Pan Pamuk ma talent. Nie tylko talent pisarski, ale również do tworzenia postaci, których charakterystyka doprowadzaja mnie do skrajności (i na pewno nie pozytywnych). Czytając przemyślenia i historię jaśniepani Fatmy miałem ochotę odłożyć książkę na półkę (podobnie było z Kemalem w "Muzeum niewinności"). Nie zrobiłem tego, bo pierwsza połowa powieści naprawdę mi się podobała: bardzo dobrze oddany turecki "klimat", niezłe historie, nawet ciekawy rozwój akcji. Zastanawia mnie co się stało później... Książka stała się niesamowicie nijaka i "o niczym". Jedynym walorem całej powieści jest ukazanie różnic między Wschodem i Zachodem. Rzecz w tym, że tę cechę posiadała każda przeczytana przeze mnie jego książka, a słaby "Dom ciszy" od bardzo dobrego "Śniegu", lub "Nazywam się Czerwień" odróżnia brak DOBREJ fabuły, która mogłaby porwać czytelnika... Bohaterowie COŚ robią, JAKOŚ żyją, ale po co? dlaczego?
Zastanawiam się również, czy powieść miała mieć jakieś przesłanie. Jedyne jakie znalazłem autor zmieścił na półtorej strony. Ostatniej półtorej strony. Po co więc było wcześniejsze 400 stron? Wydaje mi się, że Pamuk umie pisać tylko książki o kontraście Wschód-Zachód. W porządku - jest to dobry temat (co udowodniły wymienione przeze mnie wyżej książki), ale ważne jest to, żeby opisując tę walkę nie popaść w rutynę. Moim zdaniem autor już się o nią ociera...

Pan Pamuk ma talent. Nie tylko talent pisarski, ale również do tworzenia postaci, których charakterystyka doprowadzaja mnie do skrajności (i na pewno nie pozytywnych). Czytając przemyślenia i historię jaśniepani Fatmy miałem ochotę odłożyć książkę na półkę (podobnie było z Kemalem w "Muzeum niewinności"). Nie zrobiłem tego, bo pierwsza połowa powieści naprawdę mi się...