Ta książka chyba dla mnie została napisana ...

Ta książka chyba dla mnie została napisana ...

Trzecia część serii. Życie Oliwii dobiega kresu. Córka z mężem czyhają na majątek. Tymczasem starsza pani postanawia spisać testament, który niekoniecznie spodoba się się córce...

Trzecia część serii. Życie Oliwii dobiega kresu. Córka z mężem czyhają na majątek. Tymczasem starsza pani postanawia spisać testament, który niekoniecznie spodoba się się córce...

Ostatnia część trylogii o rodzinie Hunterów. Oliwia została wdową, a Julietka poślubiła Aleksandra, brata swojego przybranego ojca. Szczęście pary niszczy tragedia - śmierć nowonarodzonego syna. W tym samym czasie Agnieszka, matka Julietki, na krótko przed wyjazdem do Australii rodzi kolejne dziecko, córkę Sylwię. Aby ocalić zrozpaczoną Julietkę, Agnieszka postanawia oddać jej dziewczynkę na wychowanie. Sylwia dorasta otoczona miłością i troską. To ona staje się główną bohaterką powieści. Podobnie jak jej rodzice i dziadkowie angażuje się w pomoc robotnikom. Na jej drodze staje również dwóch przystojnych mężczyzn.

Ta część była chyba najgorsza. W poprzednich autor opowiadał ogólnie o walce o prawa robotników i nierównościach społecznych, tutaj już oficjalnie mówi się o socjalizmie i mam wrażenie, że w czasach komunizmu ta książka mogła służyć w celach propagandowych. Owszem, pojawiają się tu postacie o różnych poglądach, ale mam wrażenie, że Bidwell był po stronie Blatchforda, który naprawdę był stuprocentowo ,,czerwony". Jednak ja patrzę na to z perspektywy człowieka dwudziestego pierwszego wieku. Natomiast trudno się dziwić, że w wiktoriańskiej Anglii biedni i poniżani ciągnęli do ustroju, który miał zapewnić im równość i sprawiedliwość. Podejrzewam, że na miejscu głównej bohaterki zachowywałabym się podobnie.

Myślałam, że głównym wątkiem będzie relacje Sylwii z jej rodzicami - biologicznymi i przybranymi, i trochę się rozczarowałam. Dla bohaterów taki układ to wcale nie jest problem, Sylwia czuje się doskonale, nie tęskni za Adamem i Agnieszką, ale nie ma też do nich pretensji, odkrycie prawdy nie budzi w niej żadnego poruszenia. Powieść opisuje dramat, jakim jest, według mnie, oddanie własnego dziecka, natomiast tutaj wcale nie jest to traktowane jako coś trudnego i to mnie bardzo rozczarowało.

Poza tymi wadami, książka trzyma poziom. Może wolałabym, żeby było więcej wątków drugoplanowych i o Adamie i Agnieszce, ale tak też jest w porządku. Bardzo podobały mi się relacje Sylwii i Nevila, mogłyby być jeszcze dokładniej opisane. Chętnie jednak poczytałabym o tym, co zdarzyło się wcześniej, o początkach wspólnego życia Aleksandra i Julietki, których wątek miłosny mnie zaintrygował. Podobnie jak w pierwszych częściach mamy tu dużo wstawek historycznych z naciskiem na sprawy społeczne. ,,Testament Oliwii" może pomóc w pogłębianiu wiedzy, ale nie robi tego tak fascynująco jak ,,Oliwia i Filip" i ,,Adam, syn Oliwii". Ta część nie wciągnęła mnie aż tak bardzo, ale czytało mi się ją szybko i dobrze. Moją ulubioną postacią chyba nadal pozostaje Oliwia, ale i Sylwię gorąco polubiłam.

Polecam całą trylogię o Oliwii i Filipie. Nie są to tak porywające i zachwycające powieści jak pierwsze dwa tomy ,,Dziedzictwa rodu Poldarków"(które klimatem przypominają mi powieści Bidwella),ale nadal to świetna lektura dla fanów powieści historycznych, obyczajowych i społecznych. Z chęcią sięgnę po inne pozycje autora.

,,Kto próbuje różnych dróg, ten znajdzie najlepszą dla siebie – najgładszą albo najpiękniej kamienistą, zależnie od potrzeb temperamentu."

Ostatnia część trylogii o rodzinie Hunterów. Oliwia została wdową, a Julietka poślubiła Aleksandra, brata swojego przybranego ojca. Szczęście pary niszczy tragedia - śmierć nowonarodzonego syna. W tym samym czasie Agnieszka, matka Julietki, na krótko przed wyjazdem do Australii rodzi kolejne dziecko, córkę Sylwię. Aby ocalić zrozpaczoną Julietkę, Agnieszka postanawia oddać...

Z żalem pożegnałam się z bohaterami trylogii o Oliwii, Filipie i ich potomkach.
Trzecia część opisuje przede wszystkim leciwą już Oliwię oraz wnuczkę Sylwię. Sporo miejsca autor poświęca konfliktowi rodzinnemu, którego przedmiotem jest rodowy majątek.
Szkoda, że akcja jest przewidywalna, podobnie jak w pierwszym tomie. Teraz, po przeczytaniu całości, stwierdzam, że najlepsza i najbardziej zaskakująca okazała się druga część.

Oprócz obyczajowych wątków mamy tu ciekawie pokazane tło społeczno-polityczne Anglii początku XX wieku. Część bohaterów ulega fascynacji socjalizmem, inni są zażartymi przeciwnikami nowych tendencji.
Ważny jest tu też motyw emancypacji kobiet, chociaż przewija się on także przez poprzednie tomy.

Polecam przede wszystkim miłośnikom sag i powieści obyczajowych.

Z żalem pożegnałam się z bohaterami trylogii o Oliwii, Filipie i ich potomkach.
Trzecia część opisuje przede wszystkim leciwą już Oliwię oraz wnuczkę Sylwię. Sporo miejsca autor poświęca konfliktowi rodzinnemu, którego przedmiotem jest rodowy majątek.
Szkoda, że akcja jest przewidywalna, podobnie jak w pierwszym tomie. Teraz, po przeczytaniu całości, stwierdzam, że...

Książka nie jest tak świetna jak część pierwsza, ale bardzo dobrze się ją czyta. Mam 14 lat i uważam, że ta książka jest przeznaczona dla osób, które mają min. 13 lat.

Książka nie jest tak świetna jak część pierwsza, ale bardzo dobrze się ją czyta. Mam 14 lat i uważam, że ta książka jest przeznaczona dla osób, które mają min. 13 lat.

Lepsza od drugiego tomu, jednak do pierwszego sporo jej brakuje. Jednak jako dopełnienie całości sprawdza się świetnie. Niestety, wydaje mi się, że autor wpada w moralizatorskie tony i jakby na siłę chce pokazać czytelnikowi to, co ten sam już dostrzegł w dwóch pozostałych.

Lepsza od drugiego tomu, jednak do pierwszego sporo jej brakuje. Jednak jako dopełnienie całości sprawdza się świetnie. Niestety, wydaje mi się, że autor wpada w moralizatorskie tony i jakby na siłę chce pokazać czytelnikowi to, co ten sam już dostrzegł w dwóch pozostałych.

przegadana książka, gdyby jeszcze te dyskusje były ciekawe...
brzmi to jak propaganda komunistyczna
a szkoda, bo gdy akcja zaczyna w końcu iść do przodu robi się ciekawiej
gdyby tylko...

przegadana książka, gdyby jeszcze te dyskusje były ciekawe...
brzmi to jak propaganda komunistyczna
a szkoda, bo gdy akcja zaczyna w końcu iść do przodu robi się ciekawiej
gdyby tylko...