Na początku było trudno. Trochę się nudziłam, nic mnie nie wciągało. Bohaterowie wydawali się tacy nierzeczywiści, jakby puści w środku. Mimo, iż autorka przedstawiła dobrze ich historie, to nie wczułam się w nie od razu. Wydarzenia były bardziej planem wydarzeń niż przeżyciami. Nie można było dobrze się wczuć w książkę, bo wszystko działo się zbyt szybko. Później jednak zrozumiałam, że chyba wyszło tak dlatego, że autorka ewidentnie zmierzała do ciągu dalszego książki, który był znacznie ciekawszy!
Wypadek głównych bohaterów sprawił, że stali się bardziej ludzcy. Choć było tam trochę fantasy, to jednak przymknęłam na to oko. Poczułam się bardziej zaciekawiona, przejęłam się losem Billa (dlaczego nie Willa, skoro William?) i Isabelle. Choć po opisie książki spodziewałam się innych postaci, to w końcu przekonałam się do postaci, które poznałam.
Nie jest to może bardzo porywająca historia, którą się pochłania, ale nie jest zła. Porusza ciekawe, bardzo trudne tematy. Opieka nad chorym dzieckiem, mąż-prześladowca, wypadek, kalectwo, śmierć. Nie jest wcale tak łatwo czytać tę książkę. Poruszyła mnie i były momenty, które naprawdę mnie wzruszyły.

Na początku było trudno. Trochę się nudziłam, nic mnie nie wciągało. Bohaterowie wydawali się tacy nierzeczywiści, jakby puści w środku. Mimo, iż autorka przedstawiła dobrze ich historie, to nie wczułam się w nie od razu. Wydarzenia były bardziej planem wydarzeń niż przeżyciami. Nie można było dobrze się wczuć w książkę, bo wszystko działo się zbyt szybko. Później jednak...

Książki nie ocenia się po okładce, w tym wypadku tak zrobiłam: zdjęcie obrazu Klimta mnie przyciągnęło. Czyta się szybko i bez większych wynurzeń, z ciekawości jak skończy się historia idzie szybko. Isabelle, główna bohaterka, irytuje swoją służalczością, początkowo myślałam, że czas wydarzeń to koniec XIX wieku, kiedy powieści Austen ma swoje miejsce, a kobiety w nich opisane są zamknięte w domu. Romans męża, trwał 10 lat - to się nie zdarza, na taką naiwność nie stać nikogo chyba! Stawiam Steel niżej od Sparksa ale wyżej od Ausen.

Książki nie ocenia się po okładce, w tym wypadku tak zrobiłam: zdjęcie obrazu Klimta mnie przyciągnęło. Czyta się szybko i bez większych wynurzeń, z ciekawości jak skończy się historia idzie szybko. Isabelle, główna bohaterka, irytuje swoją służalczością, początkowo myślałam, że czas wydarzeń to koniec XIX wieku, kiedy powieści Austen ma swoje miejsce, a kobiety w nich...

Kolejna ciekawa książka Steel o miłości ;)

Kolejna ciekawa książka Steel o miłości ;)

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się jakie mogą być konsekwencje pierwszego pocałunku? To właśnie przydarzyło się Billowi i Isabelle, którzy chcieli być razem a nie mogli.
Isabelle całe swoje życie poświęciła dziecku na wózku inwalidzkim. Mąż nie uznaje jej za kobietę, ale mimo to potrzebuje jej do innych celów. Jest zadowolony z małżeństwa ponieważ przynosi ono dla niego ogromne korzyści...
Bill jest znanym politykiem. Jego żona jest zimna wobec niego, za jego plecami ma romanse z mężczyznami. Bill cały czas pracuje, wyjeżdża. Jego żona nie planuje się z nim rozwieść on natomiast boi się skandalu...
Isabelle i Bill są przyjaciółmi. Dzwonią do siebie codziennie, rozmawiają ze sobą, zwierzają się sobie. Raz w roku spotykają się i spędzają ze sobą czas. Brzmi niewinnie? Być może, ale tak do końca nie jest.
Kiedy spotykają się w Londynie, oboje zaczynają czuć, że żyją. Są ze sobą szczęśliwi. Wyznają sobie uczucia i nagle zdarza się wypadek.
Czy Isabelle i Bill wyjdą cało z wypadku? Czy uwolnią się od swoich partnerów? Jak ich dzieci zareagują na zmiany?
Ja mogę gorąco polecić tę książkę. I P.S Bohaterowie nie są idealni, ale każdy kto czyta może mieć takie odczucie. A dowiedzieć się po kilkunastu latach, że mąż cię zdradza nie jest tak fajnie.Chociaż przyznam, że Isabelle była nieco naiwna w stosunku do niego.
Jeszcze raz polecam. Wciągająca historia.

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się jakie mogą być konsekwencje pierwszego pocałunku? To właśnie przydarzyło się Billowi i Isabelle, którzy chcieli być razem a nie mogli.
Isabelle całe swoje życie poświęciła dziecku na wózku inwalidzkim. Mąż nie uznaje jej za kobietę, ale mimo to potrzebuje jej do innych celów. Jest zadowolony z małżeństwa ponieważ przynosi ono dla niego...

http://internetowa-biblioteczka.blogspot.com/2014/09/danielle-steel-pocaunek.html

http://internetowa-biblioteczka.blogspot.com/2014/09/danielle-steel-pocaunek.html

Książka pełna miłości, namiętności, przyjaźni i smutku.

Książka pełna miłości, namiętności, przyjaźni i smutku.

Wpadła mi w ręce całkiem niespodziewanie- jakaś sąsiadka zobaczyła mnie, gdy czytałam na ławce w parku i postanowiła mi ją dać.
Nie jestem specjalną zwolenniczką tego gatunku literackiego, ale przeczytałam i podobało mi się bardziej niż się spodziewałam, nie jednak na tyle, żeby zacząć masowo czytać inne książki tego typu.

Wpadła mi w ręce całkiem niespodziewanie- jakaś sąsiadka zobaczyła mnie, gdy czytałam na ławce w parku i postanowiła mi ją dać.
Nie jestem specjalną zwolenniczką tego gatunku literackiego, ale przeczytałam i podobało mi się bardziej niż się spodziewałam, nie jednak na tyle, żeby zacząć masowo czytać inne książki tego typu.

Po książkę Danielle Steel sięgnęłam z premedytacją, pomimo tego, że wiedziałam, iż pisze ona głównie romanse, których raczej nie czytuję. Słyszałam opinie, że jej twórczość jest „samo czytająca się” i niewymagająca. Jednak wobec egzemplarza z reprodukcją cudnego obrazu „Pocałunek” Gustava Klimta i takimże tytułem nie mogłam pozostać obojętna.

„Pocałunek” jest opowieścią o przyjaźni i miłości Isabelle, żony bogatego bankiera, która opiekuje się przewlekle chorym synem oraz Bena, przebogatej szarej eminencji polityki w Ameryce. Oboje trwają w związkach małżeńskich, które nie dają im szczęścia, bowiem ich partnerzy są "potworami". Isabelle nie może odejść od męża, ponieważ nie miałaby pieniędzy na leczenie syna, a żona Bena mogłaby mu zafundować skandal. Są jednak dla siebie stworzeni.

Książka porusza ważne tematy, jak akceptacja kalectwa, miłość rodzicielska, dążenie do szczęścia. Treść przepełniają uczucia. Wielkim plusem jest fakt, iż romans ten nie ma konstrukcji typowej dla „harlekinów”. „Pocałunek” śmiało mógłby być podstawą do scenariusza przyjemnego filmu. Jednak mam wiele do zarzucenia autorce i jednocześnie jej dziełu.

Pierwsze co zwraca uwagę, to dużo słów, a mało treści. Wiem już, dlaczego książki Danielle Steel są określane jako łatwe i zrozumiałe. Autorka jest mistrzynią ”wodolejstwa”. Tak długo wałkuje jedną myśl, aż każdy, nawet ten, kto nie chce, zrozumie o co chodzi. Pierwsze rozdziały mówią w kółko o jednym, nic się nie dzieje, a tekst nie niesie treści wybitnych, które byłyby wytłumaczeniem dla zastosowania takiego zabiegu. Wygląda to tak, jak wtedy gdy uczeń przepisuje z książki tekst do zeszytu i żeby nie było podejrzenia, że sam nic nie wymyślił, to zmienia kolejność słów w zdaniu. Tak było i tutaj. Najpierw informacja, a za kilka akapitów znowu to samo, tylko lekko inaczej. Toż to nawet w bajkach dla dzieci takich rzeczy nie widziałam, a co dopiero w literaturze dla dorosłych! Uznałam to za niską ocenę swoich czytelników przez autorkę.
Książkę długo się czyta. Swobodnie można było by skrócić tekst o połowę bez szkody dla niej i dla odbiorcy.

Kolejnym zarzutem są bohaterowie tak idealni, że aż nierealni oraz brak konsekwencji w ich zachowaniu oraz niezrozumiałe decyzje inteligentnych, wykształconych, obytych ludzi. Co innego myślą, a co innego robią i na przykład oburzają się na zachowania innych, jakie sami czynią.

Nie mogłam znieść zbyt wielu górnolotnych określeń w stylu: „To jego miłość przywróciła ją do życia” lub „W jakiś niezwykły sposób ich dusze spotkały się i zjednoczyły” [rzyganie tęczą]. Typowe dla romansów.

Nie polecam, chyba, że ktoś lubi tego typu literaturę. Ja się do niej nie przekonałam.

Po książkę Danielle Steel sięgnęłam z premedytacją, pomimo tego, że wiedziałam, iż pisze ona głównie romanse, których raczej nie czytuję. Słyszałam opinie, że jej twórczość jest „samo czytająca się” i niewymagająca. Jednak wobec egzemplarza z reprodukcją cudnego obrazu „Pocałunek” Gustava Klimta i takimże tytułem nie mogłam pozostać obojętna.

„Pocałunek” jest opowieścią o...

Rewelacyjna książka. POLECAM!

Rewelacyjna książka. POLECAM!

książka pelna wrażeń,warto ją przeczytac.

książka pelna wrażeń,warto ją przeczytac.