Nie żegnam się

Myślę, że nie doceniają tej książki Ci, którzy nie czytali również serii Bruderszaft ze śmiercią. W "Nie żegnam się" Akunin wspaniale zakończył historie bohaterów obu cyklów - Fandorina i Romanowa. Może nawet więcej miejsca poświęcił temu drugiemu ale obie historie splótł znakomicie. Przemiana Romanowa jest przygnębiająca, po Batalionie Aniołów można było czuć do niego jeszcze trochę sympatii ale Akunin postarał się aby pozbawić czytelnika wszelkich złudzeń. Wolałabym innego zakończenia historii Fandorina ale z drugiej strony - spodziewałam się, że nie będzie happy endu.

Myślę, że nie doceniają tej książki Ci, którzy nie czytali również serii Bruderszaft ze śmiercią. W "Nie żegnam się" Akunin wspaniale zakończył historie bohaterów obu cyklów - Fandorina i Romanowa. Może nawet więcej miejsca poświęcił temu drugiemu ale obie historie splótł znakomicie. Przemiana Romanowa jest przygnębiająca, po Batalionie Aniołów można było czuć do niego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę kupiłam zaraz po premierze, ale dopiero teraz ją przeczytałam. Chyba bałam się tego, co znajdę w środku. A więc Erast nie umarł. To była pierwsza dobra wiadomość! Trochę rozczarowało mnie to, że tak mało Erasta w powieści z Erastem. Zawsze to on był głównym bohaterem, który nie znikał na 200 stron. Rozumiem, że autor chciał pokazać inną perspektywę, więc cierpliwie czekałam na dalszy ciąg. Jak zawsze u Akunina - czyta się świetnie. Co do samej powieści, trochę zaskoczona była losami Erasta, jakie wymyślił mu autor. A już samo zakończenie - rozbroiło mnie zupełnie. Ech. Może rzeczywiście lepiej było zakończyć na "Czarnym Mieście"?

Książkę kupiłam zaraz po premierze, ale dopiero teraz ją przeczytałam. Chyba bałam się tego, co znajdę w środku. A więc Erast nie umarł. To była pierwsza dobra wiadomość! Trochę rozczarowało mnie to, że tak mało Erasta w powieści z Erastem. Zawsze to on był głównym bohaterem, który nie znikał na 200 stron. Rozumiem, że autor chciał pokazać inną perspektywę, więc cierpliwie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Nie żegnam się” to ostatni tom cyklu z Erastem Fandorinem. A ponieważ jestem fanką tegoż cyklu, trudno mi zachować obiektywizm. To najobszerniejsza część licząca sobie 550 stron. Boris Akunin świetnie nakreślił portret Rosji ogarniętej rewolucją. Mamy tu wykwalifikowanego szpiega, spiskowców, zamachowców, ideowców i całe rzesze głupców, bez których polityka nie istnieje. Jest oczywiście Fandorin i niezastąpiony Masa, który w tej części po prostu przeszedł sam siebie. I choć w pewnym momencie autor wystawił moją cierpliwość na próbę – 120 stronic bez udziału Erasta – to muszę przyznać, że „Nie żegnam się” to znakomicie napisana książka. Szkoda tylko, że tak okropnie smutna i przygnębiająca.

„Nie żegnam się” to ostatni tom cyklu z Erastem Fandorinem. A ponieważ jestem fanką tegoż cyklu, trudno mi zachować obiektywizm. To najobszerniejsza część licząca sobie 550 stron. Boris Akunin świetnie nakreślił portret Rosji ogarniętej rewolucją. Mamy tu wykwalifikowanego szpiega, spiskowców, zamachowców, ideowców i całe rzesze głupców, bez których polityka nie istnieje....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta część przygód mojego ukochanego Erastra wyjątkowo nie przypadła mi do gustu. Niby wszystko jak być powinno - i akcja, i humor - ale jednak czegoś mi zabrakło. "Nie żegnam się" to do tej pory najsłabszy tom z Fandorinem.

Ta część przygód mojego ukochanego Erastra wyjątkowo nie przypadła mi do gustu. Niby wszystko jak być powinno - i akcja, i humor - ale jednak czegoś mi zabrakło. "Nie żegnam się" to do tej pory najsłabszy tom z Fandorinem.

Pokaż mimo to

Kolejna solidna część serii. Czyta się dobrze. W sam raz na zimowe popołudnie.

Kolejna solidna część serii. Czyta się dobrze. W sam raz na zimowe popołudnie.

Pokaż mimo to

Książką „Nie żegnam się” Borysa Akunina zakończyłam moją czytelniczą przygodę (trwającą miesiąc) z Erastem Fandorinem.
Dla mnie była ona bardzo dobrym dopełnieniem całego cyklu (składającego się z szesnastu tomów), wiele było tu odniesień do wcześniejszych spraw, ale i filozofii życia, którą się kierował Erast Fandorin i jego sługa Masa. Nie będę zdradzać treści, a niestety trudno pisać bez konkretnych przykładów. Uważam jednak tę powieść za bardzo dopracowaną pod względem wątków, ale i ukazania charakteru poszczególnych postaci. Podobała mi się także na samym końcu niejako klamra do zakończenia pierwszej powieści z cyklu, czyli „Azazela”. Mogę zrozumieć, że zawiedzeni są ci, którzy oczekiwali typowego „fandorina” z zagadką kryminalną, żarcikami i śledztwem, tylko pamiętajmy, że sam bohater nie jest już tym samym człowiekiem, ma ponad 60 lat, jego cel życiowy się zmienił (jasno opisuje to, nawet kilkakrotnie), bo i życie go nie rozpieszczało, a przede wszystkim okoliczności są zupełnie inne (rewolucja i wojna domowa).
Spodobało mi się, że autor obok niewątpliwie wartkiej i wciągającej akcji znalazł miejsce na rozważania psychologiczne, filozoficzne, historyczne – wcale mnie nie nużyły, bo podane były w przystępny i interesujący sposób. Nie było może żarcików i "bondowskich" klimatów, lecz akurat w tej powieści mi ich nie brakowało.
Postać Aleksieja Romanowa (znanego również z rewelacyjnego cyklu "Bruderszaft ze śmiercią") uważam za najlepiej wykreowaną w całej serii: wielowymiarowa, dramatyczna. Szczególnie jeśli przypomni się jego wcześniejsze losy (cykl "Bruderszaft..."), destrukcyjna przemiana, której ulega, jest tragiczna.
Skuszę się jeszcze na krótkie podsumowanie całej serii. Po pierwsze na pewno wygodne jest przeczytanie wszystkich książek jedna po drugiej, bez czekanie na ukazywanie się kolejnych tomów. Dzięki temu ma się bezpośrednie porównanie, również zmian konwencji i stylów poszczególnych części, łatwiej widzieć powiązania wątków, bohaterów, a i oczekiwania nie wzrastają „do samego nieba” (co dzieje się dość często gdy czeka się kilka lat na kontynuację).
Powieści czytało mi się szybko, choć są lepsze i trochę gorsze tomy, rozumiem zamysł autora co do zmiany stylu i gatunku – lubię odnajdywać takie odniesienia i smaczki, fajnie czyta się te wariacje na temat. Najbardziej podobały mi się „Gambit turecki” (wiem, na LC ma chyba najsłabszą notę...), „Smierć Achillesa”, „Koronacja”, „Diamentowa karoca” i „Nie żegnam się”, a najmniej „Azazel” (gdyby nie ostatnia strona to nie wiem czy czytałabym kolejne części), „Walet pikowy” (choć doceniam humor), „Swiat jest teatrem” (zgrzyt w psychologicznym nakreśleniu bohaterów, szczególnie jeśli przeczyta się później „Czarne miasto”) oraz pierwsze opowiadanie z „Planety wody” (chyba najmniej pasujące do cyklu).
Polecam serię o Eraście Fandorinie, bo oprócz zagadek kryminalnych, humoru, bohaterów, licznych odniesień do innych utworów i autorów, podobał mi się elegancki język, jakim jest napisana, jej klimat retro, pewna nostalgia (ale bez sentymentalizmu).

Książką „Nie żegnam się” Borysa Akunina zakończyłam moją czytelniczą przygodę (trwającą miesiąc) z Erastem Fandorinem.
Dla mnie była ona bardzo dobrym dopełnieniem całego cyklu (składającego się z szesnastu tomów), wiele było tu odniesień do wcześniejszych spraw, ale i filozofii życia, którą się kierował Erast Fandorin i jego sługa Masa. Nie będę zdradzać treści, a niestety...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

słabsza, ale ciągle dobra

słabsza, ale ciągle dobra

Pokaż mimo to

Książka była dla mnie nie lada zaskoczeniem. Do tej pory pożerałam kolejne części cyklu o Eraście Fandorinie, nie mogłam się od nich oderwać i zwykle do nich jeszcze wracałam. Tym razem tak niebyło. Owszem, fabuła nawet ciekawa, bo i pasjonujący okres historyczny został dla niej wybrany, ale… To już nie to samo. Nie ten Erast, nie to tempo, nie to zakończenie. Myślę, że wbrew tytułowi, czas już pożegnać tego bohatera.

Książka była dla mnie nie lada zaskoczeniem. Do tej pory pożerałam kolejne części cyklu o Eraście Fandorinie, nie mogłam się od nich oderwać i zwykle do nich jeszcze wracałam. Tym razem tak niebyło. Owszem, fabuła nawet ciekawa, bo i pasjonujący okres historyczny został dla niej wybrany, ale… To już nie to samo. Nie ten Erast, nie to tempo, nie to zakończenie. Myślę, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poza czysto sentymentalnym żalem, że to już koniec, nie mam tej książce nic do zarzucenia, przeciwnie: kunszt, z jakim Akunin żongluje różnymi historycznymi wątkami na jednej płaszczyźnie i całkowicie wiarygodnymi psychologicznie wątkami poszczególnych bohaterów na kolejnej jest zaiste godny podziwu. Jego książki są pisane jakby jednocześnie z perspektywy ptaka i mrówki, a do tego przesiąknięte interesującymi obserwacjami kulturowymi. Mimo że z naszego miejsca na ziemi przemiany w Rosji, głównie z uwagi na skutki, maja charakter totalny, filozofia wschodnia, dążenie do doskonałości i pełni jako Szlachetny Mąż i ogólnie ironiczny styl narracji trochę biorą je w nawias, jakby i to nie było najważniejsze. Na koniec i te filozofie biorą w łeb, kiedy to w wydaniu Fandorina poukładany świat pryska w zestawieniu z mocą energii Yin.

Ale i to nie jest takie najgorsze, zdaje się mówić Akunin, wszak zawsze dzieje się tylko to, co możliwe w ramach karmy. Tak to Akunin co rusz wywraca do góry nogami czy to filozofię, czy wyjaśnienie, czy pocieszenie, które przed chwilą sam przedstawił. Wszystko jest względne, a każdą prawdę należy za chwilę wziąć w nawias, jedyne co jest pewne, to karma i to, że będzie co ma być. Dlatego wierzę (choć mi strasznie szkoda), że to ostatni Fandorin. Wszak bohater gdzieś tam wcześniej rozważał, ze dzięki jego karmie i nieopuszczajacym go szczęściu z istniejących opcji po Czarnym Mieście przytrafiła mu się ta najszczęśliwsza: koma zamiast śmierci. Na koniec niniejszej książki szczęście opuściło go na rzecz Mony (przy czym my wiemy, że w zasadzie syna - wszak w innym miejscu Fandorin wspomina ojca, który był poniekąd w jego życiu nieobecny, co go o tyle nie dziwiło, że ojcom się w linii Fandorinów jakoś ogólnie nie wiodło. Ha, jakże miałoby być inaczej, skoro swoje szczególne powodzenie przekazują po linii męskiej ze szkodą dla siebie samego, ale to wiemy dopiero doczytawszy do ostatniej strony), co stwierdził przegrawszy z nią w karty. Nie ma wiec raczej szans, by przeżył wybuch siedząc na kilku laskach dynamitu.

Ciekawa jestem, jak dalej potoczyły się losy pozostałych bohaterów? Masa wydawał się gotowy do odejścia - chyba nie przez utopienie w jeziorze, które tam tak natrętnie odbijało słońce. Ale harakiri w Szwajcarii?? Swoją droga, wątek z Szu Szu uroczy, Akunin potrafi kpić z własnych bohaterów jak nikt :). Było to zarazem moje pierwsze spotkanie z Romanowem, wielkiej sympatii nie odczułam, ale jak mi Bruderszaft wpadnie w ręce, chętnie zajrzę.

Poza czysto sentymentalnym żalem, że to już koniec, nie mam tej książce nic do zarzucenia, przeciwnie: kunszt, z jakim Akunin żongluje różnymi historycznymi wątkami na jednej płaszczyźnie i całkowicie wiarygodnymi psychologicznie wątkami poszczególnych bohaterów na kolejnej jest zaiste godny podziwu. Jego książki są pisane jakby jednocześnie z perspektywy ptaka i mrówki, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

srogo się zawiodłem, czekałem rok na przetłumaczenie ostatniej części, zupełnie niepotrzebnie. Postać Erasta została zmarginalizowana. Zakończenie dyskusyjne i bezsensowne ( jak dla mnie). Ale co najbardziej mnie razi, to brak dokończenia wątków z "Czarnego miasta", która była książką wręcz doskonałą i to ona powinna kończyć cykl o Fandorinie. Drażni mnie też kolejna postać kobiety z bardzo silnym charakterem, która manipuluje główną postacią. Główny bohater zajmuje może 10 % fabuły. Chyba odradzam. Nie jest to zła książka, ale dla mnie autorowi brakło pomysłu.
P.S. Ogólnie uważam że postać Erasta Pietrowicza Fandorina, jest jedna z najbardziej barwnych w literaturze. Wejście z hukiem w "Azazelu" poprzez "Śmierć Achillesa" i "Diamentową Karocę" zapewniło mi wiele godzin życia jej życiem, głównie w carskiej Rosji, ale też mojej ukochanej Japonii i arabskim Baku. Żegnam się z nią z żalem i ubolewaniem, że autor nie dorósł do zakończenia odpowiadającemu wielkości tego bohatera. Bywaj Eraście.

srogo się zawiodłem, czekałem rok na przetłumaczenie ostatniej części, zupełnie niepotrzebnie. Postać Erasta została zmarginalizowana. Zakończenie dyskusyjne i bezsensowne ( jak dla mnie). Ale co najbardziej mnie razi, to brak dokończenia wątków z "Czarnego miasta", która była książką wręcz doskonałą i to ona powinna kończyć cykl o Fandorinie. Drażni mnie też kolejna postać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to