Ot, przyjemna historia o pewnej dziewczynie i jarlu. Jest tu rodzący się wątek romantyczny, co jest dla mnie wyzwaniem, bo takich wątków bardzo nie lubię, ale jest też polityka i wojna. Postaci dość proste, fabuła również i dodatkowo historia jest pospieszna, bo mamy duże przeskoki czasowe.

Uważam, że to takie lekkie czytadełko. Smutno mi się zrobiło tylko wtedy, gdy padło tych kilka zdań opisujące losy Diga przy samym końcu. I to chyba była jedyna głębsza emocja.

Drugi tom przeczytam, bo mam już na półce. Gdyby nie to, nie wiem, czy bym kontynuowała.

Ot, przyjemna historia o pewnej dziewczynie i jarlu. Jest tu rodzący się wątek romantyczny, co jest dla mnie wyzwaniem, bo takich wątków bardzo nie lubię, ale jest też polityka i wojna. Postaci dość proste, fabuła również i dodatkowo historia jest pospieszna, bo mamy duże przeskoki czasowe.

Uważam, że to takie lekkie czytadełko. Smutno mi się zrobiło tylko wtedy, gdy...

Ależ to się dobrze zapowiadało! Było takie inne, świeże... a potem przyszły tematy wojenno-polityczne i już mi się nie chce. Drugi tom odpuszczam.

Ależ to się dobrze zapowiadało! Było takie inne, świeże... a potem przyszły tematy wojenno-polityczne i już mi się nie chce. Drugi tom odpuszczam.

Jako, że jak pelikan łykam książki o szeroko pojętej historii Słowian, moją uwagę zwróciła również "Tofa". Pomyślałam, że to może być ciekawe połączenie historii z wymyśloną fabułą. Ale niestety ciekawa ta książka była tylko w moim zamyśle. Czegoś mi tu zabrakło, a w zasadzie to coś mogę nawet dość precyzyjnie określić. Przede wszystkim zabrakło mi tu samej tytułowej Tofy. Bo jeszcze w przedmowie autor wspomina, że żeńskie bohaterki historii są często pomijane w annałach i ich historia ogranicza się do jednego zdania odnotowującego ich małżeństwo ze znanym władcą. I daje nam dokładnie to samo. Bo zrozumiałam, że miała to być książka o dziewczynie, która jest jakaś, ma swoją historię, przeżycia i charakter. A Tofa w tej książce jest trochę tłem dla męskich walk i przepychanek politycznych. Jako sprzedana królowi Danii obodrycka księżniczka przedstawiona jest pobieżnie, trochę niezgrabnie śmiesznie i hardo, ale to jest tylko namiastka tego, co można było zrobić z tą postacią. Zresztą generalnie wszystkie postaci w książce są płaskie i trochę pozbawione wyrazu, może poza postacią Bociana - duńskiego jarla, który w zasadzie jest tu dla mnie głównym bohaterem. Za dużo też tu dla mnie fantastyki, choć autor sam o tym przestrzega. Ale ta magia, zwierciadła czarodziejek, zaklęcia, leśne rozmowy ze słowiańskimi bóstwami... no trochę za dużo. Poza tym autor trochę jakby na siłę chciał skrócić książkę. Przeskoki akcji są zbyt częste i szybkie. Akcja toczy się raz tu, raz już gdzie indziej by za chwilę minęło już 5 lat, mimo, że rocznikowo coś mi się nie zgadzało w chronologii. Bardzo to utrudniało odbiór książki i łatwo się pogubić w akcji.
Ostatecznie tylko 5, choć miałam większe oczekiwania. Z rozpędu sięgnę po tom drugi, ale cieszę się, że nie wydałam pieniędzy na papierową wersję, bo chyba bym żałowała.

Jako, że jak pelikan łykam książki o szeroko pojętej historii Słowian, moją uwagę zwróciła również "Tofa". Pomyślałam, że to może być ciekawe połączenie historii z wymyśloną fabułą. Ale niestety ciekawa ta książka była tylko w moim zamyśle. Czegoś mi tu zabrakło, a w zasadzie to coś mogę nawet dość precyzyjnie określić. Przede wszystkim zabrakło mi tu samej tytułowej Tofy....

Lubicie książki z tłem historycznym i fantasy? Jeżeli tak to zapraszam Cię do świata Tofy...

Mówili jej, że historię pisze się krwią i ostrzami mieczy.

Mówili jej, że Perun, Odyn i Biały Chrystus sądzą czyny mężczyzn, aby zadecydować, kto zasługuje na wiekuistą pamięć.

Mówili jej, że Dola słowiańskiej dziewczyny, słowiańskiej księżniczki, to wyjść za wielkiego kniazia albo konunga, urodzić mu synów i odejść w zapomnienie.

Tofa jednak nigdy nie troszczyła się o to, co mówią inni. A jeśli żyć po swojemu miało znaczyć wystąpić przeciw Doli, zaklęciom zawistnych i wszystkim czartom, jeśli miało znaczyć, że mężczyźni poruszą dla niej z dawna uśpione moce i napoją zapomnianych bogów krwią… niech będzie.
Ale Dola to bóstwo starsze i mędrsze od innych.
Dlatego postawiła na drodze Tofy… Bociana.

„Tofa. Księżniczka Słowian” to pierwszy z dwóch tomów opowieści o słowiańskiej dziewczynie, która stała się królową wikingów. I nie pozwoliła, by jej imię przepadło w meandrach historii.

Książkę czytałam i słuchałam na przemian . Byłam jej ogromnie ciekawa bo bardzo lubię oglądać tego typu filmy a książek odnajduje z tego gatunku nie dość dużo.

Muszę przyznać ,że Tofa dała mi wiele emocji . Momentami się śmiałam , bałam , płakałam. To bohaterka ,która musiała bardzo szybko dorosnąć, będąc skazana na los jaki zaplanował jej ojciec. To historia ,która udowadnia ,że co mnie nie zabije to mnie wzmocni. Jest tutaj też opisana trudna relacja młodej matki z dzieckiem. Było mi bardzo przykro patrzeć na losy małego Swena, a z drugiej strony psychika dziewczyny też bardzo ucierpiała co odbijało się na jej miłości matczynej. Dodatkowym atutem są elementy fantastyki ,które sa rewelacyjnie wplecione w fabułę. Wątek miłosny również jest ciekawy ,bo poprowadzony tajemniczo, jako zakazana miłość .

Jestem ogromnie ciekawa drugiej części ,w której spotkamy już dorosła Tove.

Lubicie książki z tłem historycznym i fantasy? Jeżeli tak to zapraszam Cię do świata Tofy...

Mówili jej, że historię pisze się krwią i ostrzami mieczy.

Mówili jej, że Perun, Odyn i Biały Chrystus sądzą czyny mężczyzn, aby zadecydować, kto zasługuje na wiekuistą pamięć.

Mówili jej, że Dola słowiańskiej dziewczyny, słowiańskiej księżniczki, to wyjść za wielkiego kniazia...

Skończyłam czytać i ... właśnie nic. Ciekawi bohaterowie, zupełnie niepotrzebne fabularnie wątki erotyczne, no może poza jednym. Przemiana bohaterki dzieje się w 5 lat, gdy nic o niej nie wiemy. Jeśli chodzi o osadzenie historii, interesujący opis sytuacji politycznej i walk. Trochę magii, ale w sumie magia jako taka wcale nie wyjaśniona. Muszę się zastanowić, czy sięgać po kolejną część.

Skończyłam czytać i ... właśnie nic. Ciekawi bohaterowie, zupełnie niepotrzebne fabularnie wątki erotyczne, no może poza jednym. Przemiana bohaterki dzieje się w 5 lat, gdy nic o niej nie wiemy. Jeśli chodzi o osadzenie historii, interesujący opis sytuacji politycznej i walk. Trochę magii, ale w sumie magia jako taka wcale nie wyjaśniona. Muszę się zastanowić, czy sięgać po...

„Tofa. Księżniczka Słowian” to literacka podróż w głąb czasu i kultury, która nie tylko opowiada o losach jednej niezwykłej bohaterki, ale również otwiera przed czytelnikiem szerokie spektrum historycznych, mitologicznych i kulturowych kontekstów. Autentyczność historycznych faktów przeplata się z wyobraźnią autora, tworząc fascynującą opowieść o młodej słowiańskiej księżniczce, która odważnie stawia czoła losowi i tradycjom.

Powieść rozpoczyna się od przedstawienia głównej postaci, Tofy, młodej słowiańskiej księżniczki, która od samego początku wyłamuje się z tradycyjnych ról narzuconych przez społeczeństwo swojej epoki. Zamiast poddawać się tradycyjnym oczekiwaniom, decyduje się na własną drogę, gotowa zmierzyć się z wszelkimi wyzwaniami, które stawia przed nią los. To silna postać, zdecydowana, nieustraszona, pełna determinacji i niezłomnej woli, która walczy o swoje przekonania i własną tożsamość. Podejmuje własne decyzje, gotowa jest stawić czoła konsekwencjom swoich wyborów. Jej charakter rozwija się wraz z fabułą, czyniąc ją niezwykle przekonującą i inspirującą postacią. Nie tylko Tofa, ale też inne postaci, zarówno główne, jak i drugoplanowe są wyraziste, złożone i dobrze wykreowane. Czytelnik z zaangażowaniem i emocjami śledzi losy nie tylko Tofy, ale również poznaje szereg interesujących postaci, które wzbogacają narrację i nadają jej głębi.

„Tofa” to nie tylko historia tej jednej, bez wątpienia nietuzinkowej, kobiety ani innych równie ciekawych postaci. Autor wspaniale operuje różnymi elementami fabuły, wplatając do opowieści wątki historyczne, mitologiczne i fantastyczne. Tworzy w ten sposób bogaty i wielowymiarowy świat, który wciąga czytelnika od pierwszych stron. Poprzez wizje starożytnych bogów, opisy tradycji i zwyczajów czy też przywołanie legendarnych stworzeń, powieść ożywia świat dawnych Słowian i Wikingów, ukazując ich kulturę, wierzenia oraz codzienne życie. Język użyty w powieści jest precyzyjny, barwny i przekonujący, oddziałuje na wyobraźnię czytelnika, pozwalając mu przenieść się w odległe czasy i poczuć atmosferę ówczesnych wydarzeń. Autor zręcznie balansuje między współczesnym a starodawnym stylem językowym, tworząc autentyczną atmosferę epoki, ale jednocześnie utrzymując czytelność i przystępność tekstu. Lektura jest płynna i przyjemna.

„Tofa. Księżniczka Słowian” to niezwykła opowieść, która porusza zarówno serce, jak i umysł czytelnika. Wciągająca fabuła, bogactwo kulturowych i historycznych odniesień oraz silne, inspirujące postaci sprawiają, że powieść ta zasługuje na uwagę nie tylko miłośników literatury historycznej czy fantasy, ale też każdego czytelnika poszukującego wyjątkowego i porywającego literackiego doświadczenia 🤎

„Tofa. Księżniczka Słowian” to literacka podróż w głąb czasu i kultury, która nie tylko opowiada o losach jednej niezwykłej bohaterki, ale również otwiera przed czytelnikiem szerokie spektrum historycznych, mitologicznych i kulturowych kontekstów. Autentyczność historycznych faktów przeplata się z wyobraźnią autora, tworząc fascynującą opowieść o młodej słowiańskiej...

Zgadzam się z opiniami, że trochę mało Tofy w Tofie, ale mimo wszystko to była bardzo przyjemna lektura i sięgam z miłą chęcią po Tove.

Zgadzam się z opiniami, że trochę mało Tofy w Tofie, ale mimo wszystko to była bardzo przyjemna lektura i sięgam z miłą chęcią po Tove.

Tofa jest piętnastoletnią słowiańską księżniczką, zbuntowaną łobuziarą. Kiedy usiłuje wymigać się z planowanego małżeństwa z duńskim królem wpada na Bociana- królewskiego wysłannika, który ma ją dostarczyć do nowego domu. Przyznaję, że jarl Margeir nie kojarzy mi się z typowym Wikingiem, jest dla mnie postacią z doby romantyzmu - delikatny, dobry i wrażliwy. W dodatku jest czarownikiem. To dzięki magii ratuje z opresji Tofę gdy ta miota się między bogami, demonami i wiedźmą. Tofa z jednej strony nie ma ochoty, na małżeństwo, z drugiej - król Harald fascynuje ją. Niestety fascynacja szybko zamienia się w koszmar, z którym dziewczyna nie zamierza żyć. To znów Bocian ratuje ją z rąk demonów, płacąc przy tym wysoką cenę.
Gdy, po pięciu latach nieobecności, widmo wojny i wezwanie króla ściąga Margeira do Danii zastaje tam hardą, pewną siebie młodą kobietę. Czy to prawdziwa Tofa czy poza przybrana dla zdobycia władzy? Czy Tofa wie czego chce i czy jest szczęśliwa? Czy potrafi być szczęśliwa?


Mam wrażenie, że osoby recenzujące tę powieść przepisywały recenzje od siebie nawzajem - "za mało Tofy" czytamy ciągle 🤦🏼. Czy jeśli imię widnieje jako tytuł to znaczy, że cała książka ma traktować tylko o jednej osobie?
A gdzie docenienie świata przedstawionego? Ciekawej codzienności ludów z X wieku? Autor doskonale zarysował nam charakter, obyczaje, wierzenia Duńczyków i Słowian. Bardzo doceniam tę elastyczność, to że nie skupił się tylko na jednej nacji; to, że umiał doskonale, a jednocześnie subtelnie przedstawić różnice między tymi ludami. I opisał je tak, że czuję, że mogłabym być częścią tak jednej jak i drugiej społeczności.


Jestem zachwycona umiejętnym doprawieniem literatury pięknej mitologią raz słowiańską, raz nordycką. Dzięki temu nie czułam się jakbym czytała tu elementy fantastyczne, miałam wrażenie jakby utopce i Leszy naprawdę chodzili w tamtych czasach między ludźmi, a stary, mądry żubr był półbogiem. Piszę tu o literaturze pięknej gdyż nie jest to powieść stricte historyczna, tylko w historii osadzona.


Na plus świetny styl i oscylowanie między językiem współczesnym - na tyle by całość osadzona w zamierzchłych czas brzmiała przekonująco, a dawnym- na tyle by nie był męczący dla czytelnika.


W pierwszej chwili może trudno w to uwierzyć, ale doceniam też wątek romantyczny - za to, że jest nienachalny, niełatwy i nie słodki. Podoba mi się, że postaci się wahają, tęsknią, nie do końca rozumieją własne uczucia i muszą je oswajać.


Ogólnie kreacja postaci wypadła świetnie - każdy ma swój charakter, coś, co go określa i pozwala go poznać.

Tofa jest piętnastoletnią słowiańską księżniczką, zbuntowaną łobuziarą. Kiedy usiłuje wymigać się z planowanego małżeństwa z duńskim królem wpada na Bociana- królewskiego wysłannika, który ma ją dostarczyć do nowego domu. Przyznaję, że jarl Margeir nie kojarzy mi się z typowym Wikingiem, jest dla mnie postacią z doby romantyzmu - delikatny, dobry i wrażliwy. W dodatku jest...

Uwielbiam Tofe i kocham Bociana,koniec złamał mi serce ❤️

Uwielbiam Tofe i kocham Bociana,koniec złamał mi serce ❤️

Po książkę “Tofa” autorstwa Grzegorza Grajka sięgnęłam z polecenia @book_trophy, który tak ją zachwalał, musiałam się przekonać, czy i mnie przypadnie do gustu.
Z uwagi na fakt, że, mimo iż książka bazuje na wydarzeniach historycznych, pojawia się w niej trochę elementów fantasy, przez co, publikację oceniam w kategoriach książki utrzymanej właśnie w tej konwencji.

Oczekiwania względem tej pozycji miałam wysokie 🔝 i to nie tylko ze względu na polecenia, ale i sam fakt dość sprzecznych opinii na temat książki. 📖

Ale o czym właściwie jest “Tofa”?

➡️ Historia przedstawiona w powieści, opowiada historię młodej słowiańskiej księżniczki Tofy (Tove) córki księcia obodryckiego Mściwoja, która zostaje poślubiona przez Haralda Sinozębego. Nowy mąż bohaterki, ma wielkie ambicje – chce zostać królem Danii, a sojusz, jaki zawarł przez małżeństwo, ma mu to zapewnić. Życie, jak jednak wiemy, pisze najlepsze scenariusze, a droga do zamierzonego celu, nie jest tak prosta, jakby się początkowo wydawało.
➡️ To, co bardzo podobało mi się w książce to doskonałe wręcz ujęcie ścierających się różnych wierzeń i kultur: słowiańskiej, wikińskiej i saksońskiej, a także powolne wkraczanie chrześcijaństwa w tę część Europy. I chociaż zmiany zachodzące na tych terenach są istotne nie one grają najistotniejszą rolę w powieści. Wątki historyczne przeplatają się nam z powoli kwitnącym romansem.
➡️ Co do tytułowej bohaterki: Tofa, w wielu przeczytanych przeze mnie recenzjach oceniana jest negatywnie, a że “nijaka”, “bezpłciowa” itp. Moim zdaniem zarzuty te są jednak niesłuszne – dość jasno wskazano nam skąd wzięła się jej postawa: obojętność i bezduszność. Mimo to zgadzam się z większością wypowiedzi – ciężko polubić Tofę. Kogo zatem można polubić w tej powieści? Bociana – czarodzieja, który momentami wysuwa się na pole głównego bohatera, spychając Tofę na drugi plan.

🖊️ Warstwa językowa książki stoi na dość zgrabnych i interesujących opisach miejsc, akcji, czy wyglądu postaci, jednak czegoś mi tutaj zabrakło. Nie wiem, czy jest to raczej przyczyna techniczna, czy jednak fabularna, ale mam poczucie, że zabrakło jakiegoś maleńkiego, acz istotnego elementu, który sprawiłby, że książka byłaby jeszcze lepsza.

W moim odczuciu powieść “Tofa” ma spory potencjał do rozwoju. Powieść przedstawia całkiem ciekawą historię, która większości z Was przypadnie do gustu. Nie jest to jednak moim zdaniem pozycja, która zadowoli swą treścią każdego.

Po książkę “Tofa” autorstwa Grzegorza Grajka sięgnęłam z polecenia @book_trophy, który tak ją zachwalał, musiałam się przekonać, czy i mnie przypadnie do gustu.
Z uwagi na fakt, że, mimo iż książka bazuje na wydarzeniach historycznych, pojawia się w niej trochę elementów fantasy, przez co, publikację oceniam w kategoriach książki utrzymanej właśnie w tej konwencji....