propagandowa ramota którą aż czytałem ze wzruszeniem, tak rozczulające były brednie serwowane przez autora. Przez ponad 40 lat, jakie minęły od wydania tej książki, wydano wiele prac (Ciechanowski, Różycki, Kaczorowski),które sprawiają, że do tej zupełnie nie warto sięgać.

Czytałem ją raczej by zrozumieć peerelowskie zawirowania żydowsko-dąbrowszczackie. Od połowy lat 50-tych do połowy lat 60-tych Dąbrowszczacy mieli swój Złoty Wiek. No a potem zaczął się Moczar i partyzanci. A Ajzner, jako Dąbrowszczak i Żyd, oczywiście znalazł się na celowniku. Książka, wydana w roku 1968, jest chyba pozycją kończącą ten Złoty Wiek. Warto ją przeczytać jeśli chcemy zorientować się, jak wyglądała dąbrowszczacko-żydowska odpowiedź; pozycjonowanie wątków, osoby promowane i zapomniane, nadbudowa ideowa, nawet słownictwo.

Ale to oczywiście dla naprawdę zafascynowanych walkami frakcyjnymi w PZPR i okolicach. Wszystkim innym serdecznie odradzam.

propagandowa ramota którą aż czytałem ze wzruszeniem, tak rozczulające były brednie serwowane przez autora. Przez ponad 40 lat, jakie minęły od wydania tej książki, wydano wiele prac (Ciechanowski, Różycki, Kaczorowski),które sprawiają, że do tej zupełnie nie warto sięgać.

Czytałem ją raczej by zrozumieć peerelowskie zawirowania żydowsko-dąbrowszczackie. Od połowy lat...

niezłe.

niezłe.