wersja audio

Pan Jasienica zajmuje w moim sercu miejsce szczególne, bo jest autorem, którego czytam od dziecka. Najpierw wyłuskiwałam sobie z książek wątki obyczajowe i opisy życia w poszczególnych epokach, później jako nastolatka czytywałam całe. Jego książki były też zawsze na półkach w domu więc po prostu z nimi dorastałam.
Dopiero po 30 stce sięgam jednak po "Pamiętnik".
"Pamiętnik" to wsomnienia, ale także w moim odczuciu głos historyka i jego ocena postaci i sytuacji w trudnych zdarzeniach dziejowych.
Świetny styl Jasienicy, który operuje tutaj już całą mocą swojego warsztatu, a także doświadczdniem życiowym i głęboką refleksią - sprawiają, że była to przyjemność wysłuchać historii, którą miał do opowiedzenia.
To bardzo ciekawe jak historyk, który jest piórem i ustami wieków minionych i zawsze innych ludzi tka własną historię i jej obraz.
Świetna pozycja i żałuję, żs Pan Jasienica jej nie dokończył, niemniej to, że ona skończona nie jest także jest pewnym symbolem przemijalności i tego, że historia toczy się nie tylko kołem, ale też po prostu jak chce.

wersja audio

Pan Jasienica zajmuje w moim sercu miejsce szczególne, bo jest autorem, którego czytam od dziecka. Najpierw wyłuskiwałam sobie z książek wątki obyczajowe i opisy życia w poszczególnych epokach, później jako nastolatka czytywałam całe. Jego książki były też zawsze na półkach w domu więc po prostu z nimi dorastałam.
Dopiero po 30 stce sięgam jednak po...

Jest to bez wątpienia bardzo dobra książka. Pokazuje ona bezsprzecznie jak wielkim erudytą był Lech Beynar - Paweł Jasienica. Jej jedynym minusem jest jej mała objętość - czyżby książka nie została dokończona? Autor zabiera nas w podróż od swojego dzieciństwa - po lata powojennej komuny w Polsce. W tej podróży odwiedzamy głębie komunistycznej Rosji, Wilno, Warszawę i wiele innych miejsc. Niemałym zaskoczeniem dla mnie było to, że autor nie poświęca praktycznie żadnej uwagi swojej pracy - był wszakże znanym historykiem i na pewno wiele by mógł w tej kwestii opowiedzieć. Książka nakierowana jest bardziej w stronę polityczną oraz ukazuje kształtowanie się relacji Jasienicy z wieloma znanymi wówczas ludźmi kultury, nauki, wojska. Pomimo tego, że brak jest tych historycznych smaczków, to książka wcale nie jest nudna i czyta się ją jak ciekawą powieść rodem z XX lecia międzywojennego. Jest jeszcze jeden ogromny plus tej książki - mianowicie spokój wręcz idylliczny (zwłaszcza dzieciństwo i młodość),który z niej płynie. Faktem jest, że kiedyś ludzie żyli jakoś inaczej, wolniej. Uwielbiam publikacje, które to ukazują. Reasumując - polecam tę książkę osobom, które twórczość Jasienicy znają i ją cenią - powinna być ona dla nich miłym dodatkiem. Osoby, które nic nie wiedzą o autorze mogą czuć się nieco zawiedzione. Tym, którym twórczość Jasienicy nie jest znana gorąco polecam zapoznać się z jego książkami historycznymi. Jasienica na prawdę na to zasługuje.

Jest to bez wątpienia bardzo dobra książka. Pokazuje ona bezsprzecznie jak wielkim erudytą był Lech Beynar - Paweł Jasienica. Jej jedynym minusem jest jej mała objętość - czyżby książka nie została dokończona? Autor zabiera nas w podróż od swojego dzieciństwa - po lata powojennej komuny w Polsce. W tej podróży odwiedzamy głębie komunistycznej Rosji, Wilno, Warszawę i wiele...

Niezwykle cenna rzecz. Wspomnienia autora tuż przed swoją śmiercią. Mnóstwo nieznanych faktów, poglądy autora na różne kontrowersyjne tematy, ale przede wszystkim znajdujemy ożywczy powiew II Rzeczpospolitej.

Niezwykle cenna rzecz. Wspomnienia autora tuż przed swoją śmiercią. Mnóstwo nieznanych faktów, poglądy autora na różne kontrowersyjne tematy, ale przede wszystkim znajdujemy ożywczy powiew II Rzeczpospolitej.

To jeden z najciekawszych pamiętników, dotyczących I wojny światowej rewolucji, II RP i - miejscami - PRL. Autor, jak wiadomo zaszczuty przez komunistów, z wybitną inteligencją i plastycznością maluje zwłaszcza życie swej rodziny w carskiej Rosji. A wciąż nie pamiętamy - lub też może bardziej: nie chcemy pamiętać - że Polacy stanowili elitę tamtego państwa, nie tylko zresztą w pierwszych dwóch dziesięcioleciach 20. wieku. I wcale nie musiało się to wiązać z odejściem od polskości czy katolicyzmu.

Świetne anegdoty ilustrują taki stan rzeczy. Najbardziej mi przypadła do gusta ta, gdy rodzice zabrali go do szczególnie kultywującej polskość starej ciotki. Mały Jasienica, święcie przekonany że po polsku mówi tylko on rodzeństwo i rodzice, powitał ją słowami: "Wot, my wam babuszka gastiniec priwiezli...".

Bardzo mocno wybrzmiewa opis czasu spędzonego na dalekiej Ukrainie w lata I wojny i zamętu rewolucji. Miasteczko, w którym mieszkał, kilkadziesiąt razy przechodziło z rąk do rąk - a każda kolejna władza mordowała swych przeciwników, no i rabowała....

Książka pisana była jako swego rodzaju polemika (bez szans na wydrukowanie) z zarzutami komunistycznej propagandy z okresu 1968 r. O tyle to nieco ją zubaża, że wielokrotnie Jasienica przywołuje różne epizody z II RP, świadczące, jak bardzo PRL był daleki od jakichkolwiek standardów prawa i sprawiedliwości. Jasne, że pisał to człowiek rozgoryczony atakami, ale rozwlekłe udowadnianie, że II RP była lepsza od PRL - na przykładach, jak w sumie łagodnie traktowano wtedy komunistów ze sfer intelektualno-literackich - dziś jednak brzmi mocno anachronicznie. Ale lektura wyśmienita!

To jeden z najciekawszych pamiętników, dotyczących I wojny światowej rewolucji, II RP i - miejscami - PRL. Autor, jak wiadomo zaszczuty przez komunistów, z wybitną inteligencją i plastycznością maluje zwłaszcza życie swej rodziny w carskiej Rosji. A wciąż nie pamiętamy - lub też może bardziej: nie chcemy pamiętać - że Polacy stanowili elitę tamtego państwa, nie tylko...

Paweł Jasienica, właściwie Leon Lech Beynar zaczął pisać swój pamiętnik w styczniu 1970 roku.
Miał już wówczas ugruntowaną pozycję literacką, wydane świetne książki, jak choćby Polska Piastów, Polska Jagiellonów, czy Rzeczpospolita Obojga Narodów, które rozeszły się w wielkich nakładach.
Postać piękna a jednocześnie tragiczna, wybitny intelektualista który trafił ze swoim życiem na czas, który nie pozwolił mu wykorzystać pełni swoich możliwości.
Jako jeden z sygnatariuszy tzw. listu 34 z 1964 r. do ówczesnego premiera Józefa Cyrankiewicza przeciwko cenzurze - poddany szczegółowej inwigilacji i zakazowi publikacji.
Nie jest to w zasadzie typowy pamiętnik - jest pełen dygresji do aktualnej sytuacji politycznej, lecz jakby z narzuconą autocenzurą. /Nie mógł? nie chciał? obawiał? się pisać o wielu sprawach./ Pamiętniki miały w zamyśle autora stanowić jego rozliczenie z przeszłością i zakreślenie w niej swojego miejsca. Nie zostały ukończone gdyż autor zmarł w sierpniu 1970 roku.

Paweł Jasienica, właściwie Leon Lech Beynar zaczął pisać swój pamiętnik w styczniu 1970 roku.
Miał już wówczas ugruntowaną pozycję literacką, wydane świetne książki, jak choćby Polska Piastów, Polska Jagiellonów, czy Rzeczpospolita Obojga Narodów, które rozeszły się w wielkich nakładach.
Postać piękna a jednocześnie tragiczna, wybitny intelektualista który trafił ze swoim...

Ocena w trakcie czytania wynosiła w zasadzie sześć gwiazdek, jednak jedną dodaję za ultracenne stanowisko autora w zakresie najbardziej drażliwych i dzielących obecnie wątków polskiej historii. Stanowisko rozsądne, umiarkowane, doceniające wady i zalety różnych stron, nie wylewające, jak to się mówi, dziecka z kąpielą. Czy to przy ocenie komunizmu, ruchu robotniczego, Rosjan, czy to Armii Krajowej. Takie poglądy to dzisiaj rzadkość i wydaje się, że warto je przytaczać. Podobało mi się poczucie humoru Jasienicy. To, że potrafi pisać, wiemy z jego najbardziej znanych książek. Okres czasu dzieciństwa autora, czyli losy podobne wielu Polakom urodzonym na Wschodzie, w Pamiętniku opisany jest bardzo ciekawie.

Ocena w trakcie czytania wynosiła w zasadzie sześć gwiazdek, jednak jedną dodaję za ultracenne stanowisko autora w zakresie najbardziej drażliwych i dzielących obecnie wątków polskiej historii. Stanowisko rozsądne, umiarkowane, doceniające wady i zalety różnych stron, nie wylewające, jak to się mówi, dziecka z kąpielą. Czy to przy ocenie komunizmu, ruchu robotniczego,...

Wielka szkoda, że nie udało się Pawłowi Jasienicy dokończyć "Pamiętnika". To nie tylko jego autobiografia, ale i rozrachunek z Wielką Historią dwudziestego stulecia. To również książka pełna rozważań na temat dobra i zła, honoru i moralnego upadku, walki o wolność (w jej wszystkich aspektach) i zeszmacenia się, odwagi i tchórzostwa...

Przeczytałam całość jednym tchem. Autor niezwykle ciekawie i barwnie opisuje swoje dzieciństwo i młodość spędzone w carskiej Rosji, na polskich Kresach i w Warszawie.
Wspomina także, ze względu na cenzurę krótko, oględnie - burzliwy czas drugiej wojny światowej, swój udział w walkach AK oraz epizod w oddziałach Łupaszki. Z tego ostatniego nieco się tłumaczy, wyjaśniając, że po tym jak został ranny we wrześniu 1945 roku, musiał opuścić brygadę, więc nie mógł brać udziału w zbrodniach dokonywanych przez podkomendnych Łupaszki na ludności cywilnej (co niektórzy próbowali mu zarzucać).

Jasienica wyjaśnia, skąd wziął się jego literacki pseudonim i dlaczego zaczął się nim posługiwać.
Ciepło i interesująco pisze o swojej rodzinie, zwłaszcza o przodkach, a także o nauczycielach, dowódcach, literackich i naukowych mistrzach oraz moralnych autorytetach.
Dzieli się nie tylko osobistymi przeżyciami, ale i głębokimi refleksjami na tematy związane z historią i wojną, uważając, że żadne warunki nie usprawiedliwiają zeszmacenia się. Odróżnia sytuacje, w których łamano ludziom kręgosłupy od wyrachowania i świadomego ześwinienia się.

Polecam z czystym sumieniem, nie tylko fanom prozy historycznej autora.

Wielka szkoda, że nie udało się Pawłowi Jasienicy dokończyć "Pamiętnika". To nie tylko jego autobiografia, ale i rozrachunek z Wielką Historią dwudziestego stulecia. To również książka pełna rozważań na temat dobra i zła, honoru i moralnego upadku, walki o wolność (w jej wszystkich aspektach) i zeszmacenia się, odwagi i tchórzostwa...

Przeczytałam całość jednym tchem....

Czytając opracowania Pawła Jasienicy uczyłam się historii. Po latach było mi dane nieco lepiej poznać samego Autora i jego widzenie czasów, w których przyszło Mu żyć. A to wszystko za sprawą "Pamiętnika". Mimo cenzury Autor zdołał dokonać krytycznej oceny rewolucji październikowej i jej następstw, sytuacji w międzywojennej Polsce, ukazuje akademickie środowisko wileńskie. Przybliża świat, który możemy tylko już poznawać dzięki zapisanym opowieściom, bo osób, które go poznały, doświadczyły jest już coraz mniej.

Czytając opracowania Pawła Jasienicy uczyłam się historii. Po latach było mi dane nieco lepiej poznać samego Autora i jego widzenie czasów, w których przyszło Mu żyć. A to wszystko za sprawą "Pamiętnika". Mimo cenzury Autor zdołał dokonać krytycznej oceny rewolucji październikowej i jej następstw, sytuacji w międzywojennej Polsce, ukazuje akademickie środowisko wileńskie....

Postanowiłam, że co roku będę odbywać latem objazdową podróż po Polsce, odwiedzając znajomych i przyjaciół, z którymi ze względu na odległość nie mogę widywać się częściej. Minionego lata na mojej trasie znalazła się także Warszawa, gdzie mieszka L., człowiek którego bardzo lubię i szanuję. To właśnie od niego wypożyczyłam Pamiętnik, aby po przeczytaniu odesłać mu go pocztą.

Jasienicę 'poznałam' w 6 klasie, kiedy pełna zapału przygotowywałam się do mojej pierwszej olimpiady z historii. Uważam, że bez niego polska literatura historyczna wiele by straciła, bo choć moją ulubiona epoką jest XX wiek, to jako dziecko i nastolatka zaczytywałam się w Polsce Piastów, Polsce Jagielonów itd. To nie kto inny, ale właśnie Jasienica odkrył przede mną tajniki historii Polski.

Pamiętnik to pasjonująca podróż poprzez życie Pawła Jasienicy widziane jego oczami. Możemy się z niej dowiedzieć wiele o jego młodości i trudnościach życia w PRL. Niespodzianka czeka zaś na samym końcu książki w słowach dopisanych już przez Bartoszewskiego. Może ktoś powie, że była to tzw. oczywista oczywistość, jednak ja tego nie wiedziałam. Dla wszytkich, którzy chcą poznać Jasienicę prywatnie.

Postanowiłam, że co roku będę odbywać latem objazdową podróż po Polsce, odwiedzając znajomych i przyjaciół, z którymi ze względu na odległość nie mogę widywać się częściej. Minionego lata na mojej trasie znalazła się także Warszawa, gdzie mieszka L., człowiek którego bardzo lubię i szanuję. To właśnie od niego wypożyczyłam Pamiętnik, aby po przeczytaniu odesłać mu go...

Nawet ciekawe

Nawet ciekawe