George Bidwell

Książka Bidwella stanowi dobry wstęp do głębszego poznania Henryka VIII jako władcy i człowieka na tle ogólnoeuropejskich przemian, które zachodziły we wczesnonowożytnej Europie. Do zbeletryzowanych form przedstawienia historii warto podchodzić ostrożnie, szczególnie gdy napisane zostały przez obcokrajowca w głębokim PRLu. Myślę, że cenzura tej pozycji ominąć nie mogła i należy mieć to na względzie czytając niektóre fragmenty tej książki (np. o klerze). Ale to również ta zbeletryzowana forma pozwala na łatwe zapamiętanie faktów, dat i postaci, które gdy są wkuwane na lekcjach historii często uciekają z zakamarków pamięci zaraz po teście. Dlatego też myślę, że jest to dobra pozycja na start, by zorientować się w sytuacji na dworze i relacjach między europejskimi władcami i poznać ważne nazwiska epoki, a następnie skonfrontować to co zapamiętaliśmy z książki z jakąś sensowną pracą historyka, a nie pisarza beletrystycznego. Książka dostała by ode mnie pięć gwiazdek gdyby nie jeszcze inny jej aspekt. Zdumiewająca była liczba archaicznych słów, na które trafiałem co kilka stron i do których rozszyfrowania musiałem mięć pod ręką słownik. Do niedawna nie miałem pojęcia czym jest fraucymer, polor, gamrat czy jurgieltnik. Dodatkowo, książka przepełniona jest aluzjami seksualnymi często zabarwionymi bardzo seksistowsko i z umiłowaniem powtarzanymi tak często jak to możliwe. Oburzające lub śmieszne jeżeli pamięta się, że książka została napisana w latach siedemdziesiątych, dopełnia to jednak obraz tej lektury jako ciekawego studium nie tylko Henryka ale samego pisarstwa Bidwella. Poniżej przytoczę dwa szokujące/śmieszne fragmenty: "Jako, że moje kochanie jest daleko, posyłam przynajmniej dziczyznę, przedstawiającą moje imię, bo to jest mięso jelenia, a niebawem będziesz się kąszczkiem mego własnego radowała, jeśli Bóg pozwoli." "Tłok, ruch, wrzawa. Starsi wspominają jakieś dawne wesela i trącając się łokciami, z lubieżnym uśmieszkiem szepczą o własnych nocach poślubnych. Dziewczęta chichoczą, kryją twarz, zerkają spod oka na co przystojniejszych młodzików. A ci korzystają, z tłoku, by przycisnąć się do ponętnych kształtów albo psotnie uszczypnąć zgrabny tyłeczek patrząc ze zdumioną niewinnością, gdy właścicielka odwróci się z irytacją."