Ksiazka, ktora dala mi do myslenia na temat Boga bardziej, niz wszystkie lekcje religii i wizyty w kosciele razem wziete. Na kartkach tej powiesci poznajemy losy grupy osob, a kazda z nich zmaga sie zyciowymi rozterkami. Rzadko czytam takie obyczajowe rzeczy, ale jestem zadowolony z tej lektury. Bije z tego utworu pelno smutku, ale tez nadzieji. Madra rzecz do przemyslen.

Ksiazka, ktora dala mi do myslenia na temat Boga bardziej, niz wszystkie lekcje religii i wizyty w kosciele razem wziete. Na kartkach tej powiesci poznajemy losy grupy osob, a kazda z nich zmaga sie zyciowymi rozterkami. Rzadko czytam takie obyczajowe rzeczy, ale jestem zadowolony z tej lektury. Bije z tego utworu pelno smutku, ale tez nadzieji. Madra rzecz do przemyslen.

Przeszłość jest czymś na kształt kulis teatru. Chociaż wydają się tkwić w cieniu proscenium, na którym odgrywa się tu i teraz, to właśnie ona zadecydują, co tak właściwie zostanie odegrane na oczach gapiów. Tak właśnie jest też z pogrążonymi w niej czterema bohaterami powieści – Isobe, Kiguchim, Numadą oraz Mitsuko – wiedzionymi przez mojrę w podróż aż do Indii, gdzie pragną głęboko tylko jednego: dostąpić oczyszczenia możliwego jedynie poprzez zmierzenie się z nią. Jest to bowiem jedyna droga prowadząca ku zrozumieniu siebie, jak i jej samej. I chociaż nie jest to rzecz łatwa, to płynący z niej spokój ducha wydaje się czymś prawdziwie bezcennym.

Tym, co mnie osobiście przekonało do powieści, nie ukrywając, są postacie. Każda na swój sposób inna, nie bez powodu zresztą, bo za sprawą zebranego ze sobą bagażu przez wszystkie swoje lata życia. Losy każdego z nich zostają nam solidnie nakreślone, tak byśmy mogli, jak najlepiej wczuć się w nic innego jak pracę, jaką mają do odrobienia podczas wspólnej wyprawy przez Indie. Bardzo silnie kontrastuje w stosunku do nich będące na miesiącu miodowym małżeństwo Sanjo – jeszcze młode, bez wyrobionego charakteru; nienaznaczone czasem, że tak powiem. Oni jako jedyni nie mogą wejść do rzeki Ganges, pochłaniającej wszystkie ludzkie poczynania bez dzielenia ludzi na lepszych i gorszych – czyli czegoś bez czego oni nie potrafią się obejść. Pozostają od początku do samego końca obojętni wobec tego, co się w Indiach dzieje, ich głębi, jaką są naznaczone. Nie widzą w tym kraju bowiem odbicia siebie samych. Czują się widocznie ponad tą różnorodną panoramą.

Z kolei tym czymś, co mnie bezsprzecznie urzekło, jest pewna mała cząstka z historii Isobe, mianowicie śmierć, jako ostateczny i być może jedyny wyznacznik naszych uczuć. Ma to w sobie przewrotny pierwiastek, bo wszak w tym kontekście często przyjęło się przytaczać cytat 'Czyny mówią więcej niż słowa'. W tym przypadku mamy jednak do czynienia z czymś, co jest, ale być może nie pozostaje widoczne: niewiadomą pozostawioną w głębokim domyśle aż do momentu przebudzenia na cudzym łożu śmierci, gdzie sami sobie świadkiem będziemy w stanie się przekonać, czy to wszystko nie było czasem marnotrawstwem życia dla bezużytecznych iluzji, jakimi się dotąd karmiliśmy; swoistą imitacją miłości, jakiej pełno w zawieranych chaotycznie relacjach. Nieraz też w końcu bywa, że dostrzegamy wartość czegoś, choćby nawet przedmiotu, po jego stracie. Przez pozostały czas jest on dla nas czymś tak naturalnym, jak powietrze, bez którego byłoby nam po prostu źle.

Przeszłość jest czymś na kształt kulis teatru. Chociaż wydają się tkwić w cieniu proscenium, na którym odgrywa się tu i teraz, to właśnie ona zadecydują, co tak właściwie zostanie odegrane na oczach gapiów. Tak właśnie jest też z pogrążonymi w niej czterema bohaterami powieści – Isobe, Kiguchim, Numadą oraz Mitsuko – wiedzionymi przez mojrę w podróż aż do Indii, gdzie...

Mocna treść, nienarzucająca się forma

Shusaku Endo to swoisty fenomen na polu japońskiej literatury pięknej: tam, gdzie tak wielu innych pisarzy manierystycznie komplikuje formę kosztem treści (Kenzaburo Oe, Junichiro Tanizaki, Haruki Murakami) Endo proponuje proste, komunikatywne zdania i wątki, które budują emocjonalnie angażujący splot bardzo osobistych historii.

Endo, w opozycji do większości japońskich pisarzy, szuka w postaciach sedna, czegoś unikatowego i osobistego. Nie zadowala się epatowaniem idiosynkrazjami czy innymi dziwnymi obsesjami postaci, tylko po prostu ukazuje ich serce oraz osobowość. Niestety, kosztem autentyczności, w Japonii zwykle bardzo wysoko ceni się powierzchowną oryginalność i pozowanie (Yukio Mishima, Ryu Murakami)... Endo skupia się raczej na takich uniwersalnych zagadnieniach jak: czy jestem dobry? czy moja świadomość przystaje do moich czynów? czy ukrywanie emocji faktycznie wzbogaca moje życie wewnętrzne?

"Głęboka rzeka" to nienarzucająca się powieść o duchowym poszukiwaniu oraz wyciąganiu wniosków z życia w swej ambiwalentnej pełni.

Mocna treść, nienarzucająca się forma

Shusaku Endo to swoisty fenomen na polu japońskiej literatury pięknej: tam, gdzie tak wielu innych pisarzy manierystycznie komplikuje formę kosztem treści (Kenzaburo Oe, Junichiro Tanizaki, Haruki Murakami) Endo proponuje proste, komunikatywne zdania i wątki, które budują emocjonalnie angażujący splot bardzo osobistych historii.

Endo,...

Droga do Indii miejscem odkupienia? Wielowątkowa narracja, zbiorowy charakter oraz pytania o religię i świat poza duchowy. Powieść, która skupia się na trzech, czterech postaciach. Mężu, co stracił żonę w wyniku choroby nowotworowej. Kobietę bez uczuć, bez zapalnika w sercu oraz mężczyznę, który stacjonował na wojnie w Birmie cierpiąc głód w morderczej dżungli walcząc jednocześnie z żołnierzami brytyjskimi. Czy poważnego studenta zmierzającego do klasztoru w imię wyższej idei wpojonej przez rodzicielkę. Co łączy bohaterów powieści? Narodowość, cel wędrówki, a nawet wzajemna misja - wspólny mianownik? Gdyż Japończycy zmierzają do krainy hinduskich bogów oraz świętej rzeki Ganges. Spotkanie to prowadzi do serii pytań o przynależność do Boga - o panteistycznej twarzy naszej wiary w byty nadnaturalne, gdzie chrześcijaństwo przepycha się z naukami hindusów, gdzie reinkarnacja dyskutuje z racjonalnością lekarzy, a zaburzenie uczuciowe z płomieniem namiętności i odnalezieniem zbawienia zanurzając się w cynowej wodzie po kolana w południowej Azji.

Rzecz o tyle wyjątkowa, co mądra i trafiająca w sedno, bo co to za różnica, którego Boga wielbimy, i którą religię chrzcisz, jakie dogmaty strzeżesz, skoro wszystkie ścieżki prowadzą do spotkania z absolutem? Starcie chrześcijańskiej kultury z buddyzmem i krwawymi kapłankami życia w Indiach skutecznie intryguje, a wątek kobiety, która nie potrafi oddać się magii Erosa całkowicie urzekający. Romantyczny duch styka się ze śmiercią przodków. A czy Ty, drogi czytelniku, byłbyś w stanie, spełnić ostatnią prośbę konającej żony, i odnaleźć ją na końcu świata w innym ciele, jak głoszą nauki Buddy o transmigracji dusz?

Droga do Indii miejscem odkupienia? Wielowątkowa narracja, zbiorowy charakter oraz pytania o religię i świat poza duchowy. Powieść, która skupia się na trzech, czterech postaciach. Mężu, co stracił żonę w wyniku choroby nowotworowej. Kobietę bez uczuć, bez zapalnika w sercu oraz mężczyznę, który stacjonował na wojnie w Birmie cierpiąc głód w morderczej dżungli walcząc...

U Endo drażni mnie to, że on nie stawia pytań, nie sieje wątpliwości, nie zmusza do myślenia tylko moralizuje wskazując jedyną słuszną drogę. Na dodatek w jakiś taki bardzo przewidywalny sposób. Moja potrzeba buntu w takich przypadkach tylko sie nasila;-)
Lubię jednak sama myśleć i wyciągać wnioski.
Plusem jest to, że sprawnie się czyta nawet jeśli od początku autor zmierza do z góry założonej tezy i specjalnie nawet jej nie podważa

U Endo drażni mnie to, że on nie stawia pytań, nie sieje wątpliwości, nie zmusza do myślenia tylko moralizuje wskazując jedyną słuszną drogę. Na dodatek w jakiś taki bardzo przewidywalny sposób. Moja potrzeba buntu w takich przypadkach tylko sie nasila;-)
Lubię jednak sama myśleć i wyciągać wnioski.
Plusem jest to, że sprawnie się czyta nawet jeśli od początku autor zmierza...

Powieść, która mnie poruszyła. Historia wycieczki grupy Japończyków do Waranasi nad Gangesem, która urasta do rangi osobistej pielgrzymki poszczególnych wycieczkowiczów, mających bardziej czy mniej wyrafinowane do niej powody. Jednak to tylko pretekst do pięknej i głębokiej analizy możliwości współistnienia religii we współczesnej globalnej wiosce. Niesamowita postać japońskiego katolickiego postulanta, symbolicznego współczesnego Jezusa, w konflikcie z uczonymi w piśmie. Książka wspaniała również ze względu na to, że Autor jest Japończykiem, a swoją orientalną duszą potrafi się doskonale wsłuchać w niuanse buddyzmu i hinduizmu, a pięknie się dziwić europejskiemu katolicyzmowi. Dla mnie rewelacja.

Powieść, która mnie poruszyła. Historia wycieczki grupy Japończyków do Waranasi nad Gangesem, która urasta do rangi osobistej pielgrzymki poszczególnych wycieczkowiczów, mających bardziej czy mniej wyrafinowane do niej powody. Jednak to tylko pretekst do pięknej i głębokiej analizy możliwości współistnienia religii we współczesnej globalnej wiosce. Niesamowita postać...

Bardzo mnie wciągnęła. Wzruszająca opowieść o przemijaniu, o stracie, o zagubieniu, o poszukiwaniu sensu życia. Przejmująca i momentami drastyczna. Shusaku szybkimi pociągnięciami pióra potrafi tworzyć niezwykle sugestywną atmosferę. Ból i tęsknotę bohaterów żywo czułem w swoim sercu. Intrygujące i niezwykle plastyczne zderzenie kultur: Japonii, Europy i Indii.

Cytaty:

W każdej przyjaźni pozostaje poczucie samotności, niemożliwe do przezwyciężenia.

Ćamunda mieszka na cmentarzu, dlatego u jej stóp leżą ciała ludzkie, które rozdziobują ptaki i rozszarpują szakale (...) Piersi ma obwisłe jak stara kobieta. A mimo to z tych zwiotczałych piersi płynie mleko, którymi karmi dzieci stojące w kolejce. Jej prawa noga gnije z powodu trądu, jej brzuch jest zapadnięty z powodu głodu, a na nim siedzą skorpiony. Cierpiąca, schorowana znosi piekielne katusze, a jednocześnie karmi rodzaj ludzki mlekiem ze zwiotczałych piersi. (...) Wyraża wszystkie cierpienia ludu indyjskiego. Cierpienia, śmierć i głód, które musiał znosić lud indyjski przez długie lata, widoczne są w tej postaci. Ta bogini zapadła na wszystkie choroby jakie przechodzili tu ludzie przez wieki. Wytrzymała truciznę kobry i ukąszenia skorpiona. Mimo to, ze swych wyschniętych piersi daje ludziom mleko (…) Matka Indii. Wizerunek starej kobiety, z której zostały skóra i kości z resztką tlącego się w nich życia; kobiety, która nie miała w sobie nic z obfitości ciała i czułości właściwej matkom. Mimo to nadal jest matką.

Bardzo mnie wciągnęła. Wzruszająca opowieść o przemijaniu, o stracie, o zagubieniu, o poszukiwaniu sensu życia. Przejmująca i momentami drastyczna. Shusaku szybkimi pociągnięciami pióra potrafi tworzyć niezwykle sugestywną atmosferę. Ból i tęsknotę bohaterów żywo czułem w swoim sercu. Intrygujące i niezwykle plastyczne zderzenie kultur: Japonii, Europy i Indii.

Cytaty:

W...

To druga po "Milczeniu" przeczytana przeze mnie książka Shusaku Endo w tym miesiącu. I chyba mogę powiedzieć, że wyrasta on powoli na mojego ulubionego pisarza z Kraju Kwitnącej Wiśni.
"Głęboka rzeka" jest jego ostatnią powieścią, napisaną na 3 lata przed śmiercią i ta śmierć jest w niej bardzo obecna.
Powieść rozpoczyna się opisem choroby i śmierci żony jednego z głównych bohaterów -Isobego. Rzadko płaczę przy książce, ale tu zdarzyło mi się to już po kilkunastu stronach,co jest chyba rekordem nie do pobicia 😱
‎
Zasadnicza fabuła opisuje wycieczkę do Indii, którą wykupiła czwórka głównych bohaterów: Isobe, Mitsuko, Numada i Kiguchi. Każde z nich wybrało się na tę egzotyczną wyprawę z bardzo osobistych powodów. "Każdy z tych ludzi przybywających nad Ganges miał przeszłość taką jak bogini Ćamunda, każdy był żądlony przez skorpiony i kąsany przez kobry"- pisze w pewnym momencie Endo i to świetnie pasuje do jego bohaterów.
Wycieczka zatrzymuje się w Waranasi, mieście "do którego ludzie pielgrzymują, aby oddać w nim ostatnie tchnienie. A głęboka rzeka bierze w objęcia wszystkich zmarłych i w milczeniu odpływa wraz z nimi." To właśnie możliwość przypatrywania się rytualnym kąpielom i pochówkom w Gangesie stanowi dla turystów największą atrakcję regionu. Opisy tej świętej rzeki są niesamowite, sacrum miesza się z profanum piękno z brzydotą, a hinduizm z chrześcijaństwem i buddyzmem. W międzyczasie poznajemy historie głównych bohaterów i odkrywamy czego szukają w tym świętym dla Hindusów miejscu.

"Głęboka rzeka" to misterna opowieść o ludzkiej duchowości, o poszukiwaniu sensu i celu i o tym, jak zło może prowadzić do dobra, gdyż "w każdym akcie zła kryje się ziarno zbawienia."
Powieść porusza ogrom tematów: wojna (opisy wojny w Birmie przerażają),relacje mąż-żona w społeczności japońskiej, pomoc niesiona umierajacym, powołanie i kapłaństwo, szacunek do innych kultur, a nawet relacje człowieka ze zwierzęciem. Endo, podobnie jak w "Milczeniu", przywołuje postać Chrystusa, tym razem za pomocą Otsu, japońskiego księdza, który szuka swojego miejsca w chrześcijaństwie. To jedna z ciekawszych postaci tej książki, a nieoczywisty sposób w jaki Endo pisze o swojej wierze sprawia, mogę go czytać bez końca.


Żeby przeczytać "Głęboką rzekę" zapisałam się do biblioteki. Paradoksalnie i tak ją będę musiała kiedyś kupić. Żal nie mieć w swojej biblioteczce takiej pozycji!
Polecam z całego serca❤

To druga po "Milczeniu" przeczytana przeze mnie książka Shusaku Endo w tym miesiącu. I chyba mogę powiedzieć, że wyrasta on powoli na mojego ulubionego pisarza z Kraju Kwitnącej Wiśni.
"Głęboka rzeka" jest jego ostatnią powieścią, napisaną na 3 lata przed śmiercią i ta śmierć jest w niej bardzo obecna.
Powieść rozpoczyna się opisem choroby i śmierci żony jednego z...

Niezwykle wzruszająca i fascynująca książka. Ból, tęsknota, cierpienie, samotność czy zagubienie - wszystkie te uczucia bohaterów są bardzo uniwersalne i czytając można odnieść wrażenie, że to nie jednostkowe historie ale uczucia dotykające nas osobiście. A w tym wszystkim jest jeszcze rozpaczliwe poszukiwanie sensu ludzkiego życia.

Niezwykle wzruszająca i fascynująca książka. Ból, tęsknota, cierpienie, samotność czy zagubienie - wszystkie te uczucia bohaterów są bardzo uniwersalne i czytając można odnieść wrażenie, że to nie jednostkowe historie ale uczucia dotykające nas osobiście. A w tym wszystkim jest jeszcze rozpaczliwe poszukiwanie sensu ludzkiego życia.

Etykietka pisarza katolickiego chyba autorowi nie służy, choć z drugiej strony zapewne dzięki niej drukowano go w Polsce tzw. ludowej - czyż to nie zabawny paradoks? Ta etykietka również i mój zapał w kwestii przystąpienia do lektury nieco studziła. Niepotrzebnie, bo chociaż chrześcijański, katolicki punkt widzenia, czy też raczej patrzenia, jest w powieści istotny, to jednak do katolicyzmu typu rydzykowego równie mu daleko jak do jakiejkolwiek innej ortodoksji.
Oto wspaniale, przepięknie napisana książka o poszukiwaniu szczęścia takiego, które będzie w zgodzie z wewnętrznym rozumieniem świata poszukującego. O tym, że niektórzy szukają tego szczęścia w bliskości Boga (katolickiego czy innych),inni w rzeczach bardziej zwyczajnych, a jeszcze inni przez całe życie nie mają pojęcia, gdzie ani jak szukać, i ciągle znajdują gorycz rozczarowania. O mędrcach i głupcach, o wierności sobie, o winie i odkupieniu, i o tym, żeśmy wszyscy tacy sami, wszyscy ludzie na świecie.
Nie potrafię myśleć o "Głębokiej rzece" bez wzruszenia.

Etykietka pisarza katolickiego chyba autorowi nie służy, choć z drugiej strony zapewne dzięki niej drukowano go w Polsce tzw. ludowej - czyż to nie zabawny paradoks? Ta etykietka również i mój zapał w kwestii przystąpienia do lektury nieco studziła. Niepotrzebnie, bo chociaż chrześcijański, katolicki punkt widzenia, czy też raczej patrzenia, jest w powieści istotny, to...