Pierwsze, co miłośnik Doliny Muminków widzi, to kolorowa okładka z dziwnie znajomymi postaciami. Bo czyż to nie Ryjek ogląda się za siebie z tak typowym dla niego przestrachem? Zatem już oprawa graficzna zdradza nam, że będziemy mogli spotkać naszych ulubionych bohaterów. Za nim jednak do tego dojdzie, poznajemy Zuzannę, którą nudzi zielona łąka i kot śpioch. Dziewczynka, jak to u Jansson, ma niezły charakterek. Ale autorka tak ją wykreowała, by pomimo irytacji, budziła też sympatię. Któż z nas w dzieciństwie w długie wakacyjne dni nie miał już po dziurki w nosie słońca, zieleni i... jeszcze raz słońca i zieleni? Tove udało się oddać ten stan znudzenia dziecka, które zaczyna snuć niesamowitą opowieść, aby w końcu coś zaczęło się dziać. A uczyniła to korzystając z tego, za co kochamy jej twórczość. Chociaż książka jest krótka, to jednak przepiękne ilustracje i raz żartobliwy, raz poważniejszy tekst – co ciekawe napisany wierszem – sprawiają, że sama historia zostaje w głowie na dłużej. Znaczącą różnicą w porównaniu z serią z Doliny Muminków są kolorowe obrazki. Dodanie barw bardzo ożywiło tę małą formę. Domyślam się, że młodszy czytelnik będzie miał więcej frajdy. Użyta przez autorkę gama barwna, która przechodzi od zieleni, po szarości, niebezpieczne pomarańcze po znowu sielską zieleń wydaje się niezwykle frapująca. Zmiana kolorystyki dostosowana do tego, co przeżywają bohaterowie, jeszcze bardziej wzmacnia emocje towarzyszące lekturze. Odbiorowi sprzyja też forma książki – duże A4 i grubszy kremowy papier pozwalają docenić piękno ilustracji, dla których samych bardzo przyjemnie zaglądać do własnego wydania leżącego na półce.

„Niebezpieczna podróż” zabrała mnie do miejsc, do których lubię wracać – Doliny Muminków czy po prostu świata wyobraźni. Ponadto po raz kolejny skupienie akcji na tak typowym dla Tove niepokoju spowodowanym nagłymi i niebezpiecznymi wydarzeniami – hej, przygodo – znowu wspaniale się sprawdził. Poza tym mało kto w tak czarujący sposób, jak Tove Jansson uczy nas oswajać te wielkie i mniejsze zmiany. A jak pokazuje życie tę umiejętność musimy ćwiczyć wciąż na nowo.

Anna Cybulska