Pisałem kiedyś, że z tych wszystkich zapomnianych powieści historycznych “Długie morze” Fenikowskiego było o włos od oceny bardzo dobrej. No to teraz powiem Wam, że “Bogowie osądzą” Sujkowskiego miało zadatki na arcydzieło. Niestety zabrakło talentu.

Powieść Bogusława Sujkowskiego to takie polskie “300” Millera, starsze o parę dekad od amerykańskiego komiksu. Co więcej, podejmując tematykę społeczną (w ramach marksistowskiej teorii dziejów) Sujkowski paradoksalnie staje się ciekawszy niż Miller. Jego opowieść o wojnach grecko-perskich nie ma w sobie nic ze spartiańskiej apoteozy. Spartiaci Sujkowskiego to pozbawione uczuć potwory, wyzuci z człowieczeństwa wrogowie piękna i dobra. Ale czy walcząc z potworami można sprzymierzyć się z innymi potworami?

I tutaj właśnie dochodzimy do problemu powieści. Główny bohater staje przed wyborem: ojczyzna, klasa społeczna czy rodzina? Szczęście czy beznadziejna walka? Iście grecka tragedia. Niestety, o ile sam pomysł mnie zachwycił, o tyle samo wykonanie kuleje. Sujkowskiemu gubią się wątki, rwie się narracja, akcja gna do przodu pozostawiając zdziwionego czytelnika, a tu i ówdzie pojawiają się dziwaczne antyklerykalne wtręty, które nie popychają akcji do przodu ani o milimetr. Szkoda, bo przydałaby się dobra powieść odczarowująca Spartę.

Pisałem kiedyś, że z tych wszystkich zapomnianych powieści historycznych “Długie morze” Fenikowskiego było o włos od oceny bardzo dobrej. No to teraz powiem Wam, że “Bogowie osądzą” Sujkowskiego miało zadatki na arcydzieło. Niestety zabrakło talentu.

Powieść Bogusława Sujkowskiego to takie polskie “300” Millera, starsze o parę dekad od amerykańskiego komiksu. Co więcej,...