Czy można kochać za bardzo? To pytanie zadaję sobie po lekturze książki Maxa Czornyja " Sanatorium Zagłada". Czy można kochać kogoś tak bardzo, żeby skazać go na życie w złotej klatce? Czy to nadal jest miłość, czy już egoizm lub szaleństwo?
Każdy rodzic (przynajmniej tak być powinno) kocha swoje dziecko bezgranicznie i chciałby ochronić je przed złem tego świata, jednak czy to jest możliwe i przede wszystkim, czy jest to dobre dla tego dziecka? Spędzić całe życie pod parasolem ochronnym, by później, gdy rodzica zabraknie zderzyć się z okrutną rzeczywistością.
Tak właśnie spędził życie bohater powieści książę Lew Wilcek. Zamknięty całe życie w jednej komnacie, odcięty prawie całkowicie od zewnetrznego świata. Czy takie życie było efektem ekspermntu czy bezgranicznej miłości ojca? Na to pytanie już czytelnik sam musi sobie odpowiedzieć.
Po śmierci ojca kompletnie nieprzystosowany do życia Wilcek doznaje zderzenia ze światem, który jest oponowany wojną i trafia nie gdzie indziej, tylko właśnie do zakładu dla umysłowo chorych, jednak nie jako pacjent, a jako gość dyrektora, który najprawdopodobniej miał wiele wspólnego z ojcem Lwa oraz z jego śmiercią.
Na terenie zarządzanego przez hitlerowców szpitala dzieją się rzeczy, o których nie śniło się przeciętnym ludziom, a co dopiero oderwanemu kompletnie od rzeczywistości Wilckowi, więc nasz bohater musi stawić czoła prawidłowej ocenie sytuacji, a także odróżnieniu dobra od zła. Książę zostaje wplątany w sieć intryg, na terenie szpitala ma też po raz pierwszy w życiu kontakt z kobietą i to nie jedną. Czy w zakładzie dla obłąkanych oraz w wojennych realiach książę znajdzie miłość?
Zachęcam do przeczytania tej książki, mimo że sama miałam do niej dwa podejścia. Pierwsze w ubiegłym roku, ale dobrnęłam do połowy i jakoś mnie nie porwała, mimo iż nie była zła, jakoś nie miałam nastroju by ją dokończyć. Wraz z początkiem nowego roku postanowiłam dokończyć co nie skończone i wzięłam się ponownie za "Sanatorium Zagładę ". Tym razem wciągnęła mnie bez reszty.
Jest to książka nieco filozoficzna, oparta głównie na przemyśleniach głównego bohatera, co również czytelnika skłania do przemyśleń. Zdecydowanie jest inna niż pozostałe książki autora, jednak jak najbardziej udana.

Czy można kochać za bardzo? To pytanie zadaję sobie po lekturze książki Maxa Czornyja " Sanatorium Zagłada". Czy można kochać kogoś tak bardzo, żeby skazać go na życie w złotej klatce? Czy to nadal jest miłość, czy już egoizm lub szaleństwo?
Każdy rodzic (przynajmniej tak być powinno) kocha swoje dziecko bezgranicznie i chciałby ochronić je przed złem tego świata, jednak...

Jest to druga książka tego autora z którą miałam styczność - pierwszą był "Kat z Płaszowa". Ponieważ interesuję się historią pożyczyłam z biblioteki kolejną pozycję o tematyce wojennej. Głównym bohaterem jest Lew Wilcek, który jest potomkiem prastarego rodu. Po śmierci ojca zostaje aresztowany przez Niemców. Zostaje umieszczony w Zakładzie dla Umysłowo i Nerwowo Chorych w Kobierzynie. Tam odkrywa, że wszystko, w co wierzył, stanowiło jedynie wytwór fantazji. Na świecie trwa wojna. Książka momentami trudna, może niektórych zniechęcić. Znajdziemy w niej dużo filozoficznych rozważań na temat dobra i zła. Ciężko się czyta, jednak udało mi się skończyć. Książka napisana trudnym językiem i wymagająca ogromnego skupienia.

Jest to druga książka tego autora z którą miałam styczność - pierwszą był "Kat z Płaszowa". Ponieważ interesuję się historią pożyczyłam z biblioteki kolejną pozycję o tematyce wojennej. Głównym bohaterem jest Lew Wilcek, który jest potomkiem prastarego rodu. Po śmierci ojca zostaje aresztowany przez Niemców. Zostaje umieszczony w Zakładzie dla Umysłowo i Nerwowo Chorych w...

Niestety, nie mogłam przez nią przebrnąc🥱

Niestety, nie mogłam przez nią przebrnąc🥱

Dosyć specyficzna książka.
Po przeczytaniu streszczenia spodziewałem się kolejnej wojennej historii o holokauście przedstawionej przez jednego z typowych mieszkańców tamtych czasów. Tymczasem Czornyj przedstawia nam tutaj historię wychowywanego w zamknięciu księcia, potomka prastarego rodu. Książe zostaje wyrwany ze swojego świata i przeniesiony do zakładu dla umysłowo chorych w Kobierzynie. I właśnie tutaj zaczyna poznawać realny świat. I to świat z czasów wojny.
Autor w bardzo ciekawy sposób opisuje postrzeganie rzeczywistości przez osobę, której najbliższe są ideały tzw. belle epoque. Książe poznaje tam pierwsze kobiety w swoim życiu, wpada w serię intryg i kłamstw.
Całą tą historię czyta się w miarę płynnie. Choć po takiej objętości książki spodziewałem się przedstawienia dłuższego okresu trwania powieści. A tutaj właściwie mamy przedstawiony tylko fragment z życia księcia.
Zakończenie powiedziałbym, że raczej średnie.
Ale całość polecam jako bardzo oryginalną powieść toczącą się w czasie II wojny światowej.

Dosyć specyficzna książka.
Po przeczytaniu streszczenia spodziewałem się kolejnej wojennej historii o holokauście przedstawionej przez jednego z typowych mieszkańców tamtych czasów. Tymczasem Czornyj przedstawia nam tutaj historię wychowywanego w zamknięciu księcia, potomka prastarego rodu. Książe zostaje wyrwany ze swojego świata i przeniesiony do zakładu dla umysłowo...

Tym razem przychodzę do Was z książką Maxa Czornyja „Sanatorium Zagłada”. Wcześniej nie miałam przyjemności czytać żadnej książki tego autora. Interesują mnie takie powieści z historią w tle, szczególnie z czasów okupacji, więc chętnie po nie sięgam. I spośród tylu przeczytanych książek o tej tematyce jest to lektura całkiem inna, niż można by się było tego spodziewać…
Książę Lew Wilcek główny bohater powieści jest wychowywany przez ojca w odosobnieniu, zamknięty w czterech ścianach swojego pokoju. Żyjąc w ten sposób całą wiedzę o świecie czerpał z dużej ilości książek oraz od garstki korepetytorów. Po zamordowaniu jego ojca przez Niemców trafia do Zakładu dla Umysłowo Chorych w Kobierzynie. Trudno mu odnaleźć się w świecie do którego trafił, ma inny wymiar postrzegania rzeczywistości, bo świat zna tylko z książek a tam przyszło mu się mierzyć z „prawdziwym” życiem.
Początkowo trudno było mi przebrnąć przez początkowe strony tej historii, z czasem jakoś się wdrożyłam, ale mam bardzo mieszane odczucia. Książka nie jest napisana lekkim i przystępnym językiem. Momentami historia nużyła. Nie jestem pewna czy wszystko pojęłam fabularnie. Lektura naszpikowana jest mnóstwem filozoficznych wywodów, przemyśleń i rozważań na temat dobra i zła głównego bohatera.
Wydaje mi się, że to taka książka, którą albo ktoś pokocha i doceni jej walory, albo zniechęci się męczącym stylem.

Tym razem przychodzę do Was z książką Maxa Czornyja „Sanatorium Zagłada”. Wcześniej nie miałam przyjemności czytać żadnej książki tego autora. Interesują mnie takie powieści z historią w tle, szczególnie z czasów okupacji, więc chętnie po nie sięgam. I spośród tylu przeczytanych książek o tej tematyce jest to lektura całkiem inna, niż można by się było tego...

Są tacy autorzy, po których książki sięgamy w ciemno, pozostając ich wiernymi fanami nawet wtedy, gdy ci postanowią wydać coś zgoła odmiennego, do czego nas przyzwyczaili. Jednym z takich właśnie autorów jest bez wątpienia Max Czornyj, który początkiem serii z Erykiem Deryło wdarł się szturmem do mojej biblioteki i wygodnie się rozgościł, z każdym kolejnym rokiem zajmując coraz więcej w niej miejsca. Od tamtej pory czytam dosłownie wszystko, co napisał.

„Sanatorium Zagłada” to książka zgoła odmienna od tych makabrycznych historii, ociekających ludzkim zepsuciem i straszliwymi zbrodniami. To powieść historyczna, w której pierwsze skrzypce gra… miłość, a jakże! W dodatku miłość, która nie miała prawa się wydarzyć i przetrwać, zwłaszcza w trudnych czasach tyranii nazistów. Książka, którą niezwykle trudno mi ocenić za pomocą przyjętej powszechnie skali, bowiem z jednej strony była ona niczym wykwintne danie pełne dojrzałych i subtelnych przemyśleń, z drugiej zaś brakiem jakiegokolwiek tempa akcji usypiała skuteczniej, niż obrady naszego sejmu.

Max Czornyj w tym przypadku, chyba wbrew wielu oczekiwaniom zaserwował opowieść niezwykle ciężką, przez którą z trudem momentami przyszło mi się przedzierać. Mozolnie postępujące po sobie strony zapisane niezrozumiałym dla mnie językiem zadania nie ułatwiały, zmuszając do wykrzesania z siebie ogromnych pokładów cierpliwości i wytrwałości, by dobrnąć do jej końca. Na plus mogę śmiało zaznaczyć fakt, iż cała historia nakłania do refleksji. Nie jest to jednak wielki wyczyn przy takiej tematyce i w moim odczuciu to stanowczo za mało, abym mógł książkę polecić jako godną uwagi. Być może z literaturą piękną jest, jak z muzyką poważną- nie wystarczy jej tylko słuchać (w tym przypadku czytać),trzeba ją także zrozumieć. Ja nie zrozumiałem prawie nic i może w tym jest problem…

Są tacy autorzy, po których książki sięgamy w ciemno, pozostając ich wiernymi fanami nawet wtedy, gdy ci postanowią wydać coś zgoła odmiennego, do czego nas przyzwyczaili. Jednym z takich właśnie autorów jest bez wątpienia Max Czornyj, który początkiem serii z Erykiem Deryło wdarł się szturmem do mojej biblioteki i wygodnie się rozgościł, z każdym kolejnym rokiem zajmując...

Książka beznadziejna,przeczytałam 100 stron i więcej postanowiłam się nie męczyć, życie łudzi w szpitalu psychiatrycznym, nie moja bajka

Książka beznadziejna,przeczytałam 100 stron i więcej postanowiłam się nie męczyć, życie łudzi w szpitalu psychiatrycznym, nie moja bajka

Bardzo lubię książki o tematyce jaka prezentuje autor w książce Sanatorium zagłada, chociaż opisuje wstrząsające wydarzenia. Jednak ta pozycja była zbyt nudna, praktycznie zero akcji. Dwie przeplatające się historie, w których trudno znaleźć jakieś powiązanie. Przebrnęłam do końca książki trochę z trudem. Być może, nie była to książka dla mnie., co nie oznacza, że inny czytelnik będzie nią zachwycony.

Bardzo lubię książki o tematyce jaka prezentuje autor w książce Sanatorium zagłada, chociaż opisuje wstrząsające wydarzenia. Jednak ta pozycja była zbyt nudna, praktycznie zero akcji. Dwie przeplatające się historie, w których trudno znaleźć jakieś powiązanie. Przebrnęłam do końca książki trochę z trudem. Być może, nie była to książka dla mnie., co nie oznacza, że inny...

Zdecydowanie wolę Pana Czornyja w wersji kryminalnej. I nie mówię, że książka jest źle napisana ale nie mogłam się w niej odnaleźć. Pomysł na fabułę nietuzinkowy ale nie rozumiem, co za człowiek skazuje drugiego na odcięcie od świata i pozostawanie w jednym pokoju przez ponad trzydzieści lat. Odzyskanie " wolności" było potem dla bohatera jak rzucenie lwom na pożarcie. I nastąpiło to akurat w czasie wojny. Natomiast opisy bestialstwa okupantów, jak zawsze, mną wstrząsnęły. Eksterminacja osób chorych to podwójny mord, ponieważ tacy ludzie nie mogą się nawet próbować bronić. Wracam jednak do pozycji kryminalnych autora.

Zdecydowanie wolę Pana Czornyja w wersji kryminalnej. I nie mówię, że książka jest źle napisana ale nie mogłam się w niej odnaleźć. Pomysł na fabułę nietuzinkowy ale nie rozumiem, co za człowiek skazuje drugiego na odcięcie od świata i pozostawanie w jednym pokoju przez ponad trzydzieści lat. Odzyskanie " wolności" było potem dla bohatera jak rzucenie lwom na pożarcie. I...

Przyznam się Wam szczerze, że mocno wstrząsnęła mną ta książka. Czytałam ją i odkładałam, czytałam i odkładałam. Musiałam sobie poukładać pewne kwestie, które zostały w niej poruszone. Historia Lwa, który przez wojnę został brutalnie wyrwany ze swojego poukładanego życia. I nagle z księcia, stał się grabrzem, potwierdza tylko jedno - w obliczu niebezpieczeństwa i zagrożenia, człowiek musi odnaleźć się w każdej sytuacji i przydzielonej mu roli. Książka zdecydowanie dla osób o mocnych nerwach, bo opisy autora są tak mocno działające na wyobraźnię, że można się momentami bardzo zagubić i wystraszyć.

Przyznam się Wam szczerze, że mocno wstrząsnęła mną ta książka. Czytałam ją i odkładałam, czytałam i odkładałam. Musiałam sobie poukładać pewne kwestie, które zostały w niej poruszone. Historia Lwa, który przez wojnę został brutalnie wyrwany ze swojego poukładanego życia. I nagle z księcia, stał się grabrzem, potwierdza tylko jedno - w obliczu niebezpieczeństwa i...