Jestem wielką fanką Fandroina. Mam ogromny sentyment. Czytałam jeszcze podczas studiów rusycystycznych. I niestety muszę stwierdzić, że autor zakończył serię o Fandorinie w jeden z najgorszych sposobów. Sama fabuła historyczna dla mnie była ciekawa. Jednak to co autor zrobił z głównym bohaterem mnie załamało. Rozumiem, że Fandorin się starzeje, zmienia sie jego światopogląd i życiowa filozofia. Ale przecież nie stał się nagle półgłówkiem. A w tej książce nagle wiedząc kto jest odpowiedzialny za wybuch w sierocińcu, z własnej woli decyduje się ruszyć w podróż przez tę osobę zorganizowaną. Końcowe sceny, gdy ktoś tlumaczy mu jak kierować drezyną i krzyczy gdy Fandorin chce pociągnąć hamulec bezpieczeństwa... Dziecko wpadłoby na to, że coś jest nie tak. Wygląda to tak jakby Fandorin chciał umrzeć. Zakończenie jest po prostu śmieszne. Jego śmierć jest tak głupia, że aż nie wierzę. Autorze, lepiej było zakończyć cykl o Fandorinie na byle jakiej książce. Zagadka rozwiązana i koniec.
A już kompletnie czymś niezrozumiałym jest ta nagła przemiana bohatera w domatora. Tu wszystko jest na siłę, ta wielka miłość, szybki ślub, dziecko. To wszystko jest niedorzeczne dla kogoś kto czytał poprzednie książki. Postać Mony jest beznadziejna. To akurat rzecz nad którą ubolewam w całej serii - postaci kobiet u Akunina są w większości wykreowane na bezdennie głupie. A Mona jest chyba najgorsza.
Plus za ciekawe tło historyczne i ukazanie różnych stron konfliktu rewolucyjnej Rosji, ciekawa postać Romanowa, uroczy wątek Masy. Niestety to jak autor obszedł się z głównym bohaterem sprawiło, że bez żalu zakończyłam serię z Erastem, chociaż niesmak pozostał.

Jestem wielką fanką Fandroina. Mam ogromny sentyment. Czytałam jeszcze podczas studiów rusycystycznych. I niestety muszę stwierdzić, że autor zakończył serię o Fandorinie w jeden z najgorszych sposobów. Sama fabuła historyczna dla mnie była ciekawa. Jednak to co autor zrobił z głównym bohaterem mnie załamało. Rozumiem, że Fandorin się starzeje, zmienia sie jego światopogląd...

No cóż, dość smutny koniec Fandorina. Przeczytałem tylko dwie książki z tej serii,mimo to były dość odświeżające po anglosaskich autorach. Autor - z wykształcenia "japonista" - czasem niepotrzebnie naginał akcję w stronę japońskości, co bywało irytujące. Wolałbym więcej czystej rosyjskości. Sowiecki agent Romanow pojawia się moim zdaniem w "Powieści szpiegowskiej" , gdzie właściwie kończy jako ostatni pamiętający Fandorina. Koniec Rosji, koniec Erasta... RIP...

No cóż, dość smutny koniec Fandorina. Przeczytałem tylko dwie książki z tej serii,mimo to były dość odświeżające po anglosaskich autorach. Autor - z wykształcenia "japonista" - czasem niepotrzebnie naginał akcję w stronę japońskości, co bywało irytujące. Wolałbym więcej czystej rosyjskości. Sowiecki agent Romanow pojawia się moim zdaniem w "Powieści szpiegowskiej" , gdzie...

Jest mi smutno, bo seria z Erastem to kawał historii mojego życia, jaki to jest świetny cykl! Jednak każda historia musi się kiedyś skończyć. Historia Fandorina i Masy skończyła się w dobrym, godnym, wzruszającym stylu, zwłaszcza że ze strony autora wybrzmiewało pewne zmęczenie materiałem w tym ostatnim tomie. Czy archetypowy poszukiwacz przygód może osiąść na laurach i poświęcić się życiu rodzinnemu? No właśnie. Więc dobrze, że stało się, jak się stało, chociaż bolało i było smutno. A ja też się nie żegnam, na pewno przeczytam wiele tomów ponownie, nie raz i nie dwa, cykl jest cudowny, a Akunin pisze wspaniale. Koniec laurki, w pełni zresztą zasłużonej, dziękuję za uwagę, do zobaczenia ponownie gdzieś w okolicy "Nefrytowego różańca" (arcydzieło w swoim gatunku).

Jest mi smutno, bo seria z Erastem to kawał historii mojego życia, jaki to jest świetny cykl! Jednak każda historia musi się kiedyś skończyć. Historia Fandorina i Masy skończyła się w dobrym, godnym, wzruszającym stylu, zwłaszcza że ze strony autora wybrzmiewało pewne zmęczenie materiałem w tym ostatnim tomie. Czy archetypowy poszukiwacz przygód może osiąść na laurach i...

“Nie żegnam się” to ostatnia, jak zapowiedział autor, powieść z Erastem Pietrowiczem Fandorinem w roli głównej. Erast, po postrzale w głowę przed niemal 4 laty, zapada w śpiączkę. Po 5-miesięcznej kuracji u chińskiego uzdrowiciela Chianga jego stan znacznie się poprawia. Jednak rzeczywistość, którą zastaje po „przebudzeniu” jest niezrozumiała i nieprzyjemnie zaskakująca. Akunin w swojej powieści pokazuje obraz Rosji ogarniętej rewolucją. Czasy pozornej proletariackiej równości i strażników socjalistycznej praworządności - biali kontra czerwoni. Zaskakuje nieco pomysł wprowadzenia do opowieści o Fandorine drugiego bohatera, niemal w tym samym stopniu istotnego, czyli Aleksieja Romanowa - czerwonogwardzisty i szpiega, znanego fanom Akunina z cyklu “Bruderszaft ze śmiercią”. Losy obu postaci w pewnym momencie splatają się, przenikają i trwają aż do zaskakującego finału. Poznajemy również Monę - towarzyszkę podróży, a w końcu także życia Erasta.
Według mnie “Nie żegnam się” to znakomicie napisana książka, mimo iż przeważającej części przygnębiająca i smutna. Zakończenie raczej dyskusyjne i pozostawiające uczucie niedosytu. Akcja - jak to u Akunina - szybka i wciągająca, nieodmiennie to samo poczucie humoru, fascynujące rozważania filozoficzne i analizy psychologiczne, a nade wszystko niepowtarzalny klimat retro i swoista nostalgia.

“Nie żegnam się” to ostatnia, jak zapowiedział autor, powieść z Erastem Pietrowiczem Fandorinem w roli głównej. Erast, po postrzale w głowę przed niemal 4 laty, zapada w śpiączkę. Po 5-miesięcznej kuracji u chińskiego uzdrowiciela Chianga jego stan znacznie się poprawia. Jednak rzeczywistość, którą zastaje po „przebudzeniu” jest niezrozumiała i nieprzyjemnie zaskakująca....

Książka całkiem dobra, a przynajmniej jej druga połowa, która nabiera rumieńców i wciąga. Choć samego Fandorina jest mało, to Akunin ewidentnie nie potrafi się z nim rozstać. Autor zostawia czytelnika z pytaniem... to w końcu co z tym Fandorinem? Wszak do magicznych dwóch ósemek Erastowi jeszcze trochę brakuje. Zakończenie rozczarowuje.
Autor zostawił furtkę, tylko czy jeszcze z niej skorzysta...

Książka całkiem dobra, a przynajmniej jej druga połowa, która nabiera rumieńców i wciąga. Choć samego Fandorina jest mało, to Akunin ewidentnie nie potrafi się z nim rozstać. Autor zostawia czytelnika z pytaniem... to w końcu co z tym Fandorinem? Wszak do magicznych dwóch ósemek Erastowi jeszcze trochę brakuje. Zakończenie rozczarowuje.
Autor zostawił furtkę, tylko czy...

Najsłabsza książka z serii. Erast Pietrowicz Fandorin jest jedną z najciekawszych postaci literackich, z jaką dane mi było się spotkać. W "Nie żegnam się" jest wciąż rodzaj humoru, który polubiliśmy w pozostałych częściach cyklu. Ale wyjątkowo mało tu Fandorina (znika na około 200 stron),wyjątkowo dużo ciężkich tematów polityczno-historycznych, a zakończenie co najmniej rozczarowujące.

Najsłabsza książka z serii. Erast Pietrowicz Fandorin jest jedną z najciekawszych postaci literackich, z jaką dane mi było się spotkać. W "Nie żegnam się" jest wciąż rodzaj humoru, który polubiliśmy w pozostałych częściach cyklu. Ale wyjątkowo mało tu Fandorina (znika na około 200 stron),wyjątkowo dużo ciężkich tematów polityczno-historycznych, a zakończenie co najmniej...

Przygody Erasta Fandorina mają się ku końcowi. Jak zwykle dobrze się czyta, wątki splatają się niespodzianie, umiejętności bohaterów budzą podziw.

Przygody Erasta Fandorina mają się ku końcowi. Jak zwykle dobrze się czyta, wątki splatają się niespodzianie, umiejętności bohaterów budzą podziw.

Myślę, że nie doceniają tej książki Ci, którzy nie czytali również serii Bruderszaft ze śmiercią. W "Nie żegnam się" Akunin wspaniale zakończył historie bohaterów obu cyklów - Fandorina i Romanowa. Może nawet więcej miejsca poświęcił temu drugiemu ale obie historie splótł znakomicie. Przemiana Romanowa jest przygnębiająca, po Batalionie Aniołów można było czuć do niego jeszcze trochę sympatii ale Akunin postarał się aby pozbawić czytelnika wszelkich złudzeń. Wolałabym innego zakończenia historii Fandorina ale z drugiej strony - spodziewałam się, że nie będzie happy endu.

Myślę, że nie doceniają tej książki Ci, którzy nie czytali również serii Bruderszaft ze śmiercią. W "Nie żegnam się" Akunin wspaniale zakończył historie bohaterów obu cyklów - Fandorina i Romanowa. Może nawet więcej miejsca poświęcił temu drugiemu ale obie historie splótł znakomicie. Przemiana Romanowa jest przygnębiająca, po Batalionie Aniołów można było czuć do niego...

Książkę kupiłam zaraz po premierze, ale dopiero teraz ją przeczytałam. Chyba bałam się tego, co znajdę w środku. A więc Erast nie umarł. To była pierwsza dobra wiadomość! Trochę rozczarowało mnie to, że tak mało Erasta w powieści z Erastem. Zawsze to on był głównym bohaterem, który nie znikał na 200 stron. Rozumiem, że autor chciał pokazać inną perspektywę, więc cierpliwie czekałam na dalszy ciąg. Jak zawsze u Akunina - czyta się świetnie. Co do samej powieści, trochę zaskoczona była losami Erasta, jakie wymyślił mu autor. A już samo zakończenie - rozbroiło mnie zupełnie. Ech. Może rzeczywiście lepiej było zakończyć na "Czarnym Mieście"?

Książkę kupiłam zaraz po premierze, ale dopiero teraz ją przeczytałam. Chyba bałam się tego, co znajdę w środku. A więc Erast nie umarł. To była pierwsza dobra wiadomość! Trochę rozczarowało mnie to, że tak mało Erasta w powieści z Erastem. Zawsze to on był głównym bohaterem, który nie znikał na 200 stron. Rozumiem, że autor chciał pokazać inną perspektywę, więc cierpliwie...

„Nie żegnam się” to ostatni tom cyklu z Erastem Fandorinem. A ponieważ jestem fanką tegoż cyklu, trudno mi zachować obiektywizm. To najobszerniejsza część licząca sobie 550 stron. Boris Akunin świetnie nakreślił portret Rosji ogarniętej rewolucją. Mamy tu wykwalifikowanego szpiega, spiskowców, zamachowców, ideowców i całe rzesze głupców, bez których polityka nie istnieje. Jest oczywiście Fandorin i niezastąpiony Masa, który w tej części po prostu przeszedł sam siebie. I choć w pewnym momencie autor wystawił moją cierpliwość na próbę – 120 stronic bez udziału Erasta – to muszę przyznać, że „Nie żegnam się” to znakomicie napisana książka. Szkoda tylko, że tak okropnie smutna i przygnębiająca.

„Nie żegnam się” to ostatni tom cyklu z Erastem Fandorinem. A ponieważ jestem fanką tegoż cyklu, trudno mi zachować obiektywizm. To najobszerniejsza część licząca sobie 550 stron. Boris Akunin świetnie nakreślił portret Rosji ogarniętej rewolucją. Mamy tu wykwalifikowanego szpiega, spiskowców, zamachowców, ideowców i całe rzesze głupców, bez których polityka nie istnieje....