Sprzątając w opiniach z 2023, nie mogę pominąć tej perełki, która daje wspaniałą, nie tak małą cegiełkę w mojej na nowo budowanej wizji duchowości bez bogów. I chociaż lektura nie należy do najprostszych, bo jednak mamy do czynienia z filozofią i czyjąś interpretacją, to jednak jest to interpretacja nie byle kogo, a jednego z najbardziej światłych współczesnych umysłów 👁️

André Comte-Sponville, jak sam wiele razy podkreśla, ma swoje korzenie w chrześcijaństwie i dlatego nie stara się walczyć z wiarą, ale w umiejętny sposób pokazuje, że duchowość wcale nie wypływa z wiary, lecz to właśnie wiara jest odpowiedzią na tlącą się w ludziach duchowość i jako taka nie powinna być narzucana, a raczej powinna wypływać z indywidualnej potrzeby danej jednostki. Czysta duchowość, nieobarczona żadnymi dogmatami jest czymś twórczym i pięknym. Nie prowadzi również nigdy do fanatyzmu czy przemocy i dlatego tak bardzo potrzeba jej w obecnym świecie, w który fanatyków religijnych mamy aż nadto 🦨

Gorąco polecam tym z Was, którzy czują duchowość, ale poszukują alternatywnego sposobu na jej przeżywanie 🙏

Sprzątając w opiniach z 2023, nie mogę pominąć tej perełki, która daje wspaniałą, nie tak małą cegiełkę w mojej na nowo budowanej wizji duchowości bez bogów. I chociaż lektura nie należy do najprostszych, bo jednak mamy do czynienia z filozofią i czyjąś interpretacją, to jednak jest to interpretacja nie byle kogo, a jednego z najbardziej światłych współczesnych umysłów...

Początek obiecujący, potem zawiało banałem i nudą, a końcówka to jakieś rozdwojenie jaźni. Autor sam do końca nie wie do czego tak na prawdę jest przekonany i próbując do tego dojść miota się i mota na na potęgę.

Początek obiecujący, potem zawiało banałem i nudą, a końcówka to jakieś rozdwojenie jaźni. Autor sam do końca nie wie do czego tak na prawdę jest przekonany i próbując do tego dojść miota się i mota na na potęgę.

Książka, w którą musiałem się wgryźć. Część teoretyczna i filozoficzna dla mnie bardzo dobra. Ostatnia część z doświadczenia autora mniej mnie pociągała.
Kilka ciekawych idei, jak np. to że teraźniejszość jest wiecznością.

Książka, w którą musiałem się wgryźć. Część teoretyczna i filozoficzna dla mnie bardzo dobra. Ostatnia część z doświadczenia autora mniej mnie pociągała.
Kilka ciekawych idei, jak np. to że teraźniejszość jest wiecznością.

Pierwsza połowa bardzo dobra i w miarę przystępnie napisana, później autor leci po bandzie jeśli chodzi o tematy oscylujące wokół filozofii i metafizyki

Pierwsza połowa bardzo dobra i w miarę przystępnie napisana, później autor leci po bandzie jeśli chodzi o tematy oscylujące wokół filozofii i metafizyki

Strasznie mętne. Nie masz doświadczenia z filozofią, to nie będziesz miał łatwo. Męczyłem się na każdej stronie. Widocznie jestem nie dość oczytany, albo nie jest to pozycja kierowana do mnie. Choć przyznaje kilka ciekawych myśli mi ta książka zaszczepiła. Jeżeli chcesz poczytać o dowodach na istnienie/nieistnienie boga to Dawkins robi to zdecydowanie bardziej przystępnie. W kwestii samej duchowości, zacząłem teraz czytać "Duchowość bez religii" Sama Harrisa i już po kilku stronach widzę, że to będzie o niebo ciekawsza lektura.

Strasznie mętne. Nie masz doświadczenia z filozofią, to nie będziesz miał łatwo. Męczyłem się na każdej stronie. Widocznie jestem nie dość oczytany, albo nie jest to pozycja kierowana do mnie. Choć przyznaje kilka ciekawych myśli mi ta książka zaszczepiła. Jeżeli chcesz poczytać o dowodach na istnienie/nieistnienie boga to Dawkins robi to zdecydowanie bardziej przystępnie....

Moja pierwsza myśl, gdy zabieram się do napisania kilku zdań o tej książce, brzmi: to jest książka filozoficzna, która daje chwilę wytchnienia. Nie jestem filozofem, wręcz mi do niego daleko. Trudno czyta mi się dzieła filozoficzne, stąd do "Duchowości ateistycznej" podchodziłem nieco ostrożnie. Myślałem, że czeka mnie swoista czytelnicza przeprawa, ale autor pomyślał o takich czytelnikach jak ja. Teorie i idee, których przytacza dużo, podaje naprawdę przystępnie, nie powołuje się na innych filozofów bez słowa wyjaśnienia, jakby każdy wiedział, o co chodzi w pojęciu takim-a-takim autorstwa tego-a-tego. Do tego dodaje swoje doświadczenie co sprawia, że książka wydaje się dość intymna. Nie widzę za nią samego umysłu, tak jak często to widzę czytając filozofów, tylko człowieka. Wreszcie sam temat jest - całe szczęście, że jest poruszony. Duchowość ateisty to trochę jak odwrotność yeti - jest, ale każdy udaje że nie widział. Dobrym przykładem jest choćby reakcja wierzącego znajomego kiedy powiedziałem mu, jaką książkę czytam - "a to dobre, czego jeszcze nie wymyślą". Jakby duchowość jako taka była zarezerwowana tylko dla wierzących w Boga. A tymczasem, nie jest.

Moja pierwsza myśl, gdy zabieram się do napisania kilku zdań o tej książce, brzmi: to jest książka filozoficzna, która daje chwilę wytchnienia. Nie jestem filozofem, wręcz mi do niego daleko. Trudno czyta mi się dzieła filozoficzne, stąd do "Duchowości ateistycznej" podchodziłem nieco ostrożnie. Myślałem, że czeka mnie swoista czytelnicza przeprawa, ale autor pomyślał o...

Wspaniała pozycja dla watpiacych, wierzących i ateistów. Inteligentny wywód o moralności bez religii, szacunku dla tradycji i kultury. Poglądy autora wsparte filozofią. Duża doza tolerancji, na pewno pozycja dla otwartych głów.

Wspaniała pozycja dla watpiacych, wierzących i ateistów. Inteligentny wywód o moralności bez religii, szacunku dla tradycji i kultury. Poglądy autora wsparte filozofią. Duża doza tolerancji, na pewno pozycja dla otwartych głów.

Ateista - człowiek zły, ktoś, kto z własnej, nieprzymuszonej woli amputował sobie duszę. Ateista w NIC NIE WIERZY, co spycha go niemal do poziomu zwierzęcia. Na mojej głębokiej prowincji takie poglądy wcale nie są rzadkie. Żeby nie powiedzieć, że trochę niewygodnie przyznać się do tego, że poważnie wątpi się w istnienie Boga (co zdaniem autora nie zawsze jest jednoznaczne z agnostycyzmem),bo to od razu jest powodem głębokiej nieufności i potępienia. Można wierzyć, że Bóg istnieje i wierzyć, że go nie ma, a pewności nikt z nas mieć raczej nie może. Ta druga wiara miała dla mnie zawsze wydźwięk tragiczny. Bóg przecież chroni nas przed tak wieloma rzeczami, a przed strasznym strachem przed nicością przede wszystkim. Andre Comte-Sponville ten tragizm łagodzi. I choć w książce fragmenty poświęcone temu brzmią łagodnie i niemal optymistycznie, to mnie nie przekonał.

Ateista - człowiek zły, ktoś, kto z własnej, nieprzymuszonej woli amputował sobie duszę. Ateista w NIC NIE WIERZY, co spycha go niemal do poziomu zwierzęcia. Na mojej głębokiej prowincji takie poglądy wcale nie są rzadkie. Żeby nie powiedzieć, że trochę niewygodnie przyznać się do tego, że poważnie wątpi się w istnienie Boga (co zdaniem autora nie zawsze jest jednoznaczne z...

Nie znam się na filozofii, więc nie mogę ocenić filozoficznej wartości tej książki.
Mogę jednak ocenić ją jako laik, który jest niezmiernie zainteresowany tematem, jaki książka ta porusza.
I z tego punktu widzenia oceniam ją niezwykle wysoko, jako że łączy w sobie wiele nitek, które do tej pory snuły się w mojej głowie rozdzielone.
Teraz zaś spotkały się w jednym punkcie. W punkcie, z którego można rozpocząć wędrówkę ku nieskończoności.

Skoro zaś "cel i wędrowanie są jednym"... jestem bliski zdobycia szczytu.

Nie znam się na filozofii, więc nie mogę ocenić filozoficznej wartości tej książki.
Mogę jednak ocenić ją jako laik, który jest niezmiernie zainteresowany tematem, jaki książka ta porusza.
I z tego punktu widzenia oceniam ją niezwykle wysoko, jako że łączy w sobie wiele nitek, które do tej pory snuły się w mojej głowie rozdzielone.
Teraz zaś spotkały się w jednym punkcie....

Czy ludzie nie wierzący w Boga mają jakieś swoje życie wewnętrzne?Czy też żyją z dnia na dzień zaspokajając tylko potrzeby ciała?Oczywiście że nie.Autor,na swoim przykładzie,próbuje nakreślić,przedstawić życie duchowe osób w których świecie Boga nie ma.W pierwszej części książki autor zastanawia się czym jest religia,jaki ma ona wpływ na nasze życie,czy jej obecność,czy też jej brak ma wpływ na naszą moralność.Następnie przedstawia swoje argumenty na nieistnienie Boga.Używa w tym celu bardzo "przekonujących" dowodów hipotetycznych(bo innych jak wiadomo nie ma),dzięki którym,jak wiadomo,osób wierzących od wiary nie odciągnie.Ale nie to było jego celem.Autor zajmuje,przedstawia tutaj tylko swoje stanowisko w kwestii istnienia,czy też nieistnienia Boga.Ostatnia część książki dotyczy zagadnienia podjętego w tytule,czyli "duchowości" bez Boga.Autor przedstawia nam tutaj swoje życie duchowe.Okazuje się,że jest on ateistą medytującym,który,jak sam twierdzi,parokrotnie osiągnął w swoim życiu stan absolutnego szczęścia.Szczęście to polegało na tym,że uwolnił się przez chwilę od swojego "ego",od wspomnień z przeszłości,od nadziei i planowania przyszłości.Żył przez chwilę tylko "tu i teraz" i doznał uczucia łączności z Wszechświatem,poczuł że jest tylko jego małym fragmentem.No cóż filozofia bardzo zbliżona do filozofii Wschodu.Czy tak całkowicie pozbawiona pierwiastka metafizycznego?Książka ciekawa,napisana w sposób prosty i zrozumiały.Czytelnik ma okazję skonfrontowania swoich poglądów na świat z poglądami człowieka mądrego i nieprzeciętnego jakim autor niniejszej książki na pewno jest.Książkę polecam zarówno osobom wierzącym jak i nie wierzącym.Czas poświęcony na lekturę na pewno nie będzie czasem straconym!

Czy ludzie nie wierzący w Boga mają jakieś swoje życie wewnętrzne?Czy też żyją z dnia na dzień zaspokajając tylko potrzeby ciała?Oczywiście że nie.Autor,na swoim przykładzie,próbuje nakreślić,przedstawić życie duchowe osób w których świecie Boga nie ma.W pierwszej części książki autor zastanawia się czym jest religia,jaki ma ona wpływ na nasze życie,czy jej obecność,czy też...