Lubię tę formę, Annie jest niepretensjonalna, rzeczowa, acz nostalgiczna. Dodatkowo, podoba mi się użycie passé composé zamiast passé simple. Czuje się trochę intymniej z książką kiedy fabuła prowadzona jest językiem używanym przez realnych ludzi.
Chętnie sięgnę po inne pozycje pani Ernaux.
[czytane w oryginale]

Lubię tę formę, Annie jest niepretensjonalna, rzeczowa, acz nostalgiczna. Dodatkowo, podoba mi się użycie passé composé zamiast passé simple. Czuje się trochę intymniej z książką kiedy fabuła prowadzona jest językiem używanym przez realnych ludzi.
Chętnie sięgnę po inne pozycje pani Ernaux.
[czytane w oryginale]

Nigdy nie wydano by Ernaux tej broszurki w takiej formie, gdyby nie dano jej wcześniej Nobla. Ale też gdyby nie ta zdumiewająco lapidarna forma, nigdy pewnie bym po ten tekst nie sięgnął -- to moje pierwsze spotkanie z francuskojęzyczną literaturą, wyzwanie podjęte nieśmiało i nie bez obaw. Francuska pisarka na trzydziestu stronach z szerokimi marginesami wraca do swojego związku z młodszym o wiele lat studentem z czasu, gdy ona była już dojrzałą rozwódką. Analizuje na chłodno, choć nie bez pewnej czułości, czym ta relacja była dla niej i domyśla się, czym była dla niego. Wie doskonale, czy była dla obserwujących ich uważnie par oczu nieznajomych w rozmaitych sytuacjach publicznych i jak ta różnica wieku jednocześnie była siłą napędową i hamulcem dla tego związku na wielu płaszczyznach. Jak zwykle naturalnie łączy to, co osobiste i intymne, z tym, co uniwersalne i powszechne.

Nigdy nie wydano by Ernaux tej broszurki w takiej formie, gdyby nie dano jej wcześniej Nobla. Ale też gdyby nie ta zdumiewająco lapidarna forma, nigdy pewnie bym po ten tekst nie sięgnął -- to moje pierwsze spotkanie z francuskojęzyczną literaturą, wyzwanie podjęte nieśmiało i nie bez obaw. Francuska pisarka na trzydziestu stronach z szerokimi marginesami wraca do swojego...