Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety, nie jest to dobra książka. Widziałem dobre recenzje, ucieszyłem się ze świata CP2077, nawet nieźle się ją czytało, ale kiepsko ją oceniam.

Zacznę jednak od pozytywów, bo kilka takich jest i zdaję sobie sprawę, że niektórym przesłonią minusy, do których zaraz dotrę. Przede wszystkim, jeśli jesteście wielkimi fanami Night City, to będziecie wniebowzięci, bo autor starał się uchwycić bardzo dużo fragmentów tego świata, a wiemy dobrze, że jest on bogaty i śledzenie poszczególnych gangów, korporacji, dzielnic itd. jest fascynujące. Zaletą są też główni i poboczni bohaterowie, którzy są charakterystyczni, każdy ma swoją historię i podświadomie niektórym kibicujemy, a innym wręcz przeciwnie, a od czasu do czasu się to zmienia. Wreszcie, sam plan na fabułę jest ciekawy i złożony.

Dlaczego zatem narzekam? Po pierwsze, dobra fabuła nie oznacza, że została dobrze opowiedziana i to mój główny zarzut. O ile pierwsza połowa trzyma w miarę porządek i łatwiej śledzić losy bohaterów oraz akcji, to w drugiej zaczyna się sieczka. Nagle wchodzą dziesiątki wątków, zaczynają ujawniać się "zakręty" w każdym i przeplatać. De facto książka polega nie na rozwiązaniu jakiejś akcji, tylko odkryciu historii każdego bohatera i to jest OK, tylko że zostało to bardzo chaotycznie przedstawione. Każdy ma swoje przemyślenia i wspomnienia, które się przeplatają. Od czasu do czasu są też opisy "techniczne" lub newsowe, które niby komentują to, co się dzieje, ale jakoś gryzą mi się z tempem opowiadania historii. Działania różnych bohaterów wiążą się ze sobą i powstaje taki chaos, że trudno powiedzieć, co do czego doprowadziło oraz dlaczego bohaterowie zachowują się tak, jak się zachowują. Mówiąc wprost - nie rozumiałem pewnych ciągów przyczyno-skutkowych lub przeskakiwały one za szybko (nie mogę napisać, o co chodzi, bo spoilery).

I nie wiem, czy to kwestia braku dopracowania wątków, czy sposobu pisania. Obstawiam to drugie, bo faktem jest też, że mnogość elementów ze świata CP2077 sprawiła, że autor wrzucił tutaj wszystko naraz - mamy kilka gangów, policję, korporacje i wszystko fajnie, ale na tak małej przestrzeni jest tego aż za dużo. Osoby nieznające Cyberpunka 2077 mogą się tutaj dobrze bawić, ale wielu rzeczy nie rozgryzą tak szybko. To trochę wygląda, jakby autor został poproszony, aby wrzucić do fabuły jak najwięcej czynników znanych graczom RPG-a czy cRPG-a i faktycznie, dzięki temu fabuła jest tak wielowątkowa, tylko że jednocześnie łatwo się w tym pogubić.

Nie jest to książka bardzo zła i jak najbardziej można ją przeczytać i się nią cieszyć. Niestety, zaognianie akcji w moim poczuciu nie wyszło jej na dobre i zwyczajnie w którymś momencie można się tak pogubić, że już niewiele czytelnika obchodzi. Choć w sumie może nie - bohaterowie nadal czytelnika interesują i ich kreacja gra tutaj pierwszorzędną rolę.

Niestety, nie jest to dobra książka. Widziałem dobre recenzje, ucieszyłem się ze świata CP2077, nawet nieźle się ją czytało, ale kiepsko ją oceniam.

Zacznę jednak od pozytywów, bo kilka takich jest i zdaję sobie sprawę, że niektórym przesłonią minusy, do których zaraz dotrę. Przede wszyst...

Rozwiń

Zwiń

To jedna z tych książek, dla których czytam fantasy. I nie sugerujcie się oceną, która widnieje przy opinii - wynika ona z pewnych niedoskonałości literackich, ale nie zmienia to faktu, że bawiłem się wyśmienicie.

Ta książka nawiązuje i należy do gatunku klasycznego fantasy. I to nie tylko ze względu na brak jakichkolwiek odwołań do teraźniejszości czy nowoczesności - tutaj czuć duch wszechogarniającej magii, mistycznych wizji, artefaktów, a także charakterystyczne motywy od zawsze występujące w tym gatunku. Jednocześnie ta książka nie próbuje udawać, że jest czymś więcej - to po prostu opowieść fantasy. Bardzo dobra opowieść fantasy, którą faktycznie chce się czytać i śledzić los bohaterów. To powieść, która daje satysfakcję, bo dzieje się tutaj to, czego się spodziewamy, ale jednocześnie fabuła nie jest aż tak szablonowa i nadal przed czytelnikiem jest sporo do odkrycia.

Nie bójcie się tak dużej liczby stron - to cegła, ale z gatunku tych, które czyta się dobrze, bo akurat nie jest napisana klasycznie. Nie ma tu wielu epickich sformułowań, dziwnego szyku zdania, pompatyczności itd. - język jest nowoczesny, wręcz prosty, nieskomplikowany, ale na pewno nie prostacki. Czyta się to prosto, a w połączeniu z satysfakcjonującą historią nie pozwala to się oderwać od powieści.

Gdzie zatem leżą wady? W tym, iż cała "intryga" i cel bohaterów nie do końca jest zrozumiały. Mam wrażenie, że autor chciał dać takie poczucie magii i niezbadanej tajemnicy postaci, że... nie wyjaśnił tego dobrze. Pod tym kątem to też klasyczne fantasy: "magia tak działa, ale więcej nie powiem, nie interesuj się - masz uwierzyć, że coś tam się dzieje". A przynajmniej takie mam poczucie. Trochę też za dużo tutaj szczęśliwych zbiegów okoliczności, ale to jednocześnie powód, dla których ta historia raduje czytelnika. To, bynajmniej, nie oznacza, że wszystko tutaj układa się po myśli bohaterów. Dużo tutaj też powtarzających się patentów typu "muszę gdzieś iść, ale będę tęsknił, ale znowu się zobaczymy".

Polecam gorąco. Na pewno sięgnę po pozostałe dwa tomy, a i zainteresuję się twórczością autora, bo mimo iż styl jest prosty, humoru nie ma i innowacji też nie, to po prostu czyta się to rewelacyjnie i wszystko - świat, postacie, walki - są w sam raz i łatwo od siebie odróżnialne oraz zapamiętywalne.

To jedna z tych książek, dla których czytam fantasy. I nie sugerujcie się oceną, która widnieje przy opinii - wynika ona z pewnych niedoskonałości literackich, ale nie zmienia to faktu, że bawiłem się wyśmienicie.

Ta książka nawiązuje i należy do gatunku klasycznego fantasy. I to nie tylk...

Rozwiń

Zwiń

O filmie słyszeli chyba wszyscy, ale książka wydaje się mniej znana. Z racji tego, że nie znam obrazu kinowego, stwierdziłem, że podejdę do lektury nieskażony ekranizacją. Jakie są zatem książkowe "Igrzyska Śmierci". Niezachęcające.

Pod wieloma względami jest to typowa młodzieżówka, o fabule, która ma kilka zakrętów i zabiegów mających zaskoczyć czytelnika, ale udaje się to średnio. Natomiast tego się można spodziewać i mimo wszystko są tutaj zalety (o których zaraz), natomiast to, co najbardziej mnie irytowało, to styl. To typowa literatura o bardzo prostym języku, która unika rozbudowanych zdań i stanowi czasem wręcz reportaż tego, co się dzieje oraz przemyśleń bohaterki (wszystko jest pokazane z jej perspektywy). To powieść prawie że jednowątkowa, wręcz "mechaniczna", uboga stylistycznie o infantylnie podniosłych momentach, które "muszą" być. Nie ma się poczucia, że czyta się coś niesamowitego. Dodatkowo, nie wiem czy to kwestia oryginału, czy tłumaczenia, ale widywałem nielogiczności (dokładniej - z którym uchem Katniss miała problem), przy czym miałem takie poczucie, że książka to olewa i brnie dalej, bo przecież czytelnik i tak będzie urzeczony.

Jednak uczciwie muszę przyznać, że książka ma też zalety i pod kątem założeń nie jest bezmyślna. O ile historia jest prosta, a świat w sumie też, to ten drugi ma głębię i przekaz, w tym przypadku jawnie uderzający w totalitaryzm, komercjalizację świata, niską wartość ludzkiego życia oraz pudelkowatość. To zresztą młodzieżówka postapo, ale ciekawie zrealizowana i wierzę, że to bardzo dobry materiał na scenariusz do filmu, co zresztą wykorzystano. Dodatkowo, dość dokładne opisy survivalowe zapewne nie są wyssane z palca i chociaż niektóre elementy mogą dać do myślenia osobom niezaznajomionym z dziczą.

Dalszych części czytać nie będę. Rozumiem, dlaczego film na podstawie tej książki stał się tak popularny. Natomiast mimo wszystko książka wydaje się po prostu słaba pod kątem historii, choć z ciekawymi założeniami.

O filmie słyszeli chyba wszyscy, ale książka wydaje się mniej znana. Z racji tego, że nie znam obrazu kinowego, stwierdziłem, że podejdę do lektury nieskażony ekranizacją. Jakie są zatem książkowe "Igrzyska Śmierci". Niezachęcające.

Pod wieloma względami jest to typowa młodzieżó...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo urocza książka, którą bez problemu jestem w stanie określić jako "guilty pleasure". Nie jest to młodzieżówka, którą docenia się za epickość, niesamowite dialogi, kreację świata, zaskakującą fabułę, choć po części z każdego tego aspektu trochę bierze (może poza ostatnim, do czego jeszcze wrócę). Natomiast przede wszystkim jest to przyjemna lektura, łatwa w czytaniu i dająca dużo satysfakcji. Nie oznacza to, że jest łagodna jeśli chodzi o treść - jest taka, jak piosenka popowa: skrojona po to, aby się podobać, a nie przekazywać coś ważnego.

Fabuła jest dość prosta i jeśli podczas lektury wyobrazicie sobie jakieś konkretne zwroty akcji, to prawdopodobnie je "traficie". O ile wiadomo, że nie wszystko można przewidzieć, to historia idzie jak po sznurku, a bohaterowie zazwyczaj są jednoznacznie dobrzy lub jednoznacznie źli. To nie zmienia faktu, że czyta się to miło i wręcz z wyłączeniem myślenia, co dla niektórych będzie zaletą, ale zrozumiałe jest, że nie wszyscy tego szukają. Inną zaletą jest przedstawiony świat, przy którym czuje się jego złożoność, ale autorka skupia się na czymś innym - wytłumaczeniu, na czym polegają jego główne reguły i jak zróżnicowany jest. Pod tym kątem to normalna, nieepicka powieść fantasy.

Tak, jak napisałem, nie jest to książka ambitna i nie odnajdziecie tutaj inteligentnych rozważań, refleksji starających się przekazać prawdę o życiu itd. Nie mówię, że książka jest głupia - jest normalna i nie ma zamiaru być czymś więcej. To, co mi bardzo z kolei przeszkadzało, to system imion bohaterów, który jest tutaj ściśle przestrzegany zgodnie z regułami świata, ale sprawia to, że nazwy własne są niezwykle trudne do zapamiętania, a nawet wymówienia. W paru przypadkach są też na tyle podobne, że czasem można się zgubić (na szczęście, rzadziej niż częściej). Prostota fabuły też może być jej wadą, ponieważ w paru miejscach jest tak szablonowa, że aż można przewrócić oczami. Niekiedy przydałoby się trochę pazura, natomiast autorka starała się, aby wszystko było ładne. Aż za ładne.

Tym niemniej, polecam na odmóżdżenie i mam nadzieję, że kiedyś autorka wróci do tego świata, bo ma on potencjał, a bohaterów da się lubić.

Bardzo urocza książka, którą bez problemu jestem w stanie określić jako "guilty pleasure". Nie jest to młodzieżówka, którą docenia się za epickość, niesamowite dialogi, kreację świata, zaskakującą fabułę, choć po części z każdego tego aspektu trochę bierze (może poza ostatnim, do...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo wartościowa książka (aczkolwiek chyba z innych powodów niż chcieli autorzy, o czym za chwilę), którą w dodatku świetnie się czyta. Oczywiście, jest tutaj trochę biznesowych czy korporacyjnych frazesów, które niektórych denerwują, ale wbrew pozorom pozycja nie jest nimi nagromadzona. Można za to znaleźć wiele anegdot i przykładów różnych zachowań, pozwalających czytelnikowi na wejście w magiczny świat Netflixa.

No właśnie - magiczny świat. Jeśli ktoś zapytał mnie o to, czym jest ta książka, powiedziałbym, że reportażem z wyjaśnieniem oraz uzasadnieniem (logicznym) filozofii zarządzania firmą. Natomiast nie nazwałbym go poradnikiem biznesowym z prostego powodu - o ile niektóre porady rzeczywiście warto przemyśleć, o tyle takiej filozofii działania firmy nie da się odtworzyć w 90% spółek. A jesli już jakaś ma warunki (czytaj: ogromny budżet), to raczej nie przeczyta tej książki z myślą o dowiedzeniu się, jak ma działać, gdyż pewnie ma już swoje sposoby. Z tego powodu trudno powiedzieć, aby ta książka była wartościowa jako książka ucząca biznesu - to raczej książka pokazująca sposób działania konkretnej firmy, która ma ku temu warunki i pozycja przenosząca czytelnika w ten niesamowity świat.

Mam też wątpliwości dotyczące tego, że współautorem książki jest szef i mimo że drugą autorką jest kobieta profesjonalnie zajmująca się kulturą firm, to trudno mi oprzeć się wrażeniu, że ta pozycja jest w pewnym sensie reklamą samego Netflixa. Owszem, są tutaj pokazane błędy, słabość pracowników w różnych sytuacjach (w tym szefa), ale jednak jest to jakieś takie... zagrane.

Natomiast nie zmienia to faktu, że lektura jest świetna pod kątem stylistyczno-klimatycznym, a i mimo że nie wyobrażam sobie, aby jakaś firma ot tak przestawiła się na sposób działania Netflixa, to pewne aspekty jak najbardziej można podpatrzeć. Polecam.

Bardzo wartościowa książka (aczkolwiek chyba z innych powodów niż chcieli autorzy, o czym za chwilę), którą w dodatku świetnie się czyta. Oczywiście, jest tutaj trochę biznesowych czy korporacyjnych frazesów, które niektórych denerwują, ale wbrew pozorom pozycja nie jest nimi nagromadzona....

Rozwiń

Zwiń

Nic nie poradzę na to, że uwielbiam tę serię. Powody są takie, jak przy poprzednich częściach - to opowieść napisana w lekkim, czasami reportażowym, ale jednocześnie ciepłym stylu, w którym faktycznie można się utożsamić z bohaterami i ich polubić lub nie. Jednocześnie nie jest tu nudno - o ile da się wyczuć, że najczęściej dobro zwycięża (choć nie zawsze), to autor umie też zaskoczyć czytelnika i to w spektakularny sposób.

W tej części chyba bardziej niż w innych widać, jak bardzo dorosłe tematy są opisane w stylu, który mógłby zostać "sprzedany" nawet 15-latkowi. Większość książki to też batalia sądowa, a w opisywaniu tychże autor jest równie dobry jak twórca słynnego Perry'ego Masona, a więc Erle Stanley Gardner. Mamy tutaj też wiele sytuacji "ona nie wie, czy oni wiedzą, że on wie", a jednocześnie poruszone sporo grząskich tematów, takich jak korupcja w policji czy osaczanie konkretnej osoby.

Cóż, jeśli nie spodobała się Wam pierwsza część, to ta pewnie też nie wpasuje się w Wasz gust. Ale jeśli lubicie jedynkę oraz dwójkę, to trójka również Was pochłonie.

Nic nie poradzę na to, że uwielbiam tę serię. Powody są takie, jak przy poprzednich częściach - to opowieść napisana w lekkim, czasami reportażowym, ale jednocześnie ciepłym stylu, w którym faktycznie można się utożsamić z bohaterami i ich polubić lub nie. Jednocześnie nie jest tu nudno - ...

Rozwiń

Zwiń

Gdy tylko przeczytałem jakieś 1/3 powieści, w mojej głowie kotłowało się jedno skojarzenie - "Trylogia Husycka" autorstwa Sapkowskiego. Nie wiem, czy autor "Psów Pana" inspirował się tym, ale jeśli ktoś uwielbia połączenie historii i fantasy, to tutaj szybko się odnajdzie. Zwłaszcza, że pod lupę został wzięty okres i ziemie trochę mniej znane w Polsce, bo Niemcy z I połowy XVII wieku, gdzie książąt i pomniejszych grafów było od zatrzęsienia, co zresztą zostało tutaj w paru momentach wyśmiane.

Pod kątem lektury nie jest to łatwa książka. Co prawda, autor pisze w miarę nowocześnie (za wyjątkiem dialogów), ale i tak nagromadzenie obcej geografii i nazwisk może nieco pomieszać w głowie. Ale spokojnie - nie jest tak źle, trzeba się tylko przyzwyczaić. Co ważne, nie jest to też jakaś szablonowa książka - co prawda, pewne rzeczy dzieją się, bo "muszą", ale jest parę zwrotów akcji i w sumie nie można być pewnym tego, co się zdarzy, czy ktoś czasem nie dokona swojego żywota w danej scenie lub nie wpadnie w inne tarapaty. Im dalej czytałem, tym bardziej doceniałem tę powieść, choć na pewno nie jest to historia epicka, z bogatym światem itd. Wręcz jak na swoje realia i czas, w którym została osadzona, autor skonstruował ją wręcz "kameralnie". Ale trzeba przyznać, że nie da się tutaj wyróżnić jednego głównego bohatera - jest ich co najmniej trzech, a też nie pojawiają się od razu.

Jest to książka dobra i na pewno sięgnę po kolejną część. Niestety, to też kolejna lektura, w której jest pewien cliffhanger już po pierwszym tomie, ale trzeba przyznać, że nie aż taki duży, jak można by było się spodziewać. Gdyby autor zrobił "więcej wszystkiego", to pewnie byłoby lepiej, ale generalnie polecam.

Gdy tylko przeczytałem jakieś 1/3 powieści, w mojej głowie kotłowało się jedno skojarzenie - "Trylogia Husycka" autorstwa Sapkowskiego. Nie wiem, czy autor "Psów Pana" inspirował się tym, ale jeśli ktoś uwielbia połączenie historii i fantasy, to tutaj szybko się odnajdz...

Rozwiń

Zwiń

Dobre fantasy, pod wieloma względami wyróżniające się spośród innych nowych książek tego typu. Niby jest to powieść o przygodzie ciągle zmieniającej się grupy bohaterów (jak wiele pozycji fantastycznych, także klasycznych), ale ma do zaoferowania coś więcej. A jest nim wyjątkowe źródło magii.

Nie chcę za dużo pisać, gdyż byłyby to spoilery, w każdym razie przedstawiony świat łączy ze sobą bohaterskość, zwyczajnych "szarych ludzi", oniryczność, ale też podniosłość. Muszę przyznać, że autor zaskoczył mnie w paru momentach i usatysfakcjonował pewnymi rozwiązaniami, a jednocześnie okrucieństwo w niektórych scenach istotnie "czuć" i wpływa to na odbiór - swoją drogą, mam wrażenie, że opis tych scen wyszedł najlepiej technicznie i pod kątem tworzenia napięcia. Są też momenty, w których jest to po prostu zwykłe fantasy typu "od zera do bohatera". Krótko mówiąc - nie jest równo.

Niestety, muszę obniżyć ocenę za to, że pierwszy tom JAWNIE nie wyczerpuje tematu. Tak - to kolejna powieść, która nie kończy historii, tylko zmusza do kupienia kolejnego tomu, aby nie czuć zawieszenia. Z tego powodu nie wszystkie elementy świata magii są wyjaśnione, wiele wątków jest zaczętych, a mało który skończony i czuć ten niedosyt. Owszem, ta część zachęciła do następnej (czy następnych), ale muszę na to patrzeć jako rzecz niegodną z marketingowego punktu widzenia.

Dobre fantasy, pod wieloma względami wyróżniające się spośród innych nowych książek tego typu. Niby jest to powieść o przygodzie ciągle zmieniającej się grupy bohaterów (jak wiele pozycji fantastycznych, także klasycznych), ale ma do zaoferowania coś więcej. A jest nim wyjątkowe źródło mag...

Rozwiń

Zwiń

Jestem fanem pierwszej części i miałem spore oczekiwania dotyczące "Tajemnic Cierniowego Dworu". Liczyłem na dobrą kontynuację tej młodzieżowej opowieści fantasy w świecie książek i wiktoriańskiej Anglii. Natomiast mam z tą książką pewien problem i nie jest on stricte związany z czynami literackimi, a raczej kwestiami wydawniczymi.

Przyznaję, że nie śledziłem uważnie, czy to oficjalnie drugi tom, czy jednak rozszerzenie świata. Na okładce jak byk jest napisane "sequel", co dla mnie jest jednoznaczne z drugą częścią, z kolei na LC jak byk jest napisane, że to część 1,5. I bliżej prawdy jest zdecydowanie ta druga informacja, bo co innego można powiedzieć o książce, która ma ok. 150 stron (e-book tylko 123)? Wiem, że jakość książki nie zależy od rozmiaru (choć daje on lub odbiera pewne możliwości), ale trudno mi nazwać to pełnoprawnym sequelem. Nie będę ukrywał - widzę tutaj wysunięcie marketingu przed literaturą. Dobrze, że chociaż ta pozycja nie jest taka droga.

Co do treści, to mam mieszane uczucia, choć wynikają one raczej z moich oczekiwań. Całość dzieje się w dworku Nathaniela i zapoznajemy się z nim trochę dokładniej. Jest zachowany styl, grymuary są pocieszne oraz ponownie pojawia się lekki humor. Natomiast nie ma co ukrywać - to jest bardzo bliskie romansidłu. Jeśli w tę stronę ta seria będzie zjeżdżać, to niestety, miło będę wspominał tylko pierwszą część. A szkoda, to styl pisania autorka ma świetny, a bohaterowie naprawdę wzbudzają sympatię.

Jestem fanem pierwszej części i miałem spore oczekiwania dotyczące "Tajemnic Cierniowego Dworu". Liczyłem na dobrą kontynuację tej młodzieżowej opowieści fantasy w świecie książek i wiktoriańskiej Anglii. Natomiast mam z tą książką pewien problem i nie jest on stricte związany z ...

Rozwiń

Zwiń