– Panie władzo, ja nie mam z tym nic wspólnego – dodał ledwie słyszalnym głosem. – Ja nigdy tego chłopca nie tknąłem, a już żeby zabić dziecko… Jezu Chryste, przecież to zrobił jakiś zwyrodnialec…

Przyznam szczerze, że nie słyszałem dotychczas o Darii Orlicz. Z jej biogramu możemy się dowiedzieć, że takim pseudonimem posługuje się Katarzyna Misiołek, autorka powieści społeczno-obyczajowych. Interesuje się ludzką psychiką i konsekwencjami ludzkich wyborów.

Właśnie przeczytałem jej nową powieść pod tytułem „Złe spojrzenia”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa HarperCollins. Mroczna, przygnębiająca okładka sugeruje, że nie będzie to łatwa lektura. W oddali widzimy cmentarz, na pierwszym planie zaś anioła ze spuszczoną głową, który ukrył przed nami swoją twarz.

O tym, że okładka jest jak najbardziej trafna, przekonujemy się już po przeczytaniu kilku pierwszych stron. W Boże Narodzenie na cmentarzu tuż za kościołem został zamordowany jedenastoletni ministrant. Śledztwo utyka w martwym punkcie, ale ludzie już wydali wyrok. O tę potworną zbrodnię posądzają księdza wikariusza. Szybko okazuje się, że spędzał on z chłopcem sporo czasu. Kapłan cudem unika linczu ze strony rozjuszonego tłumu.

Tymczasem z poprawczaka ucieka pewien chłopak. Jednocześnie do pracy nie przychodzi pracująca w kuchni kobieta. Czy to zwykły przypadek?

Daria Orlicz dość udanie sportretowała w swojej książce lokalną społeczność. Policjanci, bogaty biznesmen, przyjaciółki po rozwodzie, ksiądz – niemal każdy może w którymś z bohaterów zobaczyć swoje odbicie. Wszyscy oni mają bowiem swoje sekrety. Skrywane emocje, zranione uczucia, ból i żal w sercu.

Ciekawie – choć nieco stereotypowo – została także przedstawiona rodzina zamordowanego chłopaka. Państwo nowobogaccy, mający mnóstwo pieniędzy – czy jednak aby na pewno szczęśliwi? Jak naprawdę wygląda ich życie?

Czy to możliwe, że młody ksiądz zabił ministranta? Jakie tajemnice ujrzą światło dzienne w trakcie policyjnego dochodzenia?

„Złe spojrzenia” oceniam jako naprawdę dobry kryminał, z ciekawie zarysowanym tłem obyczajowym. Lektura w sam raz na jesienne wieczory, ale dla czytelników o mocniejszych nerwach.

Wojciech Sobański