Urszula Zajączkowska

Książkę nabyłem na kiermaszu charytatywnym. Na wstępie zaznaczę, że szukałem w autorce bratniej duszy. Z partnerką na spacerach podziwiamy małe i duże rośliny tak jak małe i duże zwierzaki. Czule o nich mówimy, bo to życie jak każde inne... Po przeczytaniu zastanawiam się, czym ta książka miała być. Odniosłem wrażenie, że w 20% składa się z wiedzy naukowej, przekazanej w tak kiepskiej formie, że momentami trudno coś z niej rzeczywiście wyciągnąć. W 35% może z autobiografii, osobistych przemyśleń, trochę "poetyckich" jak tu piszą. Natomiast w 45% z niepotrzebnych, często głupich zdjęć i pustych stron mających chyba zapełnić książkę i sprawić, by ten twór dało się sprzedać. By miał 250, a nie 80 stron. Książkę otworzyły kartki, przy których zastanawiałem się: Czy widział to jakiś redaktor? Miałem wrażenie, że autorka próbuje kogoś naśladować, brakowało konsekwencji w stylu. Później było trochę lepiej, zdania stały się prostsze i poprawne językowo. Po tym tytule uważam, że nie każdy powinien pisać książki. Nie zabrakło oczywiście uderzeń do najgorszego szkodnika na świecie — człowieka, co już mnie zaczyna nudzić. Czemu ci ludzie nie piszą "jak postępować lepiej" tylko sprowadzają się do płytkiej, ale jakże wygodnej krytyki osób korzystających z życia, tak jak to rozumieją najlepiej oraz "oczywiście" osób wierzących? Książkę ukończyłem z przyjemnością, bo to mój temat, ale uważam, że nigdy nie powinna zostać wydana. Gratuluję jednocześnie odwagi w połączeniu idei "nie mogę znieść kaleczenia roślin" z "to moja pasja i zawód". Ja bym tak nie mógł, a jeśli nawet, to nie przyznawałbym się do tego publicznie.