Rekomendacja pana Mortki trafna. Fabuła wciągająca, opis realiów wojny trzydziestoletniej niezmiernie ciekawy, tak jak bohaterowie i ich talenty. Sięgam po tom 2, bo pierwszy to zdecydowanie zbyt mało.

Rekomendacja pana Mortki trafna. Fabuła wciągająca, opis realiów wojny trzydziestoletniej niezmiernie ciekawy, tak jak bohaterowie i ich talenty. Sięgam po tom 2, bo pierwszy to zdecydowanie zbyt mało.

Dawno nie czytałem książki, której autor tak bardzo zainteresował mnie danym okresem historycznym, że poskutkowało to poszukiwaniem informacji o nim w trakcie czytania.

Marcin Świątkowski idealnie wplata odrobinę magii w wątki historyczne, jednocześnie zachowując przy tym powagę tej historii. Bo magia oczywiście w książce jest, ale jest konkretnie opisana i nie jest to zjawisko sztucznie i na siłę wepchane w całość. Nie odciąga ona jakoś specjalnie czytelnika od tej 'realnej' części.

Fabularnie było wybornie, z początku poznajemy historię oczyma Katarzyny von Besserer, najemnika Schenka i Dominika Erquicii. A wszystko zaczyna się od plotek na temat mocy, którą posiada Katarzyna - każdy chce ją 'zdobyć' dla własnych celów i jedynie ona sama musi zadecydować, komu w tej zabawie zaufa. Właśnie na tym opiera się główny wątek powieści, na ciągłej walce, ucieczce i stracie Katarzyny, która ostatecznie podejmuje decyzję o wyruszeniu do uniwersytety w Lejdzie, gdzie będzie czuła się bezpiecznie i może los rzuci trochę światła na jej moc.

Większość postaci wykorzystanych przez autora ma swoje pokrycie w postaciach, które rzeczywiście żyły w tamtym okresie, co dodatkowo zwiększa zainteresowanie i chęć na poznawanie dalszych losów bohaterów. Chociaż czasami ciężko było się połapać, bo nazwiska i imiona często (nawet bardzo) mocno plątały język.

Przy lekturze bawiłem się świetnie i nie mogę się doczekać rozwinięcia losów Katarzyny, Dominika i Schenka! Polecam!

Dawno nie czytałem książki, której autor tak bardzo zainteresował mnie danym okresem historycznym, że poskutkowało to poszukiwaniem informacji o nim w trakcie czytania.

Marcin Świątkowski idealnie wplata odrobinę magii w wątki historyczne, jednocześnie zachowując przy tym powagę tej historii. Bo magia oczywiście w książce jest, ale jest konkretnie opisana i nie jest to...

Po tej książce spodziewałam się chyba jakoś mocniej zaakcentowanego tematu inkwizycji. Zamiast tego dostałam sporo historii "z podróży" i historycznych odniesień. Z początku nie bardzo rozumiałam co się dzieje, później czekałam na rozwinięcie i jakąś ciekawą akcję. Aż w końcu zaczęłam sprawdzać jak dużo książki jeszcze mi zostało (słuchałam w audiobooku). Dosłuchałam do końca w sumie głownie dla tego, że kiedy zaczęłam się niecierpliwić okazało się, że już zaraz koniec. Jednak nic już nie zmieniło mojego odczucia co do lektury.

Opowieść, którą dostałam pozostawiła mnie całkowicie neutralną co do niej. Nie poczułam kompletnie żadnych emocji chodź by do jednego z bohaterów czy to negatywnych czy pozytywnych. Tyle, że przyjemnie słuchało mi się jak zawsze genialnego głosu i interpretacji lektora jakim jest genialny w tym co robi Filip Kosior.

I to wszystko. Nawet nie bardzo wiem jak bym miała ocenić tą książkę w skali więc nie oceniam.

Po tej książce spodziewałam się chyba jakoś mocniej zaakcentowanego tematu inkwizycji. Zamiast tego dostałam sporo historii "z podróży" i historycznych odniesień. Z początku nie bardzo rozumiałam co się dzieje, później czekałam na rozwinięcie i jakąś ciekawą akcję. Aż w końcu zaczęłam sprawdzać jak dużo książki jeszcze mi zostało (słuchałam w audiobooku). Dosłuchałam do...

Czytaliście już "Psy Pana" Marcina Świątkowskiego?

Bo ja czytałam i teraz się wypowiem.

Zanim po książkę sięgnęłam to naczytałam się mnóstwa, w większości bardzo pochlebnych, opinii o niej i przyznam, że to ze względu na nie zdecydowałam się na jej przeczytanie. Bo tutaj magia i przygoda, w dodatku w czasach interesujących, ja po tych rewelacjach spodziewałam się mnóstwa akcji i książki ciężkiej od stron. No cóż... Za moje niestety nad wyraz wybujałe wyobrażenie o książce oskarżam Was.

Nie chcę mówić, że tym oczekiwaniom książka nie sprostała, ale tak niestety jest. Spodziewałam się książki głównie przygodowej z elementami fantastyki, a dostałam powieść wojenną, historyczną, z całkiem ciekawym pomysłem magicznym i nieźle napisanymi bohaterami. Problemem największym dla mnie było to, że autor mocno skupił się na motywie wojny i postanowił nas momentami zasypać różnymi bohaterami ich imionami, stanowiskami... Oj były momenty, że czacha dymiła, kiedy starałam się ich wszystkich spamiętać (nie udało się). Sporo jest też tutaj polityki i tej zwykłej i tej wojennej przez co tempo książki momentami mocno zwalnia. A jak już jesteśmy przy tempie książki, to jest ono zwyczajnie nie równe, do tego niestety fabularnie książka zaczyna być przewidywalna. Kasieńka ucieka, co chwilę ktoś ją łapie i próbuje porwać. Dominic ma wizje, przeczucia idzie gdzieś do wyznaczonego celu, ale co chwilę zmienia kurs i jest bez przerwy w trakcie swoje drogi napadany. Bohaterowie wyszli interesująco, ale zabrakło mi w nich głębi, najbardziej w Schenku. To bardzo interesująca postać, ale tak naprawdę po przeczytaniu książki nadal niewiele o nim wiem, chcę go poznać bardziej, zrozumieć i móc się z nim utożsamić.

Podsumowując, czuć, że to debiut, ale bardzo obiecujący. Językowo wyszło genialnie, polubiłam się z uciekającą Kasieńką, ale od drugiego tomu oczekuję więcej akcji, więcej głębi w bohaterach i mniej mało istotnych bohaterów pobocznych, bo w tym tomie aż czasem czułam się nimi przytłoczona. Nie wyszło z tego arcydzieło, ale książka poprawna i za drugi tom wezmę się mimo wszystko z ochotą, ale już mniejszymi oczekiwaniami.

Czytaliście już "Psy Pana" Marcina Świątkowskiego?

Bo ja czytałam i teraz się wypowiem.

Zanim po książkę sięgnęłam to naczytałam się mnóstwa, w większości bardzo pochlebnych, opinii o niej i przyznam, że to ze względu na nie zdecydowałam się na jej przeczytanie. Bo tutaj magia i przygoda, w dodatku w czasach interesujących, ja po tych rewelacjach spodziewałam się mnóstwa...

Pierwsza połowa XVII wieku. Euopa. Gdzie nie spojrzeć trwają wojny a we wszystko miesza się Kościół, przed którym nic się nie ukyje.

Niemcy
Katarzyna bon Besserer to siedemnastolatka, szlachcianka, która posiada szczególne zdolności. Dostała propozycję małżeństwa (Szwedzi) oraz... studiowania w Lejdzie alchemii (Holendrzy). Zainteresowani są nią także zakonnicy. Tragiczne wydarzenia w rodzinnym zamku sprawiły, że została porwana. Przede wszystkim zaś, uciekała. Musiała dotrzeć tam, gdzie zapewnią jej bezpieczeństwo. Do Niderlandów.
Zakonnik Dominik Enquicia - dominikanin, inkwizytor. Po napaści przez zbójców, stracił ważny manuskrypt. To, że został bez butów i pieniędzy było mniej istotne. Dało się odzyskać i jeszcze zdobył towarzysza podróży (na jakiś czas).
Drogi bohaterów przecięły się w pewnym momencie ich wędrówki, nieplanowo, aczkolwiek ciekawie.

Dużo wydarzeń i postaci historycznych, dobrze zarysowane realia epoki. Chwilę trwało zanim wciągnęła mnie ta opowieść, pewnie dlatego, że historia nie jest moją mocną stroną a i wstęp do właściwych wydarzeń trochę trwał. Fajna książka historyczno -przygodowo - fantastyczna (w takiej właśnie kolejności).

Pierwsza połowa XVII wieku. Euopa. Gdzie nie spojrzeć trwają wojny a we wszystko miesza się Kościół, przed którym nic się nie ukyje.

Niemcy
Katarzyna bon Besserer to siedemnastolatka, szlachcianka, która posiada szczególne zdolności. Dostała propozycję małżeństwa (Szwedzi) oraz... studiowania w Lejdzie alchemii (Holendrzy). Zainteresowani są nią także zakonnicy. Tragiczne...

No i mam lekki problem. 1/3 książki to cudowności. Język i sposób pisania kazał mi sprawdzić kim jest autor, ponieważ po książkę sięgnąłem szczerze przez tytuł i okładkę. Byłem w ogromnym szoku, że to debiutant. Dawno nie czytałem czegoś co tak niesamowicie jest opisane. do tego klimat, mało znana historia, czasy niemieckich landów z dawnych lat....kurcze szok!
Kolejne 1/3 książki to już opadł mój zachwyt, ale było ciekawie. Ostatnie 1/3 to już takie przekoloryzowane, niespójne i grafomańskie.
Niemniej do samego końca czekałem na 'co dalej, co dalej'. Gdyby całość była jak start, dałbym 8. Ponieważ było tylko ok to 6. Niemniej to debiut, a czytałem dużo gorsze książki od wyjadaczy. Jak to mawiała moja nauczycielka fizyki 'masz tu 4 na zachęte'
Dlatego dla Marcina 7. Choć troszke naciągnięte to wystawione z przyjemnością

No i mam lekki problem. 1/3 książki to cudowności. Język i sposób pisania kazał mi sprawdzić kim jest autor, ponieważ po książkę sięgnąłem szczerze przez tytuł i okładkę. Byłem w ogromnym szoku, że to debiutant. Dawno nie czytałem czegoś co tak niesamowicie jest opisane. do tego klimat, mało znana historia, czasy niemieckich landów z dawnych lat....kurcze szok!
Kolejne 1/3...

Z racji, że niedawno sam byłem debiutantem na literackim rynku staram się obserwować nowych, rodzimych autorów wkraczających na rynek. A jeśli jeszcze autor pisze fantastykę historyczną to nie mogłem sobie odmówić zapoznania się z taką pozycją. I tak właśnie wszedłem w posiadanie powieści “Psy Pana” Marcina Świątkowskiego od wydawnictwa SQN.

Rok 1633, ogarnięte wojną trzydziestoletnią Niemcy. Katarzyna von Besserer, nastoletnia szlachcianka utalentowana w dziedzinie czarów, musi uciekać przed dominikanami-inkwizytorami. Celem dziewczyny jest uniwersytet w Lejdzie, gdzie obiecano jej schronienie. Towarzyszy jej najemnik Schenk oraz jego oddział, który stara się przetrwać w pogrążonym w chaosie kraju.

Równolegle dominikański zakonnik, Dominik Erquicia, poszukuje magicznych manuskryptów. Jego wyprawa obfituje w przygody, w wyniku których niejednokrotnie wpada on w poważne tarapaty. Losy tych trojga bohaterów splatają się i prowadzą do finału, który okazuje się tylko preludium do następnych wydarzeń. “Psy Pana” to bowiem dopiero pierwszy tom cyklu, którego druga odsłona zatytułowana “Księstwo Różanego Krzyża” niedawno się ukazała.

Trzeba przyznać, że autor zadbał o tło historyczne i wypada ono bardzo wiarygodnie. Pogrążone w wojennej zawierusze niemieckie księstwa i landy są pokazane całkiem realistycznie. Widać, że świat żyje, a Świątkowski wie o czym pisze i wykonał kawał roboty, aby całość miała ręce i nogi.

“Psy Pana” zdominowane są przez akcję. Bohaterowie wciąż są w podróży, wpadają w kolejne kłopoty i tarapaty, które napędzają i pchają fabułę do przodu. Obserwujemy również pewną ewolucję postaci, szczególnie widoczną w przypadku Katarzyny. Warsztatowo jest całkiem nieźle. Świątkowski ma lekki, przyjemny dla oka styl, który sprawia, że przez powieść płynie się szybko i sprawnie.

Ogólnie widać, że jest to pierwszy tom, ponieważ pewne konflikty, intrygi i relacje są jedynie zarysowane i zapewne będą miały wpływ na kolejne tomy cyklu. Pozostaje więc pewien niedosyt, że mogłoby wydarzyć się więcej aby bardziej zaciekawić czytelnika i wciągnąć w wykreowany przez autora świat.

Podsumowując “Psy Pana” to typowo awanturnicza historia z lekkim wątkiem fantastycznym osadzona w historycznych realiach. Mi podpasowało, ale jeśli ktoś nie lubi historii może mieć problemy z odnalezieniem się wśród mnogości nazwisk jakie pojawiają się w powieści.

Z racji, że niedawno sam byłem debiutantem na literackim rynku staram się obserwować nowych, rodzimych autorów wkraczających na rynek. A jeśli jeszcze autor pisze fantastykę historyczną to nie mogłem sobie odmówić zapoznania się z taką pozycją. I tak właśnie wszedłem w posiadanie powieści “Psy Pana” Marcina Świątkowskiego od wydawnictwa SQN.

Rok 1633, ogarnięte wojną...

Gdy tylko przeczytałem jakieś 1/3 powieści, w mojej głowie kotłowało się jedno skojarzenie - "Trylogia Husycka" autorstwa Sapkowskiego. Nie wiem, czy autor "Psów Pana" inspirował się tym, ale jeśli ktoś uwielbia połączenie historii i fantasy, to tutaj szybko się odnajdzie. Zwłaszcza, że pod lupę został wzięty okres i ziemie trochę mniej znane w Polsce, bo Niemcy z I połowy XVII wieku, gdzie książąt i pomniejszych grafów było od zatrzęsienia, co zresztą zostało tutaj w paru momentach wyśmiane.

Pod kątem lektury nie jest to łatwa książka. Co prawda, autor pisze w miarę nowocześnie (za wyjątkiem dialogów),ale i tak nagromadzenie obcej geografii i nazwisk może nieco pomieszać w głowie. Ale spokojnie - nie jest tak źle, trzeba się tylko przyzwyczaić. Co ważne, nie jest to też jakaś szablonowa książka - co prawda, pewne rzeczy dzieją się, bo "muszą", ale jest parę zwrotów akcji i w sumie nie można być pewnym tego, co się zdarzy, czy ktoś czasem nie dokona swojego żywota w danej scenie lub nie wpadnie w inne tarapaty. Im dalej czytałem, tym bardziej doceniałem tę powieść, choć na pewno nie jest to historia epicka, z bogatym światem itd. Wręcz jak na swoje realia i czas, w którym została osadzona, autor skonstruował ją wręcz "kameralnie". Ale trzeba przyznać, że nie da się tutaj wyróżnić jednego głównego bohatera - jest ich co najmniej trzech, a też nie pojawiają się od razu.

Jest to książka dobra i na pewno sięgnę po kolejną część. Niestety, to też kolejna lektura, w której jest pewien cliffhanger już po pierwszym tomie, ale trzeba przyznać, że nie aż taki duży, jak można by było się spodziewać. Gdyby autor zrobił "więcej wszystkiego", to pewnie byłoby lepiej, ale generalnie polecam.

Gdy tylko przeczytałem jakieś 1/3 powieści, w mojej głowie kotłowało się jedno skojarzenie - "Trylogia Husycka" autorstwa Sapkowskiego. Nie wiem, czy autor "Psów Pana" inspirował się tym, ale jeśli ktoś uwielbia połączenie historii i fantasy, to tutaj szybko się odnajdzie. Zwłaszcza, że pod lupę został wzięty okres i ziemie trochę mniej znane w Polsce, bo Niemcy z I połowy...

Obiecałam sobie, że w tym roku czytelniczo będę wychodzić z bańki romantasy i choć ta książka to przecież wciąż fantasy, to jednak to fantastyka historyczna, której akacja dzieje się na terenie siedemnastowiecznych Niemiec, a to nie jest tematyka, po jaką na co dzień sięgam.

Wątki fantastyczne, związane z eteromancją, precyzjami i magią jako nauką alchemii przeplatają się tu z prawdziwymi wydarzeniami i obrazem społeczeństwa tamtych czasów, wraz z jego zabobonami, przyzwyczajeniami i kulturą. I to wyszło świetnie. Byłam niemal skłonna uwierzyć, że każda jedna scena mogłaby mieć miejsce, a magia rzeczywiście była elementem zainteresowania każdej z grup, która przybyła po Katarzynę, ostrząc sobie zęby na jej wyjątkowe umiejętności.

Autor świetnie kreuje postaci, od grafianki przez najemnika, dominikanina, kmiecia czy gajowego. Ich zachowania, sposób mówienia, czy motywy działania były cudownie spójne, a charaktery interesujące. Zwłaszcza Katarzyna, która początkowo jawiła się być pionkiem, wybiła się na silną pierwszoplanowa postać - inteligentną, dowcipną i jak na okoliczności, zdroworozsądkową.

Lekkie pióro autora powodowało, że gdy już obeznałam się z trudnymi nazwiskami byłam bardzo zaangażowana w fabułę, nie raz zaśmiewając się w głos.

Na odbiór przeze mnie całości ogromny wpływ miał też lektor i tu ogromne brawa dla Filipa Kosiora, bo jego interpretacja była wartością dodaną do tej barwnej historii.

Natychmiast sięgam po audiobook z drugim tomem.

Obiecałam sobie, że w tym roku czytelniczo będę wychodzić z bańki romantasy i choć ta książka to przecież wciąż fantasy, to jednak to fantastyka historyczna, której akacja dzieje się na terenie siedemnastowiecznych Niemiec, a to nie jest tematyka, po jaką na co dzień sięgam.

Wątki fantastyczne, związane z eteromancją, precyzjami i magią jako nauką alchemii przeplatają się...

Psy pana, to takie Narrenturm tylko bez charyzmatycznych postaci, brawurowych dialogów, atmosfery i radości z czytania.

Psy pana, to takie Narrenturm tylko bez charyzmatycznych postaci, brawurowych dialogów, atmosfery i radości z czytania.