Właśnie skończyłem czytać kolejną książkę autorstwa Dr. Szczurowskiego, dotyczącą krzyżackiego podboju Prus, po którą tym razem sięgnąłem bez obaw (byłem już po lekturze „Prusów”). Muszę powiedzieć, że się nie zawiodłem, przeciwnie, niektórymi aspektami jestem wręcz zachwycony. Szczególnie przypadło mi do gustu, jako człowiekowi zawodowo „siedzącemu” w naukach przyrodniczych, odwołanie się Autora właśnie do tych nauk, co w książkach historycznych jest rzadkie, a przecież wyjątkowo cenne poznawczo. W ogóle na uwagę zasługuje interdyscyplinarne ujęcie problemu, przy czym ta interdyscyplinarność w wykonaniu Dr. Szczurowskiego jest bardzo daleko idąca (nauki przyrodnicze, ekonomia, geopolityka, psychologia społeczna, nauki pomocnicze historii i in.). Do tego trzeba dodać wyjątkową świadomość metodologiczną autora (kapitalny wstęp),jeszcze bardziej widoczną niż w przypadku „Prusów”, a także krytyczne podejście do źródeł i dotychczasowej literatury. Jeśli chodzi o meritum sprawy, to otrzymaliśmy analizę, którą można uznać za pełną, wielowymiarową i bez wątpienia nowatorską. Zupełnie nie zgadzam się z pierwszą opinią przedstawioną tutaj, która chyba dotyczy jakiejś innej książki… Natomiast znowu brakuje mi map, za co minimalnie obniżam ocenę.

Właśnie skończyłem czytać kolejną książkę autorstwa Dr. Szczurowskiego, dotyczącą krzyżackiego podboju Prus, po którą tym razem sięgnąłem bez obaw (byłem już po lekturze „Prusów”). Muszę powiedzieć, że się nie zawiodłem, przeciwnie, niektórymi aspektami jestem wręcz zachwycony. Szczególnie przypadło mi do gustu, jako człowiekowi zawodowo „siedzącemu” w naukach...

Przeczytałem ostatnio pod rząd 3 pozycje Autora dotyczące historii Prus, ogólnie jako nie-historyk, a jedynie czytelnik-pasjonat historii, zainteresowany poznaniem możliwie aktualnego stanu wiedzy w temacie, mam poczucie że dostałem dokładnie to czego potrzebowałem. Jest analiza źródeł, jest odniesienie do innych publikacji, są własne przemyślenia - takie prace aż chce się czytać. Z jednym wyjątkiem, dla którego nieco obniżyłem ocenę. Didaskalia w postaci wojenki ze "środowiskiem" dla osoby spoza tegoż środowiska są zupełnie niepotrzebne i obniżają przyjemność z lektury.

Przeczytałem ostatnio pod rząd 3 pozycje Autora dotyczące historii Prus, ogólnie jako nie-historyk, a jedynie czytelnik-pasjonat historii, zainteresowany poznaniem możliwie aktualnego stanu wiedzy w temacie, mam poczucie że dostałem dokładnie to czego potrzebowałem. Jest analiza źródeł, jest odniesienie do innych publikacji, są własne przemyślenia - takie prace aż chce się...

Dziękuję uprzejmie również za tę opinię, anonimie. Niestety znowu (por. opinię dot. „Bitwy nad rzeką Sirgune) polega ona na manipulacji i pisaniu nieprawdy, ponownie zawierając także bezwartościowe ogólniki. Widać, że autor tych opinii bardzo mnie nie lubi, a zawiść bardzo go męczy. Chyba nawet mu współczuję, choć jego bardzo nieetycznego i niemądrego zachowania nie pochwalam. Chciałbym także uprzejmie zauważyć, że przecież „witing” może napisać książkę lepszą. Oj, przepraszam, wiem, to było złośliwe ;-)

Dziękuję uprzejmie również za tę opinię, anonimie. Niestety znowu (por. opinię dot. „Bitwy nad rzeką Sirgune) polega ona na manipulacji i pisaniu nieprawdy, ponownie zawierając także bezwartościowe ogólniki. Widać, że autor tych opinii bardzo mnie nie lubi, a zawiść bardzo go męczy. Chyba nawet mu współczuję, choć jego bardzo nieetycznego i niemądrego zachowania nie...

Książka po prostu rozczarowuje, szczególnie wobec szumnych zapowiedzi autora. Najpierw przez ok. 30 stron stara się przekonać czytelnika, że udało mu się napisać na tyle wybitną i nowatorską pracę, że aż nie mógł znaleźć odpowiedniego recenzenta wydawniczego (!),a następnie okazuje się, że to zwykła kompilacja głównie polskich publikacji. Wszystko podlane sosem nachalnej autopromocji (z lektury można dowiedzieć się m.in., że autor nie pija kawy, albo że nie jest zbyt skory do komplementowania ludzi, ale… kogo to obchodzi?) w połączeniu z niekiedy dość zabawnymi próbami pouczania historyków w jaki sposób powinni wykonywać swój zawód. Czy poza tym książka posiada jeszcze jakieś mankamenty? Przede wszystkim autor ma ograniczone pojęcie o źródłoznawstwie, co wyraźnie widać poprzez nieumiejętność rozpoznania schematów narracyjnych (kłania się książka Janusza Trupindy poświęcona kronice Piotra z Dusburga). Na koniec warto przytoczyć deklarację autora, że w nauce jest zwolennikiem dążenia do prawdy obiektywnej, choć przecież jest subiektywną osobą bazującą na subiektywnych źródłach i niestety nie zdradza w jaki sposób zamierza w związku z tym tę obiektywność uzyskać. W skrócie: jeśli ktoś zna prace Jana Powierskiego, Grzegorza Białuńskiego czy Alicji Dobrosielskiej, to niczego nowego się z tego opracowania nie dowie, i na nic zda się próba przekonania czytelników, że ten czy inny autor nie zna się na swoim fachu, a nowe wnioski może dać jedynie podejście interdyscyplinarne, o którym autor tak wiele pisze, ale którego nijak u niego nie dostrzegłem.

Książka po prostu rozczarowuje, szczególnie wobec szumnych zapowiedzi autora. Najpierw przez ok. 30 stron stara się przekonać czytelnika, że udało mu się napisać na tyle wybitną i nowatorską pracę, że aż nie mógł znaleźć odpowiedniego recenzenta wydawniczego (!),a następnie okazuje się, że to zwykła kompilacja głównie polskich publikacji. Wszystko podlane sosem nachalnej...

Dobre podejście i śmiałe tezy - bez uprzedzeń. Duży plus za tłumaczenia z łaciny i przestępny język. Polecam wszystkim a w szczególności „prusofilom”.

Dobre podejście i śmiałe tezy - bez uprzedzeń. Duży plus za tłumaczenia z łaciny i przestępny język. Polecam wszystkim a w szczególności „prusofilom”.

Znakomita książka napisana bardzo solidnie przez wybitnego znawcę tematu.

Znakomita książka napisana bardzo solidnie przez wybitnego znawcę tematu.