Bardzo przeciętna książka jak na kogoś, kto niby jest specjalistą od literatury (albo próbuje za takiego uchodzić). Wychodzi z niej jak bardzo literatura to układy i układziki, wzajemne klepanie się po pleckach. Sięgnęłam po nią, bo taka zachwalana. Teraz zerkam, że pozytywne oceny wystawiły osoby, które mają na LC do 20 książek, czyli fejkowe profile, a nie realne osoby. Jestem rozczarowana.

Bardzo przeciętna książka jak na kogoś, kto niby jest specjalistą od literatury (albo próbuje za takiego uchodzić). Wychodzi z niej jak bardzo literatura to układy i układziki, wzajemne klepanie się po pleckach. Sięgnęłam po nią, bo taka zachwalana. Teraz zerkam, że pozytywne oceny wystawiły osoby, które mają na LC do 20 książek, czyli fejkowe profile, a nie realne osoby....

Wspaniałe, przeciekawe wywiady z największymi pisarzami tego świata, galeria fantastycznych osobowości, które mają naprawdę dużo do powiedzenia. O życiu i o literaturze. Ale nie tylko. Bardzo częste są tematy polityczne i globalne np. dotyczące klimatu, faszyzmu, populizmu, seksizmu itd.

Większość autorów była mi znana, część z tych rozmów czytałam już wcześniej w czasopismach. Ale powtórne ich czytanie mi nie przeszkadzało, przypominałam sobie i utrwalałam zawarte w nich mądrości. Tematów jest multum, znacznie więcej niż autorów.
Trafiłam też na nowe dla mnie opowieści o pisarzach i książkach, np. o parze Agneta Plejel i Maciej Zaręba Bielawski, czy o Bernardo Kucińskim („Relacja z pewnych poszukiwań”),” Michelu Laub ( „Dziennik upadku”) i Jonathanie S. Foer („Oto jestem”). Chętnie skorzystam z podpowiedzi czytelniczych zawartych w zbiorze i nie tylko chodzi o dzieła przepytywanych autorów, ale także o te, którymi oni się fascynują.
W wielu wywiadach można znaleźć odniesienia pisarzy do aktualnej, niepokojącej sytuacji na świecie, a także w naszym kraju, np. Swietłana Aleksijewicz i Javier Marias wyrażali ogromne zdziwienie tym co się dzieje w polskiej polityce. W licznych wywiadach pisarze, np. Jonathan Safran Foer, Mario Vargas Llosa, Michel Laub, ostro komentowali osobę i poczynania Donalda Trumpa.
Chłonęłam wywiad z moją ulubienicą Elizabeth Strout, również za bardzo ciekawy uważam ten z Zadie Smith i z Chimamandą Ngozi Adichie. Trudno nie zakochać się w tym co mówi Wiesław Myśliwski. Książkę kończą rozmowy z Olgą Tokarczuk, która m.in. opowiada o „tragedii sztokholmskiej”, o swoim warsztacie pisarskim i o tym jak bardzo lubi pisać, co wcale nie jest takie oczywiste u innych autorów.

Wielkie brawa dla Michała Nogasia za dobór autorów i wspaniałe prowadzenie rozmów. Czytałam z ogromnym zainteresowaniem, mnóstwo się dowiedziałam o pisarzach, książkach i o naszym świecie. Nie znalazłam nieciekawej rozmowy, a jest ich aż 37. Czytałam długo, w e-booku i dopiero wziąwszy do ręki książkę w wersji papierowej zdałam sobie sprawę jak pokaźnej wielkości jest to tom. Dodatkowo miły akcent ilustracyjny: każdy autor został świetnie sportretowany przez Joannę Rusinek.
Polecam gorąco.

Cytatów mogłoby być mnóstwo, ale wybrałam tylko małe okruchy z tej smakowitej mieszanki:

Zachwyciły mnie stwierdzenia Javiera Mariasa na temat prawdy i fikcji:
„…historia od zawsze poddawana jest manipulacjom i przepisywana na nowo”
„Jedyną rzeczą której nie można podważyć jest fikcja”
„Fikcja to jedyne terytorium, po którym – gdy chce się coś opowiedzieć - można poruszać się bez obaw. To w zasadzie jedyny powód, dla którego wciąż tworzymy i czytamy fikcję – chcemy być czegokolwiek w naszym życiu pewni”
„…kluczowe dla nas decyzje podejmowane są wysoko ponad naszymi głowami. Nie mamy żadnego wpływu na to, czy będziemy żyć w czasach wojny, czy pokoju”

Oraz dwa fragmenty z „Oto jestem” Jonathana Safrana Foer:

„Jesteśmy zabawni, żałośni, nieprzewidywalni i nudni jednocześnie. To jednak nie czyni nas ani dziwnymi, ani chorymi. Przeciwnie, właśnie to czyni nas ludźmi. Dopiero gdy połączymy wszystkie te cechy, kiedy zbierzemy je w całość, będziemy mogli wypowiedzieć zdanie, które stało się tytułem książki. Że oto jesteśmy”.

M.N.: Myślisz, że te czasy mogą dać coś dobrego literaturze?
„Jestem o tym przekonany. Książki przestaną być rozrywką i znów zaczną zadawać najważniejsze pytania. Wiesz, jak w tym przysłowiu o człowieku, którego życie było tak dobre, miłe i spokojne, że nie było o czym opowiadać.
Teraz jest o czym opowiadać”.

Wspaniałe, przeciekawe wywiady z największymi pisarzami tego świata, galeria fantastycznych osobowości, które mają naprawdę dużo do powiedzenia. O życiu i o literaturze. Ale nie tylko. Bardzo częste są tematy polityczne i globalne np. dotyczące klimatu, faszyzmu, populizmu, seksizmu itd.

Większość autorów była mi znana, część z tych rozmów czytałam już wcześniej w...

W końcu. Jakoś utknęłam po drodze. Najbardziej zapadła mi w głowie rozmowa z Jerzym Pilchem. Była dla mnie najbardziej konkretna, o tworzeniu,wenie i jej braku. I odczarowała mi trochę samego Pana Jerzego. Osobiście mam konflikt z jego twórczością ale nabieram ochoty na jakieś czytanie. Tylko jedna rada,nie kupujcie tego w papierze. Nie będziecie do tego wracać.

W końcu. Jakoś utknęłam po drodze. Najbardziej zapadła mi w głowie rozmowa z Jerzym Pilchem. Była dla mnie najbardziej konkretna, o tworzeniu,wenie i jej braku. I odczarowała mi trochę samego Pana Jerzego. Osobiście mam konflikt z jego twórczością ale nabieram ochoty na jakieś czytanie. Tylko jedna rada,nie kupujcie tego w papierze. Nie będziecie do tego wracać.

Kolejna z cyklu książek o książkach a w zasadzie książek o autorach. W tym zbiorze udało się Michałowi Nogasiowi - przyznam, że dotąd nieznanemu mi z jego aktywności publicystycznej - zebrać imponujący zbiór arcyciekawych rozmów z czołowymi autorami literatury polskiej i światowej, wśród których znaleźli się i nobliści i twórcy docenieni innymi zaszczytnymi nagrodami, w tym zdobywcy, chyba najbardziej prestiżowej obok literackiego Nobla, Nagrody Bookera.

Sam Nogaś udowadnia, że jak mało kto zna się na literaturze, zaś twórczość przepytywanych osób zna na wylot, dzięki czemu potrafi czasem zadać pytania prowokujące do niezwykle ciekawych dyskusji, wyjść poza rolę dziennikarza, stając się równorzędnym dyskutantem. W związku z tym bardzo często rozmowa wychodzi daleko poza zakres dorobku twórczego pisarzy i pisarek, z którymi rozmawia, przedstawiając ich z nieznanych dotąd stron, wyłuskując ich spojrzenie na rzeczywistość i ogólnie światopogląd.

Książkę bardzo gorąco polecam, fanom twórczości pisarzy, z którymi wywiady tu znajdziecie, jak również - jak w moim przypadku - jako pierwszy krok do odkrycia twórców wcześniej nieznanych czy nieczytanych.

Kolejna z cyklu książek o książkach a w zasadzie książek o autorach. W tym zbiorze udało się Michałowi Nogasiowi - przyznam, że dotąd nieznanemu mi z jego aktywności publicystycznej - zebrać imponujący zbiór arcyciekawych rozmów z czołowymi autorami literatury polskiej i światowej, wśród których znaleźli się i nobliści i twórcy docenieni innymi zaszczytnymi nagrodami, w tym...

Michał Nogaś to bardzo pracowity człowiek. Nie ma tygodnia, żeby w Gazecie Wyborczej nie ukazała się jego rozmowa z pisarką lub pisarzem, do tego dochodzą audycje radiowe i spotkania autorskie. W tomie "Z niejednej półki" jest tych rozmów 37, w tym z pięcioma Noblistkami i Noblistami. Rozmowy są różne, wiadomo, nie wszystkich pisarzy jednakowo się lubi, nie wszystkie tematy nas jednakowo interesują. Ale wyłania się z tych wywiadów ciekawy obraz świata, różnorodnego, wieloetnicznego, z wieloma trudnymi problemami. Świetnie ułożone są te rozmowy, wchodzą z sobą w dialog, kontrastują, czasem zaprzeczają sobie nawzajem. Na przykład Zadie Smith mówi o tym, jak złą i niszczącą rzecz jest internet, którego używa tylko wtedy, gdy musi, a z kolei Chimamanda Ngozi Adichie, wychowana w Nigerii, docenia internet jako źródło informacji i kontaktów międzyludzkich, dzięki któremu ludzie w Nigerii maja dostęp do wiedzy na temat świata i poszerzają swoje horyzonty i światopogląd. Cieszyło mnie to, że to nie są rozmowy stricte o literaturze, ale o tym, po co ona jest, bardziej o świecie niż o samym pisaniu.
Z drugiej jednak strony "Wywiady z niejednej półki" dobrze pokazują translatorskie mody. Np. nie uświadczymy tu ani jednego wywiadu z autorką czy autorem niemieckojęzycznym (Niemcy, Austria, Szwajcaria),nie ma pisarek i pisarzy rosyjskich, słabo reprezentowana jest Francja (jest Eribon i Louis),nie ma Czechów, choć akurat literatura czeska jest bardzo obecna na polskim rynku wydawniczym, nie ma Azjatów (Chiny, Japonia, Korea Południowa).
Ciekawe jest też to, że mimo, iż wywiady pochodzą z kilku ostatnich lat wiele z nich opowiada o świecie, który zdążył się już radykalnie zmienić (i nie mam tu na myśli wojny w Ukrainie czy pandemii),co uświadomiło mi, po raz kolejny, w jak dynamicznych czasach żyjemy. Mamy prawo nie nadążać i nie jesteśmy w tym osamotnieni. Nawet najbardziej znani pisarze i pisarki też nie nadążają :). Ledwo jakieś zjawisko nazwą, zanim zdefiniują sytuację, wszystko się zmienia. I jest w tym dla nas jakaś, choć przyznaję - marna, pociecha.

Michał Nogaś to bardzo pracowity człowiek. Nie ma tygodnia, żeby w Gazecie Wyborczej nie ukazała się jego rozmowa z pisarką lub pisarzem, do tego dochodzą audycje radiowe i spotkania autorskie. W tomie "Z niejednej półki" jest tych rozmów 37, w tym z pięcioma Noblistkami i Noblistami. Rozmowy są różne, wiadomo, nie wszystkich pisarzy jednakowo się lubi, nie wszystkie tematy...

Zbyt długie na lekturę wszystkich wywiadów. Nierówne. Wolę wrócić do tej książki w poszukiwaniu konkretnego bohatera, konkretnego wywiadu.

Zbyt długie na lekturę wszystkich wywiadów. Nierówne. Wolę wrócić do tej książki w poszukiwaniu konkretnego bohatera, konkretnego wywiadu.

Wielu autorów nie znam, ale Nogaś zrobił świetny klimat rozmowy. Miałam wrażenie, że to ja z nimi siedzę przy 'herbacie' i sobie rozmawiamy. Wiele tematów ciekawych, zapadających w pamięć.

Wielu autorów nie znam, ale Nogaś zrobił świetny klimat rozmowy. Miałam wrażenie, że to ja z nimi siedzę przy 'herbacie' i sobie rozmawiamy. Wiele tematów ciekawych, zapadających w pamięć.

Ta książka pozostaje u mnie na półce, na zawsze. Jeśli zatęsknię za rozmową z kimś mądrym - sięgnę po nią. Zaznaczyłam wiele fragmentów tekstów, może się kiedyś przydadzą. Pani Olga Tokarczuk i Alice Munro mają to szczęście, że zamykają i otwierają tę księgę wywiadów i spotkania z nimi najlepiej pamiętam, przynajmniej na razie. "Poszukując Alice Munro" - czy to nie dobry tytuł na thriller, jakim się wydaje wyprawa M. Nogasia do miejsc, gdzie pisarka mogła przebywać? Swoją drogą co za interesująca osobowość. Pan M. Nogaś również. Jestem mu wdzięczna, za jego pracę. "Z niejednej półki" z pewnością zainspiruje mnie do przeczytania niektórych książek , ot, choćby "Historii przemocy" Edouarda Louisa, który bez wstydu szczerze opowiada o swoim pochodzeniu i naświetla sytuację społeczno-polityczną we współczesnej Francji, trochę przypominającą polską.

Ta książka pozostaje u mnie na półce, na zawsze. Jeśli zatęsknię za rozmową z kimś mądrym - sięgnę po nią. Zaznaczyłam wiele fragmentów tekstów, może się kiedyś przydadzą. Pani Olga Tokarczuk i Alice Munro mają to szczęście, że zamykają i otwierają tę księgę wywiadów i spotkania z nimi najlepiej pamiętam, przynajmniej na razie. "Poszukując Alice Munro" - czy to nie...

Ależ to była uczta!

Ależ to była uczta!

Doskonale wywiady

Doskonale wywiady