Taka tam historyjka, ale kto lubi ilustracje Tove a tu jeszcze w kolorze, ten będzie się wgapiał i wgapiał :)

Taka tam historyjka, ale kto lubi ilustracje Tove a tu jeszcze w kolorze, ten będzie się wgapiał i wgapiał :)

Trzecia po „Co było potem” i „Kto pocieszy Maciupka” muminkowa opowieść obrazkowa, następną będzie „Łobuz w domu Muminków”. Z braku dostępu do przekładu (mimo iż pierwsze wydanie z 1986) szukałam po szwedzku, lecz znaleziony zaledwie początek to trochę za mało:
I morse var Susanna på fasansfullt humör.
Hon grälade på katten det är ju så man gör.
För den var rysligt gammal, dessutom var den lat,
den tillhörde de katter som bara älskar mat
(Dziś rano Zuzanna była w strasznym nastroju, spierała się z kotem, tak to się robi. Bo strasznie był stary, w dodatku leniwy, należał do kotów, co kochają tylko jeść)
Jednak czyż mogło to odstraszyć Piratkę taką jak ja, od poznania jeszcze jednej przygody przemiłych stworków?

Zatem następnie po angielsku (strona archive, wymagana darmowa rejstracja),
później po rosyjsku, co załączam, przynajmniej do obejrzenia obrazków
https://moi-stroki.livejournal.com/197155.html

„Podróż” do „Alicji w Krainie Czarów” mało podobna, gdyż zbyt katastroficzna, jak zresztą na muminkowe opowieści przystało.

Anka „Zdecydowanie moje dzieci wolą klasyczne Muminki, te pierwsze napisane przez autorkę z biało czarnymi rycinami i z bogatą treścią. Podczas czytania zapytały nawet kilka razy ,czy aby na pewno książka jest tej samej autorki. Konwencja książki odbiega daleko od pierwowzoru.” Też tak uważam. A że i mojej ulubionej trójki Włóczykija, Panny Migotki i Małej Mi trochę za mało, stąd ocena nienajwyższa.

Główna boterka nosi imię Zuzanna (co po hebrajsku znaczy Lilia) obdarzona dziwnym wyglądem, z długimi włosami o białym odcieniu (platynowy blond ?) Przy tym nie wiadomo czy jest istotą ludzką czy człekokształtnym stworkiem, jednym z tych, jakie Autorka nazywa trollami (lecz o ile wiem trolle wredne, stąd wolę pisać : stworki).

Zuzanna ma kota (gra słów). Zła na niego, że tylko by jadł i spał, z nudów życzy sobie jakiegoś nieszczęścia, co zostaje spełnione.
Kot rośnie, wygląda przerażająco, gdzieś ucieka. Zuzanna chce cofnąć życzenie, lecz daremnie. Trafia do lasu, gdzie nie poznaje swego odbicia w wodzie, chociaż to bagno i trudno mówić o odbiciu, następnie widzi dno wyschłego morza (powtórzenie wątku z „Komety”),wreszcie spotyka witającego ją po imieniu Paszczaka z psem oraz Topika i Topcię. Ponieważ pies ma imię Ynk, zapewne Paszczakiem jest Narciarz z „Zimy”, jednak gdzie Salome i trąba ? A może to jakiś inny ? Z pyszczka podobny też do Wierszoklety z „Doliny w listopadzie”. Trzyma balon, jakby teleportowało go z zabawy, takiej jak w „Maciupku”. Topik i Topcia gadają po swojemu dodając „sla” na końcu słowa, w przekładzie „f” na początku. Gdzie podziały „fuferek” z Rubinem ?
Gdzieś obok wybucha wulkan otaczany przez Hatifnatów (nie za wiele tego ?),przed którymi ucieka Ryjek, trzeba ugasić jego ogon. Później spada śnieg, wieje wicher, nadciąga Buka. Czy odczynianie uroku w „Tatusiu i morzu” jej nie pomogło ? Znajdują schronienie w jaskinii, gdzie czeka na nich ciepła zupa, a Włóczykij gra w karty z Wimsym (trochę czasu zajęło sprawdzenie, kto zacz, Wimsy, po fińsku Tomppa, postać z wcześniejszych komiksów, nie znanych mi). Podróżnicy zapadają w sen. Rano Ryjek marudzi, jak to on. Włóczykij pokazuje dalszą drogę. Ścigani przez jakiegoś potwora, wskakują do balonu (takiego z gondolą) którym w porę nadlatuje Too-tiki. Lecą nad morzem, balon opada, Ryjek z żalem musi wyrzucić swoje skarby, docierają do Doliny Muminków. Zuzanna widzi swego kotka, śpiącego na schodach. Mała Mi wita ją po swojemu, obrzucając złośliwościami. Zza pleców Mamy Muminka wygląda głowa Panny Migotki, można ją poznać po grzywce, w tle biegnie Bufka, będąca pomocą domową wedle komiksu „Pokojówka Mamy Muminka” (film o tej nazwie jest bardzo swobodną przeróbką). Czy można ją utożsamić z Bufką z „Lata Muminków” ? Wygląd ma podobnie smutny, usposobienie również, lecz to już inna opowieść.
Po uczcie (przysmak Muminków: naleśniki) leśną drogą Zuzanna wróciła z kotkiem do siebie, czy wszystko to było naprawdę ?

Trzecia po „Co było potem” i „Kto pocieszy Maciupka” muminkowa opowieść obrazkowa, następną będzie „Łobuz w domu Muminków”. Z braku dostępu do przekładu (mimo iż pierwsze wydanie z 1986) szukałam po szwedzku, lecz znaleziony zaledwie początek to trochę za mało:
I morse var Susanna på fasansfullt humör.
Hon grälade på katten det är ju så man gör.
För den var rysligt gammal,...

Dziwna.

Dziwna.

Zdecydowanie moje dzieci wolą klasyczne Muminki, te pierwsze napisane przez autorkę z biało czarnymi rycinami i z bogatą treścią. Podczas czytania zapytały nawet kilka razy ,czy aby na pewno książka jest tej samej autorki. Konwencja książki odbiega daleko od pierwowzoru.

Zdecydowanie moje dzieci wolą klasyczne Muminki, te pierwsze napisane przez autorkę z biało czarnymi rycinami i z bogatą treścią. Podczas czytania zapytały nawet kilka razy ,czy aby na pewno książka jest tej samej autorki. Konwencja książki odbiega daleko od pierwowzoru.

Nawet gdy dzieci urosną i przestaną się zachwycać trylogią Co było potem-niebezpieczna podróż-kto pocieszyć Maciupka, i tak się tych książek nie pozbędę.

Nawet gdy dzieci urosną i przestaną się zachwycać trylogią Co było potem-niebezpieczna podróż-kto pocieszyć Maciupka, i tak się tych książek nie pozbędę.

Całkiem przyjemna lektura, relaksująca, z pięknymi ilustracjami.

Całkiem przyjemna lektura, relaksująca, z pięknymi ilustracjami.

Nuda jest najlepszym przepisem na przeżycie niezwykłej, niecodziennej i nieco przerażającej przygody. Najlepszym przykładem jest tu „Alicja w Krainie Czarów” Lewisa Carrolla. Zwykły dzień zmienia się całkowicie. Znana rzeczywistość znika jak za dotknięciem różdżki. W „Niebezpiecznej podróży” Tove Jansson także nuda sprawia, że świat staje się inny. A wszystko przez Zuzannę, która nie potrafi grzecznie nudzić się na łące z kotem. Należy do dziewczynek (a raczej dzieci) łaknących przygody, skrajnych emocji, wystawiania się na niebezpieczeństwa, bo wszystko w okolicy już zna i trzeba albo ruszyć dalej albo całe otoczenie musi się zmienić, dlatego mała bohaterka wypowiada coś w rodzaju zaklęcia:
"Zdrowo bym się śmiała
gdyby najgorsze się stało
i wszystko było zabawne
całkiem inne niż teraz".
Żeby nie patrzeć na nudny, doskonale znany świat i bardzo nudnego towarzysza zabaw zrzuca okulary. I wtedy zaczynają dziać się rzeczy niesamowite. Przez szkła świat staje się inny, groźny. Potulny dachowiec staje się wielkim drapieżnikiem, piękny las dziwnymi i niebezpiecznymi mokradłami, które trzeba przemierzyć, ujarzmić żywioły, spotkać znajomych, zadziwić się, że świat może być inny, pokonać niebezpieczne trasy, pokonać śnieżycę, przelecieć balonem i zawitać w domu Muminków.
„Niebezpieczna podróż” to cienka (licząca zaledwie 32 strony) książeczka dla dzieci z niewielką ilością tekstu i dużymi ilustracjami obfitującymi w akcję i to one są tu najważniejsze, bo na samym tekście młodzi czytelnicy raczej by się nie skupili, a wszystko przez to, że jest to dość wymagająca lektura. Ilustracje autorstwa Tove Jansson wprowadzają pewnego rodzaju równowagę i sprawiają, że całość jest łatwiejsza w odbiorze. Do tego z punktu widzenia naszych oczekiwań kulturowych mamy tu dość nietypową bohaterkę, której pisarka pozwala na bycie niegrzeczną i pokazuje, że wcale nie musi dbać o ładnie trzymające się falbanki, śliczne wstążeczki tylko może skupiać się na przygodach.
„W powrotnej drodze rozmyślała nad tym,
że nigdy się nie dowie, czy wszystko,
co się dziś działo, było snem, czy jawą.
Ale to, jak wiadomo, nie ma większego znaczenia”.
Przygody mogą być różne: jedne mogą odbywać się na jawie, inne we śnie, a jeszcze inne w naszej wyobraźni. Ważne, abyśmy sobie na te wędrówki pozwolili, byśmy wyzwolili się ze schematów. I myślę, że właśnie takie przesłanie ma „Niebezpieczna podróż”.
Kolejne piękne przesłanie płynące z tej niedługiej opowieści to przekonanie, że słowa oraz pragnienia mają moc i czasami trzeba naprawdę bardzo uważać czego chcemy i czy wyśniona przez nas niebezpieczna przygoda będzie na pewno tym, co sprawi nam radość. A mimo tego warto podejmować wyzwania, bo możemy tak jak Zuzanna trafić do niezwykłego świata Muminków, gdzie wszystko jest niby znane, ale jednak inne niż w naszym życiu.
W książce spotkamy wszystkich znanych nam bohaterów książek o Muminkach. Sami bohaterzy (Mumintrollen) to fikcyjne istoty o antropomorficznej budowie ciała mieszkające gdzieś w Finlandii stworzone przez Tove Jansson. Pierwszą książkę – Małe trolle i duża powódź” – wydano w 1945 roku, czyli 65 lat temu, ale pierwsza jej wersja powstała już w 1939 roku. Dzięki dużemu zainteresowaniu powstało wiele książek, komiksów, przedstawień teatralnych, wersji radiowej i telewizyjnej. Każdy z bohaterów ma swój niepowtarzalny charakter, sposób patrzenia na świat, nawiązywania znajomości, komunikacji z innymi i to wszystko doskonale widać nawet w tak niedługie książce jak „Niebezpieczna podróż”, która jest zaledwie dodatkiem do właściwej akcji, jakimś tam pobocznym epizodem z punktu widzenie innego bohatera.
Całość dopełniają ilustracje autorstwa Tove Jansson. Stonowane kolory oddające nie tylko zmiany w akcji, ale też w nastroju bohaterów sprawiają, że stanowią piękną, spójną całość z oszczędnym tekstem. Opublikowany przez Naszą Księgarnię tom wydano na dobrym, offsetowym papierze. Solidna, twarda, kartonowa, matowa oprawa oraz bardzo dobre szycie stron dopełniają całość.
Książka doskonale sprawdzi się w terapii. Można ją wykorzystać jako lekturę pomagającą w rozmowie o rozwijaniu zainteresowań, stawianiu sobie wyzwań, dążeniu do samodzielności, ale też o nękających dziecko niepewnościach.

Nuda jest najlepszym przepisem na przeżycie niezwykłej, niecodziennej i nieco przerażającej przygody. Najlepszym przykładem jest tu „Alicja w Krainie Czarów” Lewisa Carrolla. Zwykły dzień zmienia się całkowicie. Znana rzeczywistość znika jak za dotknięciem różdżki. W „Niebezpiecznej podróży” Tove Jansson także nuda sprawia, że świat staje się inny. A wszystko przez Zuzannę,...

Lubicie Muminki? Pisarka Tove Jansson w książce Niebezpieczna podróż zgromadziła wszystkich bohaterów – nie zabraknie Ryjka, Włóczykija, Topcia i Topika i wielu innych postaci z Doliny Muminków. Jednak ta lektura jest nieco inna od pozostałych, a to za sprawą opowieści i kolorystycznych, pełnych emocji obrazów.

Niebezpieczna podróż to historia dziewczynki o imieniu Zuzanna, która od samego rana jest w złym humorze. Nic ją nie cieszy, wręcz przeciwko wszystko drażni, nawet piękna zieleń trawy. W pewnym momencie mówi na głos, że chciałaby, aby coś się zaczęło dziać.

Wypowiedziane życzenie zaczyna się nagle spełniać. Towarzyszący jej kot przeobraża się w groźnego potwora, a leśny mech zamienia się w grząskie błoto. Od tej chwili nic w tej historii nie trzyma się rzeczywistości.

Zuzanna wyrusza w Niebezpieczną podróż, podczas której po kolei spotyka bohaterów opowieści o Muminkach. Czekają na nią i jej współtowarzyszy najróżniejsze przygody, spotka nawet legendarnych hatifnatów. Poniżej wrzucam Wam fragment tej niesamowitej historii.
Czytaj dalej https://wrolimamy.pl/recenzja/niebezpieczna-podroz/

Lubicie Muminki? Pisarka Tove Jansson w książce Niebezpieczna podróż zgromadziła wszystkich bohaterów – nie zabraknie Ryjka, Włóczykija, Topcia i Topika i wielu innych postaci z Doliny Muminków. Jednak ta lektura jest nieco inna od pozostałych, a to za sprawą opowieści i kolorystycznych, pełnych emocji obrazów.

Niebezpieczna podróż to historia dziewczynki o imieniu...

Jak reagujecie na hasła typu "kultowa książka"? Bo mnie od razu włącza się żyłka poszukiwacza i hasło "chcę to mieć!". Dzięki takim zachętom trafiłam na mnóstwo perełek (nie mylić z "bestseller!" bo tego określenia nie znoszę). Jedną z nich jest tytułowa "Niebezpieczna podróż" Tove Jansson.

Zuzanna się nudzi. Trzeba dodać, że Zuzanna to nie jest różowa, grzeczna dziewczynka. To jest normalna dziewczynka, więc:
"Zdrowo bym się śmiała
gdyby najgorsze się stało
i wszystko było zabawne
całkiem inne niż teraz."

I się stało. Rzucone w kąt okulary nabierają tajemniczej mocy i zaczynają pokazywać...różne rzeczy.

Zuzanna ma mnóstwo przygód, powiedziałabym nawet że cała wędrówka nie ma ani momentu spokoju czy nudy. Niby tylko 32 strony i niewiele tekstu. Ale nie dajcie się zwieść! Jest i podróż balonem, i tajemniczy stwór, i wodospad, i wichura, i mnóstwo innych przypadków! I oczywiście są znane i nieznane postacie ze świata "Muminków"!

Ilustracje autorki idealnie oddają klimat książki - nieco (albo bardzo) niepokojące, pełne ruchu i czegoś nieoczekiwanego na granicy wzroku. Książki Tove są wyjątkowe.

I choć mogę sobie narzekać, że Mała Mi mówi do Zuzanny "Wyglądasz jak idiotka z bajki obrazkowej" to nie zmienia to faktu, że taki drastyczny realizm dzieciom się podoba.

Jak reagujecie na hasła typu "kultowa książka"? Bo mnie od razu włącza się żyłka poszukiwacza i hasło "chcę to mieć!". Dzięki takim zachętom trafiłam na mnóstwo perełek (nie mylić z "bestseller!" bo tego określenia nie znoszę). Jedną z nich jest tytułowa "Niebezpieczna podróż" Tove Jansson.

Zuzanna się nudzi. Trzeba dodać, że Zuzanna to nie jest różowa, grzeczna...

W ŚWIECIE MUMINKÓW

„Niebezpieczna podróż” to cienka książeczka dla dzieci. 32 strony, mało tekstu, dużo ilustracji. Coś, co kiedyś nazywało się książką z obrazkami, a teraz modnie określa się mianem picture booka. Jakkolwiek jednak by o niej nie mówić, praca legendarnej Tove Jansson to kawał przesympatycznej lektury dla dużych i małych. A w szczególności tych, którzy uwielbiają jej opus magnum, serię o Muminkach.

Zuzanna nie ma lekko. Chciałaby, żeby coś się działo, żeby wydarzyło się cokolwiek, choćby coś złego, ale niestety wokół panuje nuda. I to nuda taka, że ani letnie słońce, ani wszystko, co inne nie jest w stanie dać jej radości, a właściwie to wszystko ją drażni. Do czasu, kiedy jej wypowiedziane na głos życzenie w końcu się spełnia i dziewczynka trafia do świata Muminków! Tak, dokładnie tego świata tych Muminków! Co tu na nią czeka? Kogo spotka? I jak zakończy się ta jej przygoda?

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2020/07/niebezpieczna-podroz-tove-jansson.html

W ŚWIECIE MUMINKÓW

„Niebezpieczna podróż” to cienka książeczka dla dzieci. 32 strony, mało tekstu, dużo ilustracji. Coś, co kiedyś nazywało się książką z obrazkami, a teraz modnie określa się mianem picture booka. Jakkolwiek jednak by o niej nie mówić, praca legendarnej Tove Jansson to kawał przesympatycznej lektury dla dużych i małych. A w szczególności tych, którzy...