Tom trzeci przygód średniowiecznego fantasy prozy Dicksona to kalka poprzedniej nieudolnej fabularnie części, z której autor nie wyciągnął żadnych wniosków. Przygoda wiedzie nas na pogranicze angielsko-szkockie, gdzie nasi bohaterowie: rycerz, łucznik i amerykański podróżnik w czasie zostają zmuszeni po raz kolejny do walki przeciw Ciemnym Mocom, które postanowiły doprowadzić do inwazji na kraj angielski sił szkockich i francuskich. Motorem napędowym ma być wykorzystanie do pierwszego natarcia znacznych sił miejscowych nieumarłych zwanych Pustymi Ludźmi. Na tym etapie kończą się pozytywy powieści i zamienia się ona we flegmatyczną niedorzeczność. James wraz z przyjaciółmi przez ponad 300 stron planują bitwę odwiedzając każdą mniej lub bardziej znaczącą dla historii osobę i opowiadają jej plan strategiczny kampanii oblężenia Pustych Ludzi. Przypomina to bowiem kółko plotkarskie nie potrafiące przepuścić nikomu nawet najmniej znaczących wieści, a sam autor na polskiej maturze dzięki przysłowiowemu laniu wody powinien dostać najwyższą ilość procent. Do tego dochodzą dziesiątki przypomnień wydarzeń z poprzednich tomów jak i ogromna ilość zwrotów związanych z estetyką i czystością Średniowiecza. Tak, często można odnieść wrażenie iż Dickson chciał zniechęcić amatorów ballad o rycerzach poprzez opisy ich niechlujnego życia jak i pełnego robaków i zarazków otoczenia. Ostatecznym jednak pożegnaniem jakości jest opis samych tworów nekromantów, którzy zamiast straszyć i zamieniać powieść mrokiem w dark fantasy, opisywani są jako zwykli rubaszni mężczyźni. Zbieranina ta niewidocznych ludzi w zbrojach i koszulach celebruje wino (chociaż nie mają żołądków) jak i kobiety wraz ze złotem. Finał historii po tak licznych przestojach mieści się w parunastu stronach, które podobnie jak w „Smoczym Rycerzu” omijają opisowo to co najciekawsze – bitwę i skupiają się na skalkowanym starciu bohatera z potworem, jednak to co zachwycało wtedy teraz już tylko nuży i wydaje się być bez pomysłu. Niezwykła tendencja spadkowa od 1 do 3 tomu.

Tom trzeci przygód średniowiecznego fantasy prozy Dicksona to kalka poprzedniej nieudolnej fabularnie części, z której autor nie wyciągnął żadnych wniosków. Przygoda wiedzie nas na pogranicze angielsko-szkockie, gdzie nasi bohaterowie: rycerz, łucznik i amerykański podróżnik w czasie zostają zmuszeni po raz kolejny do walki przeciw Ciemnym Mocom, które postanowiły...

Trzecia już książka z cyklu, który bardzo lubię i z sentymentem wspominam, odkurzając go czasem. Schemat jest wprawdzie klasyczny: człowiek z teraźniejszości osuwa się w czasie, trafiając do średniowiecza. Już Mark Twain eksploatował ten wątek w "Jankesie na dworze króla Artura". Jim Eckert, XX-wieczny mediewista, choć także Jankes, ma jednak przewagę inną niż współczesny intelekt, wiedza i ogląd świata. Jego średniowiecze jest pełne magii, smoków i innych dziwnych stworzeń, z reguły występujących po ciemnej stronie (Ciemnych) Mocy, z którymi wrzucony nagle do tego tygla bohater będzie musiał walczyć, samemu uprawiając magię lub przybierając postać smoka.

Nie brak w tej opowieści humoru i pomysłu, jakkolwiek nie skrzy się ona od genialnych zwrotów akcji i wątków. Ot, ciekawa, wciągająca, rzetelnie i lekko napisana historia, dążąca od punktu A do punktu B, z niewielkimi odchyłkami po drodze. Moim zdaniem warto przeczytać dla rozerwania. Postacie, mimo że dość papierowe miejscami, nie rażą, ale i nie zaskakują swoimi posunięciami. Z pewnością wart uwagi jest natomiast świat średniowieczny, który odmalowano całkiem udanie, a przynajmniej tak się wydaje. Pomimo magii i czarodziejskich stworów to wciąż jest czternastowieczna Anglia, z jej historycznymi wydarzeniami, postaciami i zwyczajami.

Trzecia już książka z cyklu, który bardzo lubię i z sentymentem wspominam, odkurzając go czasem. Schemat jest wprawdzie klasyczny: człowiek z teraźniejszości osuwa się w czasie, trafiając do średniowiecza. Już Mark Twain eksploatował ten wątek w "Jankesie na dworze króla Artura". Jim Eckert, XX-wieczny mediewista, choć także Jankes, ma jednak przewagę inną niż współczesny...

"Smok na granicy", czyli jakie są skutki wypuszczenia chłopa i kolegów na domniemaną stypę kumpla... Tak można w skrócie ująć myśl przewodnią początku trzeciego tomu przygód smoczego rycerza Jamesa Eckerta, który w wyniku przypadku znalazł się w magicznym średniowieczu.
Uzyskując pozwolenie Angie Jim wybiera się wraz z przyjaciółmi do zamku de Mer, rodzinnej posiadłości znanego czytelnikom z poprzedniego tomu sir Gilesa. W drodze do zamku napotykają przeszkodę w postaci Pustych Ludzi - duchów przyobleczonych w zbroje...
Kolejny tom za mną, kolejna cegiełka na trasie smoczego maratonu, pod którego znakiem upływają mi ferie. Bawię się świetnie czytając klasyczne fantasy: nagromadzenie ciekawych indywiduów, smoki, magia - miły powrót do czasów, gdy dopiero zaczynałam swoją przygodę z fantastyką. Nie sposób też wyzbyć się skojarzeń z grami RPG, gdzie bohaterowie stają przed zadaniem, wypełniają je, powracają, by znów ruszyć w bój. Pomimo schematycznej fabuły "Smok na granicy" jest naprawdę miłym czytadłem - i bynajmniej nie ostatnim z serii, którą mam zamiar przeczytać :)

"Smok na granicy", czyli jakie są skutki wypuszczenia chłopa i kolegów na domniemaną stypę kumpla... Tak można w skrócie ująć myśl przewodnią początku trzeciego tomu przygód smoczego rycerza Jamesa Eckerta, który w wyniku przypadku znalazł się w magicznym średniowieczu.
Uzyskując pozwolenie Angie Jim wybiera się wraz z przyjaciółmi do zamku de Mer, rodzinnej posiadłości...

Podobała mi się

Podobała mi się

Fabuła i sposób pisania
nie zachęca do czytania

Fabuła i sposób pisania
nie zachęca do czytania

Przednia zabawa, zabawne i błyskotliwe dialogi, smok, fantasy - coś, co uwielbiam!:-)

Przednia zabawa, zabawne i błyskotliwe dialogi, smok, fantasy - coś, co uwielbiam!:-)