Książka przeczytana w dwa wieczory.Kartki przelatywały momentalnie pożerane w tempie nawet dla mnie niesamowitym(bardzo szybko czytam,niestety).Dla mnie 2 t jest jeszcze lepszy niż 1.Strach czytać 3 :),jednak przezornie 3 t jest już zakupiony.Talent autorki,wyobrażnia,bohaterowie coś wybitnego.P.s Fanatyzm,zwłaszcza religijny jest najgorszą rzeczą na świecie.Najgorszymi wojnami w świecie,najbardziej krwawymi i bezlitosnymi były wojny religijne.Polecam,naprawdę warto przeczytać.

Książka przeczytana w dwa wieczory.Kartki przelatywały momentalnie pożerane w tempie nawet dla mnie niesamowitym(bardzo szybko czytam,niestety).Dla mnie 2 t jest jeszcze lepszy niż 1.Strach czytać 3 :),jednak przezornie 3 t jest już zakupiony.Talent autorki,wyobrażnia,bohaterowie coś wybitnego.P.s Fanatyzm,zwłaszcza religijny jest najgorszą rzeczą na świecie.Najgorszymi...

Druga część niestety słabsza od poprzedniczki. W pierwszej części zarówno klimat, postaci i wydarzenia w ogólnym rozrachunku na plus i choć tutaj jest podobnie to w kilku aspektach jest gorzej. Nadal jednak jest to przyjemna lektura i nie żałuje czasu z nią spędzonego. Postacie są opisywane krótko (poza głównym bohaterem) ale są wyraziste i ciekawe. Historia jest prosta i przyjemna nie ma przesytu ani bombardowania nas co stronę nowa akcją co tez na plus. Wątki rozwiązywane są w swoim z reguły dobrym tempie.

Na plus opisy i klimat to na pewno. Łatwo je przyswoić i poczuć, styl pisania przyjemny. Postacie jak wspomniałem ciekawe w większości. W tej części duży plus za antagonistkę która w swej żałosności i bucie jest jak najbardziej ludzka prawdziwa i wiarygodna oraz za kapitana i jego walkę z problemami.

Na minus niestety logika i sens. W pierwszej części nieuchwytni partyzanci nagle z rozdziału na rozdział są łatwi do znalezienia i banalnie prości do pokonania a książka kończy się jakoś tak bez rewelacji (ale nie źle). Tutaj wydarzenia są czasami wymuszone tak mocno, że zwyczajnie boli a opisy niektórych relacji są tak skonstruowane że nie ma opcji żebyśmy nie wiedzieli że dane postaci nie umrą. Ponadto postacie niezależnie od wiedzy lub umiejętności albo nie umieją albo umieją za dużo byle tylko fabuła szła do przodu. Wątek nocnej ucieczki by podlać kwiatki jest kwintesencją absurdu bo tam zawarte są chyba wszystkie bolączki i przekrój wszystkich problemów książki. Na szczęście nie ma ich tak dużo.

Ale jeden problem zasługuje na osobny akapit. Cały wątek Wędrowca jest BEZNADZIEJNY. Tak naprawdę nic nie wnosi a jedynym jego efektem poza kilkoma śmierciami jest to że kapitan rozumie że coś tam o magii warto wiedzieć i że ma pewien potencjał. Dało się to osiągnąć na kilka różnych i nader prostszych sposobów. Tutaj natomiast mamy początek książki i pewną sytuację po czym na 200 stron zapominamy o wątku (bo czemu miałby dziać się w tle i mieć znaczenie.....) a ten nagle wraca od czapy i kończy się po 2 rozdziałach. Nagle okazuje się że w armii jest ktoś kto w pełni rozumie zjawiska magiczna i wystarczyło do niego pójść a problemu by nie było. A ponadto sam Wędrowiec....zły złoczyńca który robi złe rzeczy ze złych pobudek muahahhaha i ma nawet scenę z monologiem złoczyńcy jak w kiepskim filmie. Postać całkowicie bez sensu a przy okazji skrajnie przygłupia i będąca największą przyczyną własnego upadku. Podejmowane działania i ich efekty a także sposób są tak naciągane że tylko czasowe ogłupianie jego wrogów mogło pozwolić zajść takiemu zeru tak daleko.

Ostatnia rzecz to jak w przypadku serii o gigantach Marka Zychla opinie....Lwia część uroczo napisana na jedno kopyto. "Oryginalni" recenzenci znów nie zapomnieli odhaczyć idealnie napisanej recenzji: Jest wspomniane kto pisze, ważniejsze nazwy a słowa klucze do opisu książki też znajdziemy. Ciężko się to czyta a od kupienia książki odrzuca na pewno.

Druga część niestety słabsza od poprzedniczki. W pierwszej części zarówno klimat, postaci i wydarzenia w ogólnym rozrachunku na plus i choć tutaj jest podobnie to w kilku aspektach jest gorzej. Nadal jednak jest to przyjemna lektura i nie żałuje czasu z nią spędzonego. Postacie są opisywane krótko (poza głównym bohaterem) ale są wyraziste i ciekawe. Historia jest prosta i...

Tom pierwszy "Opowieści starych drzew" przedstawił nam oddział wojskowy do zadań specjalnych, dowodzony przez kapitana Sidorta. Po kawałkach odsłaniał też losy bohaterów. Nie zrobił tego jednak do końca i w całości. Jedyne, co zostało w „Pamięci...” zakończone, to pewna historia, przygoda i spojrzenie na wyklętych przez wszystkich żołnierzy.
„Szepty...” podejmują rozpoczęte wątki postaci, odsłaniają kolejne fragmenty ich przeszłości, ale pokazują zupełnie inną opowieść. Nadal poruszamy się wspólnie z bohaterami w wojenno-rewolucyjnej rzeczywistości, która nie skąpi okrucieństw i zgrozy. Autorka pokazuje tu jednak jej nieco inne oblicze — bezduszny (aczkolwiek pełen duchów),prawie zapomniany przez świat obóz jeniecki, którego stan burzy krew w żyłach kapitana i jego zastępcy. W tym piekle pojmanych wrogich żołnierzy jest garstka, większość stanowią niewygodni dla pewnych osób mieszkańcy miasteczka. Jednak to nawet i nie obóz stanowi oś tej opowieści.

Jest nią religia. Asger i jego ludzie muszą zmierzyć się z wyznawcami okrutnego boga, z wędrującą złą duszą, ale nie tylko. Nie sama wiara w określonych bogów jest poruszanym w powieści problemem. Również nie tylko nierozerwalnie związany z nią fanatyzm. Autorka sięga znacznie głębiej, pokazując różnorakie motywy wiary mieszkańców Eltingi — strach, zawiść, wspomniany fanatyzm, ale i prawdziwe źródło i siłę napędową. Jest nią przesączone nienawiścią pożądanie władzy absolutnej. Słowa Hanany Borhan, samozwańczej i głównej kapłanki boga zemsty Hagosa, są dla większości okolicznej ludności prawem, które potrafi skorumpować nie tylko władze miejskie, ale i lokalne wojskowe. Tak naprawdę do przybycia kompanii Sidorta to ona rządzi w mieście i ulokowanym w pobliżu obozie jenieckim. To ona decyduje o życiu lub śmierci.

Borhan i Wędrowiec (okrutna, wędrująca dusza) są głównymi przeciwnikami Asgera, z którymi kapitan musi się zmierzyć. Jak — zdradzać już nie będę, polecam, by każdy przeczytał o tym sam.

Lektura porywa od pierwszych zdań i nie wypuszcza do ostatniej kropki. Przykuwa czytelnika klimatem — tak samo, jeśli nawet nie bardziej mrocznym i tajemniczym jak w tomie pierwszym. Tu Agnieszka Osikowicz-Chwaja nie tylko trzyma poziom, ale wręcz wznosi się jeszcze odrobinę wyżej. Nie odpuszcza z okrucieństwem, momentami poczuciem beznadziejności, nie boi się obrzydzić czytelnika, serwuje mu pełną paletę emocji. Dla swoistego kontrastu i pewnego uzupełnienia dodaje też bowiem i uczucia cieplejsze. Afekt rodzący się między jedną z mieszkanek okolic Eltingi a empatycznym porucznikiem Kerkiem sprawia wrażenie radosnych słonecznych promieni, rozjaśniających ponury świat początkiem wiosny i brutalną codzienność. Co ciekawe, związek ten nie tylko pokazuje w nowym świetle kompanijnego lekarza, ale też jego kolegów i przede wszystkim nowe, nieznane czytelnikowi oblicze obserwującego rozwój uczuć kapitana.

Chociaż Asger Sidort jest głównym bohaterem, to jego podkomendni jako postaci drugoplanowe nie pozostają daleko w tyle. Wielkie brawa dla autorki za umiejętność takiego sprawnego wykreowania tej zbieraniny różnorakich charakterów. Każdy z żołnierzy i żołnierek ma wyrazistą osobowość, blizny przeszłości, nadzieje na przyszłość. Oni wszyscy żyją, nie zlewając się wyłącznie w tło. To samo zresztą dotyczy antagonistów, których zwłaszcza negatywne emocje można wyczuć wyraźnie.

Język i styl opowieści sprawiają, że czyta się ją ze wzruszeniem, z duszą na ramieniu, ze ściśniętym gardłem lub ciarkami przebiegającymi po plecach. Już dawno nie czytałam książki, która by tak mocno trzymała w napięciu i wyzwalała taką gamę uzewnętrzniających się emocji — w trakcie lektury zaciskałam pięści, przygryzałam nerwowo wargi, przeklinałam działania złych, uśmiechałam szeroko, trzymałam kciuki i modliłam się za dobrych. Bitwy stoczone — realne fizyczne, psychologiczne i paranormalne, a wszystkie okraszone krwią i łzami. Czyimi? Poczytajcie sami, naprawdę warto. Teraz nie pozostaje nic innego niż czekać z ogromną niecierpliwością na tom trzeci i kolejne spotkanie ze zmagającym się ze światem i wewnętrznymi demonami Asgerem Sidortem oraz jego ludźmi.

Tom pierwszy "Opowieści starych drzew" przedstawił nam oddział wojskowy do zadań specjalnych, dowodzony przez kapitana Sidorta. Po kawałkach odsłaniał też losy bohaterów. Nie zrobił tego jednak do końca i w całości. Jedyne, co zostało w „Pamięci...” zakończone, to pewna historia, przygoda i spojrzenie na wyklętych przez wszystkich żołnierzy.
„Szepty...” podejmują...

"Szepty na wzgórzach" to drugi tom Opowieści starych drzew. Tym razem kapitan Asger Sidort wraz z oddziałem dociera do mizernego miasteczka położonego w pobliżu gór. Jego zadaniem jest zwerbowanie z obozu jenieckiego nowych rekrutów. Tymczasem miejscowa ludność pozostaje pod wpływem kultu religijnego szerzonego przez niebezpieczną fanatyczkę. Autorka obrazuje jak niebezpieczne i szkodliwe jest zaślepienie ludzi, mających klapki na oczach, a może to dotyczyć wszelkich ruchów, nie tylko religijnych.

Oprócz głównego wątku fabularnego skupiającego się na trudnościach w pozyskaniu jednostek, które zasiliłyby oddział, przeplatanego z walką z fanatyzmem jest jeszcze coś. Dosłownie 'coś'. Tajemniczy wróg w szeregach, przejmujący ciało nosiciela na własność. Zaintrygowana, ze zniecierpliwieniem czekałam na chwile ujawnienia bestii.

Ten wątek szczególnie mnie zainteresował. Także mały romans się tu przewija, a choć jest to ledwie zarys, kibicowałam tej dwójce. W moim odczuciu druga część wypada jeszcze lepiej niż pierwsza. Chociaż liczyłam na większą dynamikę akcji w tej historii.

Podobnie jak pierwsza, tak i druga ma ciężki, duszny klimat, jakby zasnuty mgłą, przez co opowieść jest mocno tajemnicza. Także i cienie przeszłości Sidorta spozierają ze wspomnień, które odżyły. Retrospekcje to główny sposób w jaki poznajemy bohaterów. Najwięcej o postaciach mówią nam ich wspomnienia.

Rzeczą, która nieco mnie irytowała były niedopowiedzenia i wielokropki w dialogach. W moim przypadku zamiast budować napięcie zdarzało się, że w większości powodowały zniecierpliwienie.
Poza tym, uważam, że jest to kawałek dobrej, polskiej fantastyki. Warto poznać

"Szepty na wzgórzach" to drugi tom Opowieści starych drzew. Tym razem kapitan Asger Sidort wraz z oddziałem dociera do mizernego miasteczka położonego w pobliżu gór. Jego zadaniem jest zwerbowanie z obozu jenieckiego nowych rekrutów. Tymczasem miejscowa ludność pozostaje pod wpływem kultu religijnego szerzonego przez niebezpieczną fanatyczkę. Autorka obrazuje jak...

“Szepty na wzgórzach” to drugi tom z cyklu Opowieści starych drzew, autorstwa Agnieszki Osikowicz-Chwai. Rok temu zachwyciłam się pierwszym tomem i nie mogłam się doczekać chili w której drugi tom znajdzie się w moich rękach. Nie zawiodłam się na tym tomie, uważam, że był lepszy niż poprzedni. Z ogromną przyjemnością sięgnę po kolejny tom, ponieważ zakończenie tego tomu było tak ekscytujące i niespodziewane, że nie wyobrażam sobie braku kolejnego tomu. Każda wojna jest brutalna i zła, autorka nie owijała w bawełnę, ukazała nam brutalność i piekło wojny. Poprzedni tom był bardzo dobry, lecz ten był jeszcze lepszy, aż boję się jaki będzie kolejny. Mam nadzieję, że nie będzie trzeba na niego długo czekać, o jakość książki się nie boję, autorka pokazała nam, że potrafi dobrze pisać.



“Wojna nie niosła ze sobą wyłącznie rozpaczy i śmierci. Za wielkimi, groźnymi upiorami ciągnęło stado pomniejszych, nie tak niebezpiecznych, jednak składających się na całość katastrofy. Wśród nich była powszechna brzydota.”



W Sahinrze nadal płonie rebelia, Asger Sidort wraz ze swoją kompanią otrzymuje bardzo ważne zadanie, mianowicie musi się udać do obozu jenieckiego, by pozyskać nowych ochotników. Mimo, że misja wydaje się prosta, Asger spotyka się z niewyobrażalnymi problemami. Osoby dowodzące Małą Eltingą nie zarządzają obozem jenieckim w należyty sposób. Kapitan Sidort, wraz ze swoimi kompanami musi zmierzyć się tylko z niehumanitarnym traktowaniem jeńców, lecz również z przeogromnym fanatyzmem religijnym. Asger widział w swoim życiu wiele zła, lecz czy był przygotowany na tak wstrząsające przeżycia?



“Ładna dziewczyna z nieco groźną miną i burzą rudych włosów, z pokrytą drobnymi kwiatkami gałązką wetkniętą za ucho, otoczona rojem pszczół.
Och, Kerk. Jakie to cholernie romantyczne.”



Jak pisałam wcześniej, ten tom wydaje mi się o wiele lepszy od poprzedniego. Wciągnęłam się w historię praktycznie od pierwszych stron. Jedynym mankamentem, jaki odczuwałam podczas czytania, był czas jaki minął od lektury poprzedniego tomu. Pierwszy tom już pięknie prezentuje się na mojej półce i mam zamiar niedługo sięgnąć po oba tomu, jeden po drugim, by mieć lepszy odbiór tej historii, która mimo wywietrzanej historii pierwszego tomu, zachwyciła mnie.

Autorka posługuje się bardzo przystępnym językiem, jedynie imiona są tak skonstruowane, że bardzo zapadają w pamięć, ponieważ są bardzo oryginalne. Cała historia jest lekka, mimo brutalności wojny. Historia była bardzo przyjemna a wszystko dzięki autorce, która potrafi dobrze pisać i potrafi zaciekawić czytelnika. Agnieszka Osikowicz-Chwaja potrafi zachować równowagę między brutalnością wojny a przyzwoitością niektórych bohaterów. Ukazuje nam nie tylko dobre aspekty człowieczeństwa, ale również potrafi ukazać brud duszy i wszystkie te obrzydliwe i złe aspekty.

Książka jest z gatunku fantastyki, lecz mamy tu szczyptę grozy, magia przeplata się z życiem podczas rebelii. Boję się co nam przygotuje autorka w kolejnym tomie, ponieważ nie lubi oszczędzać emocji czytelnika. Czułam się rozczulona, przerażona a napięcie nie opuszczało mnie przez większość książki. Podsumowując, polecam “Szepty na wzgórzach” całym sercem i nie zapomnijcie odświeżyć sobie pierwszy tom.

“Szepty na wzgórzach” to drugi tom z cyklu Opowieści starych drzew, autorstwa Agnieszki Osikowicz-Chwai. Rok temu zachwyciłam się pierwszym tomem i nie mogłam się doczekać chili w której drugi tom znajdzie się w moich rękach. Nie zawiodłam się na tym tomie, uważam, że był lepszy niż poprzedni. Z ogromną przyjemnością sięgnę po kolejny tom, ponieważ zakończenie tego tomu...

Drugi tom trylogii "Opowieści Starych Drzew" jest jeszcze lepszy niż pierwszy. Asger Sidort wraz z kompanią podąża do Eltingi, by tam w obozie jenieckim zwerbować płatnych rekruterów. Na miejscu okazuje się, że nic nie jest tak jak być powinno, ani w obozie, ani w miasteczku. Czuć odradzanie się magii, wewnątrz kompanii czai się groźny wróg, mieszkańcy miasteczka są wrogo nastawieni. W tych niesprzyjających okolicznościach rodzi się miłość - czysta, piękna, ale czy ma szansę przetrwać w tych trudnych czasach? Zakończenie wbiło mnie w fotel, trudno będzie się doczekać następnego tomu.
Podoba mi się, że bohaterowie są tacy wyraziści, że budzą sympatię albo antypatię, trudno pozostać obojętnym na ich losy.
Asger Sidort dostrzega jakie zniszczenia niesie z sobą wojna, przemarsz wojska to ruina dla mijanych wiosek, które i tak nigdy bogate nie były. Czy wojska powstańcze mają szansę na zwycięstwo? Bardzo jestem ciekawa jak się potoczy życie Asgera i jego dzielnych towarzyszy broni.
Bardzo dobra książka, polecam wszystkim wielbicielom fantastyki! Warto przeczytać, wciąga niesamowicie.

Drugi tom trylogii "Opowieści Starych Drzew" jest jeszcze lepszy niż pierwszy. Asger Sidort wraz z kompanią podąża do Eltingi, by tam w obozie jenieckim zwerbować płatnych rekruterów. Na miejscu okazuje się, że nic nie jest tak jak być powinno, ani w obozie, ani w miasteczku. Czuć odradzanie się magii, wewnątrz kompanii czai się groźny wróg, mieszkańcy miasteczka są wrogo...

Nikomu nie trzeba przypominać, jak okrutna jest wojna, że jej prawa, choć na przestrzeni wieków spisane pod różnymi nazwami, w tym "międzynarodowe prawo humanitarne", bardzo często nie są przestrzegane. Gdy jedni w czasie wojny cierpią i tracą życie, inni ubijają interesy i czerpią korzyści nie tylko materialne.

Niezależnie od czasów póki na Ziemi istnieje człowiek konflikty zbrojne nie ustaną...

W drugiej części tego cyklu fantasy @aga_osikowicz_chwaja zabiera nas do Małej Eltingi, niewielkiego uzdrowiska, gdzie założono obóz jeniecki. Trzecia Kompania na czele z Asgerem Sidortem ma za zadanie zrektutować tam nowych żołnierzy, jednak to co zastają na miejscu nie podoba się młodemu Kapitanowi.
Sierżant Tima Holaviasi, dowódca obozu razem z Edgardem Turisem, burmistrzem i miejscową nauczycielką Hananą Borhan żerują nie tylko na osadzonych w obozie, ale i mieszkańcach Eltingi. Szczególnie szerzony przez Borhan fanatyzm do religii jest wyjątkowo szkodliwy.

Przemoc, śmierć i rozpacz przeplatają się tu z okrucieństwem i brakiem skrupułów, do tego to nie jedyne zło, jakie się czai, bo coś bardzo groźnego za sprawą magii wdarło się w szeregi Kompanii i czyha na swoją ofiarę krążąc wokół Asgera.

To książka pełna kontrastów, które dobitnie obnażają ludzkie charaktery, ich słabości i upadek moralny, przeciwstawiając im siłę, która innym nie pozwala poddać się znieczulicy i mimo zagrożenia zachować przyzwoitość.
Podkreśla to, co już wiemy, ale o czym wciąż należy mówić, że wojna to zło i nawet z dala od pól bitewnych może okazać się o wiele bardziej okrutna niż konfrontacja w walce.

Wśród tej zgnilizny ludzkiej pojawia się, niestety na krótko, promyk słońca wraz z zapachem wiosny pełnej kwiatów i miodu.

Już przy pierwszej części bardzo spodobał mi się styl i warsztat Agnieszki oraz to, w jakim kierunku prowadzona jest fabuła. Fantasy to gatunek, który bardzo lubię, a gdy wkrada się do niego jeszcze szczypta grozy, to już w ogóle przepadam!🖤🖤🖤

Nie wspomnę o tym, że bohaterami tego cyklu jest pewna Trzecia Kompania, która skradła moje serce, a Autorka umiejętnie dozuje nam informacje o jej członkach. Mam nadzieję, że kolejna część niebawem, bo jak zwykle finał zapowiada, że będzie się dziać!!!
POLECAM!!!

Nikomu nie trzeba przypominać, jak okrutna jest wojna, że jej prawa, choć na przestrzeni wieków spisane pod różnymi nazwami, w tym "międzynarodowe prawo humanitarne", bardzo często nie są przestrzegane. Gdy jedni w czasie wojny cierpią i tracą życie, inni ubijają interesy i czerpią korzyści nie tylko materialne.

Niezależnie od czasów póki na Ziemi istnieje człowiek...

Skoro już raz weszło się do starego lasu – to nie można za szybko z niego wyjść! „Pamięć lasu” Agnieszki Osikowicz-Chwai spodobała mi się tak bardzo, że nie mogłam po prostu pozostać w niewiedzy i musiałam zapoznać się z kontynuacją. Na moim regale zagościła więc druga część serii „Opowieści starych drzew” – czyli „Szepty na wzgórzach”. I co mogę powiedzieć o tej książce? Była lekka obawa, że kontynuacja nie udźwignie ciężaru opowieści, bo zdarzają się i takie książki, lecz autorka dała radę i powiedziałabym, że ta część jest nawet lepsza! To nie jest ponownie bajkowa i sielska historia, lecz mroczna opowieść, na którą powinni zwrócić uwagę nie tylko fani fantasy, lecz i miłośnicy książek przygodowych i wojennych!

W tej części oddział pod dowództwem Asgera Sidorta zostaje oddelegowany do miasta opanowanego przez niepokojący religijny kult. Asger ma też za zadanie zrekrutować z leżącego w oddaleniu od Eltingi obozu jenieckiego nowych rekrutów do powstańczej armii. Jednak tam dzieje się coś niepokojącego, bo wśród żołnierzy pojawia się zamaskowany i podstępny wróg. Czy zaatakuje kapitana Sidorta?

Czy można książkę czytać bez znajomości pierwszej części? Zdecydowanie tego nie polecam w przypadku tej serii, gdyż moim zdaniem nie odnajdziemy się w przedstawionej fabule. I stracimy też okazję do lepszego poznania głównych bohaterów, którzy są obciążeni traumami i zmagają się z trudem wojny. Wątpliwości, czy wojna jest potrzebna i jaki ma realny wpływ na życie mieszkańców, dopadną Asgera Sidorta, który będzie wątpił. Autorka się nie cacka z bohaterami, wrzuca ich na głęboką wodę i obchodzi się z nimi bardzo brutalnie. Podczas czytania miałam ogromną nadzieję, że autorka nie posunie się o krok dalej i pozbawi życia moje ukochane postaci, przecież są one tak istotne dla fabuły! Ale czy moje nadzieje zostały wysłuchane? Nie pozbawię Was tej przyjemności i niczego więcej nie zdradzę! W tej części widać podobny schemat przedstawiania fabuły, lecz to nie znaczy, że nie będzie tu żadnych niespodzianek! Książka zaczyna się spokojnie, czytelnik dostaje szansę poznania wykreowanego świata, możemy zagłębić się w jego problemy i poznać polityczną strukturę. Nie było to nudne, dało wręcz możliwość lepszego zrozumienia postępowania bohaterów. Autorka nie zapomina, że w fantasy tak bardzo ważne są zwroty akcji i jej rozkręcenie się. A gdy już zacznie się dziać – będziemy czytać z zapartym tchem! Jeśli szukacie książki z niezwykłą kreacją bohaterów, stopniowo budowanym zagrożeniem – nie możecie przegapić „Szeptów na wzgórzu”!

Skoro już raz weszło się do starego lasu – to nie można za szybko z niego wyjść! „Pamięć lasu” Agnieszki Osikowicz-Chwai spodobała mi się tak bardzo, że nie mogłam po prostu pozostać w niewiedzy i musiałam zapoznać się z kontynuacją. Na moim regale zagościła więc druga część serii „Opowieści starych drzew” – czyli „Szepty na wzgórzach”. I co mogę powiedzieć o tej książce?...

Drugi tom o Asgerze Sidorcie i jego kompanii przeczytałam z przyjemnością.

Na plus:
❇️ ciekawe pełnokrwiste postaci, do których czytelnik przywiązuje się, czy chce czy nie 😉;
❇️ przejmująca historia o ludzkiej naturze (zwłaszcza w 2 tomie);
❇️ obraz wojny odarty z nadętego heroizmu, nie niosącej sławy ani chwały, pozostawiającej po sobie jedynie traumę;
❇️ wciągająca fabuła;
❇️ ładny potoczysty język (jedno zdanie z 2 tomu szczególnie utkwiło mi w głowie, ale nie mogę zdradzić jakie, bo to byłby spoiler).

Na minus:
✴️ finałowe uderzenie jest bardzo mocne (na plus!),ale okupione irytującą liczbą błędów, które popełniają bystrzy i doświadczeni przecież bohaterowie. Ma się wręcz uczucie, że nic dobrego nie wynika z ich działań, a jednak wolę, gdy postaci rozwiązują też problemy, nie tylko je sobie tworzą. Szczególnie uderzyło mnie, jak pewien morderca biega sobie luzem, bo kapitan stwierdza, że nic nie da radę na to poradzić. To jak proszenie się o tragedię.

W sumie, jeśli ktoś lubi fantasy na poważnie ze śladową ilością magii, to zarówno "Pamięć lasu", jak i "Szepty..." będą strzałem w dziesiątkę. Przy czym wydaje mi się, że można czytać 2 tom bez 1, bo to osobne historie, lecz aby lepiej rozumieć postaci, warto jednak przeczytać oba tomy :)

Drugi tom o Asgerze Sidorcie i jego kompanii przeczytałam z przyjemnością.

Na plus:
❇️ ciekawe pełnokrwiste postaci, do których czytelnik przywiązuje się, czy chce czy nie 😉;
❇️ przejmująca historia o ludzkiej naturze (zwłaszcza w 2 tomie);
❇️ obraz wojny odarty z nadętego heroizmu, nie niosącej sławy ani chwały, pozostawiającej po sobie jedynie traumę;
❇️ wciągająca...

Zachęcona zdobytą przez książkę nagrodą kupiłam szybko ebuczka i jestem zachwycona!

Zachęcona zdobytą przez książkę nagrodą kupiłam szybko ebuczka i jestem zachwycona!