Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Calypso" to druga powieś sedarisa, któa czytałam. Czarny humor jest mi bliski, a jeszcze bardziej ten absurdalny Monty Pythonowski. Niestety w Polsce pisarz jest niedoceniany, bo inaczej patrzy na wydarzenia traumatyczne, swoje niepowodzenia i lęki. Wiele wątkó, które porusza jest unowersalnych, bo jako bystrtry obserwator musi się opierac na takich przypadkach gdy tworzy swoje numery. Oswajać śmierć, coming out, przemoc i lęki za pomoca drwin i żartów,ale w taki sposób, by nie czuć się ofiarą- to potrafią tylko nieliczni. Dla neiktórych będzie to powieść autobiograficzna, dla innych uniwersalną refleksją o naszej kondycji. życie w wielodzietnej rodzinie, ze zwariowanymi siostrami, do łatwych nie nałeży. jednym z wątków jest samobójcza śmierć czterdziestoletniej siostry Tiffany, ale zamiast przemilczeć jej uzaleznienie od używek, robi z tego sprawę niemalże publiczną. Szukanie przyczyn tej desperacji to tylko jeden z eksplorowanych motywów. Sedaris dużo dywaguje nad metodami popełnienia skutecznego i efektownego samobójstwa, np czy torba na twojej głowie powinna mieć jakis napis lub zawierać nazwę marki? Robi to w sposób prześmiewczy, ale jego celne spostrzeżenia wskazują na humanistyczny przekaz. Przecież podobne wątki ząłamania, wypalenia zawodowego, lęku przed śmiertelnością odnajdujemy w swojej biografii. Do tego rubaszny, chwilami skatologiczny humor, gdyz dla Sedarisa nie ma temtów tabu. Codzienność u boku Hugh z kolei ukazana jest w sposób niemalże pruderyjny.