Nie pamiętam już, kto mi to polecał, pamiętam, że ta osoba ostrzegała, że nie jest to typowo dla autora dzieło, a mimo to zobaczyłam nazwisko i stwierdziłam, że łykam w ciemno. Po czym irytowałam się przez dłuższy czas, nie mogąc odnaleźć magii i klimatu znanego mi z innych tytułów Marqueza. Znalazłam za to wiele z jego ironii i mnóstwo goryczy. Cała książka przesiąknięta jest poczuciem absurdu już od pierwszej sceny dotyczącej pogrzebu, kiedy to pułkownik stwierdza, że musi koniecznie iść na pogrzeb, bo po raz pierwszy od lat żegnają kogoś zmarłego śmiercią naturalną. Poruszający jest też namalowany przez narratora obraz nędzy dwójki starych ludzi - chyba najbardziej wymowny fragment to ten, w którym mowa o wyskrobywaniu nożem dna puszki z kawą. Oprócz jednak motywu smutnej starości, utraty jedynego dziecka, zbliżającej się śmierci, samotności, głodu i biedy, to jest to moim zdaniem przede wszystkim historia dramatycznej sytuacji politycznej w Ameryce łacińskiej - represji, cenzury (świetna scena dotycząca rozmowy o treści gazet), zamachów etc. Nie jest to Marquez dojrzały, olśniewający i w pełnej krasie jak w Stu latach samotności czy w Miłości w czasach zarazy, niemniej warto było przeczytać - w szczególności dla kapitalnego zakończenia.

Nie pamiętam już, kto mi to polecał, pamiętam, że ta osoba ostrzegała, że nie jest to typowo dla autora dzieło, a mimo to zobaczyłam nazwisko i stwierdziłam, że łykam w ciemno. Po czym irytowałam się przez dłuższy czas, nie mogąc odnaleźć magii i klimatu znanego mi z innych tytułów Marqueza. Znalazłam za to wiele z jego ironii i mnóstwo goryczy. Cała książka przesiąknięta...