U niewielu polskich czytelników nazwisko Franza Hohlera wzbudzi jakiekolwiek skojarzenia - poznać mogli go przede wszystkim ci, którzy trafili na skromny wybór jego twórczości prezentowany w dwóch numerach “Literatury na Świecie”. Na tle wybitnych postaci szwajcarskiej literatury, takich jak Max Frisch, Robert Walser, Fleur Jaeggy, Henri-Frédéric Amiel czy Friedrich Dürrenmatt, Hohler jest postacią właściwie anonimową, ale z dużą dozą prawdopodobieństwa można założyć, że publikacja “Wielkiego karła i innych opowieści” przysporzy mu w Polsce rzeszy fanów. Jest to bowiem jedna z tych cudownie “bezużytecznych” książek, w których na pierwszy plan wysuwa się czysta radość z lektury. Wszyscy rozkochani w literackich zabawach w stylu Stanisława Barańczaka czy Raymonda Queneau powinni być zachwyceni.

Absurdalny humor Hohlera zasadza się na ciągłym zaskakiwaniu czytelnika. Szybko przyzwyczajamy się, że w świecie wyobraźni autora apteczka z wanną wybierają się do kawiarni, kupa gnoju przyjaźni się z wiewiórką, a ubranie pewnego urzędnika ożywa i chodzi do pracy zamiast niego, jednak klasa tych miniaturowych opowiadań objawia się najpełniej w tym, jak znakomicie potrafią one igrać z naszymi oczekiwaniami wobec lektury. Tam, gdzie narracja zdaje się zmierzać do zaskakującego finału, otrzymujemy zakończenie najoczywistsze z możliwych, na przykład wtedy, gdy świder pneumatyczny zwycięża w pojedynku z jajkiem, a bajka o trzech braciach kończy się od początku zapowiadaną przez narratora klęską najmłodszego z nich. Innym razem okazuje się, że cały utwór składa się z jednego zdania - a dokładnie z dziewięciu słów - i to czytelnik musi zadecydować, czy spróbuje znaleźć w nim jakikolwiek sens. Bez trudu można przeczytać tę książeczkę w ciągu godziny, ale nie warto - zdecydowanie lepiej rozłożyć sobie tę przygodę na wiele wieczorów.

***

Więcej recenzji na:
https://www.instagram.com/dwa.akapity/
https://www.facebook.com/dwa.akapity/

U niewielu polskich czytelników nazwisko Franza Hohlera wzbudzi jakiekolwiek skojarzenia - poznać mogli go przede wszystkim ci, którzy trafili na skromny wybór jego twórczości prezentowany w dwóch numerach “Literatury na Świecie”. Na tle wybitnych postaci szwajcarskiej literatury, takich jak Max Frisch, Robert Walser, Fleur Jaeggy, Henri-Frédéric Amiel czy Friedrich...

Nietypowi bohaterowie, a jednak tacy zwykli, ot, na co akurat spojrzysz. I z tej zwykłości połączonej z absurdalnym (ale zabawnym, ja się uśmiałam!) humorem mamy króciutkie opowiadania, które trafiają w sedno. Niektóre zostaną ze mną na długo.

Nietypowi bohaterowie, a jednak tacy zwykli, ot, na co akurat spojrzysz. I z tej zwykłości połączonej z absurdalnym (ale zabawnym, ja się uśmiałam!) humorem mamy króciutkie opowiadania, które trafiają w sedno. Niektóre zostaną ze mną na długo.

Lubicie absurdalne poczucie humoru?
Jeśli tak, to polecam Waszej uwadze „Wielkiego karła i inne opowieści” Franza Hohlera.

Na niniejszą książkę składają się króciutkie opowiadania [opowiastki?]. Najdłuższe z nich ma kilka stron, najkrótsze [tytułowy „Wielki karzeł”] – jedno zdanie. W tak skompresowanej formie fabuła stanowi jedynie pretekst do osiągnięcia założonego celu – zaskoczenia i rozbawienia odbiorcy.

Hohler przedstawia absurd jak coś normalnego, zwyczajnego [co tym bardziej bawi]. Centralnymi postaciami „fabuł” stają się przedmioty codziennego użytku [np. wanna, śrubki], zjawiska pogodowe [mgła], czy jeszcze inne, wymyślniejsze „rzeczy” [do najdziwniejszych bohaterów zaliczam „stanie na rękach” i „stanie na głowie”]. Efekt komizmu wzmacnia zestawienie znanej z naszej rzeczywistości „fizjonomii” danych postaci wraz z aktywnościami przez nie podejmowanymi [np. kupka gnoju, która zdobywa bukiet kwiatów i wybiera się w odwiedziny do swojej przyjaciółki wiewiórki].

Mnie Hohler ubawił do łez 😂 – jeśli tak jak ja uwielbiacie absurd w najczystszej postaci, koniecznie przeczytajcie. 👍

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawcy w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja tutaj: https://karols.pl/wielki-karzel-i-inne-opowiesci-franz-hohler-recenzja/

Lubicie absurdalne poczucie humoru?
Jeśli tak, to polecam Waszej uwadze „Wielkiego karła i inne opowieści” Franza Hohlera.

Na niniejszą książkę składają się króciutkie opowiadania [opowiastki?]. Najdłuższe z nich ma kilka stron, najkrótsze [tytułowy „Wielki karzeł”] – jedno zdanie. W tak skompresowanej formie fabuła stanowi jedynie pretekst do osiągnięcia założonego celu –...

Zbiór krótkich, absurdalnych historii, które całkiem niespodziewanie mnie rozbawiły. Niby to nie jest do końca mój typ humoru, a jednak zdarzyło mi się zaśmiać na głos. Jeżeli chcecie poczytać o przyjaźni wiewióreczki z gnojem lub kłótni dwóch śrubek, o historii mgły, która udała się na Saharę lub ciekawi was, skąd wzięło się „Made in Hong Kong” to jest to książka zdecydowanie dla was.

Zbiór krótkich, absurdalnych historii, które całkiem niespodziewanie mnie rozbawiły. Niby to nie jest do końca mój typ humoru, a jednak zdarzyło mi się zaśmiać na głos. Jeżeli chcecie poczytać o przyjaźni wiewióreczki z gnojem lub kłótni dwóch śrubek, o historii mgły, która udała się na Saharę lub ciekawi was, skąd wzięło się „Made in Hong Kong” to jest to książka...

Ciekawa, śmieszna, absurdalna...

Ciekawa, śmieszna, absurdalna...

Lubię opowiadania, bo według mnie ich forma jest bardzo niezobowiązująca, można krótki tom czytać miesiącami i wcale na tym nie ubolewać, można też je nieustannie porzucać i do nich wracać. Przede wszystkim jednak lubię opowiadania za to, że są przykładem na to, że wcale nie potrzeba wielu słów, żeby poruszyć.

Rzadko zdarza mi się czytać książki, które bawią, ale poczucie humoru Hohlera szalenie mi odpowiada. Surrealizm w tych opowiadaniach jest tak bardzo normalny i rzeczywisty, że żal było mi tej kupy gnoju, której nie udało się odwiedzić przyjaciółki. Bardzo przypasowały mi te opowiadania, raz że były całkiem niegłupią odskocznią od poważniejszych książek, dwa dobrze się przy nich bawiłam, trzy odpoczęłam przy nich niesamowicie.

Książka przypomniała mi hit mojego wczesnego dzieciństwa, Piosenkę zespołu Fasoli - Fantazja, bo fantazja jest od tego, żeby bawić się na całego. No i tak.... Hohler nie bierze jeńców, jak już fantazjować to na całego, dlaczego nie wpleść w codziennie życie trochę dziwności. Myślę, że autor zostawia nas też i z wielkim polem do interpretacji, bo te opowiadania choć krótkie i zabawne pozostawiają po sobie nie tyle morał, co pewną nutę zastanowienia - jak np. opowiadanie o mgle czy ubraniu. Śmieszne, sensowne i przemyślane, humor przedni, się chichrałam. Okładka kojarzy mi się z "Autostopem przez galaktykę", pewnie bezpodstawnie i pewnie tylko dlatego, że mam obsesje na punkcie tej książki.

Ze swojej strony polecam, humor bardzo w moim klimacie, purnonsens to moje życie. Myślę, że jeszcze do nich wrócę, może nie do wszystkich, ale na pewno przeczytam jeszcze raz o kupie gnoju, o butach idących na bal, o wannie i apteczce, o głazie w kinie i jeszcze kilku innych. Mnie porwały :)

Lubię opowiadania, bo według mnie ich forma jest bardzo niezobowiązująca, można krótki tom czytać miesiącami i wcale na tym nie ubolewać, można też je nieustannie porzucać i do nich wracać. Przede wszystkim jednak lubię opowiadania za to, że są przykładem na to, że wcale nie potrzeba wielu słów, żeby poruszyć.

Rzadko zdarza mi się czytać książki, które bawią, ale poczucie...

Odświeżające, przedziwne, świetne! Takie właśnie są opowiadania Franza Hohlera w zbiorze „Wielki karzeł i inne opowieści”. Ta niewielkich rozmiarów książka mieści w sobie ogrom dziwności, w której świetnie się odnalazłam. I jeśli jakimś cudem jeszcze nie wiecie - tak, mogło Wam to umknąć - uwielbiam opowiadania.

Motywem przewodnim zbioru opowiadań Hohlera, jeśli już pokusimy się o jego szukanie, zdaje się być codzienne życie. To zwyczajne, skupione na szczegółach historyjki, które wymykają się wszelkim schematom. Autor stawia przed czytelnikiem wyzwanie - co zrobisz, jeśli w roli bohatera zwykłej czynności obsadzę… głaz? Czy na ślubie stania na rękach i stania na głowie będziesz się dobrze bawić z resztą gości? Czy uwierzysz w przygody odważnej mgły, która chciała zobaczyć pustynię?

Hohler jest autorem niezwykle błyskotliwym, który zdaje się widzieć więcej od przeciętnego człowieka patrzącego w to samo miejsce. Jego fantazja nie ma wyraźnych ram, a empatia którą otacza bohaterów jest ogromna. Nie wiem czy każdy odnajdzie się w tym świecie na pograniczu codzienności i fantazji, szczególnie w tak krótkiej formie. Spróbowałabym jednak na Waszym miejscu, bo to pełne humoru oderwanie się od ziemi, na której czeka nas jedynie znana nam rzeczywistość.

Ja bawiłam się wyśmienicie czytając na głos te opowiadania, do czego i Was zachęcam. To też świetna okazja do dyskusji i szukania własnej ścieżki interpretacji. Ścieżki, z której sam autor wielokrotnie próbuje nas zepchnąć.

Odświeżające, przedziwne, świetne! Takie właśnie są opowiadania Franza Hohlera w zbiorze „Wielki karzeł i inne opowieści”. Ta niewielkich rozmiarów książka mieści w sobie ogrom dziwności, w której świetnie się odnalazłam. I jeśli jakimś cudem jeszcze nie wiecie - tak, mogło Wam to umknąć - uwielbiam opowiadania.

Motywem przewodnim zbioru opowiadań Hohlera, jeśli już...

Najlepsza w tej książce jest okładka.

Najlepsza w tej książce jest okładka.