Nosił wilk razy kilka...

Bożydar Gwóźdź, długo grał na nosie polskim organom ścigania. Zabił ćwieka milicji oraz śledczemu, majorowi Brejwo, który za punkt honoru postawił sobie schwytanie tego oszusta. Chociaż Bożydar długo i zręcznie umyka sprawiedliwości, dość łatwo domyślić się, że w końcu zostanie ujęty. Czytelnik może tylko zastanawiać się w jaki sposób do tego dojdzie

Akcja jest raczej spokojna. Nie ma tu szaleńczych pościgów czy niespodziewanych zwrotów akcji. Być może dlatego że sam ścigany zdaje przez większość czasu zachowywać zimną krew. Po prostu zmienia tożsamość i miejsce pobytu, gdy tylko czuje, że zaczyna tracić grunt pod nogami. Oczywiście zabiera ze sobą wszystko, co można spieniężyć. Świadkowie, a tych jest coraz więcej, nie są w stanie podać dokładnego wyglądu oszusta, bo ten, niczym kameleon, dopasowuje się do środowiska, do którego ma trafić. Raz jest zwykłym umorusanym kierowcą, by potem zostać eleganckim dyrektorem szpitala. W końcu gubi go drobna pomyłka i to jest mój największy zarzut, co do tej książki. Przez wiele stron Bożydar przybiera różne tożsamości, tka pajęczynę kłamstw, które nagle zostaje zerwana. Ot tak, po prostu. Zabrakło mi jakiegoś zwieńczenia.

Książkę czyta się przyjemnie o szybko, ale raczej nie zostanie w mojej pamięci na długo.

Nosił wilk razy kilka...

Bożydar Gwóźdź, długo grał na nosie polskim organom ścigania. Zabił ćwieka milicji oraz śledczemu, majorowi Brejwo, który za punkt honoru postawił sobie schwytanie tego oszusta. Chociaż Bożydar długo i zręcznie umyka sprawiedliwości, dość łatwo domyślić się, że w końcu zostanie ujęty. Czytelnik może tylko zastanawiać się w jaki sposób do tego...