Kolejny raz się nie zawiodłam. Książka utrzymana na dobrym poziomie , sporo się działo. Polecam

Kolejny raz się nie zawiodłam. Książka utrzymana na dobrym poziomie , sporo się działo. Polecam

Akcja jest, fajne postacie są, historie nietuzinkowe są. Aż przykro, że została mi do przeczytania tylko jedna część. Polecam.

Akcja jest, fajne postacie są, historie nietuzinkowe są. Aż przykro, że została mi do przeczytania tylko jedna część. Polecam.

Jedenastoletni ministrant, Kornel Dąbrowski, zostaje znaleziony martwy na cmentarzu przykościelnym. Kiciński ratuje młodego wikarego, Piotra Jarzynę, przed linczem mieszkańców. Są przekonani, że to ksiądz jest sprawcą zbrodni oraz pedofilem.
Znika wychowanek poprawczaka, Radosław Wężyk. W tym samym czasie matka zgłasza zaginięcie swojej opóźnionej w rozwoju córki, Doroty Sochy
Ja­nusz Sobol obserwuje trzy kobiety, trzy przyjaciółki. To mu jednak nie wystarcza.

Trzy osobne wątki, prowadzone przez różnych śledczych, nie wskazywały na połączenia między sobą... I faktycznie się nie połączyły. Liczyłam też na szersze rozwinięcie tematu, który rozpoczynał całe śledztwo. Tak się nie stało, podobnie jak w przypadku wątku dzieciobójczyni, który rozmył się i został zepchnięty na margines.
Natomiast nić obyczajowa została rozbudowana i dopieszczona. Dzięki temu bohaterowie nabrali jeszcze więcej realizmu. Naturalne dialogi dopełniły obrazu.
Został mi do przeczytania jeszcze jeden tom, ale póki co ten oceniam najniżej.

Jedenastoletni ministrant, Kornel Dąbrowski, zostaje znaleziony martwy na cmentarzu przykościelnym. Kiciński ratuje młodego wikarego, Piotra Jarzynę, przed linczem mieszkańców. Są przekonani, że to ksiądz jest sprawcą zbrodni oraz pedofilem.
Znika wychowanek poprawczaka, Radosław Wężyk. W tym samym czasie matka zgłasza zaginięcie swojej opóźnionej w rozwoju córki, Doroty...

Mam takie wrażenie, że te nieparzyste tomy z cyklu "Stracone Dusze" bardziej mnie wciągają. To jest 5 część sagi i również bardzo dobrze mi się ją czytało. Nawet zżyłam się nieco z bohaterami.

Zarówno kwestie obyczajowe bohaterów jak i kwestie prowadzonych dochodzeń trzymają w napięciu i są dość zaskakujące.

Bardzo polecam. Przyjemnie spędzony czas.

Mam takie wrażenie, że te nieparzyste tomy z cyklu "Stracone Dusze" bardziej mnie wciągają. To jest 5 część sagi i również bardzo dobrze mi się ją czytało. Nawet zżyłam się nieco z bohaterami.

Zarówno kwestie obyczajowe bohaterów jak i kwestie prowadzonych dochodzeń trzymają w napięciu i są dość zaskakujące.

Bardzo polecam. Przyjemnie spędzony czas.

58/39k/52/2021

58/39k/52/2021

To 5 serii stracone dusze. Tak jak i poprzednie części Daria Orlicz stanęła na wysokości zadania. Czyta się szybko i przyjemnie. Konflikty narastają tworząc atmosferę mroku. Polecam.

To 5 serii stracone dusze. Tak jak i poprzednie części Daria Orlicz stanęła na wysokości zadania. Czyta się szybko i przyjemnie. Konflikty narastają tworząc atmosferę mroku. Polecam.

Powieść nie tylko o śledztwie, ale i o życiowych dylematach, wyborach, ich konsekwencjach, codziennych gorzkich porażkach i drobnych radościach…
Cała historia rozpoczyna się od próby zlinczowania księdza przez wściekłych i agresywnych mieszkańców nadmorskiego miasteczka…
O ile, biorąc pod uwagę podejrzenie wikarego o zamordowanie jedenastoletniego chłopca, w pierwszym odruchu można zrozumieć taką reakcję, to po chwili przychodzi refleksja – gdzie są dowody??? Tak właśnie potraktował zajście wezwany na miejsce zdarzenia starszy sierżant Wojciech Kiciński.
Śledztwo nie toczy się jednak wartko – pojawiają się fałszywe tropy, ciężko pracować wśród sąsiadów, znajomych, w atmosferze wrogości i nienawiści. Tym bardziej, że rodzina chłopca też nie jest skora do pomocy, a emocje wokół morderstwa się zagęszczają.
Poza tym pojawiają się kolejne sprawy do wyjaśnienia – stalking, ucieczka z poprawczaka, zaginięcie, zabójstwo – które przeplatają się z codziennymi problemami policjantów.
Kryminał czyta się szybko, łatwo utożsamiać się z bohaterami, których zwykłe rozterki i kłopoty tak bardzo przypominają nasze.
I na koniec jeszcze jedna uwaga – „Złe spojrzenie” okazało się 5 częścią serii „Stracone dusze”. Z pewnością poszukam poprzednich tomów, jednak nie wpłynęło to negatywnie na odbiór tej konkretnej powieści

Powieść nie tylko o śledztwie, ale i o życiowych dylematach, wyborach, ich konsekwencjach, codziennych gorzkich porażkach i drobnych radościach…
Cała historia rozpoczyna się od próby zlinczowania księdza przez wściekłych i agresywnych mieszkańców nadmorskiego miasteczka…
O ile, biorąc pod uwagę podejrzenie wikarego o zamordowanie jedenastoletniego chłopca, w pierwszym...

Straszna nuda

Straszna nuda

Duży spadek formy, może pęd na kolejny tom i deadline "na wczoraj"? Nie wiem, ale dużo słabej treści, jakby autorka zapomniała jak się pisze. Po tak dobrym 4 tomie, liczyłem na więcej.

Duży spadek formy, może pęd na kolejny tom i deadline "na wczoraj"? Nie wiem, ale dużo słabej treści, jakby autorka zapomniała jak się pisze. Po tak dobrym 4 tomie, liczyłem na więcej.

Kolejna powieść Katarzyny Misiołek vel Darii Orlicz w którą wsiąkłam.
wielowątkowa, poruszająca bardzo ważne społecznie tematy, np. tak głośna w ostatnim czasie pedofilia w kościele, przemoc domowa, niechciane dzieci.
Mimo całej brutalności książkę czyta się lekko. Polecam!!!

Kolejna powieść Katarzyny Misiołek vel Darii Orlicz w którą wsiąkłam.
wielowątkowa, poruszająca bardzo ważne społecznie tematy, np. tak głośna w ostatnim czasie pedofilia w kościele, przemoc domowa, niechciane dzieci.
Mimo całej brutalności książkę czyta się lekko. Polecam!!!