Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W "Pięciu martwych psach" Michala Sýkory, nic nie wskazuje na to, że początkowe wydarzenia będą miały tak szeroko idące konsekwencje. 
Akcja rozgrywa się dwutorowo, co jest ciekawym rozwiązaniem fabularnym i wprowadza wiele napięcia. I nie chodzi tylko o kryminalną intrygę, ale także o prywatne losy bohaterów. 

Zesłana na prowincjonalny komisariat Kristyna, mierzy się z lokalnymi problemami i powoli buduje swój autorytet. Jednak walka ze złodziejami rowerów i awaturującymi się pijakami, to nic w porównaniu ze sprawami, które rozwiązywała u boku Wielkiej Sowy. Wszystko zmieni się, gdy w okolicznym lesie zostaną odnalezione martwe psy a młoda policjantka postanowi dowiedzieć się, skąd się tam się wzięły i dlaczego. Czy zagadkowe ciała martwych zwierząt okażą się przełomem w jej karierze, czy będzie to tylko kolejna lokalna nieistotna sprawa ? 

W Ołomuńcu natomiast śledczy staną przed koniecznością rozwiązania dziwnej sprawy: kradzieży trzech niedźwiedzi z ZOO. Ta pewnie zostałaby potraktowana mniej poważnie, gdyby podczas rabunku nie zginął człowiek. Policjanci nie bardzo wiedzą, co z tym dziwnym wydarzeniem zrobić. Kto chciałby porwać niedźwiedzie. Podejrzani się mnożą, tak samo jak motywacje złodziei, jednak sprawa uporczywie tkwi w miejscu.

Bohaterowie się miotają a każdy trop zamiast zbliżać oddala ich od sprawy. Podejmują kiepskie decyzje, popełniają błędy i bezskutecznie szukają rozwiązania. Ale kiedy już wejdą na właściwy tor, nic nie będzie w stanie ich zatrzymać. A może jednak to nie do końca prawda? Może nie zawsze istnieje możliwość zakończenia sprawy bez rozczarowania? 

Sýkora ponownie pokazuje świat, w którym liczą się układy i roi się od paskudnych i egoistycznych postaci. Oprócz kryminalnej zagadki dostajemy także ciekawy wątek związany z przemocą wobec zwierząt. Ponadto podpatrujemy standardy pracy na prowincji i w dużym mieście.

Jeśli nie czytaliście książek Sýkory to duży plusem "PMP" jest to, że można czytać ją bez znajomości poprzednich tomów. 

A Sýkora. Jak zawsze świetny! 😍

W "Pięciu martwych psach" Michala Sýkory, nic nie wskazuje na to, że początkowe wydarzenia będą miały tak szeroko idące konsekwencje. 
Akcja rozgrywa się dwutorowo, co jest ciekawym rozwiązaniem fabularnym i wprowadza wiele napięcia. I nie chodzi tylko o kryminalną intrygę, ale także o prywatne losy bohaterów. 

Zesłana na prowincjonalny komisariat Kristyna, mierzy się z...

"Potrafiłem być pełen zapału, ja byłem wciąż dziedzicem tego platońskiego, że na początku myślenia filozofa jest zachwyt"
🇨🇿📚
"Różowy kawaler" Bohumila Hrabala (przekł. K. Kępka) zawiera 11 ostatnich listów do Kwiecieńki, pięć rozmów i tekst na płytę Vlasty Třešňáka. Całość spina się w opowieść o świecie Hrabala, jego życiu, twórczości i literackich inspiracjach. 

W listach kierowanych do Kwiecieńki, świat Hrabala nie jest już serią zachwytów, jakie znamy z poprzednich książek. Nie będziemy grzać się pięknem opisywanej rzeczywistości. Dochodzi tu do głosu głęboki smutek, a może nawet swoiste rozczarowanie. I chociaż znajdziemy kilka miejsc pisanych ze swadą i tym typowym dla Hrabala zachwytem, to jednak dominuje pewien rodzaj rezygnacji, sporu ze światem, sobą. W wielu listach unosi się widmo straty,  które rozpoczyna list zatytułowany "Wigilia". Oto bowiem Hrabal gubi obrączkę, chroniącą go niczym amulet. To daje początek serii "nieszczęśliwych" wypadków w jego życiu. W listach, tych duchowych i fizycznych strat będzie więcej, weźmy na przykład stratę przyjaciół, ulubionego kota, pozycji, zdrowia. 
Pamiętajmy, że jest początek lat 90. Hrabal ma za sobą śmierć brata, żony i przyjaciela, wyburzenie domu na Grobli i coraz większe problemy zdrowotne. A jedyną ucieczką przed samotnością są nieustające podróże między Kerskiem i gospodą Pod Złotym Tygrysem. To tam mający już dość atencji, dziennikarzy, natrętów ucieka i znajduje ukojenie wśród gromadki kotów lub piwie wśród sztamgastów. Jednak to nie wystarczy, by złagodzić poczucie bezsilności wobec upływającego czasu. 
W listach odnajdujemy również nawiązania do ówczesnej polityki, komentarze dotyczące Havla, rozejścia się ścieżek między Słowakami a Czechami czy przemalowania na różowo czołgu przez Černego. 

Końcowe rozmowy utrzymane są w lżejszym tonie. Hrabal jest tu błyskotliwy, pełen erudycji, ciekawych spostrzeżeń i przebija znów jakieś zaskoczenie światem. W rozmowach tych Hrabal zdradza opinie na temat twórczości Haška i Joyce'a, opowiada o Boudníku i Menzlu, o podróży po Stanach, początkach twórczości i autobiograficznych wątkach. 

"Potrafiłem być pełen zapału, ja byłem wciąż dziedzicem tego platońskiego, że na początku myślenia filozofa jest zachwyt"
🇨🇿📚
"Różowy kawaler" Bohumila Hrabala (przekł. K. Kępka) zawiera 11 ostatnich listów do Kwiecieńki, pięć rozmów i tekst na płytę Vlasty Třešňáka. Całość spina się w opowieść o świecie Hrabala, jego życiu, twórczości i literackich inspiracjach. 

W...

Jozef Karika jako słowacki mistrz grozy do perfekcji opanował budowanie napięcia. Czy to w opowiadaniach, czy w dłuższych formach narracyjnych kreuje świat tak, by wzbudzić nasz niepokój.
Akcja jego książek toczy się w ustronnych, tajemniczych miejscach spowitych mgłą lub ciemnością, gdzie człowiek zdany jest sam na siebie. Znajdziemy tu gęste lasy, nieprzyjazne górskie szczyty, tajemnicze jaskinie, opuszczone chaty. Miejsca te wydają nam się nieprzyjazne także ze względu na warunki atmosferyczne, często pada deszcz lub śnieg, unosi się mgła, jest chłodno i nieprzyjemnie. Jego bohaterowie często są labilni, mają jakiś nierozwiązany problem, coś ich trapi. Może to być kiepska praca, psujące się relacje, rozczarowanie światem. Są to jednostki, które poszukują czegoś, co odmieni ich los, ale zdecydowanie nie są przygotowani na to, co znajdują. Często czują się osamotnieni, skrzywdzeni, podskórnie czują jakiś niepokój, który mobilizuje ich do działania. Balansują na granicy normalności i obłędu. Odkrycie jakichś tajemniczych historii ich wciąga, obezwładnia i prowadzi do sytuacji ekstremalnych. Świat Kariki rozciąga się między konkretną rzeczywistością a czymś nadprzyrodzonym, niewyjaśnionym.

Te wszystkie elementy znajdziemy w najnowszych opowiadaniach zawartych w dwóch tomach "Głód" i "Pragnienie". Dochodzi tu do serii aktów przemocy, które często powodowane są jakąś zewnętrzną siłą. Zło, pragnienie wyrządzania krzywdy materializuje się w różnych mniej lub bardziej przerażających postaciach. A wszystko rozciąga się między współczesnością a przeszłością, by pokazać trwałość tego niepohamowanego głodu i pragnienia związanego z ludzkim cierpieniem.
Mamy tu psychopatycznego zabójcę grasującego na Czebracie, czy podróżującego nocnym pociągiem, tajemniczą część eksplorowanej jaskini, Czeluść Diabła, w której skrywa się mroczna energia, intrygującą maskę łączącą się z dziwnymi wydarzeniami z przeszłości.
Opowiadania z obu tomów zazębiają się, odnajdujemy w nich drobne ślady, podobne postaci i motywy, które tworzą holistyczną narrację o człowieku, obłędzie cierpieniu i śmierci,

Ciekawy jest autotematyczny wątek, w którym autor odsłania swoje inspiracje, odwołuje się do miejskich legend, dziwnych wydarzeń z rodzinnego miasta i własnych wspomnień z dzieciństwa. Widzimy jak niepokojące elementy z jego życia ożywają na kartach książek i nabierają nowego wymiaru.

Przeł. M. Śmigielski

Jozef Karika jako słowacki mistrz grozy do perfekcji opanował budowanie napięcia. Czy to w opowiadaniach, czy w dłuższych formach narracyjnych kreuje świat tak, by wzbudzić nasz niepokój.
Akcja jego książek toczy się w ustronnych, tajemniczych miejscach spowitych mgłą lub ciemnością, gdzie człowiek zdany jest sam na siebie. Znajdziemy tu gęste lasy, nieprzyjazne górskie...