Historia ciekawa, ale trochę smętnie napisana. Uwielbiam Ewe Przydrygę i spodziewałam się czegoś bardziej ekscytującego. Podobno to debiut, więc wybaczam ale można to wyczuć w stylu pisania, dużo niepotrzebnych opisów, określeń które nic nie wnoszą a tylko wydłużają książkę.

Historia ciekawa, ale trochę smętnie napisana. Uwielbiam Ewe Przydrygę i spodziewałam się czegoś bardziej ekscytującego. Podobno to debiut, więc wybaczam ale można to wyczuć w stylu pisania, dużo niepotrzebnych opisów, określeń które nic nie wnoszą a tylko wydłużają książkę.

Miłe zaskoczenie po "Topielisku". Pomijając niektóre opisy, które nic nie wnosiły, nawet do klimatu książki, to zdecydowanie mniej szablonowa. Praktycznie do końca trzymająca w napięciu. Zabrakło mi troszkę rozwinięcia wątku teatru, bo naprawdę fajnie się w całość wplata. Spoko pozycja, na jesienne wieczory, a nawet na 1 wieczór, bo czyta się szybko.

Miłe zaskoczenie po "Topielisku". Pomijając niektóre opisy, które nic nie wnosiły, nawet do klimatu książki, to zdecydowanie mniej szablonowa. Praktycznie do końca trzymająca w napięciu. Zabrakło mi troszkę rozwinięcia wątku teatru, bo naprawdę fajnie się w całość wplata. Spoko pozycja, na jesienne wieczory, a nawet na 1 wieczór, bo czyta się szybko.

Zaciekawił mnie opis i dopiero w domu przypomniałam sobie, że poznałam już inną powieść autorki i nie przypadła mi ona do gustu... Doczytałam do niecałej 200 strony i się poddałam. Akcja strasznie rozwleczona, nudna, nic się nie działo przez co czytanie stało się katorgą. Zaczęłam gubić się w fabule, przeszkadzał mi również styl w którym praktycznie zabrakło dialogów. Jestem pewna, iż tym razem zapamiętam nazwisko autorki, ale tylko po to by wystrzegać się jej pozycji. Nie polecam...

Zaciekawił mnie opis i dopiero w domu przypomniałam sobie, że poznałam już inną powieść autorki i nie przypadła mi ona do gustu... Doczytałam do niecałej 200 strony i się poddałam. Akcja strasznie rozwleczona, nudna, nic się nie działo przez co czytanie stało się katorgą. Zaczęłam gubić się w fabule, przeszkadzał mi również styl w którym praktycznie zabrakło dialogów....

Ostatnio odebrałam z biblioteki kilka książek Pani Ewy, z której twórczością jeszcze się nie spotkałam. Moją uwagę przyciągnął tytuł i informacja, że jest to thriller. No cóż, mnie ta książka nie wciągnęła. Jak na thriller czy chociażby kryminał za mało jest tu akcji a za dużo psychologicznych przemyśleń bohaterów. Na dokładkę bardzo szczegółowych. Właściwie zainteresowała mnie bardziej dopiero końcówka. I lubię szczęśliwe zakończenia. Nie rezygnuję jednak z przeczytania innych pozycji autorki. Mam nadzieję, że bardziej mnie zaintrygują.

Ostatnio odebrałam z biblioteki kilka książek Pani Ewy, z której twórczością jeszcze się nie spotkałam. Moją uwagę przyciągnął tytuł i informacja, że jest to thriller. No cóż, mnie ta książka nie wciągnęła. Jak na thriller czy chociażby kryminał za mało jest tu akcji a za dużo psychologicznych przemyśleń bohaterów. Na dokładkę bardzo szczegółowych. Właściwie...

Po książkę sięgnęłam z regału w bibliotece. Zaintrygował mnie tytuł. Liczyłam na coś innego...
Historia ciekawie skonstruowana, ale styl pisania autorki strasznie mnie męczył.
Książka do przeczytania i tzw. zapomnienia.

Po książkę sięgnęłam z regału w bibliotece. Zaintrygował mnie tytuł. Liczyłam na coś innego...
Historia ciekawie skonstruowana, ale styl pisania autorki strasznie mnie męczył.
Książka do przeczytania i tzw. zapomnienia.

Pewnego dnia Ania wychodzi na spacer i już nie wraca. Wszystko wskazuje na to, że popełniła samobójstwo, a w to z kolei nie wierzy jej mąż, Piotr. Do tej pory sądził, że zna ją doskonale, jednak informacje zawarte w jej starym netbooku zmienią wszystko — Ania skrywała tożsamość, o której nie miał pojęcia. W dodatku coraz częściej powiązuje się ją ze śmiercią jednej z koleżanek.

“Zatrutka” to debiutancka książka Ewy Przydrygi i choć autorka wydała już kilka kolejnych powieści, ja postanowiłam rozpocząć od tej pierwszej. Zacznę od tego, że przez kilkadziesiąt pierwszych stron nie mogłam się wkręcić, a styl autorki wydawał mi się bardzo toporny. Dopiero potem nastąpił jakiś przełom w historii, coś mnie szczególnie zaintrygowało, a przez tekst zaczęłam nagle po prostu leciutko płynąć. Fajny i dosyć nietuzinkowy pomysł na fabułę. Nie przypominam sobie, bym kiedyś spotkała się z dokładnie taką tematyką w tle. Wydarzenia raczej nie pędzą jak szalone. Nie czułam nudy, miałam wystarczająco czasu, by wszystko układać sobie w głowie, ale nie czułam też żadnego napięcia, niepokoju. Emocji było jak na lekarstwo. Coś we mnie drgnęło dopiero przy samym zakończeniu. Co do bohaterów to nie poczułam z żadnym szczególnej więzi, ale nie mogę nie wspomnieć o Piotrze. Miał u boku kilkumiesięczną córeczkę, o której, takie odnosiłam wrażenie, czasami po prostu zapominano. Z drugiej jednak strony to dobrze, że postanowił wziąć pewne sprawy we własne ręce, posuwając tym samym akcję do przodu. Fajnie spędziłam czas z “Zatrutką”, choć spodziewałam się zdecydowanie większych fajerwerków. Nie zmienia to faktu, że jestem zaciekawiona innymi książkami autorki, po które z pewnością sięgnę już niebawem.

Pewnego dnia Ania wychodzi na spacer i już nie wraca. Wszystko wskazuje na to, że popełniła samobójstwo, a w to z kolei nie wierzy jej mąż, Piotr. Do tej pory sądził, że zna ją doskonale, jednak informacje zawarte w jej starym netbooku zmienią wszystko — Ania skrywała tożsamość, o której nie miał pojęcia. W dodatku coraz częściej powiązuje się ją ze śmiercią jednej z...

Powiem tak. Nie lubię narracji trzecioosobowej, bo często brzmi w niektórych momentach źle i tu też tak było niestety. Książka zaczyna się od bardzo nudnego początku, ciężko mi było przez niego przebrnąć. Dalej też było nudnawo, dopiero gdzieś przed połową książki akcja się trochę rozkręciła. No i muszę powiedzieć, że po tej połowie bardzo się wkręciłam i chciałam się dowiedzieć kto za tym wszystkim stoi i w ogóle. Koniec był w sumie dobry i nie spodziewałam się, że to ta właśnie osoba była tą złą. Dałabym 7 gwiazdek, gdyby ten początek nie był tak niemiłosiernie nudny.

Powiem tak. Nie lubię narracji trzecioosobowej, bo często brzmi w niektórych momentach źle i tu też tak było niestety. Książka zaczyna się od bardzo nudnego początku, ciężko mi było przez niego przebrnąć. Dalej też było nudnawo, dopiero gdzieś przed połową książki akcja się trochę rozkręciła. No i muszę powiedzieć, że po tej połowie bardzo się wkręciłam i chciałam się...

Debiut Pani Ewy, czyli "Motyle i ćmy" jakoś do mnie nie przemówiły. Wobec tego dałam szansę "Zatrutce", ale i tym razem nie było mi lekko. To chyba pierwszy raz w historii mojego książkoholizmu, kiedy Autor w ogóle do mnie nie trafił...

Zaczęło się dość ciekawie. Żona wychodzi z domu, mąż z malutkim dzieckiem postanawia szukać kobiet po zbyt długiej nieobecności małżonki. Wszystko wskazuje na to, że młoda mama będąca w depresji postanowiła targnąć na swoje życie. Mąż chce dowiedzieć się prawdy, zaczyna poznawać tajemnice swojej żony, policja powoli posuwa się w śledztwie, które stoi w martwym punkcie, do tego dochodzi do zabójstwa osoby z kręgu bohaterki.

Ehhh, zacznę od tego, że ciężko mi się czytało. Akcja była bardzo mozolna, ślimacze wręcz tempo sprawiło, że książkę często odkładałam, bo nie miałam punktu zaczepienia by ciekawość wzięła górę, a to doprowadzało mnie do szewskiej pasji. Autorka przykuwała zbyt wielką uwagę do szczegółów. Pisała dosłownie o wszystkim, bardzo szczegółowo, a to przyprawiało mnie o nudę. Sam zamysł fabularny z tajemniczą przeszłością kobiety bardzo ciekawy. Jednak bardzo szybko można było odkryć o co tak naprawdę chodzi w tej historii. Nie było spektakularnie. Bardziej się wymęczyłam. Nie ma się co oszukiwać, pióro Autorki mnie nie zachwyciło, było zbyt ciężko. Teraz jestem w trakcie "Bliżej niż myślisz" i chyba odpuszczę sobie twórczość Pani Ewy. Nie ma iskry, nie ma co tracić czasu.

Debiut Pani Ewy, czyli "Motyle i ćmy" jakoś do mnie nie przemówiły. Wobec tego dałam szansę "Zatrutce", ale i tym razem nie było mi lekko. To chyba pierwszy raz w historii mojego książkoholizmu, kiedy Autor w ogóle do mnie nie trafił...

Zaczęło się dość ciekawie. Żona wychodzi z domu, mąż z malutkim dzieckiem postanawia szukać kobiet po zbyt długiej nieobecności małżonki....

Ciekawa książka chciało się czytać dalej

Ciekawa książka chciało się czytać dalej

Styl pisania autorki bardzo szczegółowy i zawiły jest dużym minusem powieści. Historia ciekawa, nietuzinkowi bohaterowie i dobry wątek kryminalny.

Styl pisania autorki bardzo szczegółowy i zawiły jest dużym minusem powieści. Historia ciekawa, nietuzinkowi bohaterowie i dobry wątek kryminalny.