"Jeśli rzucisz jeden kamień, nawet go nie zauważysz. Ale gdy tak leżą na dnie wszystkie razem, sama zobacz, jakie są piękne, jak się mienią. Z nami jest tak jak z tymi kamieniami, Mari. Błyszczymy tylko, gdy jesteśmy razem"

Lata 80-te, południowe Włochy, nadmorskie miasteczko Bari. Historia włoskiej rodziny zamieszkałej w najstarszej, biednej i rządzącej się swoimi prawami dzielnicy. Główną bohaterkę Marie poznajemy jako drobną 8-letnią dziewczynkę wyróżniającą się wśród innych dzieci ciemną karnacją i bardzo nietypowymi rysami twarzy. Marie wychowuje się wraz dwójką starszych braci, Giuseppem i Vincenzem. Dziewczynka ma buntowniczy i niepokorny charakter. Z racji tego, że żyje w bardzo ubogiej rodzinie jest też bardzo zakompleksiona. Wiele zmienia się w jej życiu kiedy poznaje Michele, chłopca, który trafia do jej klasy. Michele pochodzi z cieszącej się złą sławą rodziny, z którą rodzice Marie od lat są skłóceni, a ich spory ciągną się od pokoleń. Dziewczyna im starsza, staje się bardzo wrażliwa i niesamowicie zdolna. Marzy o skończeniu dobrej szkoły, która ma stać się przepustką do lepszego świata i lepszej przyszłości. Jej przyjaźń z Michelem przeradza się w piękne uczucie. Ale czy zakazana miłość może dać szczęście?
To opowieść o rodzinie i marzeniach, o miłości, ale też o świecie pełnym przemocy. To jednocześnie opowieść o przyjaźni i samotności.
Początkowo książka nie wywarła na mnie dobrego wrażenia, ale im dalej czytałam, tym robiło się ciekawiej. Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie.
Polecam, chociaż zdaję sobie sprawę, że ta książka nie spodoba się każdemu.

"Jeśli rzucisz jeden kamień, nawet go nie zauważysz. Ale gdy tak leżą na dnie wszystkie razem, sama zobacz, jakie są piękne, jak się mienią. Z nami jest tak jak z tymi kamieniami, Mari. Błyszczymy tylko, gdy jesteśmy razem"

Lata 80-te, południowe Włochy, nadmorskie miasteczko Bari. Historia włoskiej rodziny zamieszkałej w...

Mam mieszane uczucia do tej książki, bo z jednej strony bardzo mi się podobała a z drugiej czuję jakiś niedosyt. Myślę, że jest to spowodowane podobieństwem tej książki do serii o Genialnej Przyjaciółce, co mamy zaznaczone nawet na okładce. Nie wiem czy był to dobry zabieg, bo mimo podobieństw tam mamy do czynienia z czterema tomami a tutaj z jednym i przez to jakby napisanym "po łebkach". Za mało jednak szczegółów, które by jeszcze mocniej ubarwiły tą powieść. Chciałoby się więcej a tu jeszcze taki nijaki koniec. Fajna i nostalgiczna ale mało mi treści w tej powieści;) Tak czy siak nie żałuję jej przeczytania a tylko tego, że nie mogę dać wyższej oceny!!

Mam mieszane uczucia do tej książki, bo z jednej strony bardzo mi się podobała a z drugiej czuję jakiś niedosyt. Myślę, że jest to spowodowane podobieństwem tej książki do serii o Genialnej Przyjaciółce, co mamy zaznaczone nawet na okładce. Nie wiem czy był to dobry zabieg, bo mimo podobieństw tam mamy do czynienia z czterema tomami a tutaj z jednym i przez to jakby...

Jakiś czas temu przeczytałam "Genialną Przyjaciółkę", potem obejrzałam serial. W przypadki "Historii Porządnej Rodziny" skusił mnie napisał na okładce "Dla fanów Genialnej Przyjaciółki".

Na początku widziałam trochę podobieństw, tutaj dziewczyna z biednej dzielnicy w Bari, tam w Neapolu. Obie są inteligentne i mają szansę na ucieczkę z dzielnicy. Na tym podobieństwa się kończą.

Rosa Ventrelli zabiera czytelnika w podróż do południowych Włoch, nadmorskiego miasta Bari. W dzielnicy San Nicola żyje pewna wrażliwa dziewczynka Marie. Marie pokazuje czytelnikowi świat swoimi oczami. Poczucie niższości jest jej towarzyszem, prawie tak samo jak pewien chłopiec. Marie jest przyjaciółką syna miejscowego czarnego charakteru, ciągle podkreśla jak bardzo Michele różni się od swojego ojca. Tą dwójkę oprócz przyjaźni łączy jeszcze jedna rzecz, obydwoje nie pałają miłością do swoich ojców. Marie boi się agresywnego ojca, który na jej oczach potrafi uderzyć matkę czy jej starszego brata. Z opowieści dziewczyny ciężko określić tę rodzinę mianem porządnej, bo bieda i przemoc zbyt często odwiedzają ich domostwo.

Książka ogólnie ciekawa, czytana przeze mnie w trakcie kryzysu czytelniczego, więc zajęła mi więcej czasu niż normalnie. Jedynym zastrzeżeniem jest zakończenie, JAK MOŻNA SKOŃCZYĆ HISTORIĘ W TAKIM MIEJSCU! I co dalej? Potrzebuję kontynuacji.

Jakiś czas temu przeczytałam "Genialną Przyjaciółkę", potem obejrzałam serial. W przypadki "Historii Porządnej Rodziny" skusił mnie napisał na okładce "Dla fanów Genialnej Przyjaciółki".

Na początku widziałam trochę podobieństw, tutaj dziewczyna z biednej dzielnicy w Bari, tam w Neapolu. Obie są inteligentne i mają szansę na ucieczkę z dzielnicy. Na tym podobieństwa się...

Tym razem przeniosłam się do Bari lat 80. i 90. A to za sprawą "Historii porządnej rodziny" Rosy Ventrelli. Pięknej i poruszającej opowieści o ludziach naznaczonych swoim pochodzeniem, zamkniętych w dzielnicy biedy, w której smutek i cierpienie idą pod rękę z radością.
W tym świecie pełnym przemocy toczy życie pewnej włoskiej rodziny, życie na widoku ciekawskich sąsiadów, życie pozbawione złudzeń, szorstkie, naznaczone jakimś fatum.
O biedzie Bari, o samotności i marzeniu o wyrwaniu się z tego zaklętego kręgu biedy i życiowych rozczarowań Główna bohaterka najpierw rezolutna ośmiolatka, z biegiem lektury studentka patrzy na otaczający ją świat, próbuje od niego uciec. Ma dużo szczęścia - jest uzdolniona - i dostaje szansę nauki w lepszej szkole wśród dzieci z lepszych domów. Jej rodzice marzą.o tym, aby wyrwała się z miejsca, w którym żyją,.miejsca które niesie za sobą tyle cierpienia.
To opowieść o rodzinie, o świecie pełnym przemocy (także tej rozgrywającej się za zamkniętymi drzwiami),o miłości także tej zakazanej i o poszukiwaniu własnej ścieżki, marzeniach l.
To jednocześnie opowieść o przyjaźni i samotności.
I chociaż Ventrella posługuje się podobnymi motywami, co Ferrante, i utrzymuje swoją książkę w podobnym stylu to uważam, że jest to rzecz warta uwagi. Chociażby ze względu na obraz Bari, pełen magii, duchów, jeszcze pewnej wspólnotowości. Bo to świat, o którym szepczą oskrobane z farby ściany, będące świadkami niejednych łez, chwil radości, strachu.
Ujmujące jest to, że panuje tu nadal atmosfera wspólnotowości, wszystko odbywa się na oczach sąsiadów, w nich szuka się wsparcia, razem podejmuje się decyzje, żegna zmarłych. Łączy ich nie tylko miejsce zamieszkania, ale też los, często skazany na porażkę.

Tym razem przeniosłam się do Bari lat 80. i 90. A to za sprawą "Historii porządnej rodziny" Rosy Ventrelli. Pięknej i poruszającej opowieści o ludziach naznaczonych swoim pochodzeniem, zamkniętych w dzielnicy biedy, w której smutek i cierpienie idą pod rękę z radością.
W tym świecie pełnym przemocy toczy życie pewnej włoskiej rodziny, życie na widoku ciekawskich sąsiadów,...

Nie jestem jedyna, która widzi wiele podobieństw pomiędzy "Historią porządnej rodziny" a tetralogią Eleny Ferrante.
Nicola Senzasagne opisywany jako potwór z bajek tak samo jak Don Achille. Maria, główna bohaterka, pilnie uczy się i o dziwo najlepiej ze wszystkich w klasie pisze wypracowania, choć wychowywała się w dzielnicy gdzie na co dzień mówi się dialektem, podobnie jak Elena Greco.
Zawiodłam się tą bijącą w oczy kopią. Dla samego języka autorki i zamiłowania do Eleny Ferrante daję tak wysoką notę.

Nie jestem jedyna, która widzi wiele podobieństw pomiędzy "Historią porządnej rodziny" a tetralogią Eleny Ferrante.
Nicola Senzasagne opisywany jako potwór z bajek tak samo jak Don Achille. Maria, główna bohaterka, pilnie uczy się i o dziwo najlepiej ze wszystkich w klasie pisze wypracowania, choć wychowywała się w dzielnicy gdzie na co dzień mówi się dialektem, podobnie...

Czytając "Historię porządnej rodziny" Rosy Ventrelli miałam wrażenie, że czytam cykl neapolitański Eleny Ferrante ze względu na podobny włoski, duszny klimat i główną bohaterkę. Cykl neapolitański ma łącznie z 1500 stron, a książka Ventrelli jedynie 360, więc oczywiście jest mniej rozbudowana i pogłębiona, ale to taka Ferrante w pigułce.

Poznajemy tutaj historię Mari, żyjącej w latach 80 w brudnej dzielnicy na południu Włoch, gdzie przemoc jest na porządku dziennym. Ma buntowniczy charakter, ale dobrze się uczy. Jej najlepszym przyjacielem jest Michele, którego rodzina cieszy się złą sławą, przez co rodzina Mari go nie akceptuje.

Jest to świetna, niezwykle wciągająca i angażująca historia. Dawno nie czytałam książki, którą pochłania się w takim stopniu. Przez tę książkę się płynie, ciężko się od niej oderwać i nie wiadomo kiedy uciekają kolejne strony. Sprawdzi się idealnie na wyjazd, bo szybko się ją czyta i chce się do niej wracać 😊

Jeśli macie ochotę na dobrą powieść w klimacie twórczości Eleny Ferrante to "Historia porządnej rodziny" sprawdzi się idealnie. Polecam ❤

Czytając "Historię porządnej rodziny" Rosy Ventrelli miałam wrażenie, że czytam cykl neapolitański Eleny Ferrante ze względu na podobny włoski, duszny klimat i główną bohaterkę. Cykl neapolitański ma łącznie z 1500 stron, a książka Ventrelli jedynie 360, więc oczywiście jest mniej rozbudowana i pogłębiona, ale to taka Ferrante w pigułce.

Poznajemy tutaj historię Mari,...

Szczerze polecam tę książkę. Historia porządnej rodziny to powieść dla miłośników literatury obyczajowej oraz romansu, w związku z czym może trafić do wielu czytelników. Pozycja idealna na długie zimowe wieczory.

Szczerze polecam tę książkę. Historia porządnej rodziny to powieść dla miłośników literatury obyczajowej oraz romansu, w związku z czym może trafić do wielu czytelników. Pozycja idealna na długie zimowe wieczory.

,,Historia porządnej rodziny" to historia jakich wiele. Nie widzę w niej nic nowatorskiego, niesamowitego. Klasyczna opowieść o dziewczynce z biednej dzielnicy, której pisane jest lepsze życie.
W książce pojawiały się bardzo przyjemne w czytaniu opisy morza i miasteczka, ale nie są one w stanie znacząco podwyższyć mojej oceny. Po prostu zwykła historia z niezbyt ciekawym zakończeniem.
Nie polecam

,,Historia porządnej rodziny" to historia jakich wiele. Nie widzę w niej nic nowatorskiego, niesamowitego. Klasyczna opowieść o dziewczynce z biednej dzielnicy, której pisane jest lepsze życie.
W książce pojawiały się bardzo przyjemne w czytaniu opisy morza i miasteczka, ale nie są one w stanie znacząco podwyższyć mojej oceny. Po prostu zwykła historia z niezbyt ciekawym...

Rosa Ventrella drugą Ferrante nie jest, fenomenu jej popularności - dla mnie zupełnie niezrozumiałego - nie przebije, ale nawet gdyby chciała, to i tak skazuje się "Historią porządnej rodziny" jedynie na kolejną kopię stylu wspomnianej pisarki. Tyle, że kopię całkiem niezłą, momentami potrafiącą bardziej zaintrygować od Ferrante. Cała historia opowiedziana jest sprawnie, zgrabnie, płynnie, subtelnym językiem, jednak bez emocjonujących akcentów, które uczynić by ją mogły bardziej porywającą. Przyznam szczerze, że śledząc losy rodziny głównej bohaterki, zwłaszcza dzieje jej uczucia do Michele, oczekiwałem raczej szczęśliwego finału tej relacji, a tymczasem........, ale tego nie zdradzę. Przeczytajcie, bo mimo wszystko w nazbyt nabuzowanych złem czasach
warto. Ponadto boję, że za jakiś czas nie będziemy chcieli na tego rodzaju książki spoglądać, bowiem różne wydawnictwa szykują coś w rodzaju bombardowania nas tego typu "włoszczyzną" przez pewien czas. A jak juz wspomniałem, Ferrante jest tylko jedna i tak pozostać by mogło.

Rosa Ventrella drugą Ferrante nie jest, fenomenu jej popularności - dla mnie zupełnie niezrozumiałego - nie przebije, ale nawet gdyby chciała, to i tak skazuje się "Historią porządnej rodziny" jedynie na kolejną kopię stylu wspomnianej pisarki. Tyle, że kopię całkiem niezłą, momentami potrafiącą bardziej zaintrygować od Ferrante. Cała historia opowiedziana jest sprawnie,...

Jestem w szoku, że książka, która otwarcie czerpie z dorobku Ferrante pełnymi garściami, jest zamiast posądzenia o plagiat, albo co najmniej - bardzo toporne i niesmaczne kopiowanie stylu najbardziej rozpoznawanej, współczesnej, włoskiej pisarki, to jeszcze jest bez żenady promowana pod tytułem "miłośnicy Ferrante pokochają i tę pozycję!" Otóż nie! Wygląda na to, że przemysł wydawniczy działa obecnie jak platforma Netflix - coś się spodobało, to produkujmy na masową skalę podobne historie - aż się odbiorcy znudzi. Literatura jako towar. Początkowo byłam bardzo pozytywnie nastawiona do tej opowieści, zainteresowała mnie, choć praktycznie od pierwszych stron odczuwałam to ukłucie niepokoju, że przecież "skądś to już znam" - mała, zbuntowana dziewczynka, dla której wykształcenie ma być przepustką do "lepszego świata", biedna nadmorska, włoska miejscowość, cofanie się w czasie o kilka dekad, wszechobecna przemoc - także ze strony rodziny, opisy charakterystycznych sąsiadów, skomplikowana przyjaźń - porównania mogłabym wymieniać długo, łącznie z tymi mniej ogólnymi, jak ważne w dzielnicy wesele, które okazuje się przełomowe dla dalszych wypadków. Do tego próba skopiowania minimalistycznego, ale zarazem obrazowego stylu pisania Ferrante. Gdybym nawet chciała przymknąć na to wszystko oko i udać, że nie ma nic złego w robieniu własnej kariery ewidentnie na czyimś pomyśle, to i tak próba ta spełzła na niczym! O ile początkowa narracja małej Marii miała swój urok, to dalsza część historii zamienia się po prostu w uwspółcześnioną, nadal ckliwą historię Romea i Julii, tak więc oryginalności autorce najwyraźniej brak, szkoda, że nie tupetu.

Jestem w szoku, że książka, która otwarcie czerpie z dorobku Ferrante pełnymi garściami, jest zamiast posądzenia o plagiat, albo co najmniej - bardzo toporne i niesmaczne kopiowanie stylu najbardziej rozpoznawanej, współczesnej, włoskiej pisarki, to jeszcze jest bez żenady promowana pod tytułem "miłośnicy Ferrante pokochają i tę pozycję!" Otóż nie! Wygląda na to, że...