No spoko, jeszcze wrócę do tego cyklu.

No spoko, jeszcze wrócę do tego cyklu.

Zainteresowała mnie proza Akunina. Podobały mi się książki z inspektorem Fandorinem. Sięgnęłam po książkę "Pelagia i biały buldog" czekając, że czeka mnie świetna zabawa, niestety czekało mnie rozczarowanie. Sam pomysł fabuły był ciekawy: w prowincjonalnym rosyjskim mieście młoda zakonnica Pelagia prowadzi śledztwo w sprawie tajemniczych morderstw.
Świetnie pokazany jest obraz małomiasteczkowej społeczności z okresu przełomu XIX i XX wieku.
Akcja powieści jest nierówna. Niektóre fragmenty są ciekawe z szybką, intrygującą akcją, a niektóre wloką się w nieskończoność. Zdecydowanie nie odpowiadała mi narracja przesiąknięta niepotrzebną manierą moralizatorską. Przyznaję, że fragmenty powieści można śmiało pominąć bez żadnej straty dla głównej fabuły.
Czy sięgnę po dalsze przygody siostry Pelagii? Nie wiem, chyba, że nie będę miała co czytać.

Zainteresowała mnie proza Akunina. Podobały mi się książki z inspektorem Fandorinem. Sięgnęłam po książkę "Pelagia i biały buldog" czekając, że czeka mnie świetna zabawa, niestety czekało mnie rozczarowanie. Sam pomysł fabuły był ciekawy: w prowincjonalnym rosyjskim mieście młoda zakonnica Pelagia prowadzi śledztwo w sprawie tajemniczych morderstw.
Świetnie pokazany jest...

Przyznam ,że trochę się rozczarowałam.
Mimo fajnego języka i ciekawego pomysłu, a nawet paru niezłych momentów ,
jakoś nie do końca mnie zaciekawiło
a tym bardziej do siebie przekonało...
Do końca doczytałam i ani trochę nie żałuję.
Nie wiem jednak czy spróbuję z następną częścią

Przyznam ,że trochę się rozczarowałam.
Mimo fajnego języka i ciekawego pomysłu, a nawet paru niezłych momentów ,
jakoś nie do końca mnie zaciekawiło
a tym bardziej do siebie przekonało...
Do końca doczytałam i ani trochę nie żałuję.
Nie wiem jednak czy spróbuję z następną częścią

Akunin jest powszechnie znany jako autor cyklu powieści retro o Fandorinie. Cykl o zakonnicy Pelagii jest trochę zapomniany, częściowo pewnie z powodu tego, że wydano go już ponad 10 lat temu. A jest równie wyśmienity. Tomów z Pelagią nie jest wiele, zaledwie 3. Również jest to kryminał retro, wydarzenia rozgrywają się w XIX wieku na rosyjskiej prowincji. Detektywem jest tytułowa Pelagia, pomaga jej nieco biskup Mitrofaniusz. Pelagia niczym nie przypomina stereotypowej zakonnicy.
Książka ma niesamowity urok, czyta się ją świetnie. Do Pelagii i Mitrofaniusza od razu czuje się sympatię. Autor pisze z ogromnym poczuciem humoru. W niektórych miejscach tekst minimalnie ociera się o grafomanię, szczególnie gdy wygłaszane są pewne prawdy o życiu. Nie jest to jednak natrętne, poszczególne zdania dają do myślenia i mi to nie tylko nie przeszkadzało, ale nawet działało na plus, bo dodawało powieści swoistego uroku. Przykładowo zdaniem Pelagii, w każdym człowieku ukryty jest geniusz. "Taka maleńka szparka, przez którą widać Boga. Tylko rzadko komu zdarza się ten otworek odnaleźć."... "A jeśli zdarzy się taki cud, to człowiek od razu rozumie: oto jest, po to właśnie przyszedłem na świat, i dalej żyje spokojnie i pewnie, na nikogo się nie ogląda. To właśnie jest geniusz".
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2019/04/borys-akunin-pelagia-i-biay-buldog.html

Akunin jest powszechnie znany jako autor cyklu powieści retro o Fandorinie. Cykl o zakonnicy Pelagii jest trochę zapomniany, częściowo pewnie z powodu tego, że wydano go już ponad 10 lat temu. A jest równie wyśmienity. Tomów z Pelagią nie jest wiele, zaledwie 3. Również jest to kryminał retro, wydarzenia rozgrywają się w XIX wieku na rosyjskiej prowincji. Detektywem jest...

Bardzo ciekawie napisany kryminał, miejscami zabawny , a miejscami całkiem poważny. Z gęstym, interesująco przedstawionym tłem historycznym, więc cała akcja nie dzieje się w próżni, ale w konkretnym miejscu i w konkretnym czasie.

Głowna bohaterka to mniszka prawosławna, rudowłosa, inteligentna,odrobinę szalona i niejednoznaczna.
Inne bohaterki kobiece tez są bardzo ciekawe, i ciekawie są przedstawione powody ich działania, ich rozumowanie, ich marzenia. Jest i histeryczna bogata ciotka, i rozkapryszona piękność, i interesująca służąca.
Także postacie męskie są zróżnicowane.

Autor napisał smakowitą historię, używając zabawnego języka.

W historii występują tez psy, tytułowe białe buldogi, ale niestety w niezbyt korzystnych dla siebie okolicznościach.

Bardzo ciekawie napisany kryminał, miejscami zabawny , a miejscami całkiem poważny. Z gęstym, interesująco przedstawionym tłem historycznym, więc cała akcja nie dzieje się w próżni, ale w konkretnym miejscu i w konkretnym czasie.

Głowna bohaterka to mniszka prawosławna, rudowłosa, inteligentna,odrobinę szalona i niejednoznaczna.
Inne bohaterki kobiece tez są bardzo...

Po książki Akunina mogę sięgać w ciemno i nigdy się na nich nie zawiodłam. Akcja zawsze jest intrygująca i trzymająca w napięciu do samego końca. W przypadku "Pelagii i białego buldoga" nie było inaczej, chociaż muszę przyznać, że miałam chwilę zwątpienia i myślałam, że będzie to trochę zmieniona wersja "Radcy stanu". Na szczęście autor zboczył z utartego szlaku i bardzo dobrze, bo dzięki temu większą przyjemność mogłam czerpać z lektury.

Po książki Akunina mogę sięgać w ciemno i nigdy się na nich nie zawiodłam. Akcja zawsze jest intrygująca i trzymająca w napięciu do samego końca. W przypadku "Pelagii i białego buldoga" nie było inaczej, chociaż muszę przyznać, że miałam chwilę zwątpienia i myślałam, że będzie to trochę zmieniona wersja "Radcy stanu". Na szczęście autor zboczył z utartego szlaku i bardzo...

Cykl o Pelagii nie jest tak popularny jak ten o Fandorinie, a szkoda. To wyśmienite kryminały, osadzone mocno w najlepszych tradycjach rosyjskiej literatury. Świetnie oddany nastrój rosyjskiej prowincji, dobrze zbudowane postacie, wciągająca fabuła plus szczypta humoru. Perełka!

Cykl o Pelagii nie jest tak popularny jak ten o Fandorinie, a szkoda. To wyśmienite kryminały, osadzone mocno w najlepszych tradycjach rosyjskiej literatury. Świetnie oddany nastrój rosyjskiej prowincji, dobrze zbudowane postacie, wciągająca fabuła plus szczypta humoru. Perełka!

Pierwszy z kryminałów prowincjonalnych. Akcja rozwija się niespiesznie, książka obfituje w kwieciste opisy i barwny, nieco archaiczny język- ogólnie czuje się nieco zakurzoną atmosferę XIX-wiecznej prowincji.
Nie jest to na pewno pozycja dla każdego, ale jeśli ktoś lubi połączenie intrygi kryminalnej z bogatym tłem obyczajowo-historycznym i szczyptą humoru to nie będzie zawiedziony.
Ja natychmiast sięgam po ciąg dalszy ;)

Pierwszy z kryminałów prowincjonalnych. Akcja rozwija się niespiesznie, książka obfituje w kwieciste opisy i barwny, nieco archaiczny język- ogólnie czuje się nieco zakurzoną atmosferę XIX-wiecznej prowincji.
Nie jest to na pewno pozycja dla każdego, ale jeśli ktoś lubi połączenie intrygi kryminalnej z bogatym tłem obyczajowo-historycznym i szczyptą humoru to nie będzie...

Piękny język, dzięki któremu mamy wrażenie, że powieść powstała przynajmniej sto lat temu. Dlatego jest to propozycja dla miłośników klasyki, nie tylko kryminałów.

Piękny język, dzięki któremu mamy wrażenie, że powieść powstała przynajmniej sto lat temu. Dlatego jest to propozycja dla miłośników klasyki, nie tylko kryminałów.

Czechowowski liryzm z bułhakowowskim szaleństwem , śpiewność języka i nie zagubiony melancholijny urok lekkiej archaizacji. I to wszystko napisał Gruzin (dziwny jest ten świat),a tłumacz po mistrzowsku zachował i oddał (wielkie podziekowania i wyrazy szacunku dla Wiktora Dłuskiego). A kryminał ? Tak kryminał też jest, ale po co komu kryminał skoro można się w tym tak zanurzyć i przenieść w czasie i przestrzeni do świata już nieistniejacego.
Książka dla tych, którzy przy czytaniu sie nie śpieszą.

Czechowowski liryzm z bułhakowowskim szaleństwem , śpiewność języka i nie zagubiony melancholijny urok lekkiej archaizacji. I to wszystko napisał Gruzin (dziwny jest ten świat),a tłumacz po mistrzowsku zachował i oddał (wielkie podziekowania i wyrazy szacunku dla Wiktora Dłuskiego). A kryminał ? Tak kryminał też jest, ale po co komu kryminał skoro można się w tym tak...