Anna: nieco zapomniana aktorka w średnim wieku, piękna kobieta, której lata młodości przypadły na czas wojny.
Anna ma córkę Ewę. Córkę, której nie chciała mieć (ciąża była wynikiem gwałtu), do której przez długi czas czuła obrzydzenie, niechęć, której nawet nie nazywała swoim dzieckiem.

Ewa: około dwudziestoletnia bulimiczka, zero w niej kobiecości, sama skóra i kości. Razem z Anną chodzą na terapię do psychologa. Jej relacje z matką ograniczają się do kłótni, płaczu, bezsilności i pogardy, a jednocześnie chęci pomocy sobie nawzajem.
Ewa ma syna Antka. Syna, którego nie chciała mieć, do którego przez długi czas czuła obrzydzenie, niechęć… Historia lubi się powtarzać. Ponoć kocha swojego synka. A nie jest w stanie go przytulić.

Antek: mniej niż 5 lat, do babci mówi „mamo”, wiecznie rozdarty między mieszkaniem z Ewą, która po naćpaniu się lekami nie jest w stanie się nim opiekować, podrzuca go do Anny, a mieszkaniem z babcią.

Autorka opisuje skomplikowane relacje między matką a córką. Mnóstwo tu smutku, żalu, niedostosowania do życia, nieumiejętności kochania i akceptacji siebie, a przede wszystkim piętna przeszłości, o której ciężko zapomnieć. Są to relacje zdecydowanie patologiczne, które nie powinny mieć miejsca, szczególnie przy małym dziecku. Widzimy, że historia lubi się powtarzać. Zarówno Anna, jak i Ewa urodziły dziecko za wcześnie, nie były do tego zupełnie przygotowane. Temat przedwczesnego macierzyństwa jest tu dobitnie przedstawiony. Tak naprawdę Ewa, dopiero zostając babcią, ujrzała w sobie coś na kształt instynktu macierzyńskiego. Dopiero gdy trzymała swojego wnuka w ramionach, poczuła pokłady miłości. Miłości, której zabrakło jej w stosunku do własnej córki.

Anna nie potrafi zająć się sobą i własnym życiem, bo cały czas pali jej się czerwona żaróweczka w głowie: czy jej córka nie leży właśnie nieprzytomna w swoim mieszkaniu, czy znowu klęczy nad ubikacją? Chociaż, nawet gdy znajduje już chwilę dla siebie, zupełnie nie wie, czym się zająć. Chciałoby się rzec: problem nieodciętej pępowiny. Obie mają na siebie nawzajem niszczący wpływ. Kobiety, oprócz tego, że nie potrafią prawdziwie pokochać siebie nawzajem i żyć spokojnie obok siebie, mają także trudność z odnalezieniem miłości do mężczyzny. Jeżeli już jest jakiś partner, to ta miłość jest trudna lub zakazana.

Nie znalazłam w tej powieści ani cienia optymizmu. Kiedy już wydaje się, że będzie lepiej, nagle pstryk, i wszystko idzie źle. Czy tylko ja, czytając książki Marii Nurowskiej, odnoszę wrażenie, że musi być bardzo, bardzo smutną kobietą? Która perfekcyjnie przenosi ten smutek na papier, sprawiając, że boli nas serce, czytając o nieszczęśliwych bohaterach?

Anna: nieco zapomniana aktorka w średnim wieku, piękna kobieta, której lata młodości przypadły na czas wojny.
Anna ma córkę Ewę. Córkę, której nie chciała mieć (ciąża była wynikiem gwałtu), do której przez długi czas czuła obrzydzenie, niechęć, której nawet nie nazywała swoim dzieckiem.

Ewa: około dwudziestoletnia bulimiczka, zero w niej kobiecości, sama skóra i kości....