Ufff... ostatni tom historii Polski autorstwa pana Pawła Jasienicy. Szczerze to wszystkie tomy trzymają wysoki(a często bardzo wysoki) poziom. Nie są to pozycje stricte naukowe, ale jako wstęp do zainteresowania się historią naszego kraju i zrozumienia przemian w nim zachodzących- pozycje wręcz obowiązkowe. BA UWAŻAM, że większy pożytek dla mózgownic uczniów szkół podstawowych i liceów/techników przyniosłaby lektura dzieł Jasienicy niż wkuwanie wynalazków Mezopotamii, reform Solona i braci Grakchów czy zdobyczy rewolucji francuskiej. Pozycja obowiązkowa, by zrozumieć jak działa świat i kraj.

Ufff... ostatni tom historii Polski autorstwa pana Pawła Jasienicy. Szczerze to wszystkie tomy trzymają wysoki(a często bardzo wysoki) poziom. Nie są to pozycje stricte naukowe, ale jako wstęp do zainteresowania się historią naszego kraju i zrozumienia przemian w nim zachodzących- pozycje wręcz obowiązkowe. BA UWAŻAM, że większy pożytek dla mózgownic uczniów szkół...

Fascynująca opowieść o czasach gdy Rzeczpospolita chyliła się ku upadkowi. Mnóstwo faktów, osób, barwny język, ciekawy i interesujący styl. Ale Rzeczypospolitej nie dało się już uratować.

Fascynująca opowieść o czasach gdy Rzeczpospolita chyliła się ku upadkowi. Mnóstwo faktów, osób, barwny język, ciekawy i interesujący styl. Ale Rzeczypospolitej nie dało się już uratować.

Wspaniały cykl książek opisujący i komentujący historię Rzeczpospolitej aż po czasy rozbioru. Sięgnąłem po niego trochę przypadkowo, ale po Polsce Piastów wiedziałem, że chcę przeczytać wszystkie pozostałe części.

Ogromna dawka wiedzy, ocena zdarzeń i postaci, trochę rozważań historii alternatywnych, emocjonalny stosunek autora, gawędziarski styl – to wszystko stanowi świetne połączenie, strony same się przekładają. Polecam wszystkim.

Wspaniały cykl książek opisujący i komentujący historię Rzeczpospolitej aż po czasy rozbioru. Sięgnąłem po niego trochę przypadkowo, ale po Polsce Piastów wiedziałem, że chcę przeczytać wszystkie pozostałe części.

Ogromna dawka wiedzy, ocena zdarzeń i postaci, trochę rozważań historii alternatywnych, emocjonalny stosunek autora, gawędziarski styl – to wszystko stanowi...

Z pewnym zdziwieniem zauważam ostatnimi czasy żywiołową internetową dyskusję nad pisarstwem Pawła Jasienicy. Azaliż historia aby to jeszcze, czy też bardziej publicystyka ? Poglądy naprzemiennie pełne uwielbienia i deprecjonujące znaczenie książek Autora „Polski Piastów”. Z jednej strony czas robi swoje; od pierwszego wydania serii „Rzeczpospolita Obojga Narodów” minęło ponad pół wieku i powoli będziemy spoglądać na publikacje tego typu jako archaiczne, a może nawet stronnicze – podobnie jak stało się z wydawnictwami dziewiętnastowiecznymi.
Dla mnie jednak, jako osobie której dane było czytać „Dzieje agonii” jeszcze w 1992 roku (pamiętne, prześliczne wydanie PIW),tamta lektura była nader interesującą podróżą w czasie. Napisana ładnym językiem i zmuszająca do myślenia, do weryfikacji innych źródeł. Bo nie ze wszystkimi poglądami Lecha Beynara można się zgodzić. To nie jest w zasadzie książka naukowa w pełnym tego słowa znaczeniu (brak przypisów, szczegółowej bibliografii),to raczej inspirujący esej, dotykający czasów trudnych dla Polski. Gdy ze szczytów przyszło pogrążyć się w bezmiarze niebytu. Nie jest to mój ulubiony okres dziejowy, nie przepadam za historią XVIII wieku, ale „jasienicowa” lekkość i ostrość pióra sprawiła, że do tego tomu wracałem nieraz…

Z pewnym zdziwieniem zauważam ostatnimi czasy żywiołową internetową dyskusję nad pisarstwem Pawła Jasienicy. Azaliż historia aby to jeszcze, czy też bardziej publicystyka ? Poglądy naprzemiennie pełne uwielbienia i deprecjonujące znaczenie książek Autora „Polski Piastów”. Z jednej strony czas robi swoje; od pierwszego wydania serii „Rzeczpospolita Obojga Narodów” minęło...

Przede wszystkim polecam tę książkę każdemu, nie tylko miłośnikom historii. Jest to synteza dziejów owego niezwykłego tworu państwowego, jakimi była Rzeczpospolita Obojga Narodów, wraz ze zwykłym eseistyce dogłębnym osobistym spojrzeniem autora na opisywane sprawy. Bogata polszczyzna, celne ironie, żarty i wtręty oraz trafne spostrzeżenia czynią tę lekturę przyjemną i wciągającą. Z opiniami historyka można się zgadzać lub nie, lecz ze względu na styl i przystępność esej stanowi dobry punkt wyjścia dla poznania ojczystych dziejów, refleksji i debaty nad ich oceną oraz wyciągania z nich wniosków.

Trzeci tom trylogii skupia się na tytułowych ,,dziejach agonii", czyli czasach saskich, stanisławowskich i dobie rozbiorów w kontekście działań polityków, uwarunkowań zagranicznych i rozwoju intelektualnego. Przedstawia bogaty koloryt i specyfikę polsko-litewskiego Oświecenia w kontraście do potępianej przez Jasienicę stagnacji zapustów saskich. Barwnie opisuje burzliwy krajobraz wojny północnej i rewolucji kościuszkowskiej. Dokładnie rysuje grę dyplomatyczną mocarstw ościennych i ścisły związek między wydarzeniami europejskimi a losem Rzeczpospolitej. Obala popularny w polskiej świadomości historycznej mit złego króla Augusta. Przyczyn upadku każe szukać znacznie głębiej, niż w samej dobie rozbiorów. Wątki wykładane są w sposób barwny, a przy tym konsekwentnie logiczny i spójny, dzięki czemu czytelnik zostaje silne osadzony w opisywanych realiach, otrzymuje dynamiczną opowieść i ciężko mu się nudzić podczas lektury.

Pozycja zdecydowanie godna polecenia.

P.S. Miałem przyjemność słuchać wersji audio tejże książki w interpretacji Marcina Popczyńskiego i zdecydowanie polecam lekturę w tej formie. Pan Popczyński świetnie łapie ten specyficzny ,,flow" Jasienicy. ^^

Przede wszystkim polecam tę książkę każdemu, nie tylko miłośnikom historii. Jest to synteza dziejów owego niezwykłego tworu państwowego, jakimi była Rzeczpospolita Obojga Narodów, wraz ze zwykłym eseistyce dogłębnym osobistym spojrzeniem autora na opisywane sprawy. Bogata polszczyzna, celne ironie, żarty i wtręty oraz trafne spostrzeżenia czynią tę lekturę przyjemną i...

„Dzieje Agonii” – bardziej nowocześnie można by nazwać: „Poradnik dla chcących pozbyć się własnego państwa”

Jasienica idzie w formę zdecydowanie bardziej przypominającą esej, zatem ten „poradnik” może nie być zbyt czytelny, ale wciąż zawiera według mnie najważniejsze wskazówki.
Pod tym względem ostatni tom dziejów Rzeczypospolitej jest dość unikalny, bo serio pytając: jak często można znaleźć w literaturze faktu rozprawę na temat zniknięcia potężnego (przynajmniej geograficznie) państwa w czasach nam bliskich?

Chcemy być tacy wyjątkowi jako nacja – no to jesteśmy, prawda?
Ilość zmarnowanych szans, nadziei, aspiracji, planów – wreszcie rozmiar osobistych tragedii do jakich przyłożyliśmy się MY SAMI u schyłku państwa XVIII wieku przekracza „ludzkie pojęcie”

Warto czytać stronniczego, subiektywnego Jasienicę i wyciągać wnioski.
Co stanowiło o naszej sile? Co przywiodło nas do zguby?

PS. Czytane przez Marcina Popczyńskiego z wyczuciem i miłą dla ucha melodią. Dobra robota.

„Dzieje Agonii” – bardziej nowocześnie można by nazwać: „Poradnik dla chcących pozbyć się własnego państwa”

Jasienica idzie w formę zdecydowanie bardziej przypominającą esej, zatem ten „poradnik” może nie być zbyt czytelny, ale wciąż zawiera według mnie najważniejsze wskazówki.
Pod tym względem ostatni tom dziejów Rzeczypospolitej jest dość unikalny, bo serio pytając:...

Autor stronniczy jak zawsze, ale sentyment pozostaje.

Autor stronniczy jak zawsze, ale sentyment pozostaje.

Tak, jak dwie pozostałe - genialna i smutna. Bardzo smutna. Zaczniemy od nieczystej zagrywki Marysieńki względem syna króla Jana III Sobieskiego - Jakuba. Następnie dalsze starcia z Kozakami, "od Sasa do Lasa" - dynastia Sasów i Stanisław Leszczyński. Przeczytamy o carze Piotrze I i Szwedach. Będzie wreszcie o Carycy Katarzynie I i królu Stanisławie Auguście Poniatowskim i jego polityce, o jego zasługach. O szkole Collegium Nobilium, o Korpusie Kadetów, konfederacji barskiej, wreszcie o I i II rozbiorze, Powstaniu Kościuszkowskim i III rozbiorze. To tak w skrócie. Mnóstwo wiedzy, jak zawsze u Jasienicy. Polecam i oceniam najwyżej.

Tak, jak dwie pozostałe - genialna i smutna. Bardzo smutna. Zaczniemy od nieczystej zagrywki Marysieńki względem syna króla Jana III Sobieskiego - Jakuba. Następnie dalsze starcia z Kozakami, "od Sasa do Lasa" - dynastia Sasów i Stanisław Leszczyński. Przeczytamy o carze Piotrze I i Szwedach. Będzie wreszcie o Carycy Katarzynie I i królu Stanisławie Auguście Poniatowskim i...

Jasienica pisze w niepowtarzalnym stylu, nazwałabym to gawędy. Z tekstu emanuje subiektywizm, bardzo przekonujący, nie ma nudy. Jasienica miał dar do trafiania w sedno problemu, znajdowania najważniejszego aspektu opisywanego wydarzenia. Ujmował każde zagadnienie niezmiernie szeroko. Opisując pewien okres w dziejach skupiał się na wydarzeniach politycznych, kontekście międzynarodowym, kwestiach gospodarki ,kultury, roli kościoła, przyczynach, skutkach, wspominał też o tych jednostkach, które zasłużyły się czymś szczególnym, czy negatywnym, czy pozytywnym, nie stronił też od nowinek chociażby damsko-męskich.
Wiele spostrzeżeń Jasienicy nie ma charakteru tylko historycznego, ale spokojnie można je zastosować i w czasach współczesnych. Chociażby zwrócił on uwagę na zależność pomiędzy pozycją państwa na arenie międzynarodowej, zamożnością obywateli i poziomem ich wykształcenia, a tolerancją religijną. W czasach świetności, kiedy ludziom żyło się dobrze, innowiercy nikomu nie przeszkadzali. Nie przeszkadzała wówczas inność, chociażby za Jagiellonów. Ludzie byli światli i otwarci. Po Jagiellonach w zakresie tolerancji religijnej było już coraz gorzej, a za Sasów nastąpił wręcz fanatyzm religijny.
Odnośnie czasów saskich, to poczynania oby królów autor ocenia skrajnie negatywnie pod każdym względem, natomiast akcentuje, że nie wszystko wówczas wyglądało tragicznie. To jednak, co było dobre, wynikało wyłącznie z inicjatyw oddolnych, pojedynczych obywateli czy grup osób i nie miało to żadnego związku z władzą na jakimkolwiek szczeblu. Kraj był wyniszczony, wplątany w wojnę północną, panowała anarchia, korupcja była wszechobecna, poczucie państwowości było żadne. Okazało się jednak, że znalazły się osoby, którym zależało na czymś więcej, niż czubek własnego nosa i nawet na czymś więcej, niż własna rodzina. Myśleli już o przyszłych pokoleniach. Mimo beznadziei, trochę wbrew zdrowemu rozsądkowi i poczuciu, że przecież rozsądne inicjatywy w takich warunkach udać się nie mogą, jednak podjęli skuteczne działania.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2019/08/pawe-jasienica-rzeczpospolita-obojga.html

Jasienica pisze w niepowtarzalnym stylu, nazwałabym to gawędy. Z tekstu emanuje subiektywizm, bardzo przekonujący, nie ma nudy. Jasienica miał dar do trafiania w sedno problemu, znajdowania najważniejszego aspektu opisywanego wydarzenia. Ujmował każde zagadnienie niezmiernie szeroko. Opisując pewien okres w dziejach skupiał się na wydarzeniach politycznych, kontekście...

Augusta II autor uznaje za jednego z najgorszych polskich władców. To właśnie on wciągnął Rzeczpospolitą w Wielką Wojnę Północną. Kolejny wielki zbrojny konflikt, który rozgrywał się w dużej mierze na terytorium Polski i Litwy to było już za dużo. To czego nie zdołano zrabować podczas potopu, wywieziono z kraju właśnie teraz. Po tym konflikcie Rzeczpospolita stała się de facto rosyjskim protektoratem i mogła jedynie marzyć o prawdziwej suwerenności.

Rządy Stanisława Augusta, swego czasu kochanka Katarzyny II wcale nie były lepsze. Więcej od niego miał do powiedzenia rosyjski ambasador w Warszawie, ale przecież nie mogło być inaczej, skoro to właśnie dzięki Rosjanom mógł założyć koronę. Negatywną ocenę jego rządów nieco łagodzi sejm wielki i uchwalenie konstytucji, ale cóż z niej wynikło, skoro obowiązywała niewiele ponad rok? Autor twierdzi, że heroiczna walka powstańców kościuszkowskich mogła przynieść skutek, gdyby wybuchła choć trochę później, albo gdyby caryca wcześniej zeszła z tego świata. Bardziej nam przychylny i przeciwny rozbiorom car Paweł I objął rządy, kiedy Rzeczpospolita była już wymazana z mapy Europy. Szkoda, bo może przychylniej spojrzałby w naszą stronę i kraj mógłby przetrwać choćby w okrojonej formie, ale za to z namiastką suwerenności.

Lektura pierwszej części trylogii opowiadającej o dziejach Rzeczpospolitej Obojga Narodów budziła we mnie żal z powodu niewykorzystania szans na wzmocnienie kraju. W drugiej części towarzyszyła mi złość z powodu poczynań szlachty i króla oraz nikłe poczucie nadziei przy rządach Sobieskiego. Część trzecia to już wszechogarniający smutek, apatia i przygnębienie. Nie tyle z powodu tego, że nic nie udało się zmienić, ale głównie dlatego, że takich prób było bardzo mało...

Augusta II autor uznaje za jednego z najgorszych polskich władców. To właśnie on wciągnął Rzeczpospolitą w Wielką Wojnę Północną. Kolejny wielki zbrojny konflikt, który rozgrywał się w dużej mierze na terytorium Polski i Litwy to było już za dużo. To czego nie zdołano zrabować podczas potopu, wywieziono z kraju właśnie teraz. Po tym konflikcie Rzeczpospolita stała się de...