🧩 Cienki, delikatny pergamin zwinięty w ciasny rulon schowany w czarnej tubie wyściełanej czerwonym aksamitem podróżuje przez różne epoki i ręce. Bierze udział w sztafecie jak pałeczka przekazywana z dłoni do dłoni podczas wyścigu przez morza, klasztorne cele, malarskie pracownie, zakurzone biblioteki i szpitalne sale śmierdzące lizolem.
🧩 Nielinearna i chaotyczna na pierwsze mgnienie oka opowieść została podzielona na siedem części - opowiadań lub, jak kto woli, mikropowieści. Ich struktura przypomina koncentryczne kręgi "Boskiej komedii" Dantego. Czytelnik wędruje wraz z bohaterami po epokach, miejscach i wydarzeniach. Oszałamiająca różnorodność dostaje dodatkowe wzmocnienie w postaci narratorów - pojawiają się bez uprzedzenia, od razu wprowadzając nić swojej opowieści, kategorycznie i bezlitośnie przerywając poprzednią. Czytelnik wróci do niej w skrawku kolejnego opowiadania lub pozostanie z głodem nienasyconej ciekawości, którą będzie musiał zaspokoić mocą swojej wyobraźni. Tym, co daje oparcie w tej rozchwianej historii, co ją spaja, jest drogocenna mapa, będąca obiektem stałego, niezdrowego pożądania, niezależnie od czasów, w których się pojawia, i ludzi, którzy o niej marzą.
🧩 Czytelnik musi samodzielnie powiązać te porwane nitki, znaleźć klucz do odczytania tej opowieści. To książka będąca łamigłówką, intelektualnym wyzwaniem. Tu nie ma ani prowadzenia za rączkę, ani wskazywania palcem. To proza najwyższej próby, dopieszczona w każdym szczególe - fabularnym, językowym, stylistycznym, strukturalnym - wymagająca od Czytelnika niebywałego zaangażowania, ogromnej koncentracji, zapamiętywania wątków, umiejętności ich dopasowania i czytelniczej biegłości.
Barbara Sadurska. Zapamiętajcie, proszę, to nazwisko. Będzie o Niej głośno.

🧩 Cienki, delikatny pergamin zwinięty w ciasny rulon schowany w czarnej tubie wyściełanej czerwonym aksamitem podróżuje przez różne epoki i ręce. Bierze udział w sztafecie jak pałeczka przekazywana z dłoni do dłoni podczas wyścigu przez morza, klasztorne cele, malarskie pracownie, zakurzone biblioteki i szpitalne sale śmierdzące lizolem.
🧩 Nielinearna i chaotyczna na...

Barbara Sadurska "The Map"

Chcę was dziś zachęcić do sięgnięcia po książkę, która mnie niebywale zaskoczyła.
Jest to zbiór siedmiu opowiadań, w których autorka zabiera czytelnika do różnych miejsc, różnych lat, przedstawia różnych bohaterów, a jednak wszystko to łączy pewien artefakt. Jest nim stara odwrócona mapa świata stworzona przez weneckiego zakonnika Fra Munro, która zawiera ukrytą drogą do piekła.
Mapa na przestrzeni lat to znika to znów się pojawia, wędrując z rąk do rąk.
Tak trafiamy do średniowiecznego klasztoru, pewnej biblioteki, czy współczesnego szpitala, poznajemy mnicha i jego ucznia, Rembrandta, nazistę czy urzędnika SB. Od średniowiecza do współczesności, poprzez drugą wojnę światową i czasy PRL - u.

Nie jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna, opowiada o ludzkiej naturze, o krzywdzie, cierpieniu, okrucieństwie i śmierci. Jest przy tym pełna pytań i niedopowiedzeń.
Jest nieoczywista, trochę zagadkowa...jak podczas układania puzzli, kiedy udało się ułożyć poszczególne fragmenty, ale ciągle nie można złożyć ich w jedną całość, z powodu braku części elementów.
Ciekawe jest to, że ten zbiór opowiadań należy czytać właśnie w takiej kolejności, nie w innej.
Mnie najbardziej podobało się przerażające i szokujące opowiadanie "Syn rzeźnika ".

Książka jest debiutem literackim autorki, napisana pięknym językiem. Ja przeczytałam wersję anglojęzyczną przetłumaczoną przez Kate Webster a wydaną przez wydawnictwo Terra Librorum.

Uważam że książka jest warta rekomendacji, jest tak inna od wszystkiego, co do tej pory przeczytałam, że mogę powiedzieć tylko jedno, polecam.

Barbara Sadurska "The Map"

Chcę was dziś zachęcić do sięgnięcia po książkę, która mnie niebywale zaskoczyła.
Jest to zbiór siedmiu opowiadań, w których autorka zabiera czytelnika do różnych miejsc, różnych lat, przedstawia różnych bohaterów, a jednak wszystko to łączy pewien artefakt. Jest nim stara odwrócona mapa świata stworzona przez weneckiego zakonnika Fra Munro,...

Są takie książki, które potrafią zaskoczyć cię koncepcją, narracją i fabułą. O takich książkach pisze się najtrudniej. I taką książką jest "The Map" Barbary Sadurskiej (przekład z polskiego : Kate Webster). Ja miałam przyjemność czytać angielskie wydanie, od wydawnictwa Terra Librorum.
Polskie wydanie ukazało się w wydawnictwie Nisza.
Wymagająca to lektura i trudna do zrecenzowania.
Nie ma tu chronologii, a historię tworzy siedem opowiadań. Oddzielne historie łączy mapa piętnastowiecznego kartografa, weneckiego mnicha Fra Mauro i artefakty, medalion i akwaforta. Mimo, że czytelnika przez historię wiedzie mapa, to działać on musi sam, wg własnej idei. Trzeba wysilić się, użyć swojej wyobraźni i inteligencji, aby poukładać sobie tę historię i zinterpretować ją, według własnego czucia.
Intrygująca to opowieść. Miałam momenty "wow", momenty zachwytu, bo autorka potrafi zafascynować.
Mamy tu mnogość postaci, prawdziwych i tych z wyobraźni, mnogość zdarzeń, podróż przez wieki, a jednocześnie tak niewiele miejsca, by to wszystko spiąć w całość.
Czym jest mapa? - rysunkiem świata, planem miasta, które nie powstało, drogą do piekieł...
Jest przedmiotem pożądania, który wyzwala w ludziach pierwotne instynkty. Artefaktem, który budzi w ludziach to, co najgorsze. Żądzę posiadania, przemoc, okrucieństwo, zbrodnię...
Wieki się zmieniają, a człowiek nie.
Wiele tu niedopowiedzeń, urwanych zdań pozostawiających czytelnika z niedostatkiem.
Tu jesteś świadkiem wydarzeń owianych tragiczną aurą, która może wywołać ciarki na plecach, przerazić, a jednocześnie ta powieść przybiera formę sztuki pięknej. I autorka nie jest już tylko pisarką, lecz artystką, rzeźbiarką słowa i historii.
Nieoczywista, intrygująca podróż, pewnie nie dla każdego, ale ja polecam, bardzo.
P.S. Pierwszy raz czytałam książkę polskiej autorki w angielskim przekładzie😉.

Są takie książki, które potrafią zaskoczyć cię koncepcją, narracją i fabułą. O takich książkach pisze się najtrudniej. I taką książką jest "The Map" Barbary Sadurskiej (przekład z polskiego : Kate Webster). Ja miałam przyjemność czytać angielskie wydanie, od wydawnictwa Terra Librorum.
Polskie wydanie ukazało się w wydawnictwie Nisza.
Wymagająca to lektura i trudna do...

Mapa jest opowieścią.

Szkoda, że nie w tym przypadku.

Przekombinowana, nie byłem w stanie uwierzyć bohaterom i za nimi podążać. Czasem ładne zdania, ale to za mało by czytać dalej.

Nie wciągnęła mnie, zadawałem sobie wiele pytań czytając ale nie znalazłem na nie odpowiedzi. A zapał z każdą stroną słabł. Aż osłabł. I znalazłem się w lesie.

Mapa jest opowieścią.

Szkoda, że nie w tym przypadku.

Przekombinowana, nie byłem w stanie uwierzyć bohaterom i za nimi podążać. Czasem ładne zdania, ale to za mało by czytać dalej.

Nie wciągnęła mnie, zadawałem sobie wiele pytań czytając ale nie znalazłem na nie odpowiedzi. A zapał z każdą stroną słabł. Aż osłabł. I znalazłem się w lesie.

"Mapa" Barbary Sadurskiej w pierwszej chwili mnie dezorientowała, zamieszała mną, wywróciła myśli na nice, a potem... zamieszała mną, ale już z ogromną gwałtownością i intensywnością uczuć.

"Mapa" to zbiór pewnych historii zebranych podczas uważnej wędrówki przez pięć wieków ludzkości. Te historie - rezonujące echa dawnych wydarzeń - łączy przewodnik i kusiciel - Mapa z zaznaczonym wejściem do czeluści piekielnych oraz... inne symboliczne złowrogie artefakty.
Świetne operowanie historią, zręcznie pokazane białe plamy opowieści, urwane zdania i myśli pokazują dobitnie, że... nie ma już o czym mówić, to się już stało, ale możemy to jeszcze raz prześledzić i wyciągnąć wnioski na przyszłość. W "Mapie" zawiera się cały brzydki świat, jego błędy, przykre wspomnienia, gorzkie prawdy. "Mapa" nadaje kształt opowieściom, osadza je na właściwym miejscu w duszy człowieka. Ta książka to rozmyślne operowanie słowem i świadoma manipulacja myślami.

W "Mapie" ukryta jest ogromna wrażliwość i niekwestionowany artyzm, a przyjęta technika niedopowiedzeń i retrospekcji wzmacnia odbiór. Ten styl, ta treść balansująca gdzieś na pograniczu brutalnej prozy i somnambulicznej poezji potęguje wrażenia, rezonuje długo pod czaszką.

Przy okazji podróży mapy z rąk do rąk przez wieki dowiadujemy się smutnej prawdy o nas samych. "Mapa" niesie gorzkie przesłanie o naszej pierwotnej naturze, pierwotnych instynktach oraz naszych niezdrowych pragnieniach.

"Mapa" to kawał smakowitej, słodko-gorzkiej, oniryczno-bestialskiej i wielce wymownej prozy, która pochłonęła mnie i zawładnęła mną bez reszty.
Polecam ją bardzo!

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

"Mapa" Barbary Sadurskiej w pierwszej chwili mnie dezorientowała, zamieszała mną, wywróciła myśli na nice, a potem... zamieszała mną, ale już z ogromną gwałtownością i intensywnością uczuć.

"Mapa" to zbiór pewnych historii zebranych podczas uważnej wędrówki przez pięć wieków ludzkości. Te historie - rezonujące echa dawnych wydarzeń - łączy przewodnik i kusiciel - Mapa z...

Tylko 5 gwiazdek, bo jeśli przez 2/3 kiążki czytało mi się ją dobrze i miałam nadzieję na jakieś wyjaśnienie, to końcówka totalnie wszystko skomplikowała. Mamy tylu kilka opowiadań, które (podobnie zresztą jak w "Czarnym hetmanie") są ze sobą połączone, a tym co je tutaj łączy jest pewna mapą oraz dzieło Rembrandta, które pod wpływem tejże mapy powstało. Mnogość postaci i epok historycznych poważnie zapętla treść, ale do pewnego momentu mniej więcej się w niej odnajdowałam. Ostatnie jednak dwa opowiadania zaciemniły mi obraz całkowicie. Jedno jest pewne, tytułowa mapa jest drogą do śmierci i zagłady i tak ja odczytałam jej sens w tej opowieści.

Tylko 5 gwiazdek, bo jeśli przez 2/3 kiążki czytało mi się ją dobrze i miałam nadzieję na jakieś wyjaśnienie, to końcówka totalnie wszystko skomplikowała. Mamy tylu kilka opowiadań, które (podobnie zresztą jak w "Czarnym hetmanie") są ze sobą połączone, a tym co je tutaj łączy jest pewna mapą oraz dzieło Rembrandta, które pod wpływem tejże mapy powstało. Mnogość postaci i...

Tytułowa mapa jest łącznikiem między ludźmi i pokoleniami. Narysowana w piętnastym wieku dla żeglarzy, przechodzi z rąk do rąk, do przypadkowych osób, najczęściej w jakiś sposób wpływa na ich losy, a jeśli nie, to przynajmniej odciska swą obecność w ich życiu.

Poznajemy losy ludzi w różnych krajach i epokach. Najczęściej są to zwykli ludzie, o których nikt, po latach, nie będzie pamiętał, biedni, bogaci, dobrzy i źli, kobiety, mężczyźni, młodzi i starzy, którzy nie zdają sobie sprawy, że mapa ich połączy, choć w zasadzie nie ma między nimi żadnego widocznego związku, poza tym, że w którymś momencie swojego życia zostali właścicielami mapy.

Opowieść wciągnęła mnie od pierwszych stron, zauroczyła swoim bajkowym nastrojem, nie mogłam się oderwać do samego końca. Autorka prowadzi nas przez meandry ludzkiego życia, śledzimy sytuacje, myśli, jesteśmy obserwatorami zwykłych wydarzeń, które dla przeżywających je osób są ważne, czasem tragiczne, a czasem miłe i romantyczne. Jak to w życiu: nić czasu plecie się wciąż do przodu, nie zawsze mamy wpływ na to co się stanie, często zbiegi okoliczności decydują o powodzeniu naszych działań, potrzeba chwili sprawia, że życie zmienia bieg o sto osiemdziesiąt stopni, ale zawsze jesteśmy niewolnikami naszych myśli, przekonań i umysłów.


Narracja prowadzona jest płynnie, jak rzeka, przechodzi od jednego dopływu, do drugiego, zakolami leniwie toczy swe wody w korycie, a czasem burzliwie, niebezpiecznie z zawirowaniami i mętną zamuloną wodą. Takie jest właśnie życie: rzadko spokojne i leniwe, częściej z zawirowaniami, które wydają się nie do pokonania, czasem toniemy, a kiedy indziej wydostajemy się na brzeg silniejsi, wzmocnieni przejściami, dokonaniami i nowymi umiejętnościami.

Umieszczenie mapy jako spoiwa ludzkich losów sprawia, że spoglądamy nieco z oddalenia na bohaterów, z perspektywy mapy, która jest symbolem nie tylko bezdusznej powierzchni kuli ziemskiej, lądów, mórz, gór i oceanów, ale też, a może przede wszystkim, jest mapą życia, na której kolejne pokolenia nanoszą swoje punkty odniesienia, znaczą ją swoimi bytami, radościami, smutkami, zostawiają wiadomości dla przyszłych pokoleń, bo czym jesteśmy bez naszej przeszłości? Każde nowe pokolenie czerpie z doświadczenia poprzednich, nie zawsze wyciągając wnioski, ale bez przeszłości nie ma pełni człowieczeństwa, gdyż tylko człowiek jest istotą z przeszłością w tym znaczeniu, że jest w stanie ogarnąć rozumem i pamięcią to, co było przed jego narodzinami. Jako jedyny gatunek jest też w stanie wpłynąć na przyszłe pokolenia poprzez swoje działania wobec innych ludzi i świata wokół siebie.

„Mapa” jest niesamowita. Zostaje w głowie i skłania do przemyśleń długo po przeczytaniu ostatnich słów. Jest debiutem powieściowym autorki i uważam, że to debiut niezwykle udany. Akcja spokojna, narracja czasem wręcz leniwa, nie nudna: wciąga i uzależnia. Nie można się oderwać, czytelnik łatwo daje się ponieść płynnej opowieści, jeden rozdział przechodzi w drugi, by toczyć opowieść z mapą w tle.

Jestem oczarowana „Mapą” i pewnie do niej za jakiś czas wrócę. To powieść o tak wielu poziomach, że każde nowe podejście pozwoli znaleźć coś nowego, jakiś subtelny szczegół, który umknął przy pierwszym czytaniu.
http://www.hossula.pl/recenzje/barbara-sadurska-mapa/

Tytułowa mapa jest łącznikiem między ludźmi i pokoleniami. Narysowana w piętnastym wieku dla żeglarzy, przechodzi z rąk do rąk, do przypadkowych osób, najczęściej w jakiś sposób wpływa na ich losy, a jeśli nie, to przynajmniej odciska swą obecność w ich życiu.

Poznajemy losy ludzi w różnych krajach i epokach. Najczęściej są to zwykli ludzie, o których nikt, po latach, nie...

Najpierw szukałem logicznych połączeń. Później dałem się ponieść opowieściom i powtarzalność zdarzeń sprawiła, że poczułem się jak wśród mieszkańców Macondo :) Niełatwa książka, pozostawia wiele do dopowiedzenia (albo nie),dająca dużo swobody w interpretacji. Chcącym czegoś więcej oczywiście polecam!

Najpierw szukałem logicznych połączeń. Później dałem się ponieść opowieściom i powtarzalność zdarzeń sprawiła, że poczułem się jak wśród mieszkańców Macondo :) Niełatwa książka, pozostawia wiele do dopowiedzenia (albo nie),dająca dużo swobody w interpretacji. Chcącym czegoś więcej oczywiście polecam!

Cykl opowiadań powiązanych pomiędzy sobą tak, że można by było określić tę pozycję jako powieść. Nowatorka jest jednak jej fabuła. Akcja rozwleka się w dość dalekiej, ale i bliższej przeszłości i krąży wokół starej żeglarskiej mapy, akwaforty Rembrandta i medalionu. Są to fatalne artefakty, niosące cierpienie, a nawet śmierć poszczególnym właścicielom.
Wiele scen okrutnych i takich co najmniej "niesmacznych".
Ostatnie strony to mało przyswajalny bełkot poplątanych myśli wariata, który dostał 12 godzin przepustki z "psychiatria".
Książka ciekawa, napisana pięknym literackim językiem, ale nie jest to literatura zaliczana do tzw. "łatwych i przyjemnych'.
Raczej dla koneserów.

Cykl opowiadań powiązanych pomiędzy sobą tak, że można by było określić tę pozycję jako powieść. Nowatorka jest jednak jej fabuła. Akcja rozwleka się w dość dalekiej, ale i bliższej przeszłości i krąży wokół starej żeglarskiej mapy, akwaforty Rembrandta i medalionu. Są to fatalne artefakty, niosące cierpienie, a nawet śmierć poszczególnym właścicielom.
Wiele scen...

Wcale nie ciężko dziś o "dobrą książkę", "znakomity debiut" czy też “szczególnie dobrze zapowiadającą się autorkę”. Mnożące się wydawnictwa zasypują nas lepszymi i gorszymi tytułami, wszystko w pewnym momencie zlepia się w jedną całość, każdy fantastycznie bawi się słowem, lecz

Sadurska faktycznie się wyróżnia, jej proza jest wciągająca, nie jak serial który objaśnia widzowi każdy fragment swej ekranowej rzeczywistości, to proza, która wymaga od czytelnika inwestycji w postaci uruchomienia swoistych meandr wyobraźni, logiki, ale też czystej empatii!

Użytkowniku, jeśli znajdziesz cztery wolne godziny zmierz się z Mapą, jej historią i utrapieniem.

Wcale nie ciężko dziś o "dobrą książkę", "znakomity debiut" czy też “szczególnie dobrze zapowiadającą się autorkę”. Mnożące się wydawnictwa zasypują nas lepszymi i gorszymi tytułami, wszystko w pewnym momencie zlepia się w jedną całość, każdy fantastycznie bawi się słowem, lecz

Sadurska faktycznie się wyróżnia, jej proza jest wciągająca, nie jak serial który objaśnia...