Spory fragment życia zawodowego Janusz Gajosa - od lat 80- tych - opisany wspomnieniami aktorów z Teatru Powszechnego i Narodowego oraz różnych reżyserów. Wyłania się nich obraz sympatycznego introwertyka, doskonałego słuchacza, mistrza dialogu, timingu, pointy. Doskonałego aktora z fotograficzną pasją.

Czułam spory niedosyt. Przesyt pytań o to samo, a przecież można było zadawać inne. Książka ciekawa jako wstęp do "odkrywania" Janusza Gajosa, ale nieco monotonna.

Spory fragment życia zawodowego Janusz Gajosa - od lat 80- tych - opisany wspomnieniami aktorów z Teatru Powszechnego i Narodowego oraz różnych reżyserów. Wyłania się nich obraz sympatycznego introwertyka, doskonałego słuchacza, mistrza dialogu, timingu, pointy. Doskonałego aktora z fotograficzną pasją.

Czułam spory niedosyt. Przesyt pytań o to samo, a przecież można ...

Mam niesamowitą słabość do Janusza Gajosa ponieważ przypomina mi mojego Dziadka, którego od kilku lat nie ma już z nami. Pamiętam jak uderzyło mnie to podobieństwo, gdy trafiłam w telewizji na reklamę jakiejś kawy, w której pan Gajos grał. Była to jedyna reklama, którą naprawdę lubiłam.
Przyczajony geniusz to opowieść o Januszu Gajosie oczami przyjaciół i współpracowników aktorów i reżyserów, m.in. Jana Englerta, Krystyny Jandy, Olgi Lipińskiej czy Filipa Bajona. To książka o niezwykłym człowieku, całym sobą oddającym się pracy zawodowej, z niesamowitą pasją do fotografowania, trzymającym się zawsze gdzieś na uboczu, zupełnie jakby swoją osobą nie chciał przeszkadzać. Z opowieści poszczególnych rozmówców wyłania się obraz profesjonalnego aktora i skromnego człowieka cieszącego się w środowisku niewiarygodną wręcz estymą. Jednak, jeśli ktoś spodziewa się informacji z życia prywatnego aktora, srogo się zawiedzie. Wszyscy wiedzą bowiem, że pan Gajos, niezwykle chroni swoje życie prywatnego i nie opowiada o sobie, zatem z tej książki nie dowiemy się praktycznie niczego, poza informacjami, które są oficjalnie wiadome.
Większość rozmówców mówiła to samo, co może być trochę nużące i odejmować tej książce. Być może trochę to przesłodzone, mimo wszystko jednak czytało się przyjemnie. Gdyby się nad tym głębiej zastanowić, można dojść do wniosku, że pan Gajos jest takim właśnie człowiekiem jak przedstawiają go rozmówcy. Po prostu. Bez koloryzowania czy dodawania aktorowi, bo tak trzeba, bo to przecież wielki artysta i nie wypada mówić o nim źle.
Niezwykle ubawiła mnie historia przedstawiona przez panią Krystynę Jandę o zagłaskanym Szarika i reakcja pana Gajosa na jej nocny telefon 😊

Mam niesamowitą słabość do Janusza Gajosa ponieważ przypomina mi mojego Dziadka, którego od kilku lat nie ma już z nami. Pamiętam jak uderzyło mnie to podobieństwo, gdy trafiłam w telewizji na reklamę jakiejś kawy, w której pan Gajos grał. Była to jedyna reklama, którą naprawdę lubiłam.
Przyczajony geniusz to opowieść o Januszu Gajosie oczami przyjaciół i współpracowników...

Zbieranina krótkich rozmów z różnymi aktorami, którzy mniej lub bardziej otarli się o Gajosa. Wszyscy oczywiście laurkę wystawiają. Co za nuda i brak polotu.

Zbieranina krótkich rozmów z różnymi aktorami, którzy mniej lub bardziej otarli się o Gajosa. Wszyscy oczywiście laurkę wystawiają. Co za nuda i brak polotu.

Tylko niektóre rozmowy były dla mnie ciekawe - większość artystów opowiadała to samo, co trochę nużyło.

Tylko niektóre rozmowy były dla mnie ciekawe - większość artystów opowiadała to samo, co trochę nużyło.

Oceniam ją na 8 tylko ze względu na postać Pana Gajosa oraz wspaniałych rozmówców, wybranych do tej książki. Znakomite postaci polskiego świata kultury, czytając rozmowy z nimi w głowie słyszałam ich głos i czułam się jakbym sama z nimi rozmawiała. Natomiast duży minus za postawę autora. Często zadawane pytania nie nawiązywały do poprzedniej wypowiedzi, miałam wrażenie że skacze z tematu na temat, nie prowadzi dialogu z rozmówcą a realizuje zamierzony sobie cel zdobycia informacji. Powtarzające się pytania, z jednej strony rozumiem, bo od każdej osoby próbował dowiedzieć się czegoś w danym temacie, jednak dla czytelnika czytanie kolejny raz tego samego zaczyna robić się i nudne i irytujące. Natomiast Pan Gajos wielką miłością moją jest i basta! :)

Oceniam ją na 8 tylko ze względu na postać Pana Gajosa oraz wspaniałych rozmówców, wybranych do tej książki. Znakomite postaci polskiego świata kultury, czytając rozmowy z nimi w głowie słyszałam ich głos i czułam się jakbym sama z nimi rozmawiała. Natomiast duży minus za postawę autora. Często zadawane pytania nie nawiązywały do poprzedniej wypowiedzi, miałam wrażenie że...

Problemem tej książki jest autor.

Pomysł sam w sobie był interesujący ale egzekucja niezbyt udana. Autor przeprowadza wywiady z osobami znajacymi Janusza Gajosa. Są to głównie ludzie polskiego kina i teatru. Kilka z tych rozmów to perełki, głównie z powodu osobowości i inteligencji rozmówcy. Możemy domyślać się różnych niuansów w polskim środowisku artystycznym, raczej czytając między wierszami bo niewiele jest powiedziane wprost. Socjologicznie zrozumiałe.

Ta książka ma dwie główne wady. Przez dobór rozmówców i rodzaj pytań autor wykreował Gajosowi nieporadną laurkę. Jest on przedstawiony dość jednowymiarowo.

Poza tym, wielokrotnie miałam wrażenie, że autor popisuje się przed rozmówcą posiadanymi informacjami. Jego pytania miały często bardzo długi i niepotrzebny wstęp, bądź sugerowały co autor oczekuje usłyszeć w odpowiedzi. Tak jakby miał pewien koncept jak przedstawić osobę Gajosa i tak prowadził konwersację aby swój zamysł potwierdzić.

Czuję niedosyt połączony z rozczarowaniem.

Problemem tej książki jest autor.

Pomysł sam w sobie był interesujący ale egzekucja niezbyt udana. Autor przeprowadza wywiady z osobami znajacymi Janusza Gajosa. Są to głównie ludzie polskiego kina i teatru. Kilka z tych rozmów to perełki, głównie z powodu osobowości i inteligencji rozmówcy. Możemy domyślać się różnych niuansów w polskim środowisku artystycznym, raczej...

Rzeczywiście, gdy spojrzy się na dotychczasową karierę Pana Jana Gajosa, trudno nie przyznać, że to postać wybitna. Aktor, który na scenie/w filmie potrafi pokazac różne oblicza, postaci o złożonych osobowościach, sympatycznych "facetów" i katów, duchownych i diabła.
Ksiązka pt. "Przyczajony geniusz" zawiera opowieści-wspomnienia o tym niezwykłym artyście, człowieku. O jego pasji fotograficznej. O rolach teatralnych, filmowych. O relacjach z aktorami znajdującymi się na różnych etaach swojej ścieżki zawodowej. Pan Grzegorz Małecki uważa, iż bohater tego zbioru wspomnień "jak mało kto - ma coś, co najprościej mówiąc można nazwać prawdą aktorską". Na co dzień osoba nie narzucająca się towarzystwu, mająca właściwy dystans do siebie i otaczającej rzeczywistości. Szanująca innych .
Posiadająca ogromne wyczucie odnośnie granych ról, interpretacji teksu, uważna na partnerów, nie przeszkadzająca, dążąca do wspólpracy, współtworzenia. Niezwykle interesująca.

Rzeczywiście, gdy spojrzy się na dotychczasową karierę Pana Jana Gajosa, trudno nie przyznać, że to postać wybitna. Aktor, który na scenie/w filmie potrafi pokazac różne oblicza, postaci o złożonych osobowościach, sympatycznych "facetów" i katów, duchownych i diabła.
Ksiązka pt. "Przyczajony geniusz" zawiera opowieści-wspomnienia o tym niezwykłym artyście, człowieku. O...

Janusz Gajos to, moim zdaniem, najwybitniejszy, a na pewno najbardziej wszechstronny spośród żyjących polskich aktorów. Jego dorobek jest powszechnie znany, natomiast sam aktor od lat starannie chroni swoją prywatność.
Miałem nadzieję dowiedzieć się o nim czegoś więcej z książki Jacka Wakara, który w tym celu (tak myślałem) zaprosił kilkudziesięciu aktorów i reżyserów w różnym czasie pracujących z Gajosem. Tymczasem wyszła z tego zbiorowa laudacja, wszyscy w zasadzie mówili to samo, a wspólną konkluzją mogłaby być myśl jednego z rozmówców, że Mistrz nie ma “elektoratu negatywnego”. Naprawdę? W tym środowisku?
Było to trochę coś takiego, jakby posłów PIS poprosić (pod nazwiskiem) o opinię o prezesie. Mało odkrywcze i ogólnie słabe. Tak oceniam również tę książkę. Może ona być interesująca chyba tylko dla tych, którzy Gajosa “odkryli” dopiero w “Klerze”

Janusz Gajos to, moim zdaniem, najwybitniejszy, a na pewno najbardziej wszechstronny spośród żyjących polskich aktorów. Jego dorobek jest powszechnie znany, natomiast sam aktor od lat starannie chroni swoją prywatność.
Miałem nadzieję dowiedzieć się o nim czegoś więcej z książki Jacka Wakara, który w tym celu (tak myślałem) zaprosił kilkudziesięciu aktorów i reżyserów w...

Rozczarowująca lektura, autor wymyślił sobie stworzenie laurki o Gajosie i tym właśnie ta książka jest. Jeżeli liczysz na ciekawe historie z życia aktora to niczego takiego tam nie ma. Same superlatywy, do tego każdy kolejny wywiad opowiada dokładnie te same rzeczy o Gajosie. Introwertyk, fotografia, perfekcjonista, im mniej tym lepiej, itd.

Rozczarowująca lektura, autor wymyślił sobie stworzenie laurki o Gajosie i tym właśnie ta książka jest. Jeżeli liczysz na ciekawe historie z życia aktora to niczego takiego tam nie ma. Same superlatywy, do tego każdy kolejny wywiad opowiada dokładnie te same rzeczy o Gajosie. Introwertyk, fotografia, perfekcjonista, im mniej tym lepiej, itd.

Zastrzeżenie! Uważam Gajosa za wspaniałego aktora, zawsze podziwiałem jego w tym zakresie umiejętności, sposób kreacji, itd. itp. Gdybym go znał osobiście do podziwu dla aktorstwa dodałbym pewnie - śladem rozmówców autora - laurkę osobowościową. W książce jest ich dwadzieścia jeden. Tylko! Dlaczego są one tak do siebie podobne, niemal identycznie brzmiące? No i jednak dość jednostronne, opisują głównie sferę zawodową, w bardzo niewielkim zakresie - prywatną. W takim monumencie przydałoby się trochę tej prywatności.

Zastrzeżenie! Uważam Gajosa za wspaniałego aktora, zawsze podziwiałem jego w tym zakresie umiejętności, sposób kreacji, itd. itp. Gdybym go znał osobiście do podziwu dla aktorstwa dodałbym pewnie - śladem rozmówców autora - laurkę osobowościową. W książce jest ich dwadzieścia jeden. Tylko! Dlaczego są one tak do siebie podobne, niemal identycznie brzmiące? No i jednak dość...