Taki Marek Hłasko

Taki Marek Hłasko

Dziwaczna i prawdziwie queerowa biologia w ludzkich stosunkach.

Ćwiczenie wyobraźni w opisywaniu najbardziej wyeksploatowanego tematu w sztuce.

A jednocześnie cała niepokojąca sceneria – choć cielesna, bezwzględna, jest głęboko zakorzeniona w ziemskim zauroczeniu i czułości.

Dziwaczna i prawdziwie queerowa biologia w ludzkich stosunkach.

Ćwiczenie wyobraźni w opisywaniu najbardziej wyeksploatowanego tematu w sztuce.

A jednocześnie cała niepokojąca sceneria – choć cielesna, bezwzględna, jest głęboko zakorzeniona w ziemskim zauroczeniu i czułości.

Dziwna. Nie dla każdego. Miałam bardzo mieszane uczucia podczas czytania.

Dziwna. Nie dla każdego. Miałam bardzo mieszane uczucia podczas czytania.

65/52/2023
„Po słońcu” Eika Jonasa, przełożył Maciej Bobula, ArtRage 2023
1. Dlaczego?
Pierwszy raz, bo widziałam polecającą tekst recenzję (może na Krytyce Politycznej?),drugi raz na spotkanie listopadowe NKC. I tak czekało na porządne opisanie.
2. I jak?
Ten tom opowiadań to duże wyzwanie czytelnicze i duża satysfakcja czytelnicza. Już wiem, że od ArtRage można brać teksty w ciemno. Starsze, nowsze, głośne, zapomniane. Może jakiś abonament wprowadzą, żeby tak regularnie korzystać ze źródła czytelniczych zaskoczeń i satysfakcji? Tom „Po słońcu” to pięć opowiadań. Dziwnych, ale ciekawych. Odświeżają, choć nie zawsze wszystko objaśniają. I dobrze. Najbardziej podobało mi się opowiadanie „Rachel w Nevadzie”, pełne niepokojących, mylnych tropów, ostrych bodźców i dziwnie pomieszanych konwencji. Jest tu fantastyka i kontakt z obcą cywilizacją, pustynia, starość, makabra (aż boli, kiedy się czyta, ze współczucia także, bo ból fizyczny miesza się z bólem duszy - ?),muzyka, tułaczka górników i ich rodzin, kobiety pracujące czytające Hegla, transhumanizm, jej, to tylko część tropów. I zostaje to w głowie na długo. I cudowna historia Karen Ruthio, mogę czytać o jej muzyce i czytać, gdybym mogła ja usłyszeć…
3. Dokąd mnie to prowadzi?
Przeglądam te teksty… Zaraz przeczytam jeszcze raz.

65/52/2023
„Po słońcu” Eika Jonasa, przełożył Maciej Bobula, ArtRage 2023
1. Dlaczego?
Pierwszy raz, bo widziałam polecającą tekst recenzję (może na Krytyce Politycznej?),drugi raz na spotkanie listopadowe NKC. I tak czekało na porządne opisanie.
2. I jak?
Ten tom opowiadań to duże wyzwanie czytelnicze i duża satysfakcja czytelnicza. Już wiem, że od ArtRage można brać...

Co prawda daję siedem, bo oceniam ogólnie, ale jest tu opowiadanie, które zasługuje absolutnie na dziesięć gwiazdek: Ja, Rory i Aurora. Taki Londyn, tak sugestywny, odpychający i fascynujący w jednym, a nade wszystko realny i pokazujący życie tych, których zwykliśmy spychać na margines społeczny, powtórzy się tylko w Mieście nocą. Londynie Sukhdeva Sandu (w grudniu będzie w Książkowych Klimatach).

Co prawda daję siedem, bo oceniam ogólnie, ale jest tu opowiadanie, które zasługuje absolutnie na dziesięć gwiazdek: Ja, Rory i Aurora. Taki Londyn, tak sugestywny, odpychający i fascynujący w jednym, a nade wszystko realny i pokazujący życie tych, których zwykliśmy spychać na margines społeczny, powtórzy się tylko w Mieście nocą. Londynie Sukhdeva Sandu (w grudniu będzie w...

Należę do frakcji mniejszościowej, której ta książka nie przypadła do gustu. Skuszony recenzjami czytałem ją z narastającym rozczarowaniem, a nawet irytacją. Trochę fajnych pomysłów i obrazów, kilka błyskotliwych fragmentów - i tyle. Wszystko to zostało utopione w morzu niepotrzebnego gadulstwa pozbawionego pomysłu i dyscypliny. Wiele zdań spokojnie można by wykreślić i nikt by tego nie zauważył.
Ktoś tu napisał, że Jonas Eika jest jak wnuk Schulza i Kafki. E tam! I Schulz, i Kafka to żelazna dyscyplina kompozycji, poetycka siła wizji i niesamowity nastrój. Przy lekturze chwilami ciarki chodzą po kręgosłupie. A tu - słowotok, nuda i ziewanie.

Należę do frakcji mniejszościowej, której ta książka nie przypadła do gustu. Skuszony recenzjami czytałem ją z narastającym rozczarowaniem, a nawet irytacją. Trochę fajnych pomysłów i obrazów, kilka błyskotliwych fragmentów - i tyle. Wszystko to zostało utopione w morzu niepotrzebnego gadulstwa pozbawionego pomysłu i dyscypliny. Wiele zdań spokojnie można by wykreślić i...

Gdyby przyjąć, że naczelną rolą pisarza jest odbieranie nam samozadowolenia, to Jonas Eika wypełnia ją doskonale. Upraszczam sprawę, ale tom opowiadań „Po słońcu” w przekładzie Macieja Bobuli jest lekturą obowiązkową dla stroniących od pluszu czytelniczek i czytelników. Jest Eika efektowny w budzeniu niepokoju choćby opisując pracę boja hotelowego mającego do obsłużenia 80 leżaków w wyznaczonej części, a żeby to zrobić i zarobić musi przymilać się do zachodnich gości, kręcić mocno biodrami, smarować kremem nie najmłodsze ciała i być – to naprawdę super ważne – im niezbędnym. Bo bez tego nie będzie miał napiwków, a więc i środków do życia.

Duńczyk pokazuje wynaturzony kapitalizm w pełni i choć ta opowieść – najspójniejsza (no prawie) – zajmuje najwięcej miejsca w zbiorze, to jednak nie wypełnia go szczelnie. Otóż pojawiają się tu ludzie nieco pogubieni z woli własnej (apatia pracownika IT w „Alvinie”) lub przytłoczeni losem (małżeństwo z „Rachel w Nevadzie”). I choć skupiam się na opisywaniu tej prozy, co brzmi jakby Eika pisał linearnie, ciężko-rzeczywiste opowieści, ale tak nie jest.

Bowiem znajdują się w tej prozie rzeczy nie z tego świata. Trudno wyłapywać momenty kiedy tracimy z oczu rzeczywistość i przenosimy się do jej alternatywnej wersji. I mam tu na myśli zdarzenia typu zmartwychwstanie człowieka czy wchłonięty w ziemię budynek w Kopenhadze. Nieco to rozprasza uwagę, ale może lepiej byłoby napisać, że oślepia czytelnika (tytuł, okładka) gubiąc go w gąszczu narracji. Najsilniejszą emocją wyrażaną w opowiadaniach jest rozpad.

Boleśnie odczujemy to w „Ja, Rory i Aurora”, gdzie próba stworzenia normalnej rodziny w skrajnie nienormalnych warunkach jest skazana na porażkę, ale i z uporem realizowana. Przyznam się, że czytając tę historię czułem fizyczne zmęczenie, ale nie z gatunku tych fajnych. Czy taka rzeczywistość już jest czy dopiero ma nadejść? Nie wiem, nie jestem pisarzem. Natomiast z „Po słońcu” najbardziej przejmujące są momenty najbliższe znanej nam rzeczywistości. Jeśli to ma być ostrzeżenie, to potraktujmy je poważnie.

Gdyby przyjąć, że naczelną rolą pisarza jest odbieranie nam samozadowolenia, to Jonas Eika wypełnia ją doskonale. Upraszczam sprawę, ale tom opowiadań „Po słońcu” w przekładzie Macieja Bobuli jest lekturą obowiązkową dla stroniących od pluszu czytelniczek i czytelników. Jest Eika efektowny w budzeniu niepokoju choćby opisując pracę boja hotelowego mającego do obsłużenia 80...

Potężnie odklejone łird fiction, trochę zalatuje Borgesem a trochę Slatskym. Zdecydowanie najlepszy towar w tym roku. Za dziwne dla normików, nieznane wśród fanów literatury niesamowitej, więc pewnie nikt tego nie przeczyta i książka umrze śmiercią naturalną za pół roku, ale jakże się cieszę że mogłem poznać tych parę opowiadań..

Ps: wybieracie się może na otwarcie?

Potężnie odklejone łird fiction, trochę zalatuje Borgesem a trochę Slatskym. Zdecydowanie najlepszy towar w tym roku. Za dziwne dla normików, nieznane wśród fanów literatury niesamowitej, więc pewnie nikt tego nie przeczyta i książka umrze śmiercią naturalną za pół roku, ale jakże się cieszę że mogłem poznać tych parę opowiadań..

Ps: wybieracie się może na otwarcie?

Trochę jakbym czytała "Nagi Lunch" w wersji wakacyjno-all inclusive.

Trochę jakbym czytała "Nagi Lunch" w wersji wakacyjno-all inclusive.

Umiarkowanie interesujące.

Umiarkowanie interesujące.