Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę od tego, że okładka tej książki mnie przeraża i twarz tego dzieciaka będzie mnie straszyć po nocach - świetna.

"Dni w historii ciszy" bardzo dobrze mi się czytało, choć wstęp do powieści nie specjalnie przypadł mi do gustu. Stopniowanie narastającego napięcia przez narratorkę było idealne, gdybym miała więcej wolnego czasu, nie dawkowałabym sobie tej książki, tylko od razu przeczytała wszystko zarywając jedną nockę. Wszystko w tej powieści było mroczne i klimatyczne zarazem utrzymywało bardzo kameralną i duszną atmosferę. Enigmatyczny nastrój trwający przez całą powieść, dodawał jej smaku. Powolne odkrywanie sekretów miało idealne tempo i nic mi się w niej nie dłużyło nie miałam też uczucia parcia na narratorkę, żeby jej opowieść przyśpieszyła. Zastanawiam się nawet nad tym czy nie jest to dla mnie jedna z lepszych książek o przeżytych traumach jakie czytałam. Była tak bardzo nienachalna i subtelna w tym wszystkim, a do tego zostawiała miejsce dla osoby czytającej na własne refleksje. Nie czytałam opisu książki (bo zazwyczaj ich nie czytam) i dla mnie trauma Holokaustu była tu bardzo znacząco wyważona i opowiedziana, osuwanie się głównego bohatera w świat własnego milczenia - dojmujące w tym wszystkim. I chyba to mnie najbardziej w tej powieści uderzyło i przekonało, że nie epatowała bólem, choć właściwie ból jest głównym trzonem tej rodzinnej historii. Niewysłowiony ból, tęsknota, trauma, uprzedzenia i samotność. Powieść, która dotyka naszej wrażliwości na cudze cierpienie, nawet jeśli to cierpienie jest opowiedziane przez antypatyczną bohaterkę.

Było bardzo dobrze, ale mam z tą powieścią jeden problem - w ogóle nie została mi w głowie i gdyby nie notatki, które robiłam podczas czytania miałabym o niej niewiele do powiedzenia. Ot tyle, że zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Książka uderza, ale to uderzenie, przynajmniej u mnie, nie zostało na długo.

Zacznę od tego, że okładka tej książki mnie przeraża i twarz tego dzieciaka będzie mnie straszyć po nocach - świetna.

"Dni w historii ciszy" bardzo dobrze mi się czytało, choć wstęp do powieści nie specjalnie przypadł mi do gustu. Stopniowanie narastającego napięcia przez narra...

Rozwiń

Zwiń

"Przykro mi tato, że nie miałem odwagi, aby stanąć przed tobą, położyć rękę na twoim ramieniu i patrząc ci prosto w oczy, powiedzieć spokojnym, pewnym głosem, że jesteś dziwnym facetem, pół bogiem, pół świnią"

Przeczytanie tej książki to była dla mnie niezwykle długa przeprawa, obfitująca w różne stany dotyczące jej czytania takie jak pochłonięcie w lekturze albo niechęć do jej powrotu. Raz było tak, raz było tak - nie było miedzy tymi nastrojami nic pomiędzy.
I generalizując fabułę to ta powieść jest o tym, że mężczyzna w średnim wieku na 724 stronach użala się nad tym jak bardzo ma nieudane życie. Ja wiem, że to nie zachęca do przeczytania, nie zachęci was pewnie też i to, że główny bohater i narrator Toni, nie zaskarbił mojej sympatii. A jednak w całej rozciągłości powieść mi się spodobała. Dobrze mi się ją czytało. Podobał mi się uszczypliwy język i dystans, sama historia Toniego, też była - nie to, że przyjemna, ale ciekawa: barwna, jakaś i przede wszystkim niejednowymiarowa.
Zdecydowanie dla mnie nie była to powieść do czytania ciągiem. Monotematyczność czasem mnie przytłaczała (główną osią powieści jest zaplanowane samob@jstwo Toniego, który przez rok przed własną zaplanowaną śmiercią, skrzętnie spisuje historię swojego życia). Opowieść Toniego to słodko-gorzka historia, choć w sumie to myślę, że to gorzka historia okraszona tylko całkiem sprawną i barwną opowieścią pełną ironii i sarkazmu. Dużo dobrego dla tej powieści zrobił styl w jakim powstała. Bo cięty humor leżał w niej doskonale. Podobało mi się to jak autor zbudował tę historię, to że te wszystkie opowieści się nawarstwiały i że wszelkie wcześniejsze niedopowiedzenia zostawały odkrywane przy kolejnych historiach. Dzięki temu czytelnicy dostali pełny obraz rodziny Toniego, zarówno jego rodziców, brata jak i jego byłej żony i nieudanego (o czym często wspomina) syna. Trochę żałuję, że końcówka wyglądała tak jak wyglądała (ujmę to właśnie w ten sposób, żeby nie spojlerować), niezbyt mi przypadła do gustu - te kilka ostatnich stron dosłownie, po prostu spodziewałam się czegoś innego. Całość powieści dla mnie na plus, choć... nic by jej pewnie się nie stało, gdyby była o połowę krótsza.
Może i nie jest to jakaś arcy-wybitna powieść, ale dobrze się czyta i mimo mojego narzekania, że trochę się przy niej wymęczyłam, to jest to lektura całkiem wciągająca.

"Przykro mi tato, że nie miałem odwagi, aby stanąć przed tobą, położyć rękę na twoim ramieniu i patrząc ci prosto w oczy, powiedzieć spokojnym, pewnym głosem, że jesteś dziwnym facetem, pół bogiem, pół świnią"

Przeczytanie tej książki to była dla mnie niezwykle długa przepra...

Rozwiń

Zwiń

Z przykrością stwierdzam, że książka Piskały nie znajdzie się w gronie moich ulubionych Szczelin. Po skończonej lekturze stoję w bardzo szerokim rozkroku i zastanawiam się czy ten reportaż był dobry czy nie. Bo tak: brnęłam z trudem przez pierwsze 100 stron, było trochę zbyt chaotycznie, trochę za wiele autora, a za mało konkretów. A potem przyszła druga połowa książki, która mnie bardzo zaciekawiła i którą czytało mi się o niebo lepiej. Mam problem też i z tym, że niewiele wiem o Afryce Wschodniej i według mnie autor pozostawiał też i wiele niedopowiedzeń - były momenty kiedy wydawało mi się, że tekst jest po prostu urwany i brakuje kilku zdań na zakończenie danej myśli. A potem dochodzą do tego bardzo dobre rozdziały jak np. ten o Ugandzie i społeczności LGBTQ+. W moim odczuciu jest to reportaż bardzo nierówny, w którym można znaleźć wiele chaosu i niedopowiedzeń oraz wiele wartościowych i bardzo dobrych tekstów. Jest kilka słabszych rozdziałów, ale też jest poruszanych wiele ważnych i ciekawych problemów oraz tego jak sobie radzą (nie radzą) z nimi mieszkańcy. Choć fakt jest faktem, że miejscami autor tylko wspomina o ciężkich tematach i więcej miejsca przeznacza na własne wspomnienia. Przeszkadzało mi też, że są w momenty w tym reportażu gdzie autor bardzo skacze z tematu w następny temat i łatwo się w nim zgubić.

Po pewnym czasie od przeczytania myślę jednak, że głównym kłopotem w tym reportażu było dla mnie nagromadzenie, zbyt wielu problemów z jakimi mierzą się ludzie w Afryce Wschodniej i staranie się opowiedzenie o nich w tak krótkim tekście. Można też i potraktować reportaż Piskały jako wstęp do czytania o Afryce, bo tematów o jakie zahaczył autor jest wiele: handel ludźmi, niewolnicza praca, wyzysk, AIDS, instytucje pomocowe, kolonializm itd.

Choć uważam, że nie jest to jakiś szczególnie wybitny tekst, to książka sama w sobie jest warta przeczytania, zwłaszcza, że jak już wspomniałam wcześniej, druga część jest duże lepsza niż pierwsza. Może i gdzieś mi umknęło całe przesłanie tego reportażu na temat miłości i skupiłam się na opisywanych problemach z poszczególnych miejsc, ale autor pisząc o zmaganiach zwykłych ludzi ukazał wielowymiarowy, współczesny obraz Afryki Wschodniej co w zasadzie jest warte poznania.

Z przykrością stwierdzam, że książka Piskały nie znajdzie się w gronie moich ulubionych Szczelin. Po skończonej lekturze stoję w bardzo szerokim rozkroku i zastanawiam się czy ten reportaż był dobry czy nie. Bo tak: brnęłam z trudem przez pierwsze 100 stron, było trochę zbyt chaotycznie, ...

Rozwiń

Zwiń