monofizytyzm, eutychianizm – doktryna teologiczna, według której Chrystus ma naturę ludzką i boską, jednak nie istnieje w dwóch naturach. Natura boska Chrystusa wchłonęła jego naturę ludzką.
Kościoły chalcedońskie – kościoły partykularne, które przyjęły nauki soboru chalcedońskiego w 451. Kościołami chalcedońskimi są obecnie wszystkie kościoły katolickie i wszystkie cerkwie prawosławne…”
Koniecznie przed lekturą warto przeczytać „Opowieść o Belizariuszu” dr hab. Pawła Janiszewskiego (ur.1967) na:
http://www.kurkiewicz-family.com/opowiesc_o_belizariuszu.htm
Graves nawiązuje często do mitologii greckiej, lecz to dla mnie - miłośnika jej, sama przyjemność. Tak więc przyjemności co niemiara, bo sposób snucia opowieści przez Gravesa, doskonale mnie znany z innych jego książek, satysfakcjonuje chyba każdego czytelnika, dzięki przejrzystości i licznym dygresjom. W efekcie nieznany mnie świat cesarstwa bizantyjskiego zafascynował mnie i od lektury nie mogłem się oderwać przez tydzień, czego i Państwu życzę. Tutaj dodam, że ten tydzień to wprawdzie przyjemność, lecz przede wszystkim harówa, bo zakres tematyczny - przeogromny.
Nieustannym tematem jest starcie starego z nowym, tj kultury greckiej i rzymskiej z chrześcijaństwem, a jakie to wzbudza kontrowersje widzimy w zdaniu (s. 86,2 z 1002 e-booka):
„..Opowiadał, jak to wyparcie się starych bogów i przyjęcie galilejskiego uzurpatora spowodowało ruinę Rzymu, bowiem niemrawa filozofia chrześcijańska przeżarła i zniszczyła imperium...”
Spór dotyczy wszystkich dziedzin, w tym poglądów na obyczaje, nagość w sztuce, rytuały i obrzędy religijne. Jednym słowem kopalnia wiedzy i to w aspekcie historycznym, bo Graves tak w mitologii, jak i historii Cesarstwa Rzymskiego czuje się świetnie.
Graves omawia wiele aspektów politycznych i religijnych, lecz niewątpliwie istotnym problemem był stosunek do rozpowszechnionych burdeli, gdyż (s.158,3):
„…odwiedzanie ich było sprzeczne z moralnością chrześcijańską…”
Najzabawniejsze to, że żeniono się z prostytutkami, którym stawiano za wzór nawróconą Marię Magdalenę i przyjmowano je do wspólnoty chrześcijańskiej, przymykając oko na ich wyczyny w przeszłości, jak i kontynuację rozwiązłości seksualnej.
Jednakże główne spory były wewnątrz chrześcijańskie, tak między papieżami rzymskim i konstantynopolskim, jak i pomiędzy niezliczonymi frakcjami spierającymi się o każdy fragment doktryny.
Co ja będę nudził? Powiem tylko, że opowiadający całą historię, eunuch jest nader wykształcony, a ponadto dobrze poinformowany i wszechobecny, że czyta się dobrze, że wątków miłosnych co niemiara, że korzyść poznawcza olbrzymia, ergo gorąco polecam i daję pewne 8/10.

Wikipedia:
„Belizariusz (ang. Count Belisarius) – powieść angielskiego pisarza Roberta Gravesa, wydana w 1938 roku. Książka przedstawia losy Belizariusza, bizantyńskiego wodza z VI wieku. Powieść napisana jest w formie biografii przez nadwornego eunucha Eugenisza, który jest sługą żony generała, Antoniny. Przedstawia on całe życie wodza, skupiając się na podbojach w...