Dawno nie czytałem tak beznadziejnie naiwnej książki. W internecie krąży mem na którym przed monitorem siedzi małolat z żyłami na szyi, symbolizuje ludzi którzy zaraz wybuchną jak nie napiszą czegoś co im na sercu leży, No i autorowi chyba najbardziej niejaki Kaczyński leży bo co chwila o nim wspomina mimo, że nie z nazwiska. Do tego wplata jeszcze Jedwabne i Wolne Sądy. W jakim celu? Nie wiem ale się domyślam. Najkrócej rzecz ujmując, grecy źli, uchodźcy dobrzy. Ach jakie wzruszające spotkania, chłopcy z Maroka co chcą płacić za kanapki, dziennikarka, student matematyki, właściciel praktyki adwokackiej, sam kwiat arabskiej młodzieży nam się tu zjeżdża, a my, głupi, protestujemy. Mogłem przemyśleć lekturę jak zobaczyłem blurby od Ochojskiej, Chutnik i Bodnara ale mimo tego, że lampka mi się zaświeciła to "Gorzkie pomarańcze" mi podeszły i chciałem sprawdzić kontynuację. Żałuję bo to kompletnie stracony czas.

Dawno nie czytałem tak beznadziejnie naiwnej książki. W internecie krąży mem na którym przed monitorem siedzi małolat z żyłami na szyi, symbolizuje ludzi którzy zaraz wybuchną jak nie napiszą czegoś co im na sercu leży, No i autorowi chyba najbardziej niejaki Kaczyński leży bo co chwila o nim wspomina mimo, że nie z nazwiska. Do tego wplata jeszcze Jedwabne i Wolne Sądy. W...

Dzięki historii i pochodzeniu autora otrzymujemy zupełnie nową i unikalną perspektywę na Grecję. Z jednej strony spojrzenie z zewnątrz, z dystansem, chłodne i obiektywne. Z drugiej jednak patrzymy na opisywany kraj oczami Greka. Autor postarał się połączyć wiele wydarzeń z współczesnej historii Grecji ze swoimi indywidualnymi przeżyciami związanymi z ojczyzną, co zdecydowanie mu się udało. Minusem jednak było dodawanie kolejnych wątków (np. kwestia lorda Elgina). Sprawiało to, że narracja stawała się zbyt chaotyczna i czytelnik doświadczał skakania z jednego tematu na drugi.

Mimo tego, książka pozwala spojrzeć w inny sposób także na obecne wydarzenia w Polsce, np. sprawa uchodźców (nie imigrantów!) na granicy z Białorusią. Polecam, lecz oczywiście lektura tej książki nie dostarcza wyjątkowych przeżyć.

Dzięki historii i pochodzeniu autora otrzymujemy zupełnie nową i unikalną perspektywę na Grecję. Z jednej strony spojrzenie z zewnątrz, z dystansem, chłodne i obiektywne. Z drugiej jednak patrzymy na opisywany kraj oczami Greka. Autor postarał się połączyć wiele wydarzeń z współczesnej historii Grecji ze swoimi indywidualnymi przeżyciami związanymi z ojczyzną, co...

Druga książka Sturisa o Grecji jest dużo lepsza niż pierwsza. Tematy które porusza traktowane są bardziej dogłębnie, stył pisarski jest również dojrzalszy. Oczywiście myślimy cały czas jak tego typu sprawy i problemy rozegrałyby się w Polsce, te współczesne wyzwania są przecież te same, pozycja w Unii Europejskiej, problemy gospodarcze, trudna historia, walka o niepodleglosc, wieczne problemy w wielkimi sasiadami (Turcja),skrajna prawica vs. emigranci i uchodzcy, etc. Cenię sobie tą i tę pierwszą publikację za powolne, cierpliwe wprowadzenie mnie do tematyki tego kraju. Podoba mi się również nieszablonowość tych reportaży, są pisane z pewnym poczuciem swobody, nie czuje się że były tysiąc razy poprawiane, skracane, obrabiane. Niektóre z nich mogą czasem się wydać za dlugie i uważam to za cenne. Ostatnio wiele książek z reportażami w Polsce czyta się jakby były napisane przez tego samego autora. Natomiast Sturis pisze tak jak chce, a wydawca mu na to pozwala. To świetnie!

Druga książka Sturisa o Grecji jest dużo lepsza niż pierwsza. Tematy które porusza traktowane są bardziej dogłębnie, stył pisarski jest również dojrzalszy. Oczywiście myślimy cały czas jak tego typu sprawy i problemy rozegrałyby się w Polsce, te współczesne wyzwania są przecież te same, pozycja w Unii Europejskiej, problemy gospodarcze, trudna historia, walka o...

bardzo osobiście i bardzo ogólnie - fajne

bardzo osobiście i bardzo ogólnie - fajne

Na temat życia autora niewiele, głównie o żalu do greckiego taty.
Książka jest o potężnej fali imigracyjnej jaka dotknęła Grecję jakiś czas temu i o wielu tego konsekwencjach. Duże fragmenty dotyczące neofaszystów greckich i ich okrucieństwa tylko dla ludzi o mocnych nerwach.
Choć dotyka problemów niezwykle istotnych to nie jest to pasjonujący reportaż. Opowieść bardzo ponura, pesymistyczna i złowieszcza.

Na temat życia autora niewiele, głównie o żalu do greckiego taty.
Książka jest o potężnej fali imigracyjnej jaka dotknęła Grecję jakiś czas temu i o wielu tego konsekwencjach. Duże fragmenty dotyczące neofaszystów greckich i ich okrucieństwa tylko dla ludzi o mocnych nerwach.
Choć dotyka problemów niezwykle istotnych to nie jest to pasjonujący reportaż. Opowieść bardzo...

Dobrze opowiedziana, ciemna strona działalności w Grecji partii o nazwie Złoty Świt. Momentami poruszająca. Wątki autobiograficzne, moim zdaniem niepotrzebne.

Dobrze opowiedziana, ciemna strona działalności w Grecji partii o nazwie Złoty Świt. Momentami poruszająca. Wątki autobiograficzne, moim zdaniem niepotrzebne.

Momentami ciężka, przejmująca. Nie czyta się tego łatwo. Myślę, że ogólnie warto, ale osobiście mam pewien niedosyt - bardzo dużo o Złotym Świcie, mało o codzienności Grecji.

Momentami ciężka, przejmująca. Nie czyta się tego łatwo. Myślę, że ogólnie warto, ale osobiście mam pewien niedosyt - bardzo dużo o Złotym Świcie, mało o codzienności Grecji.

W porównaniu z pierwszą książką Sturisa o Grecji wydaje się o wiele bardziej przemyślana. Nie jest po prostu zestawieniem nie połączonych ze sobą historii. Rozprawia się z problemami tego kraju, z mniej radosną częścią życia codziennego.

W porównaniu z pierwszą książką Sturisa o Grecji wydaje się o wiele bardziej przemyślana. Nie jest po prostu zestawieniem nie połączonych ze sobą historii. Rozprawia się z problemami tego kraju, z mniej radosną częścią życia codziennego.

W "Zachodzie słońca na Santorini" poznajemy jeszcze ciemniejsze oblicze przepięknej Grecji, niż w "Gorzkich pomarańczach" tego samego autora. Poznajemy tu Grecję pełną nacjonalistów, niechęci do uchodźców, zamykania granic, czy zabójstw politycznych. Poznamy partię polityczną, której członkowie na powitanie sobie "hajlują", a na ciele tatuują nazistowskie znaki. Przeczytamy też o tym, jak wiele lat temu Brytyjczycy obrabowali Greków i ukradli im marmury z samego Partenonu. Marmury te stoją dziś w brytyjskim muzeum, a grabieżcom ani się śni je oddawać. Dowiemy się również o greckich absurdach urzędowych, z którymi zmagać się musiał sam autor. D. Sturis bowiem jest w połowie Grekiem i niektórych formalności w Grecji uniknąć nie mógł.

I choć tytuł książki sprawia, że myślimy o raju na Ziemi - autor udowadnia, że raj na ziemi chyba po prostu nie istnieje.

Polecam tę książkę. Zwłaszcza w kontekście tego, co dzieje się obecnie w naszym kraju. To bardzo gorzkie, że widzę aż tak dużo analogi do naszej polskiej sytuacji politycznej.

Czytajcie, bo naprawdę warto!

W "Zachodzie słońca na Santorini" poznajemy jeszcze ciemniejsze oblicze przepięknej Grecji, niż w "Gorzkich pomarańczach" tego samego autora. Poznajemy tu Grecję pełną nacjonalistów, niechęci do uchodźców, zamykania granic, czy zabójstw politycznych. Poznamy partię polityczną, której członkowie na powitanie sobie "hajlują", a na ciele tatuują nazistowskie znaki. Przeczytamy...

Przeczytana w połowie jako pożyczona, w połowie na legimi.
Przeplatają się tu historia autora i współczesna historia Grecji. Część dotycząca sytuacji migrantów oraz polityków Złotego Świtu jest ciekawsza i bardziej spójna. Ta dotycząca życia autora - trochę mniej.

Warto przeczytać

Przeczytana w połowie jako pożyczona, w połowie na legimi.
Przeplatają się tu historia autora i współczesna historia Grecji. Część dotycząca sytuacji migrantów oraz polityków Złotego Świtu jest ciekawsza i bardziej spójna. Ta dotycząca życia autora - trochę mniej.

Warto przeczytać