Sprawny zestaw wywiadów dotyczących postaci aktora, którego nie widziałem nigdy w słabym filmie. Autor porównuje (zazwyczaj pozytywne) opinie swoich rozmówców, ale nie unika też obiektywnych opinii o mniej udanych jego zdaniem filmach bohatera. Wyszło nieco hagiograficznie, ale może po prostu taka jest prawda. Czyta się błyskawicznie i z zaciekawieniem.

Sprawny zestaw wywiadów dotyczących postaci aktora, którego nie widziałem nigdy w słabym filmie. Autor porównuje (zazwyczaj pozytywne) opinie swoich rozmówców, ale nie unika też obiektywnych opinii o mniej udanych jego zdaniem filmach bohatera. Wyszło nieco hagiograficznie, ale może po prostu taka jest prawda. Czyta się błyskawicznie i z zaciekawieniem.

Zauważyłem, że póki co ta książka nie ma dobrych ocen. Faktycznie pierwsza jej cześć czyli tekst autora jest dość słaba, ale już pomysł z umieszczeniem wypowiedzi innych znanych o Panu Marku sprawia, że zdecydowanie warto ją przeczytać. Marek Kondrat to nie tylko prawdziwy człowiek renesansu, genialny aktor, ale to przede wszystkim najmądrzejszy (choć na emeryturze) przedstawiciel tego zawodu! Pan Marek jest dla mnie wielkim autorytetem. Słuchanie go i czytanie o nim jest tak wielką przyjemnością jak picie dobrego wina w równie dobrym towarzystwie.

Zauważyłem, że póki co ta książka nie ma dobrych ocen. Faktycznie pierwsza jej cześć czyli tekst autora jest dość słaba, ale już pomysł z umieszczeniem wypowiedzi innych znanych o Panu Marku sprawia, że zdecydowanie warto ją przeczytać. Marek Kondrat to nie tylko prawdziwy człowiek renesansu, genialny aktor, ale to przede wszystkim najmądrzejszy (choć na emeryturze)...

Esej (gdyż nie da się tak luźnego tekstu zakwalifikować nawet jako biogram),który rozpoczyna publikację czyta się źle, a cała reszta treści książki, na którą składają się krótkie wywiady z kolegami (i koleżanką) z pracy właściwie nie wnoszą nic nowego ponad to, co już zostało nakreślone we wstępie. Jestem zdania, że jeśli postać, za którą biograf się bierze, jest na tyle tajemnicza, że badacz nie da rady jej "obnażyć", to znaczy, że nie powinien swojej pracy wcale publikować, no bo po prostu nie warto - po co zajmować czas czytelnika?
Miejmy nadzieję, że kolejny reporter będzie w stanie dotrzeć przede wszystkim do samego zainteresowanego, jak i do paru istotnych osób, których tu zabrakło (jak chociażby Bogusława Lindy, Zbigniewa Zamachowskiego, Marka i Michała Koterskich, nie mówiąc już o najbliższej rodzinie). Strasznie zmarnowany temat.

Esej (gdyż nie da się tak luźnego tekstu zakwalifikować nawet jako biogram),który rozpoczyna publikację czyta się źle, a cała reszta treści książki, na którą składają się krótkie wywiady z kolegami (i koleżanką) z pracy właściwie nie wnoszą nic nowego ponad to, co już zostało nakreślone we wstępie. Jestem zdania, że jeśli postać, za którą biograf się bierze, jest na tyle...

Książkę rozpczyna długi wstęp w formie eseju, w którym autor pisze tak:
„Marek Kondrat ma dla mnie twarz pułkownika Kwiatkowskiego. Zawadiacki uśmiech, męski charme, chłopięcy nieposkromiony wdzięk, choć na skroni dałoby się już zapewne wypatrzyć siwy włos. Jest jeszcze drugi tytuł i drugi bohater, który z Kondratem zrósł się do samego spodu, zalazł mu za skórę i wniknął w serce, a przy tym kosztował ponad wszelką wątpliwość więcej, niż jakakolwiek inna postać. Adaś Miauczyński z „Domu wariatów”, a potem – i przede wszystkim – z „Dnia świra” Marka Koterskiego. „Jak tatuś zrobi Dziubek, to nie ma chuja we wsi” – pokolenia Polaków mówią Miauczyńskim, naśladują charakterystyczną intonację Kondrata i śmieją się przy tym do rozpuku".
W drugiej części o wybitnym aktorze teatralnym i filmowym, który w pewnym momencie zakończył karierę i zajął się swoją winiarską pasją opowiadają jego koledzy i współpracownicy Janusz Majewski, Juliusz Machulski, Mariusz Wilczyński, Wojciech Malajkat, Andrzej Grabowski, Renata Dancewicz, Janusz Zaorski, Daniel Olbrychski, Olaf Lubaszenko, Piotr Fronczewski, Sławomira Łozińska.

Niestety mam wrażenie, że tak znakomita postać naszej kultury zasłużyła na bardziej dopracowaną publikację, szczegółowo analizującą jego artystyczny dorobek. Pochodzący z aktorskiej rodziny Marek Kondrat już na warszawskiej PWST trafił na rocznik wybitny, jego kolegami byli m in. Ewa Dałkowska, Joanna Żółkowska, Jadwiga Jankowska, Krzysztof Kolberger, Jerzy Radziwiłowicz, a jedno z przedstawień dyplomowych „Akty” wyreżyserował sam Jerzy Jarocki. Potem aktor był częścią legendarnego teamu Teatru Dramatycznego za czasów dyrekcji jego mistrza Gustawa Holoubka. Z czasem Kondrat coraz bardziej oddalał się od sceny, koncentrując się na występach telewizyjnych i filmowych, tworząc wachlarz przeróżnych postaci i wielu kultowych produkcjach, takich jak „Ciemno”, „Psy”, „C.K. Dezerterzy”, „Zawrócony”, „Ekstradycja”.
Nie trafia do mnie formuła tej książki, może autor miał dobre chęci, ale niestety odnoszę wrażenie, że została napisana troszkę na kolanie jak praca na zadany temat, wywiady z drugiej części są w zasadzie bliźniacze, wszyscy mówią praktycznie to samo, że Kondrat to niezwykle inteligentny i obdarzony niebanalnym poczuciem humoru aktor, wspaniały kompan w pracy i po niej, mistrz anegdoty i niedościgniony parodysta Andrzeja Wajdy, a do tego człowiek, który nigdy nie stracił chłopięcego uroku, Kazimierz Kutz w swojej autobiografii ujął to tak: „Marek ma, w sobie coś takiego, co chciałoby się mieć w domu”. Oczywiście wszyscy rozmówcy, bardzo żałują, że nie mogą dalej współpracować z Markiem, choć szanują jego życiowe wybory.

Jako wielki fan aktora miałem nieco większe oczekiwania wobec tej książki i bardzo na nią czekałem, nie spełniła ona moich oczekiwań. Na pewno jest on postacią, której życie i kariera, a nawet zaskakująca zawodowa wolta jest doskonałym tematem na wciągającą opowieść. Tym razem się nie udało, ale cóż, pierwsze koty za płoty. Myślę, że gdyby Marek Kondrat stworzył autobiografię, to dopiero byłby strzał w dziesiątkę, ale jakoś w to nie wierzę, bo zapewne zajmuje go coś zupełnie innego.

Książkę rozpczyna długi wstęp w formie eseju, w którym autor pisze tak:
„Marek Kondrat ma dla mnie twarz pułkownika Kwiatkowskiego. Zawadiacki uśmiech, męski charme, chłopięcy nieposkromiony wdzięk, choć na skroni dałoby się już zapewne wypatrzyć siwy włos. Jest jeszcze drugi tytuł i drugi bohater, który z Kondratem zrósł się do samego spodu, zalazł mu za skórę i wniknął w...

Niestety, nie jestem w stanie nic dobrego napisać o tej książce.
Nie jest to żadna biografia, a jedynie zbiór kilkunastu rozmów z reżyserami i aktorami o Marku Kondracie.
Jedynie pierwsza z nich, z Januszem Majewskim, zasługuje na uwagę. Pozostałe nie wnoszą nic nowego, są tak podobne do siebie, że nikt by się nie zorientował, gdyby jakiś chochlik pozamieniał nazwiska rozmówców.
Nikt, poza Majewskim, nie zna zbyt dobrze Kondrata, w związku z tym wszyscy zgodnym chórem powtarzają te same, utrwalone w środowisku etykietki aktora – inteligentny, świetnie parodiuje Wajdę, lubi pieniądze. Poza tym tylko kupa komunałów bez żadnej treści.
Ta książka to jakieś nieporozumienie. Rozmowę z Januszem Majewskim da się zamknąć w jednym artykule prasowym, a cała reszta to tylko wypełniacz i tak skromnej (na szczęście) objętości.
Odradzam.

Niestety, nie jestem w stanie nic dobrego napisać o tej książce.
Nie jest to żadna biografia, a jedynie zbiór kilkunastu rozmów z reżyserami i aktorami o Marku Kondracie.
Jedynie pierwsza z nich, z Januszem Majewskim, zasługuje na uwagę. Pozostałe nie wnoszą nic nowego, są tak podobne do siebie, że nikt by się nie zorientował, gdyby jakiś chochlik pozamieniał nazwiska...

Definicja hagiografii.

Definicja hagiografii.

Dowcipna, jednak jakby jednopłaszczyznowa. Wygląda, jakby wszyscy tłumaczyli bohatera, dlaczego już nie chce grać

Dowcipna, jednak jakby jednopłaszczyznowa. Wygląda, jakby wszyscy tłumaczyli bohatera, dlaczego już nie chce grać

dość oryginalna forma

dość oryginalna forma