Książka wydała mi się na pierwszy rzut oka bardzo ciekawa – i owszem, jest w niej parę ciekawych informacji, które warto wiedzieć, które rozjaśniły mi pewne zjawiska, z jakimi się stykam. Jest też sporo mądrych zdań-perełek, porozrzucanych tu i ówdzie, takich, co to warto by w ramkę oprawić. Jednak w większości mam wrażenie, że to niestety zlepek stereotypów, serwowanych przede wszystkim przez pana autora. Aż trudno mi uwierzyć, że takie poglądy wypowiada doświadczony, zawodowy psychoterapeuta. A może to ja żyję w innym świecie? Urodziłam się, wychowałam i pracuję w dużym mieście; być może więc moje doświadczenie życiowe nie jest reprezentatywne dla ogółu społeczeństwa? Kilka przykładów: pary typu "młoda seksowna kobieta i starszy bogaty facet" znam tylko z ekranu telewizora i z literatury, w moim otoczeniu nie było ani jednej takiej pary, nawet na krótką metę. Nie wydaje mi się też, żeby którakolwiek z moich koleżanek marzyła skrycie o odejściu z pracy i byciu utrzymywaną przez męża – i to wcale niekoniecznie dlatego, że tak uwielbiają swoją pracę (jedne tak, inne nie), tylko po prostu byłoby to dla nich ogromnym dyskomfortem psychicznym, a i ich mężowie nie byliby tym zachwyceni. Zszokował mnie rozdział o macierzyństwie, wedle którego wszystkie(!) kobiety obsesyjnie pragną mieć dziecko, zaś dla mężczyzn dziecko to raczej dodatek niż priorytet, a nie napomknięto ani jednym(!!!) zdaniem, że niektóre (może nieliczne, ale jednak) kobiety w ogóle nie chcą mieć dziecka, zaś mężczyźni na ogół tak.

Wracając do samej książki, bo może zapędziłam się zanadto w osobiste odniesienia – raczej nie polecam. Na pewno mogłabym zarekomendować niektóre rozdziały, w których pewne zjawiska trafnie opisano i wyjaśniono. Mogą one okazać się komuś pomocne – w pracy nad sobą, w zrozumieniu siebie i innych. Świetny jest np. rozdział o seksie i rozważania, kto to właściwie jest dobry kochanek; znakomite są też fragmenty o wpływie relacji córki z ojcem na jej związki w dorosłym życiu, a także wiele innych drobnych, wspomnianych wcześniej "mądrych zdań", za które podnoszę ocenę. Obawiam się jednak, że książka przeczytana w całości może komuś nawet zaszkodzić, poprzez utrwalanie bardzo szkodliwych stereotypów. Zdumiewa mnie, że pan autor zdaje się nie spostrzegać pewnych faktów, wykazanych mu przez rozmówczynię (a niektórych nie zauważają oboje). Pada słuszne spostrzeżenie, że atawizmy nie ulegną zmianie w ciągu 2-3 pokoleń – ale mimo wszystko, nie można przecież wrzucać wszystkich ludzi do jednego worka ani też być aż tak ślepym na społeczne przemiany.

Jeśli już komuś miałabym polecić, to zdecydowanie czytelnikowi dojrzałemu, z wyrobionymi poglądami, a nie nastolatkom czy osobom bardzo młodym, które jeszcze gotowe uwierzyć w te rzekome mądrości (specjalisty przecież!) i głosić, że 99% kobiet leci na starszych, bogatych mężczyzn, nie jest dla nich problemem żyć na utrzymaniu męża, 100% kobiet chce przede wszystkim mieć dziecko i jest to ich najwyższy, jeśli nie jedyny, cel życiowy itp.

Książka wydała mi się na pierwszy rzut oka bardzo ciekawa – i owszem, jest w niej parę ciekawych informacji, które warto wiedzieć, które rozjaśniły mi pewne zjawiska, z jakimi się stykam. Jest też sporo mądrych zdań-perełek, porozrzucanych tu i ówdzie, takich, co to warto by w ramkę oprawić. Jednak w większości mam wrażenie, że to niestety zlepek stereotypów, serwowanych...