Ależ to przewrotne, zabawne, makabryczne, prześmiewcze i... szczęśliwie niezbyt mądre. Cały zbiór jest wariacją na temat SF. Watson bawi się gatunkiem i bawi się językiem co – dzięki doskonałym tłumaczeniom – można doceniać na każdej karcie i w każdym kolejnym opowiadaniu. A poziom ich różny, choć poniżej dość wysoko postawionej poprzeczki nie schodzi. (no może jedynie alternatywna „Podróż do wnętrza Ziemi” dość marnie wypada). Najlepsze – w mojej ocenie – to pierwsze i ostatnie opowiadanie. „Apel do Adolfa” to arcydzieło groteski, które suchej nitki nie zostawia na homoseksualizmie i Wielkim Wodzu Rzeszy. „Opowieść Trurla” to z kolei wspaniała zabawa językiem – tym stricte literackim jak i technicznym.
Pierwsze spotkanie z Watsonem nie uczyniło z niego mojego ulubionego pisarza, a już na pewno nie pisarza SF. Z przyjemnością jednak sięgnę do pozostałych tomów trylogii.

Ależ to przewrotne, zabawne, makabryczne, prześmiewcze i... szczęśliwie niezbyt mądre. Cały zbiór jest wariacją na temat SF. Watson bawi się gatunkiem i bawi się językiem co – dzięki doskonałym tłumaczeniom – można doceniać na każdej karcie i w każdym kolejnym opowiadaniu. A poziom ich różny, choć poniżej dość wysoko postawionej poprzeczki nie schodzi. (no może jedynie...

Łał, Ian Watson jest doprawdy genialny. Różnorodność tematów i motywów, a nawet naśladowanie stylu Lema (z własnym tonem nowoczesności). Na prawdę genialne.

Zbiorek zawiera 11 opowiadań. nie wszystkie zrobiły na mnie takie samo wrażenia więc opiniując skupie się raczej na tych (dla mnie wyjątkowych).

Na najwyższą uwagę zasługuje "Biblia krwi". Opowiadanie to zrobiło na mnie największe wrażenie. Mroczne i magiczne. Mam też wrażenie, że łączy się z opowiadaniem "Czarna ściana Jeruzalem" ze zbioru "Łzy Stalina". Jednak mistycyzm żydowski ma nieodparty urok.

Kolejne dobre opowiadanie to "Olbrzymie karły". Watson nie tylko świetnie powiązał w nim Juliusza Verne'a (wydarzenia opisane w opowiadaniu miały zainspirować jedną z jego książek) z pewnymi poszukiwaczami (nie będę zdradzał fabuły). Wyszła z tego niezła mieszanka.

"Księżyc i Michał Anioł" również bardzo mi się spodobało - było tajemnicze i przesycone pasją głównego bohatera. Niesamowite rzeczy może stworzyć umysł takiego autora jak Watson, na odległych planetach.

Tytuł zbioru nawiązuje do ostatniego opowiadania "Opowieść o Trurlu i Wielkim Solaryście". Watson świetnie naśladuje styl Lema, nieco go unowocześniając. To jakby appendix do "Bajek robotów". Dobre, zabawne i iście lemowskie. Tutaj wielkie propsy dla tłumacza, który to udatnie przetłumaczył na polski.

Generalnie, bardzo dobrze przetłumaczone opowiadania. Watson często używa gry słownych co starają się oddać tłumacze. Nie zawsze się da ale zawsze sygnalizują taką zabawę znaczeniami czy brzmieniem słów. Do tego należy dodać bardzo estetyczne wydanie drugie, w twardej oprawie. Gratulacje Stalker Books!

Łał, Ian Watson jest doprawdy genialny. Różnorodność tematów i motywów, a nawet naśladowanie stylu Lema (z własnym tonem nowoczesności). Na prawdę genialne.

Zbiorek zawiera 11 opowiadań. nie wszystkie zrobiły na mnie takie samo wrażenia więc opiniując skupie się raczej na tych (dla mnie wyjątkowych).

Na najwyższą uwagę zasługuje "Biblia krwi". Opowiadanie to zrobiło na...