Szalenie melodyjną frazę Paweł Potoroczyn ma. Cenię sobie ten styl, w którym tempo odpowiednie, słowa dobrane zgrabnie, a wszystko jeszcze zostawia miejsce przekleństwom, żeby ich sens, ale i grubość wybrzmieć mogła. No i te zaprojektowane wspaniale monologi niejakiej Wandy, która słowa kieruje ku zmarłemu Smyczkowi. Wiem, mieszam kilka wątków naraz, ale taki galimatias powstaje po przeczytaniu powieści.

Problemem jest chyba natłok zdań podsumowujących. Efektowny zawijas na końcu krótkiej historii – składowa krótkich historii o danym bohaterze daje w sumie większą całość – powoduje, że po dwudziestu razach ich blask blednie. Szkoda, bo powstrzymywanie się od efektowności wyszłoby autorowi na zdrowie. Naturalnie trudno powstrzymać gonitwę myśli i stylistyczną brawurę, ale od czego mamy redaktorów.

Jakkolwiek sympatyzuję z formą przyjętą przez Potoroczyna, to z przykrością stwierdzam, że fabułę pod formę kształtuję, co wyrządza tej drugiej szkodę. Niepotrzebnie się wkradają uproszczenia psujące lekturę: „„Jednych warto zabijać, ale nie opłaca się zabić. Innych opłaca się zabijać, ale nie warto zabić”. Wolałbym większe wgryzienie w się w glebę opisywanych historii szczególnie, że czas wydarzeń (rok ok. 1948; migracja ze wsi do miast) temu służy.

Szalenie melodyjną frazę Paweł Potoroczyn ma. Cenię sobie ten styl, w którym tempo odpowiednie, słowa dobrane zgrabnie, a wszystko jeszcze zostawia miejsce przekleństwom, żeby ich sens, ale i grubość wybrzmieć mogła. No i te zaprojektowane wspaniale monologi niejakiej Wandy, która słowa kieruje ku zmarłemu Smyczkowi. Wiem, mieszam kilka wątków naraz, ale taki galimatias...

Na początku było słowo, a słowo było u Pawła Potoroczyna i to słowo mnie pokonało... Pierwsza część opowieści o Piórkowie bardzo mi się podobała - dałem 8 gwiazdek. Drugi tom mnie umorodował. Zupełnie nic się nie dzieje, dziewczyna z Piórkowa stawia stopę na peronie wysiadając z pociągu na kilkudziesięciu stronach, a my brniemy przez rozważania filozoficzno-teologiczne o różnej jakości, od ciekawych do całkiem infantylnych poprzeplatane wstawkami z języka knajackiego. Dla jakieś równowagi? Mnie się to przez ponad połowę książki jakoś zrównoważyć nie mogło, a wyplątywanie się z dygresji męczyło i nie wiem, czy doczytam książkę do końca. Widzę, że to pierwsza opinia na LC, więc cierpię podwójnie, bo autora cenię. Pewnie i ta powieść znajdzie swoich miłośników, ale ja się do nich niestety nie zaliczę.

Na początku było słowo, a słowo było u Pawła Potoroczyna i to słowo mnie pokonało... Pierwsza część opowieści o Piórkowie bardzo mi się podobała - dałem 8 gwiazdek. Drugi tom mnie umorodował. Zupełnie nic się nie dzieje, dziewczyna z Piórkowa stawia stopę na peronie wysiadając z pociągu na kilkudziesięciu stronach, a my brniemy przez rozważania filozoficzno-teologiczne o...