Ta książka to dla mnie strzał w dziesiątkę i jedna z ulubionych Wydawnictwa Filtry. Wszystko mi tu pasowało. Humor, temat, sposób w jaki autor przedstawia swoją rodzinę, życie - ujęło mnie to, że Sedaris nadaje imiona zwierzętom mieszkającym w jego ogrodzie (ujęło, bo sama tak robię). Książka wydaje się powierzchownie lekką opowieścią o nieidealnej rodzinie, ale im dalej w czytanie, tym więcej smutnych i przygnębiających spraw autor odkrywa przed osobami czytającymi jego tekst.
Moim zdaniem to świetnie wyważony tekst okraszony żartami, śmiesznymi sytuacjami, a i sam autor pisze w sposób zabawny i lekki - momentami nawet ten styl bardziej uderza niż gdyby poruszane tematy były pełne patosu i tak, według mnie śmiech przez łzy uderza bardziej niż same łzy.
Czuć szczerość płynącą z kart tej książki, czuć rodzinną miłość i więź. Czuć również i to, że każdy z rodziny stara się radzić z problemami najlepiej jak umie. Bardzo żywa i prawdziwa opowieść.

Ta książka to dla mnie strzał w dziesiątkę i jedna z ulubionych Wydawnictwa Filtry. Wszystko mi tu pasowało. Humor, temat, sposób w jaki autor przedstawia swoją rodzinę, życie - ujęło mnie to, że Sedaris nadaje imiona zwierzętom mieszkającym w jego ogrodzie (ujęło, bo sama tak robię). Książka wydaje się powierzchownie lekką opowieścią o nieidealnej rodzinie, ale im dalej w...

Szczerze mówiąc, sam jestem zaskoczony moją wysoką oceną. Książka na bakier ze wszystkim. Nieszablonowa, przewrotna, zabawna (wielokrotnie śmiałem się na głos a nie zdarza mi się to jakoś szczególnie często). Sedaris równie wartko pisze o sraniu, chorobie psychicznej, swojej popapranej rodzinie - tak, że nawet nie zauważa się, kiedy z jednego tematu wrzuca cię w kolejny. Taka książka o niczym i wszystkim, że tak banalnie powiem "życiowa" i jakoś rezonuje, mimo że mamy niby z autorem niewiele wspólnego.

Szczerze mówiąc, sam jestem zaskoczony moją wysoką oceną. Książka na bakier ze wszystkim. Nieszablonowa, przewrotna, zabawna (wielokrotnie śmiałem się na głos a nie zdarza mi się to jakoś szczególnie często). Sedaris równie wartko pisze o sraniu, chorobie psychicznej, swojej popapranej rodzinie - tak, że nawet nie zauważa się, kiedy z jednego tematu wrzuca cię w kolejny....

Zabawne historie z życia autora, całkiem przyjemnie się ją czytało

Zabawne historie z życia autora, całkiem przyjemnie się ją czytało

Świetnie się bawiłam, znakomita lektura na pochmurne smuteczki.

Świetnie się bawiłam, znakomita lektura na pochmurne smuteczki.

Recenzja dla tych którzy spodziewali się czegoś w stylu debiutu, albo opowiadań.. Słabo, nawet bardzo.
Być może jest to satyra na Amerykę z której już się nawet nie da żartować, choć Trumpa tu mało, a w zamian jest polityka wewnętrzna, polityka rozpadu.

Recenzja dla tych którzy spodziewali się czegoś w stylu debiutu, albo opowiadań.. Słabo, nawet bardzo.
Być może jest to satyra na Amerykę z której już się nawet nie da żartować, choć Trumpa tu mało, a w zamian jest polityka wewnętrzna, polityka rozpadu.

„Calypso” Davida Sedaris to powieść autobiograficzna.
Pierwsze zdanie, jakie nasuwa mi się po przeczytaniu to…jakież to było dobre.
Autor ma niewątpliwie dar wciągania czytelnika w historie, które opowiada. W swojej ironicznej narracji jest przekonywujący. Sprawia, że czytelnik wybucha niekontrolowanym śmiechem, by po chwili poczuć wzruszenie. Jego opowieść chwyta za serce. Porusza i sprawia, że uśmiechamy się jednocześnie czując, że wilgotnieją nam oczy. Dostarcza wielu emocji, od rozbawienia przez zażenowanie do współczucia. Czyta się wyśmienicie. Jeśli ktoś lubi powieść stand-upową to będzie zachwycony. GORĄCO POLECAM!

„Calypso” Davida Sedaris to powieść autobiograficzna.
Pierwsze zdanie, jakie nasuwa mi się po przeczytaniu to…jakież to było dobre.
Autor ma niewątpliwie dar wciągania czytelnika w historie, które opowiada. W swojej ironicznej narracji jest przekonywujący. Sprawia, że czytelnik wybucha niekontrolowanym śmiechem, by po chwili poczuć wzruszenie. Jego opowieść chwyta za serce....

"Sedarisa nie sposób nie lubić", a jednak sposób. Dlaczego mamy się zachwycać pamiętnikami "znanych" ludzi? Irytująca paplanina. Przemyślenia, których nie było potrzeby zamykać w druku. Zabawny autor, taki z dystansem, i jego wyjątkowa rodzina. Unikaty. Każden jeden powinien poznać i w zachwyt wpaść.

"Sedarisa nie sposób nie lubić", a jednak sposób. Dlaczego mamy się zachwycać pamiętnikami "znanych" ludzi? Irytująca paplanina. Przemyślenia, których nie było potrzeby zamykać w druku. Zabawny autor, taki z dystansem, i jego wyjątkowa rodzina. Unikaty. Każden jeden powinien poznać i w zachwyt wpaść.

Pośmiejmy się z Davidem Sedarisem, nawet do łez. To czasem jedyny sposób, by nie zwariować kompletnie... Stańmy nad przepaścią dyskomfortu i spójrzmy w nią odważnie. Skaczemy?

"Calypso" jest jak to zdjęcie na insta, które polubiliśmy szybciutko, zanim zdaliśmy sobie sprawę, co tak naprawdę przedstawia. I teraz trochę głupio się wycofać.

Pośmiejmy się z Davidem Sedarisem, nawet do łez. To czasem jedyny sposób, by nie zwariować kompletnie... Stańmy nad przepaścią dyskomfortu i spójrzmy w nią odważnie. Skaczemy?

"Calypso" jest jak to zdjęcie na insta, które polubiliśmy szybciutko, zanim zdaliśmy sobie sprawę, co tak naprawdę przedstawia. I teraz trochę głupio się wycofać.

Zacznę od tego, że sięgając po tę książkę nigdy nie słyszałem o Sedarisie. Calypso została mi polecona i podchodziłem do niej (z bliżej mi nieznanego powodu) bardzo sceptycznie.
Przez pierwsze rozdziały nie miałem nawet pojęcia, że autor opisuje swoje życie.
Nigdzie do tej pory nie spotkałem się z takim sposobem opisywania rzeczywistości. Ta książka wywołuje tak różne emocje, od rozbawienia (czasem nie wprost, ale jednak),poprzez zakłopotanie, zażenowanie, obrzydzenie, współczucie, zaskoczenie, niepokój i na egzystencjonalnym zamyśleniu kończąc. Nie mogę jej nazwać zabawną, ale nie mogę też powiedzieć, że nie jest zabawna. Napewno często niekomfortowa dla czytelnika, ale o to chyba chodziło autorowi najbardziej. A mimo wszystko chcę więcej.

Zacznę od tego, że sięgając po tę książkę nigdy nie słyszałem o Sedarisie. Calypso została mi polecona i podchodziłem do niej (z bliżej mi nieznanego powodu) bardzo sceptycznie.
Przez pierwsze rozdziały nie miałem nawet pojęcia, że autor opisuje swoje życie.
Nigdzie do tej pory nie spotkałem się z takim sposobem opisywania rzeczywistości. Ta książka wywołuje tak różne...

Świetnie się bawiłam.

Świetnie się bawiłam.