Początkowe rozdziały ,,Mariny" przyjęłam z przymrużeniem oka, nastawiając się na zawód. Niestety, przypominała mi ona horrory dla nastolatków, które czytywałam dobre lata temu. Nie poddałam się jednak, mając na uwadze sukces ,,Cienia wiatru" tego samego autora.

I bardzo się cieszę. Fantastyka nieco infantylna, nie była w moim stylu, ale w końcu zaczęła do mnie przemawiać, a książka okazała się czymś znacznie głębszym i wywołała potok łez, spływający bezradnie po moich policzkach. A chcę zauważyć, że zdecydowanie nie należę do kobiet-płaczek i takie emocje przy filmach czy powieściach figurują w moim życiorysie bardzo sporadycznie.

Dla mnie ,,Marina" jest przepiękną powieścią o odejściu bliskiej osoby, a dokładniej, godzeniu się z nią.
Michal, postrzegany był za wariata wraz z tymi swoimi sztucznymi metodami utrzymywania życia. Co się jednak stało gdy nasz główny bohater zetknął się z umierającą przyjaciółką? Pobiegł po flakonik z surowicą.

To pokazuje, że niektóre rzeczy zrozumieć można dopiero, będąc w danej sytuacji, przeżywając dramat.

Tragiczne losy Michala uczą też, że śmierć jest czymś naturalnym i kiedy puka do drzwi w odpowiednim momencie - należy jej otworzyć.

Początkowe rozdziały ,,Mariny" przyjęłam z przymrużeniem oka, nastawiając się na zawód. Niestety, przypominała mi ona horrory dla nastolatków, które czytywałam dobre lata temu. Nie poddałam się jednak, mając na uwadze sukces ,,Cienia wiatru" tego samego autora.

I bardzo się cieszę. Fantastyka nieco infantylna, nie była w moim stylu, ale w końcu zaczęła do mnie przemawiać,...