Mam bardzo mieszane uczucia. Podczas czytania tych listów nie mogłem pozbyć się pytania: czyje życie zasługuje na spisanie i przedstawienie go czytelnikowi? Być może to o czym Annie Ernaux pisze jest świadectwem określonej epoki i sposobu myślenia oraz funkcjonowania żyjących w niej ludzi, jednak bez przerwy o tym myślałem. Nie da się również ukryć, że autorce nie udało się uniknąć niespójności między trzema częściami, jednak czy ma to znaczenie - sam nie wiem. Osobiście muszę również dodać, że dla mnie intelektualizowanie czasem dość prostych zjawisk społecznych mnie przeszkadza i powoduje, że opisane emocje wydają się nieprawdziwe... Jednak Annie Ernaux pisze świetnym językiem, ma wspaniałe pióro, więc generalnie czyta się to bardzo dobrze. Ale do "Lat" daleko...

Mam bardzo mieszane uczucia. Podczas czytania tych listów nie mogłem pozbyć się pytania: czyje życie zasługuje na spisanie i przedstawienie go czytelnikowi? Być może to o czym Annie Ernaux pisze jest świadectwem określonej epoki i sposobu myślenia oraz funkcjonowania żyjących w niej ludzi, jednak bez przerwy o tym myślałem. Nie da się również ukryć, że autorce nie udało się...

Kolejna przepiękna książka Ernaux, która potwierdza, że Nobel był jak najbardziej zasłużony.
Nie jest sztuką pisać górnolotne frazesy. Sztuką jest pisać proste zdania, które niosą ogromną głębię i ładunek emocjonalny. Otwarcie się na czytelnika i odarcie ze wstydu, pokazanie swojej wrażliwości.
Złożoność relacji rodzinnych, klasowość i feminizm przewijają się w twórczości Ernaux tworząc ponadczasowe historie życia ludzkiego. Warto tego doświadczyć.

Kolejna przepiękna książka Ernaux, która potwierdza, że Nobel był jak najbardziej zasłużony.
Nie jest sztuką pisać górnolotne frazesy. Sztuką jest pisać proste zdania, które niosą ogromną głębię i ładunek emocjonalny. Otwarcie się na czytelnika i odarcie ze wstydu, pokazanie swojej wrażliwości.
Złożoność relacji rodzinnych, klasowość i feminizm przewijają się w twórczości...

"Bliscy" to sentymentalna, pełna subtelnych spostrzeżeń, wielka refleksja autorki na temat własnego pochodzenia i jej relacji z najbliższą rodziną. Niby coś w stylu pamiętnika, a jednak literatura piękna w najlepszym wydaniu. Zachwyciłam się tą książką i zadumałam nad historią autorki. "Bliscy" schwytali mnie za serce, a to właśnie powinny robić dobre książki. Mistrzostwo!

"Bliscy" to sentymentalna, pełna subtelnych spostrzeżeń, wielka refleksja autorki na temat własnego pochodzenia i jej relacji z najbliższą rodziną. Niby coś w stylu pamiętnika, a jednak literatura piękna w najlepszym wydaniu. Zachwyciłam się tą książką i zadumałam nad historią autorki. "Bliscy" schwytali mnie za serce, a to właśnie powinny robić dobre książki....

Kolejne spotkanie, jakże satysfakcjonujące, z noblistką Annie Ernaux.
Tym razem w trzech autobiograficznych utworach przygląda się ludziom, najbliższym , którzy odeszli: ojcu, matce i siostrze.
Zmysł obserwacji ludzkich korzeni, z których wyrosła, pytania na ile jesteśmy częścią bliskich, jaką perspektywę i ogląd daje oddalenie i fizyczne i intelektualne od ludzi i miejsc z których pochodzimy.
Dla mnie osobiście to analityczne i intelektualne patrzenie Ernaux jest fascynujące, choć widać, że taki ogląd i podejście jest też źródłem cierpienia.
Dlatego chyba czasami ludzi ,rzeczy i wydarzenia należy przyjmować prosto.

Kolejne spotkanie, jakże satysfakcjonujące, z noblistką Annie Ernaux.
Tym razem w trzech autobiograficznych utworach przygląda się ludziom, najbliższym , którzy odeszli: ojcu, matce i siostrze.
Zmysł obserwacji ludzkich korzeni, z których wyrosła, pytania na ile jesteśmy częścią bliskich, jaką perspektywę i ogląd daje oddalenie i fizyczne i intelektualne od ludzi i...

Druga moja przeczytana książka tej autorki. Pierwsza zaskoczyła mnie swoją formą. Druga jest bardziej przejrzysta, równa, jakby autorka wypluwała z siebie wspomnienia, które wiąże dzieciństwem, ojcem, matką, trudnymi czasami po wojnie. To książka, którą powinno się przeczytać, bo sięga do naszej pamięci, do tego co już było i przywołuje wspomnienia. Ale to też retrospekcja życia autorki, jej swoisty czyściec moralny. Autorka jest z tego samego rocznika co moja matka. Jakże jednak inne są jej wspomnienia, od wspomnień mojej matki, ucieczki z Podola, walki o każdy dzień, o przetrwanie. Mimo, iż Annie Ernaux urodziła się w czasie wojny, w książce w ogóle nie ma wspomnień z tego okresu, tak jakby przemykała pamięcią po trudnych wojennych czasach, albo starała się je wymazać z pamięci.
Autorka nie dąży do wspomnień z tego okresu, bo jak wiemy, to trudne czasy dla Francuzów, którzy masowo kolaborowali z okupantem.
Kilka słów zawartych w książce, cytaty, wspomnienia siostry, to wszystko pięknie układa się na przyszłe życie.
“Rodzice zmarłego dziecka nie wiedzą, jak ich cierpienie wpływa na to, które żyje.”
“Rzeczywistość jest kwestią słów, systemem wykluczeń. Więcej/mniej. Lub/i. Przed/po. Być albo nie być. Życie lub śmierć.”
“Wydaje mi się, że piszę o matce po to, żebym z kolei teraz to ja ją wydała na świat.”

Druga moja przeczytana książka tej autorki. Pierwsza zaskoczyła mnie swoją formą. Druga jest bardziej przejrzysta, równa, jakby autorka wypluwała z siebie wspomnienia, które wiąże dzieciństwem, ojcem, matką, trudnymi czasami po wojnie. To książka, którą powinno się przeczytać, bo sięga do naszej pamięci, do tego co już było i przywołuje wspomnienia. Ale to też retrospekcja...

#rodzinnewyzwanie2024 "Bliscy" Annie Ernaux
Proza Ernaux jest niezwykła. Beznamiętna, surowa, wydawałoby się, że odpychająca, a jednak jej książki (przeczytałam dotychczas dwie) są przepełnione tkliwością i miłością. I nie, nie są to słodko-pierdzące wspominki dzieciństwa i młodości pod hasłem 'kiedyś to trawa była zieleńsza'. Proza Ernaux to zapiski zmian, przemian. Zapiski przemijania obserwowane chłodnym, beznamiętnym, wydawałoby się, okiem autorki. "Bliscy" to zbiór trzech esejów "Miejsce", "Pewna kobieta" i "Druga córka", w których autorka opisuje odpowiednio ojca, matkę i siostrę. Opisuje, ale także rozlicza sie z nimi, boksuje ze swoja pamięcią, konfrontuje swoje wspomnienia z wizerunkiem bliskich w oczach innych. Jednak najważniejsze jest tu jej spojrzenie na bliskich. Jej rozumienie na różnych etapach życia zachowań i postaw rodziców.
Mnie do głębi poruszył obraz matki we wspomnieniach Ernaux. Słodko-gorzki i jakże ludzki.

#rodzinnewyzwanie2024 "Bliscy" Annie Ernaux
Proza Ernaux jest niezwykła. Beznamiętna, surowa, wydawałoby się, że odpychająca, a jednak jej książki (przeczytałam dotychczas dwie) są przepełnione tkliwością i miłością. I nie, nie są to słodko-pierdzące wspominki dzieciństwa i młodości pod hasłem 'kiedyś to trawa była zieleńsza'. Proza Ernaux to zapiski zmian, przemian....

Jeśli wspominać to tak! Piękna narracja. Nobel 2022 jest zasłużony choć dla mnie nieoczywisty. Może dlatego, że nie znam pozostałych książek Annie Ernaux.

Jeśli wspominać to tak! Piękna narracja. Nobel 2022 jest zasłużony choć dla mnie nieoczywisty. Może dlatego, że nie znam pozostałych książek Annie Ernaux.

"Powieść jest niemożliwa" oświadcza Ernaux na początku tego zbioru, co otworzyło około 1983 nowy etap jej twórczości. Dostajemy zatem miast powieści krótkie wspomnienia-listy-opowiadania. W zasadzie można by to nazwać kontynuacją nurtu Proust-Knausgård w literaturze, tylko precyzyjnie okrojoną z wszelkiego tłuszczu: języka, bohaterów, dygresji, sjużetu, opisów; słowem - z wszelkiej materii powieściowej. Chciałoby się powiedzieć "z artyzmu", ale przecież w suchych wyznaniach Ernaux jest coś z klasycznego piękna.

Ponieważ było to moje pierwsze sięgnięcie po autorkę, zrazu pomyślałem, że akurat pechowo trafiłem na literaturę wspomnieniową. Ale nie - wszystko co od tej pory pisze ma taki charakter, ponadto dosłownie za to przyznano jej nagrodę Nobla. Kolejnego szoku doznałem gdy dotarło do mnie, że trzy opowiadania stanowiące zbiór "Bliscy" to nie jest wyrafinowana, spójna konstrukcja, lecz były wydawane na przestrzeni prawie 30 lat (!) Poznawanie życia autorki aż tak z bliska i w tak porwanej formie niekoniecznie jest pasjonujące czy przyjemne. Jednak nie sposób zaprzeczyć, że daje podczas lektury coś, co kiedyś, dawno temu należało do literatury: perspektywę, pytania w głowie, poczucie obcowania z tajemnicą. A przede wszystkim: opisanie rzeczywistości.

Od dawna szukałem naprawdę dobrego przedstawienia naszego współczesnego świata w książce. W dramatycznym zestawieniu i powiązaniu "było" z "kim jestem" może jest metoda. Możliwe że tylko taki mariaż faktu i belletrystyki będzie mógł to osiągnąć. Może "innego końca literatury nie będzie".

"Powieść jest niemożliwa" oświadcza Ernaux na początku tego zbioru, co otworzyło około 1983 nowy etap jej twórczości. Dostajemy zatem miast powieści krótkie wspomnienia-listy-opowiadania. W zasadzie można by to nazwać kontynuacją nurtu Proust-Knausgård w literaturze, tylko precyzyjnie okrojoną z wszelkiego tłuszczu: języka, bohaterów, dygresji, sjużetu, opisów; słowem - z...

z tą całą nagrodą to trochę jak z bielizną modelującą, niby wszystko ładnie, pięknie, robi się nastrojowo, no ale właśnie: niby, marketing nie jest najlepszym afrodyzjakiem w intymnych relacjach z literaturą, nie będę brnął dalej, bo skojarzenia mogą odfrunąć w zbyt odległe rewiry...
Annie Ernaux to bardzo dobra, sprawna warsztatowo pisarka, opowiadania są dobre, ciekawe, ale nie wybitne, problemem jak zwykle są oczekiwania... a Nobel co by nie gadać mocno je stymuluje, a potem okazuje się, ze to wszytko, to o kant.... a mogło być tak fajnie

z tą całą nagrodą to trochę jak z bielizną modelującą, niby wszystko ładnie, pięknie, robi się nastrojowo, no ale właśnie: niby, marketing nie jest najlepszym afrodyzjakiem w intymnych relacjach z literaturą, nie będę brnął dalej, bo skojarzenia mogą odfrunąć w zbyt odległe rewiry...
Annie Ernaux to bardzo dobra, sprawna warsztatowo pisarka, opowiadania są dobre, ciekawe,...

Ta książka to na rynku francuskim trzy odrębne książki napisane na przestrzeni około 30 lat, jednak łączy je tematyka i są na tyle krótkie, że w Polsce ukazały się w jednym tomie. To proza par exellance autobiograficzna i muszę przyznać, że na razie wszystko co przeczytałem Ernaux posiada taki charakter. Trzy mikro-powieści opowiadają o rodzinie autorki, w kolejności o ojcu, matce i na koniec o siostrze, która zmarłą na dwa lata przed narodzinami Annie Ernaux. Dwa pierwsze teksty pokrywają się z konieczności ze sobą, gdyż naturalnie matka i ojciec tworzyli wspólnotę i te same wydarzenia dotyczyły obojga rodziców. Ernaux potrafiła jednak oddzielić te wspólne części i stworzyć, a raczej opisać, odrębne korelacje łączące córkę z każdym z rodziców. Jest to przy okazji historia dorastania autorki oraz opis wyzwalania się z rodzinnych splotów na rzecz samodzielnego życia. Trzeci tekst "Druga córka" dotyczy siostry autorki "Lat", zmarłej w 1938 roku na dyfteryt sześciolatki. Nigdy jej nie spotkała, przez długi czas niczego o niej nie wiedziała. Nieliczne fotografie siostry brała za swoje. Jest to przejmujący monolog napisany w taki sam sposób jak Franz Kafka pisał do swojego ojca słynny list, w którym Ernaux stara się zrozumieć swoje związki z siostrą, analizuje jej wpływ na siebie, potencjalne możliwości i stara się oswoić z myślą, że jednak nie jest jedynaczką, chociaż siostry nie widziała nigdy na oczy. W końcu z listu od rówieśnika siostry otrzymanego po wielu latach dowiaduje się o wielkim cierpieniu rodziców po stracie pierwszej córki; siostra staje się w tym tekście Ernaux realna, namacalna i potwierdzona relacją świadka. Chociaż nie było to konieczne do stwierdzenia, że kiedyś żyła, konieczne stało się to dla duchowego połączenia się drugiej siostry z pierwszą, chociaż tytuł książki wskazuje, ze Ernaux myśli o sobie jako o siostrze pierwszej, co jest ciekawym zabiegiem stylistycznym.

Ta książka to na rynku francuskim trzy odrębne książki napisane na przestrzeni około 30 lat, jednak łączy je tematyka i są na tyle krótkie, że w Polsce ukazały się w jednym tomie. To proza par exellance autobiograficzna i muszę przyznać, że na razie wszystko co przeczytałem Ernaux posiada taki charakter. Trzy mikro-powieści opowiadają o rodzinie autorki, w kolejności o...