Ostatni tom nowej sagi o Dorsajach (zawodowych wojownikach międzyplanetarnej przyszłości),autorstwa G.R. Dicksona zawodzi w stopniu większym nawet, niż poprzednie. Powiela ich słabości, rozczarowując nadto ogólnie słabym zakończeniem, zarówno tej konkretnie odsłony, jak i całego cyklu. Pomysłu, który nie rzuca zresztą na kolana, wystarczyłoby może na opowiadanie, Autor poświęca mu jednak niemal 500 stron tekstu. Czyni to zamieszczając mnóstwo zbędnych, nadmiernie szczegółowych opisów, zarówno sztafażu jak i kolejnych czynności bohaterów. Przykładowo, powieść rozpoczyna się od przedstawienia sceny pokonania przez bohaterkę drewnianej palisady (dziewczyna wspina się po linie),w czym nie napotyka żadnych przeszkód, a sama wspinaczka nie ma żadnego znaczenia dla dalszego rozwoju fabuły. Opisowi temu G.R. Dickson poświęca natomiast ponad stronę tekstu. W rezultacie akcja wlecze się niemiłosiernie. Do tego rozwlekłe monologi wewnętrzne głównego bohatera oraz równie nużące dialogi. Te drugie, miast dynamizować akcję, charakteryzować postacie czy przynosić istotne informacje, okazują się płaskie, monotonne, powielają treść wspomnianych rozważań wewnętrznych. Wszystko to podlane sosem mętnych teorii pseudohistorycznych, pseudofilozoficznych, pseudopsychologicznych. Przebrnąłem przez tę powieść z prawdziwym trudem, z obowiązku, co zajęło ok. miesiąca. Nie polecam.

Ostatni tom nowej sagi o Dorsajach (zawodowych wojownikach międzyplanetarnej przyszłości),autorstwa G.R. Dicksona zawodzi w stopniu większym nawet, niż poprzednie. Powiela ich słabości, rozczarowując nadto ogólnie słabym zakończeniem, zarówno tej konkretnie odsłony, jak i całego cyklu. Pomysłu, który nie rzuca zresztą na kolana, wystarczyłoby może na opowiadanie, Autor...

Świetna !

Świetna !