Okładka jak z lat 80-tych. Minimalizm w wyrazie, surowość w stylu, projekt graficzny daleki do perfekcji, jak wzory obwolut z okresu PRLu. Z jednej strony, zachęcała, z drugiej budziła obawy co do ukrytej pod nim treści. Zaryzykowałam, w końcu czasy pierwszych boysbandów przeżyłam i chociaż daleka byłam od bycia ich fanką, niech uderzy w stół ten kto wychował się w tamtych czasach i nie słuchał New Kids on the Block czy Take That?:)
Poszłam za ciosem i dałam szansę, szansę na poznanie treści i… Zanim o wrażeniach to krótki opis tego czego można się po fabule spodziewać. Magia muzycznych wrażeń miała przenieść czytelnika w minioną epokę, na przedmieścia amerykańskiego miasteczka, w których grupa nastolatków wkracza w dorosłość, podejmuje pierwsze życiowe decyzje, te dotyczące ich przyszłości i te dotyczące wzajemnych relacji, wszystkie otwierają im drogę do sławy i popularności w ramach blichtru show-biznesu. Rozdarci między karierą i pogonią za sukcesem, a wiarą w więzy przyjaźni, w lojalność wobec siebie, w odkrywanie siebie i swej seksualności, stają przed koniecznością dokonywania wielu wyborów, bo w tym wszystkim pojawia się ona, która zasieje ferment. Brzmi ciekawie, prawda?
Tylko problem tkwi w tym, że potencjał jaki dawała tak zakreślona fabuła został zaprzepaszczony. Sposób prowadzenia narracji, rozwijanie kolejnych wątków, budowanie postaci i dialogów kulał. Nie wzbudzał zainteresowania czytelnika, wręcz nudził.
Autorka opowiadając historię popularnego boysbandu i wyzwania z jakimi młodzi ludzie musieli się zmierzyć, począwszy od wyjścia z biedy, przez stawienie czoła ogromnej sławie dawały pole do tego, aby ukazać wachlarz różnorodnych emocji, budować opowieść opartą na uczuciach. Brak tu jednak dla mnie jakiejś głębszej warstwy, jest płasko, choć poprawnie, ale bardzo prosto i schematycznie. Rozumiem, że książka skierowana jest do młodszej publiczności, ale pomimo tego, aż prosiło się o to, żeby przemycić w niej jakieś wartości. Zwrócić uwagę na blaski i cienie show-biznesu, na szanse i zagrożenia związane z popularnością oraz rozmaity charakter relacji międzyludzkich. Tego mi zabrakło, ale być może perspektywa dorosłego, dojrzałego czytelnika wzięła górę nad młodzieńczą nonszalancją.
Nie przekonały mnie emocje, które przemawiały przez główne postaci. Przeżycia głównych bohaterów nie wzbudziły mojego zainteresowania, nie kibicowałam ich relacjom, nie czułam związku z nimi, nie przeżywałam ich rozterek i radości.
Nic mnie też w zakresie prowadzenia fabuły nie zaskoczyło. Było przewidywalnie, bez jakichś zwrotów akcji, bez niepewności jak potoczą się losy bohaterów i w nastoletnim ich wieku i jak już wkroczyli w dorosłe życie. Również antagonizmy między członkami boysbandu nie poruszyły czułej nuty w sercu. Owszem Autorka podjęła wątek problem jakie pojawiły się między członkami zespołu, próbowała ukazać jak trudno jest utrzymać przyjaźń w tak trudnych warunkach, gdzie każdy chce być w centrum uwagi i osiągnąć sukces, tylko zabrakło w tym iskry.
Chociaż mi „Dziewczyna z boysbandu” nie przypadła do gustu, z pewnością znajdą się i tacy czytelnicy, którzy otworzą na nią swoje serce i umysł i być może im lektura tej książki sprawi przyjemność. Ja niestety nie poczułam magii ukrytej w tej opowieści o dorastaniu i szukaniu swojego miejsca w życiu. Do mnie dylematy, z którymi borykali się bohaterowie powieści nie przemówiły, ale sprawdźcie sami, być może do Was ta historia przemówi zupełnie innym językiem.

Okładka jak z lat 80-tych. Minimalizm w wyrazie, surowość w stylu, projekt graficzny daleki do perfekcji, jak wzory obwolut z okresu PRLu. Z jednej strony, zachęcała, z drugiej budziła obawy co do ukrytej pod nim treści. Zaryzykowałam, w końcu czasy pierwszych boysbandów przeżyłam i chociaż daleka byłam od bycia ich fanką, niech uderzy w stół ten kto wychował się w tamtych...